Tussen al het kerstgekweel door hadden ze in de Lidl tent-container een of ander aftel programma opstaan, van Radio Nostalgie denk ik. Nu ja, plots weerklonk Britney's Born To Make You Happy. In gedachten was ik hier ergens op de Watersportbaan - ja, ik heb dat met veel songs - en dat maakte mijn dag goed.
En toen dacht ik ook aan iets wat ik geleerd heb
"You can change your own thoughts and your behaviour and see what happens, but you cannot change anyone else."
Dat laatste was ik geheel niet van plan. Dat eerste wel.
Posts tonen met het label lopen. Alle posts tonen
Posts tonen met het label lopen. Alle posts tonen
maandag 21 december 2015
maandag 23 juni 2014
A thousand women behind me
Een week geleden had ik er nog niet aan gedacht om aan de Midzomernachtloop deel te nemen. Het gaat niet zo goed met mijn sportieve bezigheden omdat ik me niet echt fit voel. Ik miste al meer spinninglessen dan ik er volgde en het in april gestarte loopschema (doelstelling: een halve marathon op 21 juni) hield ik maar kort vol. Chronisch hyperventileren is SLOPEND. Mentaal klaarwakker maar fysiek uitgeput, zo was ik meestal.
‘k Was al blij dat ik de (middelbare school) vakantie haalde. En dat dit weekend me eindelijk de kans gaf om uit te rusten. Maar toch, toen ik bij een facebook vriendin las dat ze haar “running bib” van de hand deed, besloot ik die over te kopen. Het loopt wel los, dacht ik zo. Ik heb het hele weekend toch niks te doen.
Dus ging ik gisteren om half zeven met de mijnen naar De Kaai en at ik friet met een visbrochet en bearnaise, om me achteraf thuis in de zetel neer te vleien en zappend op een idiote sexy David Boreanaz movie te botsen. Het was al negen uur toen ik in looptenue (magenta Nike shirt, lange ondertight en zwart looprokje, roze sokken, Saucony Triumphs ) en ietwat gestresseerd vroeg of ik snel naar de Blaarmeersen kon gevoerd worden (want daar stond nog een fiets in het rek waar ik mee naar huis kon) .
Geen eindtijd. Geen vooraf berekende splits. Geen gezelschap om me af te remmen. Geen plan tout court.
Ergens achteraan in het startvak hoorde ik een vrouw “een uur en een kwart” zeggen en ik dacht: “die moet ik in de gaten houden”. Rustig aan, nam ik me voor. Als ik mezelf hoor ademen, ga ik te hard. Dus liep ik niet te snel, maakte ik me niet druk om de wegversmallingen (aan de Groene Vallei ter hoogte van Volta was het ECHT ZOT) en hield ik mijn angst voor stampedes op fietsbruggen en -doorgangen onder controle (Zijn die wel voorzien op zoiets? Ik herinner me beelden uit Nederland, met een heleboel mensen in het water …)
Vlot lopen was het niet, maar ik liep alleen, en dan wil ik toch voorbijsteken. Bij het 5 kilometer bord hoorde ik iemand “28 minuten” zeggen en dat kon ik moeilijk geloven. Maar ik bleef cool en vertikte het om de lopende Nike+ registratie te checken.
Al bijeen heb ik mezelf geen geweld aangedaan. En ben ik na 1 uur en 3 minuten over de finish gelopen. Met de correctie in gedachten, verwachtte ik me aan exact 10 kilometer per uur, mijn oude, “reguliere” tempo. Gezien de omstandigheden ging het dus behoorlijk.
Na correctie bleek het resultaat 58:31 te zijn. Nummer 368 van de 1368 vrouwen op de 10 km.
Je ziet me in het finish filmpje afkomen, bijna helemaal achter een grote meneer verstopt.
woensdag 11 december 2013
Taper Week
Na twee jaar van gesukkel en gepruts, van deelnames plannen en dan toch niet te lopen - omdat ik me niet fit genoeg of niet afdoende voorbereid voelde - besloot ik deze zomer om er ECHT voor te gaan. Voor een HELE marathon.
Een dikke 18 weken lang heb ik mijn marathon schema religieus gevolgd. Tot het voorbije weekend.
Het wordt een halve, zondag.
- Bij myasics.nl maakte ik een trainingsschema op, met als doel om er op 15 december 4 uur 33 minuten en 37 seconden over te doen. Geen al te zot plan, want ik koos voor de minimum belasting. Over een periode van twintig weken zou ik 88 loopsessies met een totaal van 772 km afwerken. Yay!
- Vervolgens schakelde ik Nike+ in voor de registratie. Ik ergerde me al vaak aan de pannes van de iPod synchronisatie en de buggy Nike+ website, maar besloot dat het voor mij toch precies doet wat ik nodig heb: info geven terwijl ik loop, en tijden en afstanden opslaan. Meer moet dat niet zijn.
- Voor de verwerking en ter documentatie, had ik al een eind geleden voor Dailymile gekozen, en daar hield ik zorgvuldig alle info bij. Kwestie van gemotiveerd te blijven.
Een dikke 18 weken lang heb ik mijn marathon schema religieus gevolgd. Tot het voorbije weekend.
Het wordt een halve, zondag.
dinsdag 16 april 2013
Within a 10-minute window of the average finish time for the marathon
De paasvakantie is alweer voorbij en alles loopt terug als voorheen. Die ene week thuis - de eerste was het - heeft me blijkbaar deugd gedaan. Niet dat ik er fier op ben dat ons dag-en-nachtritme onmiddellijk op zijn kop stond, maar we hebben desondanks heel veel werk verzet in huis. Op een korte termijn veel klussen klaren, zaken uitpluizen, knopen doorhakken en hulpbehoevenden bezoeken: het is mijn ding niet. Maar we hadden een deadline in gedachten en we hebben hem gehaald. En zie, W en ik hebben ook een hele serie (The Bridge) uitgekeken en zijn zelfs - terwijl onze tieners op Chiro-weekend waren - in 't stad geweest voor een late lunch en wat Veldstraat shopping. Ook al was de tweede week van de schoolvakantie voor mij een vrij volle werkweek, ik heb het idee dat het momenteel beter met me gaat. Want ik heb al een hele tijd FOCUS.
En ik weet, dat het beeld van die gast die weggevoerd wordt in een rolstoel - beide onderbenen kwijt - de komende dagen niet zal wijken. Alles plakt aaneen en loopt in elkaar over. En ik weet dat dit surreëel gevoel weer zal verdwijnen.
En niets is zo fijn als hyperfocus. Niks.
Ik duik erin. Ik lees, schrijf en vertaal. Begrijp alles beter en zie samenhang, verbanden tussen dingen, die ik bovendien ook onthou. Overzicht heb ik niet - dat zal me planningsgewijs weer duur komen te staan - maar soit, het is fijn zo.
Wat ook fijn was, is dat ik zondag iets deed wat ik jaren geleden héél vaak deed (en sindsdien echt wel mis): een lange zondagnamiddagloop, langs de Schelde. Omdat ik zonder forceren aan net geen 25 km (in totaal) raakte en in de uren nadien niet strijk in de zetel lag maar gewoon doordeed, begon ik toch even met het idee van een marathon te spelen. Moet kunnen, dacht ik: 20 km op 2 uur, 40 km op 4u en een beetje. Vandaar dat ik de volgende avond - gisteren dus - enthousiast in Runner's World zat te lezen. Om dan nog effe de laptop open te klappen voor een blik op Facebook. Luttele minuten nadat het eerste filmpje van de explosie aan de finish in Boston online verscheen. Dat filmpje in slow-motion waarin die oude meneer omver geblazen wordt. Waar je de klok bij de finish ziet, startende bij 04:09:41.
Wat ook fijn was, is dat ik zondag iets deed wat ik jaren geleden héél vaak deed (en sindsdien echt wel mis): een lange zondagnamiddagloop, langs de Schelde. Omdat ik zonder forceren aan net geen 25 km (in totaal) raakte en in de uren nadien niet strijk in de zetel lag maar gewoon doordeed, begon ik toch even met het idee van een marathon te spelen. Moet kunnen, dacht ik: 20 km op 2 uur, 40 km op 4u en een beetje. Vandaar dat ik de volgende avond - gisteren dus - enthousiast in Runner's World zat te lezen. Om dan nog effe de laptop open te klappen voor een blik op Facebook. Luttele minuten nadat het eerste filmpje van de explosie aan de finish in Boston online verscheen. Dat filmpje in slow-motion waarin die oude meneer omver geblazen wordt. Waar je de klok bij de finish ziet, startende bij 04:09:41.
De rest was een beetje déjà vu: 2 jaar geleden zat ik een nacht naar beelden van Pukkelpop te kijken. Waar W toen was. Brrr.
No such thing deze keer, ik ken geheel niemand die de Boston Marathon meeliep. Maar ik bleef kijken. Tegen beter weten in.
En ik weet, dat het beeld van die gast die weggevoerd wordt in een rolstoel - beide onderbenen kwijt - de komende dagen niet zal wijken. Alles plakt aaneen en loopt in elkaar over. En ik weet dat dit surreëel gevoel weer zal verdwijnen.
Zoals vele mensen vraag ik me af WAAROM. Wie doet dat nu, zoiets?
Op een loopwedstrijd.
Allez.
Op een loopwedstrijd.
Allez.
zondag 6 mei 2012
I wanna sync.
't Is opgelost. En ze waren best vriendelijk, daar bij Nikerunning op FB. Maar ... mocht ik er niet zo aan gehecht zijn, ik had de hele Nike+ zwik al lang het venster uitgekeild. 'k Wil echter geen investeringen doen in andere registratie gear omdat dat erover is, voor mij toch.
Bwah, ze mogen mij es een paar loopsletsen opsturen om mij welwillend te stemmen. Best wel.
Bwah, ze mogen mij es een paar loopsletsen opsturen om mij welwillend te stemmen. Best wel.
woensdag 3 november 2010
Lady Gaga anyone?
Neen, het is niet slim, om aan tafel te zeggen: "wie de meeste van haar songs kent mag mee naar Lady Gaga". Want wie in huis is hier de kenner van al wat upbeat en stimulerend bij het lopen is? Een hele zomer heb ik van anderhalf naar twee uur lopen gewerkt, met een Lady Gaga soundtrack, in onderstaande volgorde. Uiteindelijk wist ik gewoon waar ik zou zijn bij welk nummer ... en ja, ik kan de hele handel ondertussen ook meezingen. Dus ...
Nu ja, ik heb altijd al gedaan, lopen met Madonna, Pink of (héél lang) Britney Spears in mijn oren; gewoon omdat het werkt. Naar de voorgelezen versie van LOTR luisteren lukt ook wel, maar het is niet echt oppeppend, zoiets. En hoewel fitpod magische dingen heeft, waardoor je hele mooie loopkes produceert, toch hou ik die boenke-boenke-boenke podcasts toch enkel om intervallen te oefenen.
Neen, geef mij maar super silly stampers om te lopen. En iets echt motiverends als NikePlus Powersong.
1. "Just Dance"
2. "LoveGame"
3. "Paparazzi"
4. "Poker Face"
5. "I Like It Rough"
6. "Eh, Eh (Nothing Else I Can Say)"
7. "Starstruck" (featuring Space Cowboy and Flo Rida)
8. "Beautiful, Dirty, Rich" (aan het boerderijtje vlak voor de E17 brug)
9. "The Fame"
10. "Money Honey"
11. "Boys Boys Boys"
12. "Paper Gangsta" (aan de Thai)
13. "Brown Eyes"
14. "Summerboy"
15. "Disco Heaven"
1 "Bad Romance"
2. "Alejandro"
3. "Monster"
4. "Speechless"
5. "Dance in the Dark"
6. "Telephone" (Keizerspark, vlak voor de Visserij, terugkerend van anderhalf uur)
7. "So Happy I Could Die"
8. "Teeth"
 |
| fitpod loopke met wisselende bpm |
Gelijk "It's Raining Men" en "Holding Out For a Hero".
Als ge daar niet van vooruit geraakt, dan weet ik het ook niet meer :-)
Als ge daar niet van vooruit geraakt, dan weet ik het ook niet meer :-)
zondag 26 september 2010
Half Marathon: check! Next?
Toen ik hier in januari een loopplanning publiceerde, was dat ook om mezelf vast te pinnen. Zoiets als: je kan het niet maken om iets te verkondigen en het dan niet te doen. Want, ja, zo steek ik in mekaar: Geen Loze Beloftes!
Het lag dus voor de hand dat er dit jaar een halve marathon gelopen zou worden. En ik was behoorlijk blij dat ik er niet voor naar Brussel moest sjezen, want ik verlaat mijn 25 km perimeter rondom Gent eerder zelden.
Vandaag was dus de dag en omdat het allemaal nogal vroeg in de ochtend begon, stond ik iets na enen gewoon gedoucht en wel tegen de zondagnamiddag aan te kijken. No more sunday afternoon runs. 't Zat erop.
Hoe het was? Wel: verbazend goed. Volgens de chip liep ik op 2:01:01 binnen, als 589 ste van de 877 halve marathonlopers en als 33 ste van de 75 "vrouwen tussen 40 en 49 jaar". Ik liep ook deze keer harder dan gewoonlijk: gemiddeld 10,46 km per uur, dat is gemiddeld 5'45" per km.
Volgens wat ik aanvoel, loop ik "op automatische piloot" aan 10 per uur (da's 6 minuten per km); en dat zie ik ook op NikePlus. Met koude start en uitbollen erbij doe ik meestal 6'15" à 6'30" (da's dus zeseneneenhalve minuut) over 1 km. Ondanks de paar pogingen tot versnellen begin september, was ik er niet erg zeker van, dat ik de vooropgestelde 2 uur zou halen. Tenslotte deed ik er die keer in augustus, toen ik de iets meer dan hele afstand liep (21,45 km), wel 2:16:32 over. Daar een vol kwartier van afpietsen, leek me vrij optimistisch. Maar zie, blijkbaar is dat toch gelukt. Met enige nuance: enerzijds vermoed ik dat ik de NikePlus eens mag hercalibreren; dat ik misschien toch iets harder loop dan wat er geregistreerd wordt. Anderzijds heb ik vandaag hetzelfde meegemaakt als op die ene stadsloop een paar jaar geleden: ik ben veel te ver naar achter gestart en ben dus van de eerste tot de laatste km aan het vooruitdrummen geweest. Wat niet simpel was. Vlak aan het begin hoorde ik een paar marathonmannen aan elkaar uitleggen hoe ze het zouden aanpakken: 10 km aan 10 per uur, 10 km aan 11 per uur , 10 aan 12 en de laatste 10 vollen bak. De groep liep nog in een dichte drom en toen al dacht ik, dit gaat hier niet vooruit. Eens voorbij de Watersportbaan, toen de paadjes smaller werden, was het bijtijds hemeltergend. Want die mensen die lopen ROND plassen. Duh! Als mijn schoenen (sokken, voeten) toch al nat zijn, dan loop ik meestal gewoon rechtdoor. Maar ja, dat spat. En dus werd het keer op keer vertragen, rond plassen en pardon-pardon-pardon zeggen om een gaatje te vinden, om niet tegen de rug van mijn voorliggers te knallen. Maar kom, ik heb zoveel mogelijk op mijn eigen tempo gelopen en het heeft tot het laatste stuk - op het bospad voorbij de Blaarmeersenvijver richting camping - geduurd eer ik voorbijgelopen werd, door mensen die hun eindspurt inzetten. En de laatste km - dat stukske van waar het pad langs de Zuiderlaan komt, voorbij de parking en de bushalte - toen ging het plots niet meer zo goed. Ik heb aan de hoek nog een fleske "suikerdrank" gepakt en die bedeelster keek raar: op geen 200m van het eind had ik dat niet nodig, zal ze wel gedacht hebben. Maar ik was verdomde blij dat ik, toen ik bijna blind - de sporthal leek heel duister - over de eindmeet ging, gelijk mijn fleske kon opendraaien en leegdrinken, voor ik voorbij de chipverwijderaars, medailledelers en overhandigers van goodybags aan de drankpost kon kiezen tussen water of iets isotoons. Het heeft toch een kwartiertje geduurd eer ik weer helemaal bijgesuikerd was.
Voor de rest: ik ben content. Ook van de organisatie, goed wetende dat het allemaal vrijwilligers waren en dat kinderen aan drankposten niet altijd efficiënt werken. Zoon heeft mijn witte Kyocera T-shirt gekregen en is blij. De inhoud van de goody bag met een degelijk tijdschrift (Zatopek), het boek van Marathonman, een grote bus haarlak en haarmousse, nog een (katoenen) T-shirt en twee kortingbonnen was fraaier dan verwacht. Merci dus. Fijn gedaan.
Of ik - zoals ik een veertiental dagen geleden overmoedig dacht - volgend jaar gewoon de marathon loop, is niet gezegd. Toen had ik het gevoel dat ik kon blijven lopen, maar in die laatste week ging het mis. Een keer 8 km met de nieuwe zolen en ik had pijn in mijn kuit die niet overging. Pijn die ik als "een magnesiumtekort" inschatte, maar dat was het niet. En zo heb ik de voorbije week uit ellende dagelijks 3 (voorgeschreven) Ibuprofen binnengekapt vanuit een "baat het niet dan schaadt het niet" attitude. De pijn verminderde, zolang ik mijn pillekes pakte. Wat wil zeggen, dat ik toch eens naar de dokter mag, om te zien wat die kuit doet.
Maar zie: ik ben content.
Het lag dus voor de hand dat er dit jaar een halve marathon gelopen zou worden. En ik was behoorlijk blij dat ik er niet voor naar Brussel moest sjezen, want ik verlaat mijn 25 km perimeter rondom Gent eerder zelden.
Vandaag was dus de dag en omdat het allemaal nogal vroeg in de ochtend begon, stond ik iets na enen gewoon gedoucht en wel tegen de zondagnamiddag aan te kijken. No more sunday afternoon runs. 't Zat erop.
Hoe het was? Wel: verbazend goed. Volgens de chip liep ik op 2:01:01 binnen, als 589 ste van de 877 halve marathonlopers en als 33 ste van de 75 "vrouwen tussen 40 en 49 jaar". Ik liep ook deze keer harder dan gewoonlijk: gemiddeld 10,46 km per uur, dat is gemiddeld 5'45" per km.
Volgens wat ik aanvoel, loop ik "op automatische piloot" aan 10 per uur (da's 6 minuten per km); en dat zie ik ook op NikePlus. Met koude start en uitbollen erbij doe ik meestal 6'15" à 6'30" (da's dus zeseneneenhalve minuut) over 1 km. Ondanks de paar pogingen tot versnellen begin september, was ik er niet erg zeker van, dat ik de vooropgestelde 2 uur zou halen. Tenslotte deed ik er die keer in augustus, toen ik de iets meer dan hele afstand liep (21,45 km), wel 2:16:32 over. Daar een vol kwartier van afpietsen, leek me vrij optimistisch. Maar zie, blijkbaar is dat toch gelukt. Met enige nuance: enerzijds vermoed ik dat ik de NikePlus eens mag hercalibreren; dat ik misschien toch iets harder loop dan wat er geregistreerd wordt. Anderzijds heb ik vandaag hetzelfde meegemaakt als op die ene stadsloop een paar jaar geleden: ik ben veel te ver naar achter gestart en ben dus van de eerste tot de laatste km aan het vooruitdrummen geweest. Wat niet simpel was. Vlak aan het begin hoorde ik een paar marathonmannen aan elkaar uitleggen hoe ze het zouden aanpakken: 10 km aan 10 per uur, 10 km aan 11 per uur , 10 aan 12 en de laatste 10 vollen bak. De groep liep nog in een dichte drom en toen al dacht ik, dit gaat hier niet vooruit. Eens voorbij de Watersportbaan, toen de paadjes smaller werden, was het bijtijds hemeltergend. Want die mensen die lopen ROND plassen. Duh! Als mijn schoenen (sokken, voeten) toch al nat zijn, dan loop ik meestal gewoon rechtdoor. Maar ja, dat spat. En dus werd het keer op keer vertragen, rond plassen en pardon-pardon-pardon zeggen om een gaatje te vinden, om niet tegen de rug van mijn voorliggers te knallen. Maar kom, ik heb zoveel mogelijk op mijn eigen tempo gelopen en het heeft tot het laatste stuk - op het bospad voorbij de Blaarmeersenvijver richting camping - geduurd eer ik voorbijgelopen werd, door mensen die hun eindspurt inzetten. En de laatste km - dat stukske van waar het pad langs de Zuiderlaan komt, voorbij de parking en de bushalte - toen ging het plots niet meer zo goed. Ik heb aan de hoek nog een fleske "suikerdrank" gepakt en die bedeelster keek raar: op geen 200m van het eind had ik dat niet nodig, zal ze wel gedacht hebben. Maar ik was verdomde blij dat ik, toen ik bijna blind - de sporthal leek heel duister - over de eindmeet ging, gelijk mijn fleske kon opendraaien en leegdrinken, voor ik voorbij de chipverwijderaars, medailledelers en overhandigers van goodybags aan de drankpost kon kiezen tussen water of iets isotoons. Het heeft toch een kwartiertje geduurd eer ik weer helemaal bijgesuikerd was.
Voor de rest: ik ben content. Ook van de organisatie, goed wetende dat het allemaal vrijwilligers waren en dat kinderen aan drankposten niet altijd efficiënt werken. Zoon heeft mijn witte Kyocera T-shirt gekregen en is blij. De inhoud van de goody bag met een degelijk tijdschrift (Zatopek), het boek van Marathonman, een grote bus haarlak en haarmousse, nog een (katoenen) T-shirt en twee kortingbonnen was fraaier dan verwacht. Merci dus. Fijn gedaan.
Of ik - zoals ik een veertiental dagen geleden overmoedig dacht - volgend jaar gewoon de marathon loop, is niet gezegd. Toen had ik het gevoel dat ik kon blijven lopen, maar in die laatste week ging het mis. Een keer 8 km met de nieuwe zolen en ik had pijn in mijn kuit die niet overging. Pijn die ik als "een magnesiumtekort" inschatte, maar dat was het niet. En zo heb ik de voorbije week uit ellende dagelijks 3 (voorgeschreven) Ibuprofen binnengekapt vanuit een "baat het niet dan schaadt het niet" attitude. De pijn verminderde, zolang ik mijn pillekes pakte. Wat wil zeggen, dat ik toch eens naar de dokter mag, om te zien wat die kuit doet.
Maar zie: ik ben content.
zondag 12 september 2010
Grassy knoll
Terug van weggeweest, of zo lijkt het. Terwijl ik al bijeen precies één midweek met het hele gezin van huis weg ben geweest. Maar zie, de voorbije weken leverden geregeld een drukte van jewelste. Vijf "Astrid spoelt door" zondagen, de surfdagen aan zee en de eerste schooldagen. Genoeg op zich. En daar bovenop ook véél werk. 't Was bij tijden hectisch. Maar ik heb het overleefd.
Uit zelfbehoud ben ik de drukte zeer letterlijk ontlopen. Kilometers lang: in de branding, langs de Schelde, de Watersportbaan en de Blaarmeersen. Kilometers die me hielpen om weg te blijven van de cava, de Vedetten en de sigaretten. Kilometers om na te denken, over al die dingen die nadenken vereisen. Kilometers om te glimlachen met Eels. Kilometers om dansjes op Lady Gaga te verzinnen.
De aanloop naar 26 september werd ook ernstig. Al ben ik niet eens ingeschreven, het loopschema werd ineens belangrijk. Een dikke week - of langer - liep ik dik tegen mijn zin. Met lood in de benen en een onbestemd, onaangenaam onopgewarmd gevoel in de knieën.
Uit zelfbehoud ben ik de drukte zeer letterlijk ontlopen. Kilometers lang: in de branding, langs de Schelde, de Watersportbaan en de Blaarmeersen. Kilometers die me hielpen om weg te blijven van de cava, de Vedetten en de sigaretten. Kilometers om na te denken, over al die dingen die nadenken vereisen. Kilometers om te glimlachen met Eels. Kilometers om dansjes op Lady Gaga te verzinnen.
De aanloop naar 26 september werd ook ernstig. Al ben ik niet eens ingeschreven, het loopschema werd ineens belangrijk. Een dikke week - of langer - liep ik dik tegen mijn zin. Met lood in de benen en een onbestemd, onaangenaam onopgewarmd gevoel in de knieën.
Elke stap voelen is niet leuk. Niet omdat het pijn deed, maar de angst voor pijn die zou kunnen komen, speelde me parten. Oh god, laat het mij niet overkomen, al wat de "serieuze" lopers, met hun 75 km plus in de week, onvermijdelijk te beurt valt: kwetsuren. Want ik ben RECREATIEF bezig. Voor zo ver iemand dat nog begrijpt. Ik loop voor de lol. Omdat ik er rustig van word en zo. Helderder. Content.
En zie, na het gesukkel en de - immense - stress van de voorbije week, besloot ik om het over een andere boeg te gooien. Vandaag liep ik rondjes. Net als in het prille begin, in 2004 bij de Racing. Rondjes op grasvelden en aangelegde grasheuvels. Op de recent aangelegde speeltuinen van de Arbed- en de Malmar site.
En zie, na het gesukkel en de - immense - stress van de voorbije week, besloot ik om het over een andere boeg te gooien. Vandaag liep ik rondjes. Net als in het prille begin, in 2004 bij de Racing. Rondjes op grasvelden en aangelegde grasheuvels. Op de recent aangelegde speeltuinen van de Arbed- en de Malmar site.
Zomaar, zonder stress. Zonder moeten. Zachtjes. En het was leuk. Fijn zo. Ik denk dat de runner's high terug is. Oef.
donderdag 12 augustus 2010
I was built to last long
Toen ik begin dit jaar een loopplanning opstelde, had ik eigenlijk geen idee waar het zou eindigen. Het enige wat ik toen wist, was dat ik niet goed bezig was. En weer véél dikker werd. Maar zie: een dikke zeven maand verder en ik kan het haast niet geloven: ik loop een halve marathon uit. En dat op anderhalve maand voor de "echte" loop, op 26 september.Toen ik vorig jaar juli met 10 km loopkes begon, had ik geen plan. En de 10 miles tegen 25 april van dit jaar, dat was éénmalig, voornamelijk omdat ik het hier opgeschreven had en er niet flauw wou over doen. Maar de 10 "fietsweken" (in april en mei) brachten veel meer stress dan verwacht en de "nieuwe" spinningcoach, die roept niet en geeft geen bodypump les en tja, ik ging dan maar lopen. Om mijn kop leeg te maken, dat vooral.
Toen hoorde ik dat er in Gent een halve marathon kwam, zodat ik in oktober niet naar Brussel hoef. Handig! En begon ik weer loopspullen te kopen. Eind juni schreef ik me in om met de Long Life Marathon Gent trainingsgroep mee te lopen. En ging ik weer noteren, hoe het liep en zo.
En toen begon het hoofdstuk DORST ("moet toch eens uitzien naar een drinksysteem want meer dan 10 km zonder water is in deze hitte zeer lastig") en de intensieve zoektocht naar een goed systeem. Van CamelBak over "fistbottle" (I know how it sounds), heuptas met 2 fietsbidons tot flesjesgordel. Ik las en praatte en probeerde. Werd overtuigd (merci Tom!) en mailde uiteindelijk de importeur om uit te vinden dat Running Gent Perfekta flesjesriemen verkoopt.
Ondertussen verkende ik het mooie parcours (trail i.p.v. road) met de trainingsgroep, aan een laag tempo en met een pauze onderweg. En liep ik af en toe met hen mee. Als het lukte.Ondertussen gaan ook heel wat van de dagelijkse gesprekken over lopen. En ja, ik ben er bij tijden heel huiverig over. Omdat ik nu meer echte lopers leer kennen. Mannen die het serieus menen. Die zes, zeven keren per week lopen. Liefst zo lang mogelijk. Mannen - meestal ouder dan ik - die marathons (willen) doen. En ondertussen de tijd vullen met verhalen over hun shin splints, kapotte knieën, revalidaties en sportvoeding. Ik krijg er de kriebels van. Kijk: ik ben het lang niet, de epicurist die ik zou willen zijn, maar dat pure masochisme, als in "uren rondcrossen met bloedende tepels"? Neen, bedankt! Ik kan er over zagen, ja. En ik heb het niet zelf verzonnen, dat "Running a marathon overtakes the flashy car or motorbike as a tell-tale sign of a mid-life crisis".
Of ik zelf dan niks mankeer? Hmm. Wel, ik moet opletten dat ik niet te veel op harde ondergrond loop, voor mijn knieën. Want anders is het prijs met de "tracking" van mijn knieschijf ( het 'sporen' van de knieschijf in de groeve van het bovenbeen), als ik ga fietsen of spinnen. 't Is daarom dat ik recent weer aan yoga begonnen ben. En wat powerplate probeer te doen. Want ik ben wel in vorm, maar lang niet zo lenig en sterk als de vorige bodypump & yoga jaren. En ook al gaat er niemand dood aan een slappe biceps/triceps, ik ben er niet fier op, dat er voor mijn soort wekelijks 3 bladzijden camouflagetips in de Flair staan. :-)
Waar ik ook op wacht, is nieuwe sportzolen, die waarschijnlijk heel wat beter schokken zullen vangen. Want de huidige zijn echt op en ik heb veel te lang gewacht om er iets aan te doen. Op 26 augustus is het eindelijk zo ver en kan ik naar 't UZ. Het duurt toch wel héél lang eer ge daar binnenraakt voor een afspraak.
Last but not least zit ik momenteel op "zware" drugs: 3 Ibuprofen per dag, en dat voor 2 weken, allemaal omdat de opstoot van "Tietze" en de (daarbij horende?) gezwollen lymfeklieren niet vanzelf verdwijnen en me dat na maanden toch wel stoort.
Maar kom, 't is niet alsof ik me enigszins belemmerd voel. Stamina is still my favourite word.
dinsdag 22 juni 2010
90 minutes (and more)
De laatste weken doe ik anderhalfuur loopkes. Op tijd, niet op afstand. Deels omdat ze er thuis moeten aan wennen dat ik zo lang weg ben. Nu ja, als ik ga spinnen ben ik voor langer weg. Maar dat is meestal 's avonds. En dat zijn ze wel gewend. Twee uur lopen echter, dat moet ik nog proberen. Want 2 spinninglessen na elkaar, da's wel 2 uur, maar ook 2 keer een warm-up en een cool-down.
Vorig zondag was het koud; ik liep met een met lange tight, een compressiehemdje, een buff en een UGent sweater. Dat laatste was een experiment. Ik ben niet snel geneigd om katoen aan te trekken, maar het was zo koud dat ik dacht dat ik niet eens zou zweten. Toch kwam ik terug met een natte mouw, aan de kant van mijn iPod armband.
Wat er mij doet aan denken dat ik eens een echt loopjasje moet aanschaffen. Want mijn dunne fleece vest is OK zolang het droog is, maar als het regent staat er subiet water in mijn mouwen. Ik kan het er gewoon uit gieten. Echt. En het ouwe Aldi loopjasje met de afritsbare mouwen is nog bruikbaar, maar een beetje losjes zo en dat lichtblauw, dat vind ik niet zo mooi meer. Het is ook niet meer waterdicht. Wat me op volgende vraag brengt: hoe doe je dat eigenlijk, met loopjasjes, om ze waterdicht te houden? Want ik was die keer op keer omdat ze kleddernat zijn. Ze gewoon laten opdrogen, da's vies.
't Wordt dus tijd dat het solden wordt. Ha!
Vorig zondag was het koud; ik liep met een met lange tight, een compressiehemdje, een buff en een UGent sweater. Dat laatste was een experiment. Ik ben niet snel geneigd om katoen aan te trekken, maar het was zo koud dat ik dacht dat ik niet eens zou zweten. Toch kwam ik terug met een natte mouw, aan de kant van mijn iPod armband.
Wat er mij doet aan denken dat ik eens een echt loopjasje moet aanschaffen. Want mijn dunne fleece vest is OK zolang het droog is, maar als het regent staat er subiet water in mijn mouwen. Ik kan het er gewoon uit gieten. Echt. En het ouwe Aldi loopjasje met de afritsbare mouwen is nog bruikbaar, maar een beetje losjes zo en dat lichtblauw, dat vind ik niet zo mooi meer. Het is ook niet meer waterdicht. Wat me op volgende vraag brengt: hoe doe je dat eigenlijk, met loopjasjes, om ze waterdicht te houden? Want ik was die keer op keer omdat ze kleddernat zijn. Ze gewoon laten opdrogen, da's vies.
Ik liep zondag ook met andere schoenen. 't Was nodig: mijn laatste paar is echt compleet op. Goed dat ik die heel ouwe Saucony's nog staan had. Ze hebben absoluut hun beste tijd gehad, maar de demping is er nog niet helemaal uit. Ik moet er werk van maken, van loopschoenen kopen. Net als van het laten maken van nieuwe loopzolen. Het komt er niet van om die afspraak bij de sportgeneeskunde op het UZ te maken.
Voor mijn verjaardag, denk ik aan een goeie sportbril, om mee te lopen en te fietsen. 'k Heb al eens gekeken en die van Rudy Project staan me wel aan. Zo een model met wisselbare glazen en een clip-on op sterkte.
Voor mijn verjaardag, denk ik aan een goeie sportbril, om mee te lopen en te fietsen. 'k Heb al eens gekeken en die van Rudy Project staan me wel aan. Zo een model met wisselbare glazen en een clip-on op sterkte.
't Wordt dus tijd dat het solden wordt. Ha!
dinsdag 18 mei 2010
Four medals
Alle vier de stadsloop lopen op Hemelvaart. Het was gepland. En dan weer niet. Want de kids waren gelijk niet enthousiast om te trainen. En hubby moest op tijd naar Amsterdam vertrekken, voor Paul Weller. Maar toen wou zoon toch meedoen, zij het aan de kids run. Want al zijn vrienden deden mee. En toen werd tienerzus boos, omdat ze "nooit had gezegd dat ze niet zou lopen".
Enfin. Tegen de middag - tijdens een plensbui - trok W. naar het plein en regelde hun inschrijvingen. Met als resultaat dat we er iets later met 4 in looptenue stonden: ene voor de kidsrun (zoonlief), twee voor de 5 km (dochter & vader) en een voor de 10 km (ikke).
Zoon kwam eerst aan de beurt en keerde fier, in geel T-shirt, met medaille met een vriendje huiswaarts. Het vertrek van de 5 km liep ik mis. Ik ging postvatten op het eind van de Coupure en liep - ter aanmoediging - met W. & M. mee tot vlak voor de finish.
En toen was het mijn beurt. In vorm was ik niet. Al dagen aan vodden, met ook een niet te verklaren pijnlijke kuit ... 'k Had de verwachtingen al duchtig bijgesteld tot "de zaak uitlopen".
En dat ging moeizaam: ik startte in een blok nogal vooraan en werd bijgevolg van de eerste looppas voorbijgestoken door ongeveer iedereen achter mij. Erg. Elke keer dat ik me focuste op een persoon om bij te houden - dat waren dan dames die er niet al te professioneel uitgedost bijliepen - raakte ik die binnen de minuut kwijt. Ouch. aan het begin van de de Visserij dacht ik dat ik al in de staart zat. Om aan de overkant te zien dat er toch evenveel volk voor als achter mij liep. Maar ze bleven voorbijsteken. Zelfs Isabelle van Walter van den Escape was me te snel af. Ik vreesde effe dat ik het einde niet zou halen. Tot het 7 km bord in zicht kwam. En ik dacht: ok, nog 18 minuten, dat lukt wel. Bij 8 km, vlak voor de Coupure, keek ik op mijn uurwerk en zag ik dat we méér dan 12 minuten van 16 uur verwijderd waren. Ha, ik ben dus binnen het uur binnen. Op de Coupure liep ik - gelukkig - wat mensen voorbij, en hoewel de helling Verloren Kost + Plateaustraat geen lolletje was, heeft die me niet veel vertraagd. Volgens mijn horloge liep ik voorbij de finish om 16u57. Ik was content. Haalde mijn spullen aan de tent en keerde naar huis. Om op de fiets - om 16u20 - nog heel wat latere lopers tegen te komen.
Heel veel later op de dag ging ik kijken of de resultaten er al stonden. Ik was zeer blij te zien dat W. en M. er maar 32:57 over hadden gedaan. Een behoorlijke tijd voor niet-lopers! Zeker met een traject dat niet Watersportbaan-plat is.
Toen ik de 10 km resultaten doorzocht, duurde het even voor mijn naam naar boven kwam. Ik schrok me toen een bult: 54:23 dat is 5:27 per km en dus 11.03km/u gemiddeld. Fastest ever.
Tja, nu snap ik dat ik me niet helemaal ok voelde. Ik heb me laten meesleuren door de massa. Want normaal doe ik dat wel op de band, stukskes oefenen aan 11, 12 en soms eens 13 km/u, maar langer dan 20 minuten versnellen, dat doe ik nooit. Maar zie. Ik kan het dus wel.
Op naar de 20 km dus. En de halve marathon. Op 2 uur. Moet kunnen.
Enfin. Tegen de middag - tijdens een plensbui - trok W. naar het plein en regelde hun inschrijvingen. Met als resultaat dat we er iets later met 4 in looptenue stonden: ene voor de kidsrun (zoonlief), twee voor de 5 km (dochter & vader) en een voor de 10 km (ikke).
Zoon kwam eerst aan de beurt en keerde fier, in geel T-shirt, met medaille met een vriendje huiswaarts. Het vertrek van de 5 km liep ik mis. Ik ging postvatten op het eind van de Coupure en liep - ter aanmoediging - met W. & M. mee tot vlak voor de finish.
En toen was het mijn beurt. In vorm was ik niet. Al dagen aan vodden, met ook een niet te verklaren pijnlijke kuit ... 'k Had de verwachtingen al duchtig bijgesteld tot "de zaak uitlopen".
En dat ging moeizaam: ik startte in een blok nogal vooraan en werd bijgevolg van de eerste looppas voorbijgestoken door ongeveer iedereen achter mij. Erg. Elke keer dat ik me focuste op een persoon om bij te houden - dat waren dan dames die er niet al te professioneel uitgedost bijliepen - raakte ik die binnen de minuut kwijt. Ouch. aan het begin van de de Visserij dacht ik dat ik al in de staart zat. Om aan de overkant te zien dat er toch evenveel volk voor als achter mij liep. Maar ze bleven voorbijsteken. Zelfs Isabelle van Walter van den Escape was me te snel af. Ik vreesde effe dat ik het einde niet zou halen. Tot het 7 km bord in zicht kwam. En ik dacht: ok, nog 18 minuten, dat lukt wel. Bij 8 km, vlak voor de Coupure, keek ik op mijn uurwerk en zag ik dat we méér dan 12 minuten van 16 uur verwijderd waren. Ha, ik ben dus binnen het uur binnen. Op de Coupure liep ik - gelukkig - wat mensen voorbij, en hoewel de helling Verloren Kost + Plateaustraat geen lolletje was, heeft die me niet veel vertraagd. Volgens mijn horloge liep ik voorbij de finish om 16u57. Ik was content. Haalde mijn spullen aan de tent en keerde naar huis. Om op de fiets - om 16u20 - nog heel wat latere lopers tegen te komen.
Heel veel later op de dag ging ik kijken of de resultaten er al stonden. Ik was zeer blij te zien dat W. en M. er maar 32:57 over hadden gedaan. Een behoorlijke tijd voor niet-lopers! Zeker met een traject dat niet Watersportbaan-plat is.
Toen ik de 10 km resultaten doorzocht, duurde het even voor mijn naam naar boven kwam. Ik schrok me toen een bult: 54:23 dat is 5:27 per km en dus 11.03km/u gemiddeld. Fastest ever.
Tja, nu snap ik dat ik me niet helemaal ok voelde. Ik heb me laten meesleuren door de massa. Want normaal doe ik dat wel op de band, stukskes oefenen aan 11, 12 en soms eens 13 km/u, maar langer dan 20 minuten versnellen, dat doe ik nooit. Maar zie. Ik kan het dus wel.
Op naar de 20 km dus. En de halve marathon. Op 2 uur. Moet kunnen.
zondag 18 april 2010
What's with the pink shirts?
Roze, het is mijn ding niet. Babyroze, oudroze, fuchsia of zalmroze: ik zie er subiet ziek uit. Het is een kleur die ik absoluut niet kan dragen. Maar soit, da's nog het minste. Belangrijker is dat ik roze meestal héél lelijk vind.
En als er T-shirts over zijn, dan sturen ze die gewoon naar Afrika. Van een "Goede bestemming" gesproken!
Ja ja, voor dochterlief heb ik een Ladies Fun Ride fietsoutfit besteld. In 't roze. Zo een als op de foto hieronder. En zo zag die van vorig jaar eruit.
Roze is voor kleine meisjes. Voor snobs in Lacoste polo's die denken dat ze er niet gay uitzien. Voor bimbo's die ook Snoopy trainingvesten dragen. Een donkere vrouw in een fuchsia jurk: OK. Maar als de rest: bah. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om zelf ooit roze kledij aan te trekken.
Toch is het nog altijd zo dat activiteiten voor vrouwen subiet van een roze saus worden voorzien. Google "girls only" (of "women only") en kijk naar "afbeeldingen": u ziet wat ik bedoel.
Flair, Yunomi, Vitaya magazine, tot de Girl Geeks toe: roze. Als er "lifestyle" of "she" bijstaat, heb je ook snel prijs. En als het om vrouwensport gaat, evenzeer. Als is het soms maar een bloemetje: roze is the way.
Toch is het nog altijd zo dat activiteiten voor vrouwen subiet van een roze saus worden voorzien. Google "girls only" (of "women only") en kijk naar "afbeeldingen": u ziet wat ik bedoel.
Flair, Yunomi, Vitaya magazine, tot de Girl Geeks toe: roze. Als er "lifestyle" of "she" bijstaat, heb je ook snel prijs. En als het om vrouwensport gaat, evenzeer. Als is het soms maar een bloemetje: roze is the way.
Voor recreatieve sportevenementen - waar er wel eens outfits ter versterking van het groepsgevoel worden voorzien - is het huilen met de pet op. Roze zal het zijn. Van de Marikenloop tot de Ladies Runs van Amsterdam tot Groningen: roze hoort erbij.
Soms lijken het wel biggen.
Soms lijken het wel biggen.En als er T-shirts over zijn, dan sturen ze die gewoon naar Afrika. Van een "Goede bestemming" gesproken!
Ja ja, voor dochterlief heb ik een Ladies Fun Ride fietsoutfit besteld. In 't roze. Zo een als op de foto hieronder. En zo zag die van vorig jaar eruit.
woensdag 7 april 2010
The loneliness of the long distance runner
Ondertussen overweeg ik nieuwe doelstellingen, schreef ik vorige keer, en 't wordt tijd dat ik die wat concreter maak. Wat wil ik precies? Langer lopen? Verder lopen? Harder lopen? Meer fietsen?
Langer lopen staat het eerst op mijn lijst. Verder lopen is daar een rechtstreeks gevolg van.
Als ik twee uur kan spinnen, dan kan ik ook 2 uur lopen, me dunkt. Langer dan dat hoeft niet.
Aan mijn reguliere tempo, staat 2 uur gelijk aan 20 km. Met een kleine inspanning - iets harder lopen dus - kan ik in 2 uur vast wel 21,0975 km halen. Een halve marathon dus. Tot nog toe niks nieuws.
Wat me rest is een loopprogramma kiezen en ik ben geneigd om weer voor Nikeplus te gaan. Niet omdat de coaching zo goed uitgebalanceerd is. Of ik die zo goed heb gevolgd. Veeleer omdat het gemakkelijk is, met de registratie en zo.
Mijn extensieve Blaarmeersen/Watersportbaan periode ligt bijna achter de rug, na deze week is er nog enkel de wekelijkse rugbytraining aldaar. Het was super om er te lopen toen het héél donker was maar dat is nu niet meer nodig. In de vooravond kan ik al dichterbij huis op pad en binnenkort is het helemaal laat klaar en zal er weer meer volk rondlopen op plekken die in de winter nogal eenzaam zijn.
Als ik onderstaande schema's bekijk, denk ik dat ik weer voor een mengvorm met verschillende cardioactiviteiten zal kiezen. De kortere loopkes, onder de 8-9 km, zeggen me niet veel meer. Aan de langste, van 15 tot 23 km, zal ik moeten wennen. Ik hoop dat ik wat vaker langer zal kunnen lopen maar ik weet dat zulks van zoveel factoren afhangt, dat ik weinig durf voorspellen. Ik weet ook, dat de schema's op het eerste zicht niet snelheidsbevorderend lijken, maar er zitten wel degelijk instructies bij voor interval trainingen. Buiten doe ik die nooit, ik loop te veel om het plezier van te lopen, maar op de band moet ik er eens werk van maken, ander kom ik nooit aan een gemiddelde van 11 km per uur.
Meer fietsen? Best wel. Meer spinnen per week kan, da's een kwestie van plannen. Meer buiten fietsen, da's nog altijd iets anders. De koersfietshouding went - gelukkig maar - en ik kan al schakelen (hoewel ik nog serieus moet nadenken omdat ik geen cijfertjes aan het stuur zie) maar het is toch zwaar aanpassen, om meerdere redenen ...
Ik was bang om in groep te rijden, en dat zal waarschijnlijk nooit veranderen. Het extra opletten is benauwend voor iemand die sport om het hoofd leeg te maken.
En gelukkig is er ook een wekelijkse "tweede" training, die ik doe met dochter. Met twee fietsen gaat alvast beter, ware het niet dat we de hele zaak aan een slakkegang afwerken. Want ons conditiepeil is niet hetzelfde en ons idee omtrent een "inspanning leveren" blijkbaar ook. Voor mij zou het interessanter zijn om op sleeptouw te worden genomen door iemand die harder fietst, maar het is precies de bedoeling dat ik haar aanmoedig. En dat lukt wel. Oef.
En de hartslagmeting, hoe zit het daarmee? Tussen alle sportspul dat ik de vorige maanden in huis haalde zat ook een eenvoudige, goedkope hartslagmeter, die ik nog nauwelijks heb gebruikt. Too much hassle. Op de band geeft ie snel interferentie met de cardio toestellen en voor de spinning vergat ik hem keer op keer. En buiten was het bijna 3 maanden berekoud. Singlets, T-shirts, een wintertight met soms een trainingsbroek boven, dunne fleecekes, dikke fleeces, een loopjasje, winterloopsokken, handschoenen, een Buff en fleece hoofdband en de Nikeplus spullen: het was genoeg zo. Achteraf bezweet aan de auto kleddernat spul uittrekken om snel weer een nog dikkere fleece of skivest aan te trekken: de Blaarmeersen niet bibberend verlaten was een klus op zich.Het gaat soms ook hard. Ik moet me sterk houden want eigenlijk ben ik niet zo'n held. Dus hou ik het stuur vast bij de remmen en voel ik mijn polsen en ellebogen. Geen "echte" pijn, maar ik verkramp toch te veel. Gelukkig durf ik buiten de groep wel een andere positie aan.
En gelukkig is er ook een wekelijkse "tweede" training, die ik doe met dochter. Met twee fietsen gaat alvast beter, ware het niet dat we de hele zaak aan een slakkegang afwerken. Want ons conditiepeil is niet hetzelfde en ons idee omtrent een "inspanning leveren" blijkbaar ook. Voor mij zou het interessanter zijn om op sleeptouw te worden genomen door iemand die harder fietst, maar het is precies de bedoeling dat ik haar aanmoedig. En dat lukt wel. Oef.
Op technisch gebied is het ook allemaal nieuw. Over fietsonderhoud en -reparatie heb ik een en ander gelezen maar in de praktijk heb ik er nougatbollen verstand van en dat jaagt me schrik aan. Elk vertrek wordt dan ook voorafgegaan door stressen. Ja, ik wou dat ik een behulpzame wielertoerist kende. Maar da's precies het soort van kerels waar ik tot nog toe met een wijde bocht omheen liep. Eigen schuld, dikke bult ;-)
Iets anders dan lopen en fietsen heb ik de voorbije maanden niet gedaan. Krachttraining, yoga en Pilates verdwenen op het achterplan. Ik mis ze. Moet er iets aan doen.
En, wat hebben we (vandaag) geleerd?
- In se ben ik een solitair sporter. Als ik les volg, is dat om de regelmaat en niet om de groep - tijdens de spinning doe ik gewoon mijn ogen toe. Alles wat niet alleen is, valt me vaak zwaar.
- Voor het fietsonderhoud heb ik "hands on" hulp nodig. En het adres van een betrouwbare racefietsenzaak in Gent.
- Als ik krachttraining of yoga wil doen zal ik mijn weekschema moeten aanpassen. Anders komt het er niet van.
donderdag 1 april 2010
Time's up
Week 10
Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 43,03 km bijeenlopen. Ik kwam aan 32, 14 km, liep in totaal 2u en 8 minuten. Vermoedelijk deed ik nog wel iets anders dan lopen maar dat weet ik gelijk niet meer.
Week 11
Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 35,38 km bijeenlopen. Ik kwam aan 15,2 km, niet eens de helft. Het was plots warm: 15 graden, las ik op de lichtkrant aan de topsporthal. Ik liep dus met veel minder kleren: maar 2 laagjes meer! Het was ook de eerste week met ShockAbsorber, een compressiehemdje en nieuwe sokken. Wat goed meeviel, hoewel ik nog wel last had van (bestaande) schaafwonden. Week 10 en 11 waren niet memorabel, ik noteerde niks en moet hard mijn best doen om te reconstrueren. Ik spendeerde heel wat uren bij de Blaarmeersen tijdens de BMX en rugby trainingen, van de rest - spinning zeker? - is me niet veel bijgebleven.
Week 12
Volgens Nikeplus moest ik in 5 keer een totaal van 34,08 km bijeenlopen. Ik kwam aan 29,28 km wat behoorlijk in de buurt ligt en liep 3u en 6 minuten. Het was een productieve week: op zondag een fietstocht met dochter, maandag had ik vrijaf en ging ik voor 10 miles, op 't gemak met toch af en toe zon en mét gelukwensen van Lance Armstrong achteraf, omdat ik (met het totaal van mijn Nikeplus runs) de 250 km marker had bereikt. Later las ik dit op Nikeplus: "400 kilometers. That’s a whole lotta running. You’ve proven you’re no flash in the pan. Now show us what else you’ve got." Maandagavond was het tijd voor de eerste "Ladies Fun Ride Starters": 20 km op de koersfiets aan 22km/u plus 13 km heen en terug van huis naar de startplaats. Met dochter. En de volgende dag in de gazet. Op woensdag liep ik een toerke rond de Watersportbaan en vrijdagavond deed ik er eentje in de buurt, zoals gewoonlijk gelijk een metronoom aan 10 km per uur. Wel de hele tijd met oordopjesproblemen (bah) en de vaststelling dat geregeld van schoenen wisselen steeds minder goed werkt; die van Saucony dempen gewoon beter dan de Nikes. Wat me opviel is dat "los" lopen steeds meer tijd inneemt; de eerste 25 minuten moet ik echt in gang geraken; pas dan "loop" ik.
Week 11
Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 35,38 km bijeenlopen. Ik kwam aan 15,2 km, niet eens de helft. Het was plots warm: 15 graden, las ik op de lichtkrant aan de topsporthal. Ik liep dus met veel minder kleren: maar 2 laagjes meer! Het was ook de eerste week met ShockAbsorber, een compressiehemdje en nieuwe sokken. Wat goed meeviel, hoewel ik nog wel last had van (bestaande) schaafwonden. Week 10 en 11 waren niet memorabel, ik noteerde niks en moet hard mijn best doen om te reconstrueren. Ik spendeerde heel wat uren bij de Blaarmeersen tijdens de BMX en rugby trainingen, van de rest - spinning zeker? - is me niet veel bijgebleven.
Week 12
Volgens Nikeplus moest ik in 5 keer een totaal van 34,08 km bijeenlopen. Ik kwam aan 29,28 km wat behoorlijk in de buurt ligt en liep 3u en 6 minuten. Het was een productieve week: op zondag een fietstocht met dochter, maandag had ik vrijaf en ging ik voor 10 miles, op 't gemak met toch af en toe zon en mét gelukwensen van Lance Armstrong achteraf, omdat ik (met het totaal van mijn Nikeplus runs) de 250 km marker had bereikt. Later las ik dit op Nikeplus: "400 kilometers. That’s a whole lotta running. You’ve proven you’re no flash in the pan. Now show us what else you’ve got." Maandagavond was het tijd voor de eerste "Ladies Fun Ride Starters": 20 km op de koersfiets aan 22km/u plus 13 km heen en terug van huis naar de startplaats. Met dochter. En de volgende dag in de gazet. Op woensdag liep ik een toerke rond de Watersportbaan en vrijdagavond deed ik er eentje in de buurt, zoals gewoonlijk gelijk een metronoom aan 10 km per uur. Wel de hele tijd met oordopjesproblemen (bah) en de vaststelling dat geregeld van schoenen wisselen steeds minder goed werkt; die van Saucony dempen gewoon beter dan de Nikes. Wat me opviel is dat "los" lopen steeds meer tijd inneemt; de eerste 25 minuten moet ik echt in gang geraken; pas dan "loop" ik.
vrijdag 12 maart 2010
Week 6-7-8-9
Week 6
Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 38,59 km bijeenlopen. Ik kwam aan 19,66 km, goed de helft van de afstand. Ter verduidelijking: ik ben niet gek en weet dat mijn knieën een risicogebied vormen, daarom wissel ik het lopen af met intensieve spinning sessies & such.
Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 38,59 km bijeenlopen. Ik kwam aan 19,66 km, goed de helft van de afstand. Ter verduidelijking: ik ben niet gek en weet dat mijn knieën een risicogebied vormen, daarom wissel ik het lopen af met intensieve spinning sessies & such.
MyAsics geeft op dit punt geen pure tijdsindicaties meer. Het wekelijks minimum ligt in ieder geval op op 3u 35 minuten. En deze week kwam ik een een totaal van 5u 25 minuten cardio. Hoe?
Zondag een goeie 14 km gelopen gelopen, dinsdag een toerke rond de Watersportbaan bij -2; met klutsende rommel aan mijn lijf en stress omdat ik te lang naar het BMXen had staan kijken en riskeerde om daardoor op het nippertje terug bij zoon te zijn (ik was uiteindelijk precies op tijd om de stretching op het einde te zien) , donderdag bijna 2 uur stevig gespind - mijn vereiste hogere hartslagwaarden indachtig - en zaterdag anderhalf uur spinning combo.
Zondag liep ik een dikke 10 km, ik reed ook efkes (voor het eerst!) op de koersfiets naar de scouts en vond uit dat het langs het water héél erg hard waait - 't was ook berekoud om te lopen dus. Dinsdag was het voor de eerste keer niet steenkoud langs de Watersportbaan maar het regende wel een beetje. Ik liep 1 toerke. Donderdag heb ik bijna 2 uur gespind. Vrijdag overwoog ik om deel te nemen aan het "exploot", maar toen keek ik naar de looptijden en zag ik dat het toch eerder een loopkoers dan een fijn jogmoment was. Zaterdag deed ik twee (en geen drie, zoals gepland) toerkes mee met marathonman omdat er geen water of drankjes voorzien waren - normaal zijn die er altijd. Stad Gent stond met een promo tent maar aan water hadden ze niet gedacht ...
Zondag een goeie 14 km gelopen gelopen, dinsdag een toerke rond de Watersportbaan bij -2; met klutsende rommel aan mijn lijf en stress omdat ik te lang naar het BMXen had staan kijken en riskeerde om daardoor op het nippertje terug bij zoon te zijn (ik was uiteindelijk precies op tijd om de stretching op het einde te zien) , donderdag bijna 2 uur stevig gespind - mijn vereiste hogere hartslagwaarden indachtig - en zaterdag anderhalf uur spinning combo.
Voor de rest: teen(nagel) kapot, los met een blaar eronder. Pijn. Was ik niet van plan om GEEN loperskwaaltjes te krijgen?
Week 7
Volgens Nikeplus moest ik in 4 keer een totaal van 38,59 km bijeenlopen. Ik kwam aan 15,15 km. Maaaar ... tijdsgewijs was deze week een super week: ik kwam aan 6u en 33 minuten! Hoe?
Maandag liep ik de 15, 15 km op de loopband, woensdag heb ik een heel uur op de crosstrainer getraind en onderwijl naar de nieuwe grote tv's gekeken, donderdag bijna 2 uur stevig gespind - opnieuw mijn vereiste hogere hartslagwaarden indachtig - en zaterdag een spinning combo gevolgd door nog een een dik half uur "toestellen" voor de tv.
Maandag liep ik de 15, 15 km op de loopband, woensdag heb ik een heel uur op de crosstrainer getraind en onderwijl naar de nieuwe grote tv's gekeken, donderdag bijna 2 uur stevig gespind - opnieuw mijn vereiste hogere hartslagwaarden indachtig - en zaterdag een spinning combo gevolgd door nog een een dik half uur "toestellen" voor de tv.
Week 8
Volgens Nikeplus moest ik in 5 keer een totaal van 46,64 km bijeenlopen. Ik kwam aan 25,35 km, iets meer dan de helft. Maar de week was goed: ik kwam aan 4u en 29 minuten! Hoe?Zondag liep ik een dikke 10 km, ik reed ook efkes (voor het eerst!) op de koersfiets naar de scouts en vond uit dat het langs het water héél erg hard waait - 't was ook berekoud om te lopen dus. Dinsdag was het voor de eerste keer niet steenkoud langs de Watersportbaan maar het regende wel een beetje. Ik liep 1 toerke. Donderdag heb ik bijna 2 uur gespind. Vrijdag overwoog ik om deel te nemen aan het "exploot", maar toen keek ik naar de looptijden en zag ik dat het toch eerder een loopkoers dan een fijn jogmoment was. Zaterdag deed ik twee (en geen drie, zoals gepland) toerkes mee met marathonman omdat er geen water of drankjes voorzien waren - normaal zijn die er altijd. Stad Gent stond met een promo tent maar aan water hadden ze niet gedacht ...
Week 9
Volgens Nikeplus moest ik in 5 keer een totaal van 45,03 km bijeenlopen. Ik kwam aan 28,39 km. Maar niet getreurd: ik haalde 4u en 35 minuten cardio! Hoe?
De zondagloop heb ik deze week geskipt. Op dinsdag tijdens het BMXen liep ik 9,31 km, op woensdag tijdens de rugby training 12 km. Ik was nogal op speed achteraf - a runner's high no doubt - en eindigde met een grote blaar. Op donderdag was er spinning van 8 tot 10: da's bijna 2 uur interval training, eveneens een duurtraining en alternatieve cardio naast de reguliere loopkes. Het is ook wetenschappelijk bewezen dat lopers die ook fietstrainingen doen daardoor rapper gaan lopen. Jaja. Zaterdag had ik weer een platte iPod mee; 3,19 km werden geregistreerd maar ik liep meer dan dubbel zoveel, met afgeplakte blaar. Ik noteer (naar beneden afgerond) 7 km. Al bijeen niet slecht voor een week waar stress & vermoeidheid genadeloos toesloegen.
Zo, dat was het tot en met vorige week.
Abonneren op:
Posts (Atom)
