dinsdag 17 augustus 2010

't Kan verkeren

Kijk, toen End Times uitkwam was ik er niet goed van en kribbelde ik dit neer:
I need a mother is just about the most painful song E's come up with until now. Hearing it for the first time - on my bike to work - I really got angry with him. Things like that should remain unspoken. :-(
"I have to laugh when I think how far it’s gone, but things aren’t funny anymore."
Ok, ik denk dat het niet goed gaat met E. Want het is niet funny.
Maar zie nu! En luister! What fun! Nooit zo veel zin in dansen gehad ...



Nooit zo hard met een Eels plaat gelachen. Want al het (humoristisch) negatieve wordt compleet uitgebalanceerd. Meer zelfs: bij wijlen gaat E- geheel hilarisch - helemaal compleet over the top. Yup.

Baby Loves meWhat I have to offer
Record company hates meWhat I have to offer
the doctor says I'm sickwell, there's a lot
The bad girls think I'm just too niceNow I'm a modest man
And the nice girls call me dickbut look at all I got
Policeman flashes the red lightsFor all the wear and tear
Coach says that I'm weakI look OK
Teacher says I'm not too brightI got good manners
Bodybuilder calls me pipsqueakand I make good good pay
The neighbors don't like my flowersWhat I have to offer
The waiter don't like my tipwell, there's so much
The librarian shushes meI care and need your really
Travel agent canceled my triptender touch
Minister says I'm a demonI got a pleasin' disposition
Dietitian says I'm a pigAnd I don't care about
Warmhearted say I'm freezingfootball or fishin'
Promoter won't give me the gig
My tired body is breaking downWhat I have to offer
The world is ending soonwell, check it out
It's all crumbling at my feet,I've learned some things
not sure what to doand I know what it's about
I'm quite discerning and
I’m pretty smart
It takes an awful lot to
win my heart

When Mark Everett is sad, he makes me happy. When Mark is happy, so am I!

zaterdag 14 augustus 2010

# live -empathy

Ze lachen er hier mee, met hoe goed ik soms omgevingsfactoren kan "uitschakelen". Drukte, een hoop volk, gillende kinderen: uit zelfbehoud heb ik mezelf geleerd om de knop om te draaien. Als het er niet is, doet het ook geen pijn. Handig zo.

Hetzelfde geldt voor inlevingsvermogen, vaak opgesomd als een "positief" kenmerk van ADHDers. Ergens indertijd, god weet wanneer maar ik was nog heel jong, heb ik geleerd om ook dat los te laten. Wegens al te beangstigend. En met volwassen worden, werd mijn gepercipieerd gemis aan empathie het terugkerend onderwerp van talloze - therapeutische - gesprekken.

Prikkels buitensluiten is één ding, empathie toelaten (of zelf activeren) een compleet ander. Feit is, dat ik er als de dood voor ben, voor al dat inleven in andermans gevoelens. Omdat ik - zoals met veel dingen - geen grenzen voel. Niet snap wat te weinig, te veel of "precies genoeg" is.

Of ik nu echt een ruthless bitch ben? Hard in mijn oordeel? Klaar om de eerste steen te werpen? Soms wel, vrees ik.

Anderzijds kan ik ze zo oplijsten, al die keren in de voorbije vijfentwintig jaar dat ik wegens "niet goed weg kunnen met dat inlevingsvermogen" dommigheden heb gedaan. Omdat ik verga van de schuldgevoelens en geen idee heb van het "gewicht" van zulke zaken. En het ergste is dat ik me meestal zo schaam dat ik door mijn getalm om dingen goed te maken, de relatie laat verpieteren.



Oh ja, je kan alles leren. Ook op een beschaafde manier omgaan met mensen. I know... Ik heb een week gefocust doorgewerkt. En één afspraak vergeten. En het bijt.

donderdag 12 augustus 2010

I was built to last long

Toen ik begin dit jaar een loopplanning opstelde, had ik eigenlijk geen idee waar het zou eindigen. Het enige wat ik toen wist, was dat ik niet goed bezig was. En weer véél dikker werd. Maar zie: een dikke zeven maand verder en ik kan het haast niet geloven: ik loop een halve marathon uit. En dat op anderhalve maand voor de "echte" loop, op 26 september.

Toen ik vorig jaar juli met 10 km loopkes begon, had ik geen plan. En de 10 miles tegen 25 april van dit jaar, dat was éénmalig, voornamelijk omdat ik het hier opgeschreven had en er niet flauw wou over doen. Maar de 10 "fietsweken" (in april en mei) brachten veel meer stress dan verwacht en de "nieuwe" spinningcoach, die roept niet en geeft geen bodypump les en tja, ik ging dan maar lopen. Om mijn kop leeg te maken, dat vooral.

Toen hoorde ik dat er in Gent een halve marathon kwam, zodat ik in oktober niet naar Brussel hoef. Handig! En begon ik weer loopspullen te kopen. Eind juni schreef ik me in om met de Long Life Marathon Gent trainingsgroep mee te lopen. En ging ik weer noteren, hoe het liep en zo.


En toen begon het hoofdstuk DORST ("moet toch eens uitzien naar een drinksysteem want meer dan 10 km zonder water is in deze hitte zeer lastig") en de intensieve zoektocht naar een goed systeem. Van CamelBak over "fistbottle" (I know how it sounds), heuptas met 2 fietsbidons tot flesjesgordel. Ik las en praatte en probeerde. Werd overtuigd (merci Tom!) en mailde uiteindelijk de importeur om uit te vinden dat Running Gent Perfekta flesjesriemen verkoopt.

Ondertussen verkende ik het mooie parcours (trail i.p.v. road) met de trainingsgroep, aan een laag tempo en met een pauze onderweg. En liep ik af en toe met hen mee. Als het lukte.

Ondertussen gaan ook heel wat van de dagelijkse gesprekken over lopen. En ja, ik ben er bij tijden heel huiverig over. Omdat ik nu meer echte lopers leer kennen. Mannen die het serieus menen. Die zes, zeven keren per week lopen. Liefst zo lang mogelijk. Mannen - meestal ouder dan ik - die marathons (willen) doen. En ondertussen de tijd vullen met verhalen over hun shin splints, kapotte knieën, revalidaties en sportvoeding. Ik krijg er de kriebels van. Kijk: ik ben het lang niet, de epicurist die ik zou willen zijn, maar dat pure masochisme, als in "uren rondcrossen met bloedende tepels"? Neen, bedankt! Ik kan er over zagen, ja. En ik heb het niet zelf verzonnen, dat "Running a marathon overtakes the flashy car or motorbike as a tell-tale sign of a mid-life crisis".

Of ik zelf dan niks mankeer? Hmm. Wel, ik moet opletten dat ik niet te veel op harde ondergrond loop, voor mijn knieën. Want anders is het prijs met de "tracking" van mijn knieschijf ( het 'sporen' van de knieschijf in de groeve van het bovenbeen), als ik ga fietsen of spinnen. 't Is daarom dat ik recent weer aan yoga begonnen ben. En wat powerplate probeer te doen. Want ik ben wel in vorm, maar lang niet zo lenig en sterk als de vorige bodypump & yoga jaren. En ook al gaat er niemand dood aan een slappe biceps/triceps, ik ben er niet fier op, dat er voor mijn soort wekelijks 3 bladzijden camouflagetips in de Flair staan. :-)

Waar ik ook op wacht, is nieuwe sportzolen, die waarschijnlijk heel wat beter schokken zullen vangen. Want de huidige zijn echt op en ik heb veel te lang gewacht om er iets aan te doen. Op 26 augustus is het eindelijk zo ver en kan ik naar 't UZ. Het duurt toch wel héél lang eer ge daar binnenraakt voor een afspraak.

Last but not least zit ik momenteel op "zware" drugs: 3 Ibuprofen per dag, en dat voor 2 weken, allemaal omdat de opstoot van "Tietze" en de (daarbij horende?) gezwollen lymfeklieren niet vanzelf verdwijnen en me dat na maanden toch wel stoort.

Maar kom, 't is niet alsof ik me enigszins belemmerd voel. Stamina is still my favourite word.

maandag 2 augustus 2010

These are your holidays: read!

Een paar dagen geleden kreeg ik ergens volgende vraag toegesmeten:

Which Book Recommendation Service Is Best?
- Shelfari
- LibraryThing
- Amazon
- GoodReads
- GetGlue
- Other

En toen begon ik domweg te kijken waar ik nu zoal op ingeschreven was en welke lijsten daar zitten. En kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk feitelijk geheel geen "Recommendation Service" vandoen heb. Want ik weet zelf wel wat ik wil lezen. Ik lees ook geregeld krantenbijlages over boeken. En het duurt een eeuwigheid eer ik een (non-fiction) boek uitgelezen krijg.


Ergens herinnerde ik me een "Books" tab op Facebook en ja, daar bleek LivingSocial achter te steken, met mijn "collectie" die vrij goed up to date was. Niet moeilijk, want er is in de laatste zes maanden niet zoveel veranderd. Ik heb er dus rap mijn verjaardagscadeau's - Watchmen & de Sookie Stackhouse box - en Boudica - meegebracht van de rommelmarkt - aan toegevoegd, en de status is weer compleet in orde.

Maar, euh, hoe zit het nu met dat lezen? Wel: ik doe voort. Vooral in The Ancestor's Tale - en ja, dat is non-fiction, hoe raadde u het. Ik ben er al maanden in bezig en zeul het overal mee, want het leest goed in stukskes, en ik vind het echt een van de betere dingen die ik ooit gelezen heb. Dit ligt me en ik ga zeker nog Richard Dawkins lezen. En ik ben er bijna: nog eens stukske prokaryotes en het zit erop. Wat u best weet: mijn achtergrond in wetenschappen is nihil. En daar heb ik dus nu wat spijt van zie. Van het gemis aan biologie en zo meer. Vond ik het moeilijk? Neen: toen ik 5 minuten geleden op de Nederlandstalige wikipage keek was ik wel verwonderd over de vertalingen, maar ik heb me niet te veel afgevraagd of ik de benamingen allemaal wel kende. Zal ik het kunnen navertellen? Niet helemaal vrees ik. Maar ik heb er toch een hele hoop dingen uit bijgeleerd. En da's zowat my main mission in life; dingen bijleren.

De andere 2 waarin ik bezig ben zijn Graham Parker's Carp Fishing on Valium een boek dat ik qua Engelse woordenschat echt wel complex vond. Raar. Wolf Hall daarentegen, leest vlot weg. Het gaat bovendien over een periode - Tudor England - waar ik een zwak voor heb. Ik heb het jammer genoeg al een eind geleden opzij gelegd en zal dus best eens wat terugbladeren.

En de rest, daar moet ik nog aan beginnen. Maar het lukt wel.

Misschien moet ik eens een Vampire Week(end) inlassen. Met acht Sookie Stackhouse novels en zeven seizoenen Buffy ben ik vast een eindje héél erg zoet.

Getver. I'm soo into fangs these days.


Who are you, Suzuki Ingersley?

Elke keer dat ik de True Blood credits zag, vroeg ik me af wie die Suzuki Ingersley wel was.

En toen - toevallig - zag ik de naam ook verschijnen terwijl ik voor Six Feet Under zat. Meestal gaan we met FFWD door de credits.

En toen ging ik googlen.

En daar kwam zo goed als niks verhelderends uit.

Wel deze blogpost.
The Production Designer on "Six Feet Under" is someone called Suzuki Ingersley. And every time I see the credit, all I can think is, "Wow. Is that the coolest name ever, or what?