maandag 28 september 2009

Get thee to a nunnery

Waarom zou ik geen boeddhistische non worden?, bedacht ik me ooit. Meditatie en contemplatie: het lijkt me wel wat. Want ik bewonder mensen die goed doen. En daarenboven heb ik weinig last van privacy issues. Maar toch.
Onderpastoors, nonnen en slotzusters: in haar vriendschappen overtrof mijn moeder Carmela Soprano moeiteloos. Al die vrome mensen waren door mijn jeugdherinneringen. En van kinds af aan begreep ik hoe ze in al hun goedheid elkaar ongeveer naar het leven stonden.

Ben ik daarom zo'n scepticus? Ik denk het wel.

Of het nu de Rotary, huisvrouwen of nonnen zijn, het blijven mensen die zich geheid niet kunnen houden aan de morele standaarden die ze uitdragen. Afgunst, nijd en conflicten drijven boven en de focus is geregeld zoek. En daar heb ik het moeilijk mee. Met clashende ego's. Met menselijkheid, quoi.

Je voelt het. Zelfs op een meditatie weekend. Er zijn altijd spanningen.

Dreft

Hoe bespaar jij?
Euh... door een commercial in het Frans te laten dubben in het Nederlands?

zondag 27 september 2009

Housekeeper

't Is zondag en de schooljaar routine begint er weer in te komen. Wasgoed sorteren, van alles opruimen, stofzuigen, strijken en subiet eten koken. En dan hopelijk nog wat tijd om een stukske te lopen, voor ze terugkomen van het pretpark waar ze met W. en oma heen zijn.

En dan na het eten een beetje naaiwerk en wat lezen en House M.D. op tv. Dat zou het moeten worden. Als ik nu niet voor dit scherm blijf plakken.

vrijdag 25 september 2009

Itchy & scratchy

Het gaat alweer een hele tijd ietwat te hard. Niet dat ik het erg lastig heb, maar toch. Omdat ik onrustig ben, slaap ik véél te weinig en daardoor ben ik moe. Doodop. Versleten. Maar o zo wakker. En helder.

Lange teksten lezen is lastig. Bijleren ook. Maar voor de rest is het gewoon fijn: ik spring van associatie naar associatie, zonder in de gedachtenstroom te verzuipen. "Do not confuse activity with productivity", was het motto van de vorige weken, maar zie, het gaat alweer beter: input en output raken in evenwicht. Alleen fysiek ben ik een wrak. Bad skin, no nails and fatty.

"Heb jij geen last van tics?" , vroeg een mede-ADHD'er me, lang geleden. "En worden die niet erger door de Rilatine?" "Neen", antwoordde ik toen, "Geen tics, helemaal geen last". Maar momenteel word ik er gek van, van het bijten en krabben. Mijn lippen, de binnenkant van mijn wangen, mijn nagels en mijn huid hebben het zwaar te verduren. Ik zie het. En kan me niet voorstellen dat het niemand anders opvalt. Maar niemand zegt iets. Het is een no go onderwerp. 't Is mijn probleem. Jezelf pijn doen, want dat is het precies, is te gek voor woorden. Mocht ik meer lopen ... Mocht ik meer spinnen ... Misschien zou het dan beter gaan. Maar ik ben er niet helemaal van overtuigd.

Onrust is een constante. En ook al gaat het zo veel beter dan vroeger, 't is niet alsof het beest bedwongen is.

Chrome is where the home is

donderdag 24 september 2009

Hoard

Wow, zie nu: in Engeland heeft een man met een metaaldetector een schat gevonden. Zomaar 1500 stuks, 5 kilo goud en 2,5 kilo zilver. "The detail on the artefacts (...) is so intricate that one expert cried because she was overcome by their beauty" lees ik ergens. En ik ben er zeker van dat ik ook had gebleit, want die neiging heb ik nog steeds als ik in het British Museum sta. Completely overwhelmed.


De vondst - "the Staffordshire Hoard" genaamd - is groter dan die van Sutton Hoo, waar ik eerder dit jaar toch nog eens ging naar kijken. Want ik heb een zwak voor everything Anglo-Saxon. Yup. Lang geleden - nadat ik ernstig geschiedenis en archeologie had overwogen - koos ik voor taalkunde. Tolkien achterna. En neen, ik ben geen krak in Oud-Engels geworden. Dat was allemaal niet zo gemakkelijk. Maar mocht ik opnieuw beginnen - wetende wat ik nu weet - dan zat ik weer in de Germaanse. En deed ik er vast geschiedenis bovenop. Want hoe dat je het draait of keert: nieuws als dit maakt me blij. Gewoon het idee alleen al, dat al die mensen daar nu op gaan studeren en daardoor het beeld over die periode zullen herzien. Boeiend is dat.

Ruim 11 uur !!!

Een paar dagen geleden lagen we hier compleet in een deuk toen we toevallig op een tv commercial voor de Aspe DVD box botsten. Want we zagen (of hoorden?) zoiets als "ruim 11 uur". En dat is toch een ongelooflijk snugger argument om een serie op DVD te kopen.

Hilarisch, dacht ik. En ik ging voor deze blogpost een prentje zoeken. En wat blijkt: het is gewoon een feature van de hele zwik. Tja, het moet niet goe zijn, als het maar lang duurt zeker?



woensdag 23 september 2009

Nieuw! ADHD bij volwassenen

Olé! Het basisboek voor volwassenen met ADHD is uit! En bij Zit Stil zijn ze daar zo blij mee dat ze er de hoofding "Nieuw! ADHD bij volwassenen" boven zetten.

Neen, ik heb het boek nog niet gezien of gelezen. Dat komt nog. Ik surfte wel wat rond, las wat besprekingen hier en hier en merkte dat het enthousiasme groot is. Hoera voor "De langverwachte volwassen versie van het succesvolle Zit Stil!, waarvan vele tienduizenden exemplaren over de toonbank gingen".

Ik kwam ook uit op een uitzending van Peeters en Pichal en die heb ik beluisterd - tenenkrullend, naar mijn bescheiden mening. Ze lachen er gewoon mee. En ik find het geen "funny" haha.

Verder heb ik ook alle commentaren op de Radio1 site gelezen en dat valt gelijk nog mee. Niet te veel volk daar dat een rant opzet over de link met kleurstoffen in snoep.

Niks bijgeleerd, maar kom. Ben al bij al erg blij dat onze kinderen er geen last van hebben.

En als ik boodschappen doe; dan is dat gelijk een militaire operatie: efficiënt. Toegegeven: ik heb de neiging tot overcompenseren wat "gestructureerd te werk gaan" betreft. Maar het helpt.


zaterdag 19 september 2009

Sibling Rivalry

Wakker geworden van geroep en geschreeuw. Het zat er weer bovenhands op. En toen bedacht ik me op slag: neen, ik rij geen 200 km met die twee in mijn kielzog vandaag. Het autorijden alleen al schrikt me behoorlijk af. Want ik ben verre van in topvorm, wat opletten en zo betreft. Met een duo vechtende kinderen als gezelschap wordt het vast niet beter. En morgen kan het ook niet, dus zal ik er niet geraken. Wat niet de bedoeling was. Maar het zij zo.

Ergens schaam ik me wel dat ik de courage niet heb om alsnog te vertrekken. Ik zal een andere keer naar mijn petekind gaan. En de mijne zal haar peter een andere keer zien.

Ze hebben de dag trouwens op identiek dezelfde wijze afgesloten. Ik vrees dat de buren er zot van worden. Ik ook.

woensdag 16 september 2009

1933

Ik mag niet klagen. Het is al erger geweest. Véél erger. Ik ga wel niet mee naar de rugbytraining straks maar ik ga toch een toer lopen, denk ik. Misschien maakt dat wat geheugen vrij. Misschien.

In ieder geval: ik ben niet in paniek of zo. Maar het is niet handig, om zo met een kop vol watte te zitten aan de vooravond van een nieuwe opleiding. Vroeger had ik me opgejaagd. Nu ben ik er meer gelaten over. "Acceptatie", zei de shrink gisteren. Maar dat vind ik een erg vies woord. Leg ik er mij bij neer, dat er dagen - weken - zijn waarop ik braindead ben? Neen! Maar het gaat toch wel allemaal beter nu dan pakweg drie jaar geleden. De cognitieve uitval is handelbaarder. En vooral: ik merk nu veel beter dat het cyclisch is. Dat ik evenzeer periodes van extreme concentratie en enorm véél output doormaak. En dat ik wel een beetje tegengas kan geven, maar dat het uiteindelijk weinig zoden aan de dijk brengt.

Dus probeer ik rustig te blijven. Me niet te veel te laten afleiden of opjagen. En al wat niet subiet noodzakelijk is uit te stellen.

Zoals het bellen naar 1933 om de boodschappen op de antwoordservice te beluisteren.
Die van de voorbije weken.

zondag 13 september 2009

Ride the wave, don't fight it.

Zeven weekends buurtfeesten, het kruipt in de kleren. Maar zie, vandaag bleven we thuis. Om daar te werken. Met z'n allen. Want het was nodig.

Dozen uitsorteren. Vuilniszakken vullen. Meubels ineensteken. Afwasmachine legen. Eten koken. Tafelonderdelen lazuren. Wasmachine vullen. Meubels verslepen. Afwasmachine vullen. Wasmachine legen. Tijdschriften stapelen. Elpees op volgorde zetten. Karton en isomo scheiden. Stof afnemen. Foto's afladen. Oud speelgoed verhuizen. Nieuwe lades vullen. Foto's online zwieren. En huiswerk maken, dat ook. Want daar ben ik "officieel" nu nog mee bezig. En 't vlot niet zo best.

Maar kom, het resultaat van de dag mag er zijn: de bureau heeft weer een zichtbaar tapijt (maar 3 kleine dozen een één draagtas, alles van mij dus door mij op te kuisen, blijven over). En ook dochter-die-nu-in-het-middelbaar-zit heeft geen excuus meer om haar kamer vol te gooien: er staan twee nieuwe ladeblokken die we samen ineen hebben geknutseld. Hoe goed wij samen IKEA klussen klaren, is bijna miraculeus want we durven anders wel eens kibbelen. Maar zie, ze knutselt graag. En ik ook. En ze leest eerst het papierke. Gelijk ik. En we kunnen samen lachen om de ultieme relatietest.

Nu ja, ook al had ik vandaag een Red Bull in plaats van Rilatine-dag ingelast, ik was rond een uur of acht moe genoeg om geen goesting meer te hebben in veel denkwerk. Maar ik kan er niet omheen, om mijn taken voor "Vorming opzetten en begeleiden" morgen, om die die de shrink me goedbedoelend meegaf en om die voor de opleidingen die ik zelf ga geven. Terwijl ik gewoon toeklap en er al een tijdje niks zinnigs meer uitkrijg. En ik ook wel weet dat doordouwen niet helpt. Maar toch: het moet af hé. Er zijn deadlines waar ik niet van weg kan lopen.



Voici, het invulblad om na te gaan bij in welke situaties ik panikeer/aan het doemdenken sla/extreem cynisch reageer/boos word/meppen verkoop. Met gedragstherapeutische trucs kan je leren om je gedrag af te stemmen op de situatie, en niet op de gedachten of gevoelens die je er zelf bij creëert. Niet dat dat een origineel inzicht is - in de Mindfulness en bij de boeddhisten slaan ze je ermee om de oren en zelfs Shakespeare wist ervan - maar het systematisch opschrijven en analyseren - en dan ook bespreken, zou moeten helpen om nieuwe gewoontes in te bedden. And I could use some.

Maar nu eerst nog wat vragen beantwoorden ...

vrijdag 11 september 2009

Like yesterday


Is het raar om te zeggen dat dit het moment is in mijn leven dat me het meest met verstomming heeft geslagen? Nachtenlang heb ik tv gekeken. Met een soort vermenging van ongeloof en fascinatie. Reportages, documentaires en films. En toch kan ik er nog altijd niet bij ...

Hieper

Mocht ik mezelf niet kennen, ik zou zo denken: die is nogal hard bezig zeg. Wow!


woensdag 9 september 2009

It's raining men! (*)

Voor het eerst in maanden een toerke rond de Watersportbaan tijdens zoons rugbytraining. En dat ging goed: 28 minuten over 4,99 km, noteerde de Nike+. Niet dat ik de 4 kilo die ik er de laatste 6 weken bij at niet voel - de Turkse buffetten, BBQ's en liters cava deden me geen goed - maar 't was alsof die me niet vertraagden.

Integendeel - ik ging harder dan de "normale" 30 à 33 minuten. En ik vond uit dat ik mis was, wat die Nike+ betreft. Want de voorbije maanden was ik ervan overtuigd dat het ding niet behoorlijk was gecalibreerd en dat elke 10 km er in werkelijkheid maar 8 waren.

Maar de Watersportbaan, die staat toch als 5,2 km te boek?

Nu ja, voor alle zekerheid heb ik vandaag toch opnieuw gecalibreerd. Netjes 400m rond het rugbyveld.

(*) It's raining men! is sinds vandaag mijn "powersong". For instant motivation. Ha! Go get yourself wet girl, I know you want to!

dinsdag 8 september 2009

Where's the reset button?

Eén uur striding en één uur spinning: ik vloog erdoor! Vorige week was het nochtans héél anders: toen haalde ik de helft van de tweede les niet.

Maar zie, september komt op gang en het is druk. Een - zeer interessante - cursus "Vorming opzetten en begeleiden" bij Lodewijk De Raedt, met enige huistaken links en rechts. Zoon terug naar school en dochter naar het middelbaar. Hubby die zijn wijsheidstanden liet trekken en er behoorlijk ziek van is. Drie opleidingen die ik zelf zal geven voorbereiden - twee zijn compleet nieuw. Een PC kiezen en kopen. Nieuwe afspraken maken over wie-wat-doet-op-welk-moment. Nog wat teksten aanpassen op de site. Knippen en plakken om zoon van nieuwe structuurkaarten te voorzien. Powerpoints bricoleren. Schoolboeken kaften.

En dan had ik het nog niet over de jumping met BBQ, het rugbyfeest, de brunch en het etentje van vorig weekend en het buurtfeest, de tweedehandsfietsmarkt, het rock concours, "Sportief Gent" en nog meer van dat het komende weekend.

Momenteel heb ik het gevoel dat mijn kop vol zit en ik er niks meer bij krijg. En er ook niets uit, wat het enigzins onrustwekkender maakt.

Mem full. Unable flush the cache.

Hoe ik ook mijn vrije tijd vul, met nonsens op tv of héél hard sporten, ik ben er nog niet in geslaagd om ruimte te creëeren voor nieuwe info. Terwijl ik die ruime echt hard nodig heb om verder te kunnen.

dinsdag 1 september 2009

't Is the September Issue season!


Ja het is raar, ik ben er nog niet aan begonnen, aan de September Issues. Net als bij K is het een moment waar ik naar uitkijk. Maar zie: dit jaar had ik gewoon al genoeg 'August issues', met al die vakantiekampen en feestjes en zo meer ...


Boekskes lezen zal voor later op de week zijn. Vanavond ga ik sporten!

Lost & Found

Drie maand geleden was het kot hier te klein: zoons rode Nintendo DS was plots spoorloos. Van de aardkluit verdwenen. Foetsie.

En zie, vorig weekend heb ik hem teruggevonden - ik had er die dag zelfs nog aan gedacht, echt. Oh ja, ze hadden OVERAL gezocht, maar blijkbaar niet onder de kussens van die ene zetel ...

Nu ben ik eens gaan terugbladeren op Facebook, om te zien wat we doorgemaakt hebben. En dit kwam eruit.

27 mei
Zoek: rode Nintendo DS in rode Nintendo DS case. Kind weet van niks. All hell has broken loose (en dat is absoluut een understatement) dit is zoiets waar ik ABSOLUUT van aan stukken ga - en ze weten het - IK DOE ***HARD*** GENOEG MIJN BEST OM STRUCTUUR EN OVERZICHT TE HOUDEN en dan hebben ze me weer liggen - zot word ik ervan
is geheel niet goed van het Nintendo gedoe en moet de zoekactie nog in gang blazen
ik HAAT slordige mensen die hun spullen overal laten rondslingeren - The Flamethrower Method
heeft met zij die geen tv mogen kijken de hele garage uitgemest ... en vond terug: de lederen handschoen (die dus niet bij het uitstappen op de grond was gevallen) en dochters bedelarmband (in de jas van papa)
enorm gelukkig om de weergevonden armband, maar anderzijds ook bevestiging omtrent het statement "ik heb grondig gezocht". Volgens mij is een jas doorzoeken geen rocket science: één keer schudden en we hadden door dat er iets in de voering stak
28 mei
nog steeds geen Nintendo DS trouwens - heeft iemand een grote zak Xanax aub?
eerst huiswerk, dan Nintendo zoeken, damn
it's a mindfrak: in gedachten zie ik mezelf die Nintendo in een kast stoppen ...


En wat hebben we hieruit geleerd? Euhm.
  1. Wat ik al wist: de uitspraak "ik heb grondig gezocht" krijgt een geheel andere invulling afhankelijk van de persoon die ze uitspreekt
  2. Dat mijn geheugen heel erg trukskes met mij speelt. Ik heb van in het begin een herinnering van hoe ik het ding wegstopte en me erbij bedacht dat het op een plaats was die ik zou vergeten.
  3. Ik hou het niet voor mogelijk omwille van punt 1. Maar als ik ze niet in den Escape ben kwijtgeraakt, dan bestaat er nog een kans dat mijn zilveren LOTR ring met ketting en mijn gouden Guess horlogeke op een goeie dag in dit huis hier opduiken.


  4. en ... ik vind microbloggen is absoluut nuttig, ter reconstructie. Door terug te bladeren heb ik een paar train of thoughts die ik had laten schieten opgepikt. Handig zo!