donderdag 24 april 2014

Rugby is geen sport voor watjes

Al meer dan 8 jaar breng ik hem. Vroeger enkel op woensdag, nu twee keer in de week. Het is een diep ingesleten gewoonte geworden. Vooral omdat ik - in de tijd dat er nog geen clubhuis stond en er ‘s winters niet anders op zat dan aan de kant van het veld te koukleumen - besloot om van de gelegenheid gebruik te maken om wat te lopen. Hoezeer we ons soms kapot moet haasten om tegen zes uur op de Blaarmeersen te zijn, op woensdag en vrijdag is er tijd voor sport, voor zoonlief en voor mezelf.

Toegegeven, ik heb er geen omkijken meer naar, als hij uit de auto stapt. Soms raak ik zelfs niet tot aan het clubhuis. En soms probeert hij mij af te schudden. “Ik ga wel met de fiets”, zegt ie dan, “dat is rapper.” Wat klopt, maar ik wil mee, want ik wil lopen en vind het snel te koud om in bezwete loopkledij terug te fietsen.

Vroeger vond je me meer bij het veld. Kende ik meer ouders. Was ik meer “betrokken”. Maar na een periode vol discussies en strubbelingen tussen ouders, trainers en clubbestuur, draaide ik een bladzijde om. In plaats van me nog langer - en bij wijlen ERG - druk te maken, besloot ik om los te laten. Nu doe ik mijn bar shifts. En probeer ik om - met het gezin - de jaarlijkse feesten mee te pikken. We houden het gezellig zo.

Hij heeft mij niet meer nodig. Maar toch ben ik ongerust. Want ik zie dat de U15’s veel ruwer spelen. Ik lees mails over “concussion management” en zie op Facebook dat zijn leeftijdsgenoten geregeld blessures oplopen. Ik was in de voorbije maanden een paar keer getuige van een “naar het ziekenhuis”- incident. En ben me er pijnlijk van bewust dat er niet eens altijd iemand aanwezig is die EHBO kent. (Zelfs dat ze de EHBO koffer of het ijs niet snel weten te vinden, als dat nodig is.)

Hij heeft mij niet meer nodig. En wij - zijn ouders - hebben ook een leven. Met jobs. En verbouwingen en zo. Waardoor we hem niet naar elk verafgelegen toernooi vergezellen. Want dan ben je echt wel een hele dag weg. OK, de vervoersregeling is geoptimaliseerd sinds de club met dat dashboard werkt. Toch wil ik niet doen alsof ik het normaal vind dat mijn kind bij een andere ouder in de auto moet stappen. Is er echt geen geld voor een bus(je)?

Kortom: vandaag vraag ik me weer af of het wel slim is om hem te laten gaan. Want wij rijden niet. We weten niet wie er wel rijdt maar vertrouwen erop dat die mensen geen halve dag pinten zwikken langs het veld. En we hebben er geen idee van of er iemand - in geval van nood - medische bijstand kan verlenen.

En kom niet af met “dan had hij maar moeten voetballen”. ‘t Is overal wel wat.