It's not you it's the e-talking

Sinds begin januari is het weer prijs me dunkt: er waait een destructieve wind over deze contreien. Zottigheid is over de mensheid neergedaald. Alles moet eraan. Iedereen ongelukkig. De ene noodsituatie achter de andere. Alcohol en drugs. Getroubleerde toestanden. Relaties aan scherven.

Neen, niet bij ons thuis. Maar wel dichtbij. En overal een beetje tegelijk. Bah.

Gedegouteerd ben ik. En boos. Get a life, mensen. Ik snap wel dat jullie niet altijd even onverdeeld gelukkig zijn. Echt wel. En dat midlife issues zwaar kunnen pieken. Maar ik dacht dat jullie slimmer waren. Dat jullie inzagen dat er een leeftijd komt waarop drugs en booze niet meer funny zijn. Dat jullie onderhand wisten dat jullie helemaal zelf de verantwoordelijkheid dragen voor jullie daden. Dat vervelend doen niks oplost. En dat andere mensen niet zitten te wachten op jullie gedoe.

Maar er is niemand die mijn "seuterige" opinie horen wil, vrees ik.

Want dit is weer zo'n golf. Net nu we de vorige - hoeveel kids hebben er sindsdien twee adressen? - min of meer verteerd hebben, begint het opnieuw.

Cathérine Ongenae schetste het treffend, dit weekend in WAX@DEMORGEN.BE: "Als stel een andere relatie zien verpulveren, kan twee effecten hebben. Of je sluit de rangen, of je deelt in het domino-effect."

En dan denk ik: ok, we sluiten de rangen. Flabbergasted bijtijds. Moe van het gedoe. Wakker met de vraag wat we aan onze kinderen zullen meegeven.

Life's a Bitch and Then You Die?

"There's a huge problem with alcohol in Ghent", zei een vriendin - met eigen café - me vorige week. Onwillekeurig dacht ik aan het "ooh ooh ooh ooh ooh" gejank dat hubby keer op keer aanheft wanneer de comeback van K's Choice in beeld komt.

It's not a habit, it's cool, I feel alive

If you don't have it you're on the other side

I'm not an addict (maybe that's a lie)

Mag ik - die heus wel drink, bijtijds een sigaret opsteek en dagelijks speed neem - uithalen naar anderen die de pijn van het zijn verdringen? Hell yes! Uithalen mag dan wel niet erg mindful zijn, maar deze tip wel: doe iets aan uw ongeluk, of leef ermee. En hou op met anderen te kloten.

Het Gild

"Maandag powerplate. Dinsdag BBB. Woensdag personal styling. Donderdag mental coaching. Vrijdag kapper, make-up en manicure. En in het weekend houdt u op elke gelegenheid het gepolijste peperdure lijf stokstijf, zodat de gespendeerde euro's er niet aanstonds weer afglijden."

Rafaela, in de weekendkrant

Goh ja, ik ken ze van nabij, de eerbare leden van het Gild der Gerateerde Schoonheidskoninginnen. Ontmoet ze geregeld, in lessen, douches en sauna's. En laat me - als wannabe - door hen ontmoedigen. Want ik héb het niet, de drive - en het ongetwijfeld riante budget - om te allen tijde proper gekapt, egaal gebruind, welgehydrateerd en retestrak door het leven te huppelen.

En dat benijd ik hen. Omdat ik wel van "afgetekend" hou - van geprononceerde sleutelbeenderen, strakke bovenarmen, vetpolsterloze knieën en een platte buik.

Maar het hoort niet hé, toegeven dat je dat echt mooi vindt en dat dun nu eenmaal beter afkleedt. Neen neen, we moeten kritisch blijven! En ook een beetje leedvermaak voelen. Met hen die bovenmenselijke inspanningen leveren om me de frase “cuddling up to a piece of gristle” permanent in het geheugen te prenten.

Roddelwoordenschat

Ja, ik gebruik way too much Engelse woorden. Omdat ik van nature sloppy ben met taal. Of geen goede vertaling ken.

Maar zie: Sophie de Schaepdrijver helpt. In haar artikel "Het seksisme tegen Hillary Clinton" gebruikt ze het woord konijnenkookster en dat is vast een neologisme.

Niks in de woordenboeken. Google to the rescue!

"Uw zoekbewerking - konijnenkookster - heeft geen overeenkomstige documenten opgeleverd."

Ha. Nu kan ik onder het roddelen in de sauna "bunny boiler" door een Nederlands woord vervangen. Kewl!

Waarom we soms domme dingen doen

"Schat, mijn dopaminesysteem is weer ontregeld!", een fijn artikel van Cathérine Ongenae. Heb het zowel gisteren als vandaag doorgelezen. Ben blij dat die Tim Hartford mijn vermoeden bevestigt, dat achter alles een logica schuilt. Want ik zie mezelf graag als rationeel.

Maar mijn dopaminesysteem is altijd ontregeld. En ik ben als de dood voor domme dingen als impulsiviteit, overoptimisme, emotioneel doen en veel drinken. Ik vermijd, zo hard als ik kan. Slik in, rem af, blijf weg. Om dan te merken dat zij, die er volgens alles wat ik weet geen last van hebben, domme dingen durven doen. Zij durven wild om zich heen slaan. Overreageren. Een zooi maken van relaties.

Al dat gedoe maakt me ongemakkelijk. Keer op keer sta ik verstomd.

Neen, ik wil geen domme dingen doen. Snappen waarom mensen domme dingen doen, is genoeg. Hoewel: het zou me opluchten.

Durf dom doen.

Lijkt me erg bevrijdend.