maandag 29 maart 2010

It's not you it's the e-talking

Sinds begin januari is het weer prijs me dunkt: er waait een destructieve wind over deze contreien. Zottigheid is over de mensheid neergedaald. Alles moet eraan. Iedereen ongelukkig. De ene noodsituatie achter de andere. Alcohol en drugs. Getroubleerde toestanden. Relaties aan scherven.

Neen, niet bij ons thuis. Maar wel dichtbij. En overal een beetje tegelijk. Bah.

Gedegouteerd ben ik. En boos. Get a life, mensen. Ik snap wel dat jullie niet altijd even onverdeeld gelukkig zijn. Echt wel. En dat midlife issues zwaar kunnen pieken. Maar ik dacht dat jullie slimmer waren. Dat jullie inzagen dat er een leeftijd komt waarop drugs en booze niet meer funny zijn. Dat jullie onderhand wisten dat jullie helemaal zelf de verantwoordelijkheid dragen voor jullie daden. Dat vervelend doen niks oplost. En dat andere mensen niet zitten te wachten op jullie gedoe.

Maar er is niemand die mijn "seuterige" opinie horen wil, vrees ik.

Want dit is weer zo'n golf. Net nu we de vorige - hoeveel kids hebben er sindsdien twee adressen? - min of meer verteerd hebben, begint het opnieuw.

Cathérine Ongenae schetste het treffend, dit weekend in WAX@DEMORGEN.BE: "Als stel een andere relatie zien verpulveren, kan twee effecten hebben. Of je sluit de rangen, of je deelt in het domino-effect."

En dan denk ik: ok, we sluiten de rangen. Flabbergasted bijtijds. Moe van het gedoe. Wakker met de vraag wat we aan onze kinderen zullen meegeven.

Life's a Bitch and Then You Die?

"There's a huge problem with alcohol in Ghent", zei een vriendin - met eigen café - me vorige week. Onwillekeurig dacht ik aan het "ooh ooh ooh ooh ooh" gejank dat hubby keer op keer aanheft wanneer de comeback van K's Choice in beeld komt.

It's not a habit, it's cool, I feel alive
If you don't have it you're on the other side
I'm not an addict (maybe that's a lie)

Mag ik - die heus wel drink, bijtijds een sigaret opsteek en dagelijks speed neem - uithalen naar anderen die de pijn van het zijn verdringen? Hell yes! Uithalen mag dan wel niet erg mindful zijn, maar deze tip wel: doe iets aan uw ongeluk, of leef ermee. En hou op met anderen te kloten.

vrijdag 12 maart 2010

Week 6-7-8-9

Week 6
Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 38,59 km bijeenlopen. Ik kwam aan 19,66 km, goed de helft van de afstand. Ter verduidelijking: ik ben niet gek en weet dat mijn knieën een risicogebied vormen, daarom wissel ik het lopen af met intensieve spinning sessies & such.

MyAsics geeft op dit punt geen pure tijdsindicaties meer. Het wekelijks minimum ligt in ieder geval op op 3u 35 minuten. En deze week kwam ik een een totaal van 5u 25 minuten cardio. Hoe?

Zondag een goeie 14 km gelopen gelopen, dinsdag een toerke rond de Watersportbaan bij -2; met klutsende rommel aan mijn lijf en stress omdat ik te lang naar het BMXen had staan kijken en riskeerde om daardoor op het nippertje terug bij zoon te zijn (ik was uiteindelijk precies op tijd om de stretching op het einde te zien) , donderdag bijna 2 uur stevig gespind - mijn vereiste hogere hartslagwaarden indachtig - en zaterdag anderhalf uur spinning combo.

Voor de rest: teen(nagel) kapot, los met een blaar eronder. Pijn. Was ik niet van plan om GEEN loperskwaaltjes te krijgen?

Week 7
Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 38,59 km bijeenlopen. Ik kwam aan 15,15 km. Maaaar ... tijdsgewijs was deze week een super week: ik kwam aan 6u en 33 minuten! Hoe?

Maandag liep ik de 15, 15 km op de loopband, woensdag heb ik een heel uur op de crosstrainer getraind en onderwijl naar de nieuwe grote tv's gekeken, donderdag bijna 2 uur stevig gespind - opnieuw mijn vereiste hogere hartslagwaarden indachtig - en zaterdag een spinning combo gevolgd door nog een een dik half uur "toestellen" voor de tv.

Week 8
Volgens Nikeplus moest ik in 5 keer een totaal van 46,64 km bijeenlopen. Ik kwam aan 25,35 km, iets meer dan de helft. Maar de week was goed: ik kwam aan 4u en 29 minuten! Hoe?

Zondag liep ik een dikke 10 km, ik reed ook efkes (voor het eerst!) op de koersfiets naar de scouts en vond uit dat het langs het water héél erg hard waait - 't was ook berekoud om te lopen dus. Dinsdag was het voor de eerste keer niet steenkoud langs de Watersportbaan maar het regende wel een beetje. Ik liep 1 toerke. Donderdag heb ik bijna 2 uur gespind. Vrijdag overwoog ik om deel te nemen aan het "exploot", maar toen keek ik naar de looptijden en zag ik dat het toch eerder een loopkoers dan een fijn jogmoment was. Zaterdag deed ik twee (en geen drie, zoals gepland) toerkes mee met marathonman omdat er geen water of drankjes voorzien waren - normaal zijn die er altijd. Stad Gent stond met een promo tent maar aan water hadden ze niet gedacht ...

Week 9
Volgens Nikeplus moest ik in 5 keer een totaal van 45,03 km bijeenlopen. Ik kwam aan 28,39 km. Maar niet getreurd: ik haalde 4u en 35 minuten cardio! Hoe?

De zondagloop heb ik deze week geskipt. Op dinsdag tijdens het BMXen liep ik 9,31 km, op woensdag tijdens de rugby training 12 km. Ik was nogal op speed achteraf - a runner's high no doubt - en eindigde met een grote blaar. Op donderdag was er spinning van 8 tot 10: da's bijna 2 uur interval training, eveneens een duurtraining en alternatieve cardio naast de reguliere loopkes. Het is ook wetenschappelijk bewezen dat lopers die ook fietstrainingen doen daardoor rapper gaan lopen. Jaja. Zaterdag had ik weer een platte iPod mee; 3,19 km werden geregistreerd maar ik liep meer dan dubbel zoveel, met afgeplakte blaar. Ik noteer (naar beneden afgerond) 7 km. Al bijeen niet slecht voor een week waar stress & vermoeidheid genadeloos toesloegen.

Zo, dat was het tot en met vorige week.

A little more organically than this

Tegenwoordig kijk ik nog maar zelden naar wat er op tv is op het moment dat het op tv is. Opnemen en afspelen is hier de regel geworden, bij ongeveer iedereen in huis. Als ik dan toch eens neerzit om te zappen - meestal tussen 9 en 11 's avonds - valt het me op dat wat Springsteen zingt geregeld waarheid geworden is: There's fifty-seven channels and nothin' on.

Naast de procedural crime shows is er op dit moment weinig dat interessant of goed getimed is. En dan nog. The Mentalist vind ik shite. Bones mis ik keer op keer (ik neem het niet op - mijn relatie met David Boreanaz is troebel sinds Buffy) en Castle ontsnapt op een of andere manier aan mijn aandacht. Wat rest is de VT4 crime night: uiteindelijk ben ik ook aan NCIS en NCIS LA begonnen, dat laatste vooral omdat Chris O' Donell fris in beeld wordt gebracht. De CSI medewerkers - George Eads en kompanen - zijn in vergelijking ouwe knarren aan 't worden.

Hospitalen doe ik momenteel niet aan: bij House M.D. is het wachten op seizoen 6 en ER ben ik sinds de ongelooflijke "Old Times" (watch this!) vergeten opnemen. Grey's Anatomy op VIJFtv? Nope. Die reeks wil ik vroeg of laat compleet zien, op DVD dus.

Nu ja, dat "compleet" zien is een beetje een struikelsteen. BSG is uit, met Caprica ben ik bezig. Ik zag Dollhouse en V tot waar ze liepen en het begin van True Blood. De rest van de lijst ging nog voor geen meter vooruit.

Wat series betreft is Acht tv meer dan goed, ware het niet dat ze met veel dingen op een punt zitten waar ik niet meer wil "inspringen"; Mad Men zal dus voor later zijn. Op Canvas is het derde seizoen van Deadwood net begonnen en dat ga ik, zoals de twee voorgaande, met hubby bekijken, zij het nu van de digicorder in plaats van de DVD box. We zijn ook nog met Season 2 van Hustle bezig, als tussendoortje. Maar momenteel gaat de gezamenlijke aandacht vooral naar Six Feet Under, waar Acht tv ondertussen Season 2 van uitzendt. Duidelijk het soort van humor waar we beiden fan van zijn.

Is het raar om op te merken dat "real life heel erg Six Feet Under-like is"? Eigenlijk niet. De reeks zit zeer goed in elkaar, in die mate dat ik zelfs geen favoriet character heb omdat ze allemaal sterk zijn.

Het meest herkenbare voor mij is het gedrag van Ruth O'Connor Fisher. Ze doet een hele hoop dingen die moeders - yup, daar hoor ik bij - doen en ze is outdoorsy terwijl haar wederhelft daar geen boodschap aan heeft. (Hier is hubby's lijflied "The Outdoor Type" - hij haalt de frase "What if something's on tv and it's never shown again?" geregeld aan)

Dit bleef me bij, omdat het hilarisch is.
Ruth: I used to love hiking when I was younger, and being outdoors. I always wanted to take you kids camping, but your father would never leave the business. (angrily) Well, I can tell you, I went camping with this man from church several times! Told your father I was visiting my sister, whom he never thought to call! (S01E01)
En deze, omdat ze af en toe uitbarst en dat zo "vloekt" met haar goede bedoelingen en seuterige uiterlijk.
Ruth: You want me to complain? Alright, then. Fuck this! Fuck you! Fuck all of you, with your snivelling self pity! And fuck all your lousy parents! Fuck my lousy parents, while we're at it! Fuck my selfish bohemian sister and her fucking bliss! Fuck my legless grandmother! Fuck my dead husband! And my lousy children and their nasty little secrets! And fuck you, Robbie, for dragging me to this terrible place and not letting me have a Snickers bar! I'm going to get something to eat! (S02E03)
En deze (kijk op YouTube), omdat ik me zeer goed realiseer dat dit de valkuil bij uitstek is, voor moeders én kinderen.
Ruth: All I want is for us not to be strangers. I want some intimacy. (almost pleading) Give me intimacy! Won't any of you have intimacy with me?!
No one responds. RUTH is oblivious to the double entendre.
Ruth: Okay, I guess I have my answer. (starts to go up the stairs, walking between NATE and CLAIRE)
Nate: Mom, wait, it's just that intimacy should happen a little more organically than this.
Ruth: Fine. Then I'll simply wait for it, like I have been. I just pray that it happens before I end up like Emily Previn. Now, if you'll please excuse me--
She goes up the stairs and leaves the room. They all look up. (S02E05)

maandag 8 maart 2010

My head is jammed. I need a wide open space and fresh air.

Maak me serieus zorgen over de looptrainingen voor deze week: de gebruikelijke lange loop op zondag (gisteren) is niet gebeurd, want ik had het weekend echt nodig om - mentaal - te recupereren. En mijn schouder - ouch - zat compleet vast, zoals altijd een gevolg van te veel stress ...

Deze week heb ik maar 4 dagen, daarna zit ik vast. Op mijn Nike+ schema staat dit : 4.82 + 11.26 + 11.26 + 16.09 = 43.43 km in totaal. Een dag recup tussen de trainingen laten zit er al niet in, dus wordt het afwisselen met spinning of andere cardio.

Morgen zit al propvol. Woensdag is - gelukkig - een andere rugbymom van corvee. Op de Blaarmeersen, tijdens de BMX les, heb ik nipt tijd voor een km of 10, als ik zoon tenminste niet de hele tijd aan zijn lot wil overlaten.

Dus moet het wel dit worden: vandaag een kort loopje (de 4.82 km), dinsdag 11.26 km of 2 u spinning, woensdag 16.09 km en donderdag 11.26 km of 2 u spinning.

Vanochtend legde ik de wollen broek van mijn "nette" broekpak aan de kant en ik heb ondervonden dat dat stom was. Op de fiets was het steenkoud. Veel te koud naar mijn goesting. Bleh. Maar anderzijds: binnenblijven helpt ook niet. Ik vreet mezelf op.

En mocht u zich afvragen waarom Nike+ zo'n rare afstanden oplegt, wel, dat is omdat ik voor de "10 miles" train. Al die afstanden zijn dus "ronde" getallen in miles. Terwijl mijn meeteenheid voor het gemak ingesteld blijft op km. Vandaar dus.

zondag 7 maart 2010

De definitie van de hel

Het "familieweekend" is een concept dat zijn oorsprong kent in Nederland en er gecommercialiseerd werd in zogenaamde vakantieparken waar men zaken als "sfeervolle groepsaccommodatie", "reüniebungalows" en (in België) "luxueuze cottages" in de aanbieding heeft.

Op het hele internet krijsen Nederlanders het uit dat ze traditioneel jaarlijks met de familie samenkomen, wat me doet vermoeden dat ze het (met die familie) voor de rest van het jaar echt wel voor bekeken houden. Maar soit, ze doen maar. Ieder zijn meug, denk ik zo. Wat zouden we zijn zonder cultuurverschillen?

Tot mijn horreur heb ik in de voorbije jaren vastgesteld dat het familieweekend naar Vlaanderen is overgewaaid. En tot nog toe hoorde ik andere reacties dan "hiep-hoi-gezellig". Echt: zij die het al meemaakten, vertelden ons achteraf welke tenenkrullende situaties ze doorstonden. Hoe ze mensen tegen elkaar moesten beschermen. Hoe ze nieuwe dimensies van "da's schaamtelijk" leerden kennen. En hoe ze de organisator van het gebeuren met graagte een pak slaag wilden verkopen, omwille van zijn/haar briljante inval.

En dan had ik het nog niet over de brainstorm omtrent "de definitie van de hel" die een bevriend - Woestijnvisgerelateerd - echtpaar hield. Want raad eens? Onafhankelijk van elkaar kwamen zij en anderen uit op "een weekend met de familie". Lachen, gieren, brullen, mensen!

U ziet mij - al lang - komen. Niet eens op kousenvoeten meer. Want volgend weekend is het onze beurt. Vergis u niet: ik ben een groot fan van van Loudon Wainwright, van Six Feet Under en van psychodrama waarin mensen elkaar verbaal aan stukken scheuren tijdens een familiebijeenkomst. Maar moet dat nu echt? Is uitlokking niet strafbaar? Zet het gezin samen en binnen de kortste keren heb je je plaats in de roedel terug ingenomen. Zeg en doe je precies die dingen waar je op voorhand hebt over nagedacht, enne , tja, niet zou zeggen of doen ... Er is geen ontkomen aan. Ik troost mezelf: een familieopstelling is een vorm van psychotherapie en er zijn - no kidding - twee ervaren therapeuten mee, die er achteraf vast een A-publicatie mee kunnen scoren.

Er blijft maar één vraag over: welke ervaringen geven we door aan de volgende generatie die tot nog toe - dronken ruzies en scheidingen niet meegerekend - geen gezinsoverschrijdende familietrauma's heeft opgelopen?

Zucht.

zaterdag 6 maart 2010

Ooit zal je weer kunnen zingen, maar 't zal altijd een toontje lager zijn.

Zes maart is een beladen dag. Nu, 4 jaar na datum, kan ik me niet herinneren wat me de moed gaf om "iets" te doen, maar ik heb het toch maar gedaan.

En ik weet nu, dat ik met een beperking leef. Dat ik er wel of niet mee rekening kan houden, maar dat het enkel draaglijk blijft als ik goed oplet.

Ik weet nu, dat ik niet aan de kar - die ik ooit wel een stuk vooruit hielp - mag trekken: ze is te zwaar. Ik weet nu, dat leven met een beperkte actieradius kan: ik kom ternauwernood mijn kot uit en voel me gewoon beter. Ik weet nu, dat ik me niet mag ergeren, want ik heb de kracht niet om een serieus verschil te maken. In mijn gedachten blijft middelmatigheid inacceptabel. Maar cognitieve uitval en gedurige angstaanvallen ook, eigenlijk.

woensdag 3 maart 2010

Goed gezin(d)

Ergens heb ik zo 't idee dat er op de blogs die ik geregeld lees een soort ongeschreven regel bestaat wat familie betreft, in de zin dat stories over familieleden of -toestanden een positieve ofwel humoristische toon dienen aan te houden.

I resent that.

"Van je familie moet je 't hebben", zegt men soms. "Wat hebben?", denk ik dan. Want ik weet het niet hoor...

Niet dat ik nu negatief wil zijn of zo, niet eens dat. Maar ik heb dat niet, zo'n warme band met de familie. Wij - familieleden in 't algemeen en "mijn thuis" waar ik ben opgegroeid - laten mekaar nogal met rust. Bellen mekaar niet al te vaak op en lopen mekaars deur niet plat. En dat is maar goed ook. Want wie zegt dat we close moeten zijn?

Misschien hebben we weinig gemeen en valt er gewoon niet veel boeiends te melden. Misschien liggen we niet wakker van wat de rest met zijn leven doet. Misschien zijn we gewoon content met hoe de dingen zijn en is het niet vandoen om tussen twee eindejaarsgebeurens door nog veel "en groupe" te doen. Misschien houdt precies dat ons gezond: het feit dat we niet vaak verjaardagsfeesten of communies moeten doormaken.

"Nothin' feels better than blood on blood"? Ik weet het niet zulle.