vrijdag 30 mei 2008

Case Sensitive

Vraag me al een paar dagen af waarom mijn gravatar niet te zien is bij de comments die ik links en rechts achterlaat. Effe opzoeken.
The most common cause for this issue is the e-mail address case. Het is maar dat je het weet :-(

For your shoddy short-term memory

Was vanochtend de grote half doorstreepte party boodschappenlijst kwijt.



Ha, just what I need.

donderdag 29 mei 2008

Disc 14, 32:33

Altijd geweten dat audiobooks iets voor mij waren.

LOTR unabridged : 46 cd's (zo'n 55 uur) om me gezelschap te houden. Terwijl ik teak stoelen boen. Op wandel. Of gewoon liggend, hoewel ik dan wel es durf in te slapen.

OK, ik heb LOTR minstens 7 keer uitgelezen, maar wat het laatst in mijn gedachten stak was de visuele versie. Waar ik veel van hou, zonder me ooit druk te maken over de afwijkingen ten opzichte van het origineel. Maar nu ik de "echte" tekst voorgelezen krijg, sla ik gewoon achterover. Ik zie wat Tolkien schrijft. Het is betoverend. De landschappen glijden voorbij en woorden die veraf waren komen terug. Plaatsnamen als Mickeldelving doet me denken aan de saaie uren Oudengels bij Verdonck. En ik vraag me af waarom ik niet eerder ben teruggekeerd naar het boek dat me zo nauw aan 't hart ligt. Middle Earth brengt rust. Het was zo toen ik 13 was en het is nu niet anders.

Tegelijk ben ik Peter Jackson's extended edition in kleine stukskes aan het herbekijken. Wat ik beluisterd heb, bekijk ik opnieuw. Met in gedachten de klus die Frances Walsh & Philippa Boyens klaarden.

Vandaag kon ik het niet laten om de Council op te zoeken (dat was heel lang geleden). En kijk, ik vond ook fanfic op YouTube! :-p

The Hobbit heb ik ook op mijn iPod staan. Wat ik me afvraag is: zou the Silmarillion - unabridged - bestaan? Want die herlezen is me al heel lang niet gelukt.

woensdag 28 mei 2008

Paal

Damn you Mattew Fox. 'k Liep gisterenavond aan 't Zuid net niet tegen een paal toen ik naar jouw smoel keek. Heb het nochtans véél meer voor Josh.

No fun :-(

dinsdag 27 mei 2008

Doe voort!

Van het een naar het ander vandaag. Op de fiets, door de drizzle. De kapper blijkt tot eind van deze week op jaarlijks verlof te zijn, dus daar stond ik voor de deur. En bij McSurly langsgaan is tegenwoordig ook geen evidentie. Maar kom, hij voorzag een vervolgafspraak. Pal op het moment dat ik al een afspraak heb met shrink, zag ik achteraf. Damn.

De hoop werk in huis die ik nog voor het eind van de week moet verzetten, werkt weer absoluut verlammend. Toch moet ik erdoor. En rap een beetje. Want na de klussen volgen de boodschappen. En zaterdag is het zover.

maandag 26 mei 2008

Roddelwoordenschat

Ja, ik gebruik way too much Engelse woorden. Omdat ik van nature sloppy ben met taal. Of geen goede vertaling ken.

Maar zie: Sophie de Schaepdrijver helpt. In haar artikel "Het seksisme tegen Hillary Clinton" gebruikt ze het woord konijnenkookster en dat is vast een neologisme.

Niks in de woordenboeken. Google to the rescue!
"Uw zoekbewerking - konijnenkookster - heeft geen overeenkomstige documenten opgeleverd."
Ha. Nu kan ik onder het roddelen in de sauna "bunny boiler" door een Nederlands woord vervangen. Kewl!

Technobabble

Ze hebben het hier deze ochtend al een hele tijd over "de moonrockers". Geen nieuwe band, neen. Gewoon: mensen met een account op moonrock, want zo heet die server.

zondag 25 mei 2008

Waarom we soms domme dingen doen

"Schat, mijn dopaminesysteem is weer ontregeld!", een fijn artikel van Cathérine Ongenae. Heb het zowel gisteren als vandaag doorgelezen. Ben blij dat die Tim Hartford mijn vermoeden bevestigt, dat achter alles een logica schuilt. Want ik zie mezelf graag als rationeel.

Maar mijn dopaminesysteem is altijd ontregeld. En ik ben als de dood voor domme dingen als impulsiviteit, overoptimisme, emotioneel doen en veel drinken. Ik vermijd, zo hard als ik kan. Slik in, rem af, blijf weg. Om dan te merken dat zij, die er volgens alles wat ik weet geen last van hebben, domme dingen durven doen. Zij durven wild om zich heen slaan. Overreageren. Een zooi maken van relaties.

Al dat gedoe maakt me ongemakkelijk. Keer op keer sta ik verstomd.

Neen, ik wil geen domme dingen doen. Snappen waarom mensen domme dingen doen, is genoeg. Hoewel: het zou me opluchten.

Durf dom doen.

Lijkt me erg bevrijdend.

Rilatine + hitte + sport = dodelijk

Oud nieuws in de zaterdagkrant: rilatine is prestatiebevorderend. Ja ja, ik probeer eraan te denken om niet als een gek te gaan sporten met bupropion en methylfenidaat op bij een buitentemperatuur van 30 graden. ;-)

zaterdag 24 mei 2008

Chronotopic displacement

Soms maakt mijn brein vreemde sprongen. Zoals vanochtend, toen ik na mijn eerst kopje koffie in bed de Morgen opensloeg en de column van Dimitri Verhulst las. En op zijn vraag plots met zekerheid het antwoord wist: wat die mensen ervaren is chronotopic displacement.

Vraag me niet waar ik de term haalde. Geen idee. Hij bestaat.

Antwerp, Texas is leuk geobserveerd. W. is een country kenner en ook ik luister wel es naar Willie & Waylon & the boys. Ga soms mee naar een country concert. Herken het beschrevene dus geheel. (W. was er trouwens ook, in Antwerp.)

Neen, wij zijn geen linedancers. Mij hebben ze nooit in de Porky's gezien. Maar als ik Mary Chapin Carpenter bezig hoor, heb ik goesting om op ranch vacation te vertrekken.

Soms maakt de werkelijkheid ook vreemde sprongen, want een half uur later stond de auteur van dit boek aan de deur om dochter op te pikken. Om te gaan paardrijden.

Yihaa!

vrijdag 23 mei 2008

Hieperdepiep

Ben al twee dagen up up up. Fun, op het eerste zicht. Maar eigenlijk niet. Moet opletten dat ik niet overenthousiast word. Geen alcohol dus. En beter niet te veel mensen. Zwaar de rem erop, terwijl ik nochtans Coyote Ugly gewijs op de toog zou kunnen springen. Ben wijs genoeg om dat aan anderen over te laten. Maar het jeukt ...

't Is altijd wat hé...

De Marimain rules

Zeg dat ik het gezegd heb. :-)

donderdag 22 mei 2008

Latem Kouter

Met de fiets naar de dokter, tegenwoordig elke week. Van Gent naar Latem, langs de fietsroute, over St-Denijs en Afsnee. Latem - of hetgeen waar Latem voor staat - degouteert me. De nep pastoriewoningen en de 4X4 voor de deur. De al te cleane tuinen waar op dit moment hordes werkvolk in bezig zijn.

Maar de uitzichten onderweg zijn schitterend. Vandaag stopte ik effe aan de veerpont in Afsnee. En soms, als ik tijd over heb, zet ik me op het bankje op Latem Kouter. Super rustig is het daar.

En dan bedenk ik me dat de mensen die hier wonen waarschijnlijk veel van huis weg zijn om te werken. Voor hun schoon zicht. Tja.

Prolonged puberty

Ik ben 41 en kwaad. Het uniformblauw en de sigaret zijn verdwenen. Maar voor de rest ben ik nog precies dezelfde puber die de hele wereld schup onder zijn kont wil geven, als vergelding voor alle schuppen die mij werden toegediend.

Op de iPod: Pink, loud, on repeat

Never win first place
I don't support the team
I can't take direction
And my socks are never clean
Teachers dated me
My parents hated me
I was always in a fight
'Cause I can't do nothin' right

Everyday I fight a war against the mirror
I can't take the person staring back at me

I'm a hazard to myself
Don't let me get me
I'm my own worst enemy
It's bad when you annoy yourself
So irritating
Don't want to be my friend no more
I wanna be somebody else

Being there

De dokter dringt aan, ik heb ADHD coaching vandoen. Hij heeft gelijk. Maar tegelijkertijd is het klinkklare nonsens: ik moet ervoor zorgen dat iemand mij helpt om mijn zaakjes te regelen. Yeah right!
Agendagewijs verloopt alles vlotjes. Ik ben waar ik moet zijn, wanneer ik er moet zijn. Van het moment dat dat lukt, heeft iedereen zeker de impressie dat "alles goed gaat". En ja, ik doe de boodschappen, de was en ruim zoveel mogelijk op waar ik passeer. Maar een succes is het niet. Met eten loopt het weer serieus mis. Voor koken - iets wat ik de voorbije maanden met enthousiasme en nieuwe kookboeken vaak heb gedaan - kan ik momenteel geen energie opbrengen. En de administratie en die dozen die ik al jaren ga uitsorteren, die blijven staan. Het lukt niet. Ik wil het nochtans wel, want als ik thuis ben erger ik me wild aan de rommel. Maar het lukt niet. En daar word ik niet exact vrolijk van.

Gisteren naar de bib geweest om het gereserveerde boek. Heb er nog wat andere meegebracht, waaronder AD(H)D, een volwassen benadering, een draaiboek voor individuele coaching en groepsbehandeling. Heb de 100 bladzijden gelijk uitgelezen en constateer dat het zeker een bruikbaar boek is. Maar boeken lezen, dat helpt mij niet. Integendeel. Ze maken me triest. En opstandig.

woensdag 21 mei 2008

Repeat after me

The teak table is toothbrush cleaned.

Where did the web lead you today?

Bwah ... de laatste tijd hang ik wel es op Facebook en Plaxo, meestal om eens te gaan kijken wat de mensen die ik IRL niet vaak genoeg zie aan het uitspoken zijn. Ik verveel me net niet genoeg om er constant nieuwe onnozele spellekes en tests te doen ;-)

Voor de rest lees ik mijn feeds wat vaker. En ben ik door omstandigheden in de lifestyle & modeblogs gedoken. Jaja, ik lees nu ook Maxie, Special K en Emma. Heel erg boeiend allemaal.

Oh yes, I still connect to my inner geek. No need to worry.

No polka?

Oh oh, geen Weird Al op mijn huidige iPod. Die staat inderdaad alleen op de ouwe. No polkas, no white and nerdy :-((

De kwaliteit op YouTube is slecht, hier veel beter!

maandag 19 mei 2008

Onderhoudsvrij

Mijn vader is een bricoleur. Zo iemand die wel altijd iets om te klussen vond, in huis of in de tuin. Met wisselend succes. Maar kom: heel mijn kindertijd heb ik gezien dat bepaalde spullen en zeker huizen, daken en koten onderhoud vergen. En laat onderhoud nu juist dat zijn waar ik vanzeleven niet aan toe kom.

Terwijl ik er me pijnlijk van bewust ben dat die dingen gedaan moeten worden, blijven ze zonder meer staan. Hier gaat alles gewoon kapot. Droogtrommels, (af)wasmachines, stofzuigers, daken, goten, raamkozijnen en zo meer. Fietsen zijn zowat de enige uitzondering, omdat je nu eenmaal reglementair en veilig de baan op moet.

Maar soms, dan krijg ik het in mijn kop om er eens wat aan te doen. Aan al dat te vermijden verslijten. Dus nam ik gisteren het teak tuinmeubilair onder handen. Sprayde ik de grote tafel, de bank en de 4 zware stoelen met een chemisch goedje om de vuiligheid eraf te weken. En ging ik ze vervolgens gedurende een viertal uur te lijf met een harde borstel, een emmer water en een tuinslang. Met al mijn kracht heb ik geschrobd, en het resultaat mag er zijn. Maar het moet nog properder, voor ik ze met olie insmeer, vind ik. Want nu alles droog is, zie ik nog wat groen tussen de spleetjes van de planken. En bedacht ik me dat ik nog een pot oude tandenborstels voor zulke doeleinden bewaard heb. Ik moet trouwens de resterende 4 vouwstoelen nog aanpakken, waarvoor ik niet genoeg product had.

Vandaag trok ik dus naar de Hubo om extra spul. En morgen ga ik er weer tegenaan. Vier stoelen en wat onderkanten en moeilijke plekjes links en rechts. Ze zullen schoon zijn. En ingevet worden. Want teak, mensen, dat is niet onderhoudsvrij hé. Daar kruipt werk in.

Mijn armen zijn kapot - daarom werkte ik vandaag niet door. Maar ik geef niet op. Deze klus zal afgewerkt raken!

Ergens in mijn achterhoofd, begonnen zomers met de geur van carboline.

zondag 18 mei 2008

Brrr ... koud

Ben de laatste dagen vrij vroeg en zonder tv kijken in bed geduikeld. Het begint te dagen: zonder Rilatine gaat er nog meer energie down the drain. Tegen de avond is mijn batterij zo goed als plat en dan vermijd ik - zo mogelijk - alle gedoe. Lopen, spinnen en naar mijn iPod luisteren lukken nog, omdat ik op zo'n momenten alles kan buitensluiten. Maar met een groep mensen wat drinken: oh horror. Gesprekken voeren zit er niet in. 'k Ben gewoon te gefragmenteerd om de simpelste kletspraat te volgen.

Heb zelden zoveel zitten nagelbijten als deze week. En dat haat ik. Lange nagels, dat wil ik, zoals vroeger.

Maar kom, ik slaag erin om 's ochtends in gang te raken en drink overdag heel wat minder koffie. En die lelijke geheugenproblemen zijn weer draaglijk. Da's al iets.

Vandaag heb ik het al heel de dag steenkoud. Ben ook nog niet in de zon geweest. Dom hé.

dinsdag 13 mei 2008

Gelopen

Was heel relaxed achteraan gestart. Een beetje dom. Want het was de hele tijd beestig moeilijk om vooruit te geraken. Maar kom, het liep goed.



Chip Time



Pos
PosTimeOfficial Time
AvgRankName
2369.F21600:57:251:00:53
10.447307VRO

Vacature: CMS coördinator

Eindelijk! Mijn (vorige) functie is open verklaard. Voila: de volledige jobbeschrijving.

De portaalsite waarom het draait is www.ugent.be.
En het content management systeem is Plone.

maandag 12 mei 2008

Zazou kwijt

Shit man. Was me dat een paniek toen we zondagavond Zazou niet terugvonden. We kamden het huis uit. Keken meermaals in alle hoeken en kanten. Vonden hem niet. Blijkbaar was hij kunnen ontsnappen, vermoedelijk langs de poort.

Dochter - keeper of the cat - was net uit logeren. Maar de stress zat er serieus in. Stel dat ie echt weg was ...

Uren later hoorde ik van de buren dat Zazou gesignaleerd was op de daken, aan de kant van het park. En effe later liep hij in het park, volgens de buurjongens, die toch de meeste lokale poezebeesten kennen.

Toen ik - meezoekende - zoon in bed poogde te krijgen, hoorden we effe klaaglijk gemiauw. Maar we zagen geen kat.

Wie zat er dus urenlang in het park met stukjes gerookte vis "Zazou Zazou, kom bij mama" te roepen?

Een paar keer kwam hij in de buurt, maar hij leek doodsbang van de andere katten. Niet onlogisch, want die had hij na zijn peuterdagen nooit meer gezien. Eén keer liep hij ons kot binnen, maar toen ik eraan kwam was ie net zo snel weer weg. Shit.

Toen W. terugkwam van Plant & Krauss, ging hij op zijn beurt kijken. "Ben je zeker dat het Zazou is?", bleef hij vragen. Ik was er zeker van, van zijn scheve loopje en zijn streepjes staart. Maar in een donker park vol katten er de juiste rosse tijgerkater uitpikken is geen evidentie. En iedere keer dat we dichterbij kwamen, liep ie weg. Moegetergd ging ik slapen. Het was na enen, heel véél te laat met de stadsloop in gedachten. W. bleef zoeken. Stommelde rond een uur of drie binnen. En toen hoorden we een hard geklop in huis. Herhaaldelijk. W. ging op zoek.

En wie zat er in de speelkamer, met de deur toe? Zazou. Huh?? We hadden er elk meerdere keren gezocht. Maar ... het kantelraam stond op verluchtingsstand. En de dakkapel geeft uit op de dakgoot.

W. vond dat Zazou te proper tevoorschijn kwam. Dat hij te bang is om zomaar te ontsnappen. Misschien had hij wel de hele tijd boven opgesloten gezeten. Het zou kunnen. Maar ik ben er helemaal niet zeker van. Vind het behoorlijk vreemd dat ie maar om hulp zou vragen op het moment dat ie W.'s stem hoorde.

Vermoedelijk is onze vriend toch op wandel geweest. Hij is al weken niet van de deur weg te slaan dus de drang om te ontsnappen was groot. Dringen zich op: een bezoekje aan W.'s faculteit voor inentingen en zo. En een chip of een halsbandje (als dat nog lukt om op zijn leeftijd te introduceren).

zondag 11 mei 2008

Nominee

Zoonlief werd genomineerd voor een rugby prijs.
"Hij ziet het helemaal zitten. Als voortreffelijke teamspeler verstaat hij geweldig de lijnen van het spel. Dit inzicht, zijn full bodied tackle en zijn volhartige inzet zullen hem alleen maar nog beter maken ..."
De hele zaal applaudiseerde twee keer. Heb onze zevenjarige zelden zo zien schitteren.

vrijdag 9 mei 2008

Shoe frustration

De ideale doordeweekse sandaal. Gezien bij Brantano, gisteren. Peeptoe. Slingback (geen enkelbandje dus). Gevlochten bovenkant. Deftige hakhoogte. Goede kleur bij mijn recentste sjakosj. Een goede leest, van een goed merk. Ik denk dat het Clarks waren. Rond de 90 euro. Niet te duur. Ik was er gerust in. Tot ik ze op de Brantano site ging opzoeken. Wat blijkt: ze staan er niet op.

HOE DURVEN ZE!

Grrrmph. Heb al heel zappos.com, shoes.com en amazon doorspit. Vind ze niet.

Deze zijn het alvast niet.

Believe ;-)


Learning to Live in a Post-Fact Society

Dit boek ga ik eens lezen zie. Er stond vandaag een bespreking in de krant en ondertussen heb ik links en rechts al wat reviews gelezen. Op salon.com ben ik de laatste tijd niet langsgeweest. Anders was ik er natuurlijk eerder bijgeweest. Maar kom.

Toegegeven, het past in mijn kraam. Mijn motto "perception is everything" is genoegzaam bekend bij de mijnen. Het typeert, naar het schijnt, mijn diepgeworteld cynisme.

A Post-Fact Society: het klinkt funny, maar het klopt wel. Mensen geloven wat ze willen geloven - als je ziet dat het creationisme hoogtij viert, weet je eigenlijk genoeg. Of ze geloven wat je hen voor de neus houdt en plausibel lijkt. In die context is Wag the Dog nog steeds een van mijn favoriete films.

Maar ook buiten de "wijde context" ondervinden wij dagelijks de kracht van perceptie. Iedereen houdt van zijn gelijk en vindt er argumenten voor. Niet "politiek correct" zijn, wordt als onafhankelijk of humoristisch geïnterpreteerd, maar zorgt er ook voor dat mensen ongestoord heel rare of foute dingen kunnen verkondigen. Er lopen ook genoeg mensen rond die Corinne Maier vakkundig toepassen. Doen alsof is een sport. Als je haar maar goed zit, dan raak je er wel mee weg. Wat telt, is wat men over je denkt. The truth can be adjusted, blah blah blah.

"Belief over fact": begon dat niet met Mulder?

Al gestemd?

Voor de sociale verkiezingen? 't Is maar dat mijne W. meedoet hé.

donderdag 8 mei 2008

I know you're married but I've got feelings too

Vandaag op meerdere plekken op een Martha Wainwright bespreking gebotst. En de teneur was positief. W. had het er ook al over, maar dan in de context van haar concert in de Botanique. Zal toch eens moeten luisteren. De titel is alvast erg Wainwright-funny vind ik. Dat belooft.

Van Loudon Wainwright III ben ik sinds lang fan. Zonder hem, Fountains of Wayne en Pete Connelly had ik nooit geweten hoe New York State ineensteekt. Westchester County, Schenectady en Rochester weet ik nu liggen gelijk Ledeberg en Lovendegem.

Mijn East Coast obsessie werd verder ook gevoed door ooit verplichte lectuur als The Scarlet Letter en Ethan Frome, geschiedenisboeken over The Founding Fathers, the Salem Witch Trials, the American War of Independence en noem maar op. En door Stephen King (Maine), John Irving (New Hampshire) en Bruce Springsteen (New Jersey). Sprong ooit een gat in de lucht toen ik in The Soprano's de afslag naar "Hackensack" zag. En kan over het algemeen vrolijk worden wanneer ik een plaats in de States op de kaart kan zetten. Yup.

Maar kom, ik had het over de Wainwrights: die Rufus, da's een ander paar mouwen. Geheel niet mijn ding, zijn gezang.

dinsdag 6 mei 2008

Fear and loathing

De dag ligt voor me en ik word door angst bevangen. Want ik moet de tijd die zich voor mij uitstrekt indelen. En ik wil zoveel doen. Of neen: er moet nog van alles gedaan worden. Dingen van op lijstjes, die ik, nu ik toch tijd heb, zou kunnen aanpakken. Maar ik bevries. Word overweldigd. Kan aan niks beginnen.

Klamp me vast aan wat zéker moet: eten in huis halen en de kids oppikken. De rest probeer ik. Als ik erin slaag om uit de adembenemende onrust weg te blijven, gaat het de goede kant uit.

Wie zegt me alweer maanden dat ik dat ik - amongst others - mijn ADHD coaching terug moet oppikken? De dokter, yip. I guess he's right.

Door de vinyasa

Wie oh wie had er vandaag een plank ingeslikt? Anderhalve maand er niet geraken eist zijn tol. Maar zonnegroet na zonnegroet kwam er ruimte in mijn gewrichten. Het deed deugd. Vaker doen dus.

maandag 5 mei 2008

Reward and drive

Zit thuis, met nieuwe medicatie, en voorlopig zonder Rilatine. Thuis om te observeren wat er gebeurt. Allé, hoe ik me voel.

Het toeval wil dat er in die paar dagen ontieglijk veel stoorzenders opdoken, waardoor ik geheel niet weet of ik mij anders of beter voel. Ik heb één nacht slecht geslapen. En mijn nek zit vreselijk vast waardoor ik geheel verkramp. Maar of dat iets met de medicijnen te maken heeft?

Het enige duidelijke verschil is: ik ben niet aan het werk. Het gaat dus onmiddellijk beter. Niet dat ik niet graag werk. Integendeel. Maar als ik geen aandacht moet geven, valt het een stuk minder op dat die capaciteit nogal erg kaduuk was, de laatste weken.

Thuis overleef ik vlotjes, met de aandachtsspanne van een dode mus. Het geeft niet. Het maakt geen zak uit of mijn dopamine levels goed zijn of niet. (Daarom ben ik dus zo moe!)

Thuis kan ik de tegenwoordig weer luttele functionele uren per dag optimaal benutten. En in de resterende zombie tijd kan ik sporten. Lopen met Pink of Britney Spears in mijn oren. Een beetje endorfines kunnen vast geen kwaad, nu ik geen SSRI naar een NARI & DARI uitprobeer.

zondag 4 mei 2008

SHIT

Eikes. Sara met die Hollander.

Catch my drift?

U kent het wel: ouders die een andere taal gaan spreken als het niet voor de kids bestemd is. Wel, bij ons is het voorgoed voorbij. In het Engels toch.

In het voorbije jaar konden we al niet veel meer zeggen zonder dat het onderwerp doorzien werd. En nu is het helemaal voorbij.

Aan tafel heeft dochter het over de dag bij haar vriendin. Broer volgt aandachtig mee. We hebben ook lekker gegeten, zegt ze. "Potatoes", wink wink, nudge nudge, "French fries", wink wink, nudge nudge.

Jaja. En af en toe komt er een geheel correct gevormde en uitgesproken zin uit.

De schuldigen? Alle ondertitelde programma's op tv. En singstar.

En ja, ze leert ook Frans op school. En ook dat gaat vlot.

Grmmph.

A feeder for you to perch on

Ik loop alweer jaren laptoploos rond omdat ik dat gewoon niet nodig heb. Waarom zou ik met zo'n ding rondzeulen? UGent en Google bieden me genoeg ruimte om stuff op te parkeren. En ik kan er overal - waar er internet is - bij. Mijn persoonlijk geheugen - USB stick replacement - zit online.

Heb de laatste dagen wat bookmarks gekuist. Allé, strikt genomen heb ik er nog nauwelijks. De Firefox thuis en op het werk heeft wat "startpunten" in de toolbar zitten en wat gevarieerde rommel die ik geregeld probeer op te kuisen, maar die dingen zijn lokaal. Niks handig dus als je elders zit.

Online bookmarks to the rescue? Mijn simpy account is ingedut en op delicious heb ik niks meer. Neen, ik had en heb zo mijn eigen oplossingen. Eerst waren het Gmail drafts. Dan Google Docs. En nu ook Google Notebooks. Clippings, links, prentjes, adressenlijsten, blog inspiratie en zo meer. Een stapel losse blaadjes en Post-its maar dan online. Die ik nu een beetje opgekuist heb. Met taxonomieën en tags en zo.

Heb ondertussen ook mijn aantal "nog te lezen" feeds teruggebracht naar 755. Dat wil zeggen dat ik hele stukken blogs inhaal. Ik doe dat blog per blog. Zo lees ik verhalen. Zie ik weer hoe het gaat met x en y die ik in real life niet heel vaak tegenkom en nog minder aanspreek.

Sommige verhalen zijn grappig. Sommige triest. Sommige bewust onduidelijk voor zij die niet echt close zijn met de auteur. Maar ze hebben dit in common: ze mochten het daglicht zien.

Verhalen die het daglicht niet mogen zien, hoor ik liever niet. Voor mij zijn ze een bron van onrust. Meestal gaat het over roddels. Soms worden dingen in vertrouwen verteld. Hoe ouder ik word, hoe vreemder de dingen die aan mijn oren komen. Mensen doen rare dingen. Héél rare dingen. Waar ik me dan weer veel te veel vragen bij stel.

In al mijn kwetsbaarheid ben ik omringd door W. en de kids. Vandaag ben ik dankbaar dat ik het op dat vlak getroffen heb.