maandag 31 mei 2010

KC saves. Really.

Na The Postman zag ik recent ook The Guardian: nog één waar het patriotisme van af droop. Of het nu in een baseball- of een militair uniform is: Kevin Costner brengt redding. En redding hebben we nodig. Helden - liefst van het afgetrimde soort - zijn schaars. Zeker zij die cateren voor 40-plussers.


De prins op het witte paard, hij bestaat niet. Dat weten we. Maar in ons hoofd is ie er natuurlijk wel. Meer nog: in de loop van ons leven kent hij talloze incarnaties. Van een (proto)type - groot en slank graag, met een beetje "definitie", ja, mooie armspieren, hmm - tot een welbepaalde crush. Hij is precies zoals we hem willen hebben. Humor en medeleven incluis. Met het hart en de rest op de juiste plaats. En hij zal ons redden. Dat vooral.

Geen vuilniszak meer in't verschiet. Geen moeilijke beslissingen. Hij is er voor ons. Geheel. Onvoorwaardelijk. Hij zal ons gelukkig maken. Ja!

Er zijn zo van die periodes dat ik al mijn vrolijkheid haal uit escapisme van het simpelste soort. Voor 't moment ben ik tv-sterren crushes aan 't verzamelen.

Oh my. Prolonged puberty.

donderdag 27 mei 2010

Ervaringsdeskundige (2)

Op donderdagavond 20 mei trok ik naar een lezing met als titel: ADHD bij de volwassene. Bij de aankondiging stond het volgende: "Feiten van fictie onderscheiden leidt naar een optimale aanpak. De kennis over ADHD bij volwassenen evolueert nog steeds. Neuropsychiater prof. Evert Thiery gaat in op een aantal belangrijke elementen van ADHD bij volwassenen, gebaseerd op de nieuwste wetenschappelijke inzichten. Feiten worden van fictie onderscheiden. We bekijken wat ADHD betekent voor het leven van elke dag en welke de mogelijkheden er zijn op hulp."

Professor Evert Thiery is neuropsychiater en docent neuropsychologie (aan Universiteit Gent schrijft men overal, maar ik vind hem niet in den LDAP) en hij kwam dus op uitnodiging van ZitStil spreken. Zijn uiteenzetting was nogal lang en nogal wetenschappelijk. Vooral dat tweede was interessant, dat eerste was een marteling. Het leek alsof iedereen in die zaal zat te frunniken, of op zijn minst onrustig was.

De lezing is me in de kleren gekropen, omdat ik nieuwe dingen heb gehoord die me nog maar eens bevestigen dat het dat is. En ook, omdat ik er de laatste tijd niet hard mee bezig ben, met het registreren van symptomen. Ik kan het tegenwoordig een klein klein beetje loslaten: waarschijnlijk heb ik mijn grenzen uiteindelijk toch wat aangepast. Ligt de lat iets lager. Probeer ik mezelf minder wijs te maken dat alles vlot en volgens planning zal verlopen. Vergooi ik mijn energie met mate. Maar soit.

Professor Thiery legde ons uit waarom hij bij ADHD het woord "ziekte" gebruikte en dat vond ik erg pijnlijk. "Ziekte", omdat ADHD ernstig is, zei hij. Omdat de persoon die het heeft lijdt onder wat hij meemaakt. "Was het er niet geweest dan was het leven anders geweest, kon je spreken van een gunstiger wending, een gelukkiger bestaan." Niks om vrolijk van te worden.

Hij benadrukte dat bij een diagnose de kernsymptomen (inattentie, impulsiviteit en hyperactiviteit) belangrijk zijn; al de rest is comorbiditeit. Voor mij was het een verrassing om te horen dat bij volwassenen naast impulsief ook overdreven remming op impulsief als kenmerk geldt. Want dat "impulsief", daar kon ik nooit inkomen. Ik ben niet impulsief. Nooit geweest. Ik denk goed na voor ik crazy dinges doe.

Barkley en companen werden erbijgehaald om de evolutie van ADHD kind naar volwassene en de prognoses op dat gebied te illustreren. En toen ging het over comorbiditeiten. De reeks (1. angst en depressie, 2. roken, alcohol en drugs, 3. gedragsstoornissen en persoonlijkheidsproblemen) en de opsomming van alle verhoogde kansen en risico's vond ik ook niet plezant. Ik weet dat min of meer wel, maar horen dat er "reusachtig veel kwalijke gevolgen" zijn, is toch iets anders. Een verhoogd risico op een hartinfarct, overgewicht, slaapstoornissen, alcohol, drugs, werkonbekwaamheden en minder inkomen, met percentages erbij. Do I wanna know?

Gelukkig zijn er ook pluspunten. Door het sterk steunen op gespreide aandacht, heet het. *Glundert*: daar weet ik alles van. Yup.

Oorzaken van ADHD? Euhm: de heritabiliteit bedraagt 80%. Het hoofdstuk erfelijkheid is dus eenvoudig samen te vatten als: ik mag een gat in de lucht springen dat ik geen biologische kinderen heb.

Wat er fout loopt, illustreerde hij met hersenscans, waarop hij 4 plaatsen aanduidde die kunnen aanleiding geven tot ADHD. Wanneer er in een keten van structuren kleine mankementen zijn, moeten andere structuren gebruikt worden om tot hetzelfde gedrag te komen. "Je kunt het wel, maar het kost je meer moeite", concludeerde hij. Snellere uitputting: tell me about it.

Voor de aanpak verwees professor Thiery naar een recent boek en het belang van een netwerk of een zelfhulpgroep. En toen was er pauze. En tijd om huiswaarts te keren want ik had beloofd om niet te laat te zijn.

Ze hebben vast nog lang gepraat over hulpverlening en medicatie. Jammer dat ik geheel niemand van de 60-tal aanwezigen kende. Een verslag van het vragenuurtje interesseert me wel. Anyone?

Ervaringsdeskundige (1)

Ik ga me eens moeten informeren over dat zorgprogramma dat mijn shrink op poten heeft gezet.

woensdag 26 mei 2010

Carl De Keyzer

Toneelgroep Ceremonia, Design museum Gent, MIAT, Ludion, Toneelhuis, De Vieze Gasten, Theater Taptoe, Les Ballets C. de la B., Het muziek Lod, CAMPO, Pascale Platel, De Kopergieterij - to name a few: heel wat van de mede-methodeschool-ouders die ik in de voorbije 10 jaar leerde kennen, werken in de "cultuursector". Een sector waar ik geen iota verstand van heb. Ik ga niet niet courant naar voorstellingen, doe weinig tentoonstellingen aan en lees nauwelijks fictie. En heb absoluut een pesthekel aan arty-farty ons-kent-ons gedoe. Maar dat wist u al allemaal.

Carl De Keyzer? Die zag ik af en toe aan de poort. Een zoon in hetzelfde jaar als onze oudste dochter, daarom. Niet dat ik hem ooit aansprak. Veel verder dan "goeie foto's" zou ik niet geraken, vrees ik. Maar kijk, toen ik een aantal weekends geleden De Morgen doorlas merkte ik tot mijn grote verbazing op dat de man "de betere tv-series" volgt, via het internet. Zijn lijstje: Caprica, Stargate Universe, Lost, House M.D., Flash Forward, The Pacific, Damages, V2009, Nip/Tuck en Spartacus, Blood and Sand. Tiens tiens.

Drie ervan - Flash Forward, The Pacific & Damages - ken ik niet . Maar dat zal niet lang meer duren. De Flash Forward premisse "een universele black-out: iedereen is twee minuten bewusteloos. Als mensen wakker worden, herinneren ze zich hun toekomst" roept alvast: KIJKEN!
  • Met House M.D. volgde ik het Amerikaanse uitzendschema het kortst, maar op dit moment kan ik terug bij de reguliere zondagavonduitzendingen aansluiten.
  • V 2009: heb ik voor de helft achter de kiezen
  • Caprica: vollen bak bezig, na een periode vol andere prioriteiten, heb ik de draad weer opgepikt en ja, 't is leuk. Ik wacht af wat er na "End of Line" zal volgen.
  • Spartacus, Blood and Sand: 5 van de 13 episodes nog maar, maar dat komt goed. Ik ben fan.
  • Lost is al lang een project,
  • net als Nip/Tuck.
  • Stargate Universe zou ik misschien een tweede kans mogen geven. Op zich vind ik het niet slecht. 't Is alleen een nogal bekend "genre" en ik vrees dat het niet tegen BSG op kan.
Kijk zie, vanmiddag in 't Gouden Hoofd, net toen ik de (zeer pijnlijke) spoilers van de Lost finale onder ogen kreeg, kruiste hij - Carl - weer mijn pad. Hij zou 't eens moeten weten. Dat we toch één interesse delen.

Is 't een rostje?

Volgens wat ik uit haar vertelsels begrepen heb, was dit het eerste wat mijn moeder bij onze geboortes vroeg. Mijn vader was namelijk roodharig. En ze was gelijk ongerust dat de kids dat ook zouden zijn. Want mooi vond ze het blijkbaar niet.

Als kind was ik rossig. Iets wat mijn moeder toch wel problematisch vond, gezien ze het gedurig ter sprake bracht. Zeker wanneer het de kleur van mijn kleding betrof: ik mocht niet zomaar alle kleuren aan. Dat kon niet, met mijn haar. De bordeaux scoutstrui bijvoorbeeld, was een doorn in het oog. En dan was ik met mijn "Venetiaans blond" geeneens zo peentjesrood als de helft van mijn twintig West-Vlaamse nichten en neven.

Soit. Ik heb het lang gezien als een soort van aangeboren tekortkoming, rost haar hebben. En ook al ging ik het in mijn puberteit benadrukken met véél henna, het zat me goed ingeprent: ros is een synoniem voor lelijk.


Rossig blonde bleke mensen bezorgen me nog steeds een dubbel gevoel. Ik val niet op ros. Zeg ik. Maar als puntje bij paaltje komt, val ik door de mand. Ongeveer 20 jaar geleden ben ik met een rossige man getrouwd (en dat zijn we nog steeds). Mijn kotbaas dacht dat mijn broer gedurig langskwam. Op huwelijksreis vroeg men: "Are you guys brother & sister?".

Ja, ik weet dat de Spanjaarden niet ver doordrongen in onze West-Vlaamse contreien, en dat er daarom in die streek meer ros overbleef. Er is een hele genetische uitleg voor.

Ondertussen weet ik ook lang genoeg dat ros niet "erg" is. Kijk ik met graagte naar Six Feet Under, juist omdat ze - fysiek - op ons lijken.


Net als mijn vader en broer ben ik in de loop der jaren blonder geworden. Tegenwoordig heb ik er veel voor over om het goudkoperblond te recrëeren. Roodtinten zijn moeilijk, omdat ze zo snel vervagen en het resultaat van henna is niet geheel voorspelbaar. Maar ik blijf ros. Bewust nu.

vrijdag 21 mei 2010

Mag ik uw nota's kopiëren?

Ik schrijf. Veel. Vaak. Bijna overal. Zeker als ik les volg, of naar een lezing ga. Of op vergaderingen. Ik noteer. Leesbaar, gestructureerd, uitvoerig. Met een extra blad voor doedels en randbedenkingen tussen mijn vellen papier. Als ik lees - zelfs al is het de Humo of de Flair, heb ik meestal een pen bij de hand. Om iets in mijn notaboekje te pennen. Een naam. Een merk en model van schoenen of kleding. En titel van een boek. Een url. Een associatie. Als ik studeer of lessen voorbereid, schrijf ik dingen op. Soms in een schema. Vaak gewoon om ze in te prenten.

Schrijven wordt geapprecieerd. Door mensen die nota's willen kopiëren. Door werkgevers. Ooit werd ik als technical writer aangeworven omdat ik tijdens het sollicitatiegesprek nota's maakte. Dat zag er reuze efficiënt uit.

Schrijven is een kruk: met mijn kaduuke werkgeheugen is het absoluut nodig om van alles te noteren, of het is foetsie.

Schrijven is een anker: het houdt me stevig op mijn plaats. Ik schrijf om niet te prutsen met mijn stylo, of mijn ringen. Om niet gedurig in mijn handtas te scharrelen. Niet op mijn nagels te bijten. Niet te zitten krabben. Ik schrijf om niet van mijn stoel te stuiteren. Dat vooral.

woensdag 19 mei 2010

Extended release

Te lang in onrust geleefd. Nu wil ik neerliggen en niet meer bewegen.

Wat zeg ik? Ik moet liggen. Alles is op. Het licht is uit.

The drugs don't work anymore. Misschien moet ik toch aan een extended release versie beginnen.

Niet dat het nu nog een zak uitmaakt.

Keels over.
Braindead

dinsdag 18 mei 2010

Four medals

Alle vier de stadsloop lopen op Hemelvaart. Het was gepland. En dan weer niet. Want de kids waren gelijk niet enthousiast om te trainen. En hubby moest op tijd naar Amsterdam vertrekken, voor Paul Weller. Maar toen wou zoon toch meedoen, zij het aan de kids run. Want al zijn vrienden deden mee. En toen werd tienerzus boos, omdat ze "nooit had gezegd dat ze niet zou lopen".

Enfin. Tegen de middag - tijdens een plensbui - trok W. naar het plein en regelde hun inschrijvingen. Met als resultaat dat we er iets later met 4 in looptenue stonden: ene voor de kidsrun (zoonlief), twee voor de 5 km (dochter & vader) en een voor de 10 km (ikke).

Zoon kwam eerst aan de beurt en keerde fier, in geel T-shirt, met medaille met een vriendje huiswaarts. Het vertrek van de 5 km liep ik mis. Ik ging postvatten op het eind van de Coupure en liep - ter aanmoediging - met W. & M. mee tot vlak voor de finish.

En toen was het mijn beurt. In vorm was ik niet. Al dagen aan vodden, met ook een niet te verklaren pijnlijke kuit ... 'k Had de verwachtingen al duchtig bijgesteld tot "de zaak uitlopen".

En dat ging moeizaam: ik startte in een blok nogal vooraan en werd bijgevolg van de eerste looppas voorbijgestoken door ongeveer iedereen achter mij. Erg. Elke keer dat ik me focuste op een persoon om bij te houden - dat waren dan dames die er niet al te professioneel uitgedost bijliepen - raakte ik die binnen de minuut kwijt. Ouch. aan het begin van de de Visserij dacht ik dat ik al in de staart zat. Om aan de overkant te zien dat er toch evenveel volk voor als achter mij liep. Maar ze bleven voorbijsteken. Zelfs Isabelle van Walter van den Escape was me te snel af. Ik vreesde effe dat ik het einde niet zou halen. Tot het 7 km bord in zicht kwam. En ik dacht: ok, nog 18 minuten, dat lukt wel. Bij 8 km, vlak voor de Coupure, keek ik op mijn uurwerk en zag ik dat we méér dan 12 minuten van 16 uur verwijderd waren. Ha, ik ben dus binnen het uur binnen. Op de Coupure liep ik - gelukkig - wat mensen voorbij, en hoewel de helling Verloren Kost + Plateaustraat geen lolletje was, heeft die me niet veel vertraagd. Volgens mijn horloge liep ik voorbij de finish om 16u57. Ik was content. Haalde mijn spullen aan de tent en keerde naar huis. Om op de fiets - om 16u20 - nog heel wat latere lopers tegen te komen.

Heel veel later op de dag ging ik kijken of de resultaten er al stonden. Ik was zeer blij te zien dat W. en M. er maar 32:57 over hadden gedaan. Een behoorlijke tijd voor niet-lopers! Zeker met een traject dat niet Watersportbaan-plat is.

Toen ik de 10 km resultaten doorzocht, duurde het even voor mijn naam naar boven kwam. Ik schrok me toen een bult: 54:23 dat is 5:27 per km en dus 11.03km/u gemiddeld. Fastest ever.

Tja, nu snap ik dat ik me niet helemaal ok voelde. Ik heb me laten meesleuren door de massa. Want normaal doe ik dat wel op de band, stukskes oefenen aan 11, 12 en soms eens 13 km/u, maar langer dan 20 minuten versnellen, dat doe ik nooit. Maar zie. Ik kan het dus wel.

Op naar de 20 km dus. En de halve marathon. Op 2 uur. Moet kunnen.

maandag 17 mei 2010

Gladiators Are My Weakness

Vijf afleveringen Spartacus: Blood And Sand achter de kiezen. Half- en helegans naakte geoliede spierbundels a gogo. Why not? Het gaat tenslotte over gladiatoren: mannen-die-vechten-met-een-zwaard. Bloed dat in slow-motion op de lens splasht. Het bloed rood, de achtergrond in zwart-wit. Moet kunnen. Lange stukken softcore met een deuntje onder? Da's om de passie van Spartacus voor zijn geliefde te illustreren. Expliciete actie tussen Lucy Lawless en John Hannah? Euh? Zie ik het goed? Het is ernstig bedoeld, denk ik. In "Rome" zitten er tenslotte ook zulke actie scenes. Maar hier heeft het iets lichtelijk hilarisch. Misschien omdat ik de BSG behind the scenes Lucy Lawless in gedachten heb. Misschien omdat ik John Hannah niet echt zonder toga verwacht. In ieder geval, ik kon alleen maar denken aan hoe ze het filmden, al die expliciete actie. Voor zover ik al hoorde zijn dat technisch moeilijke scenes. Het zal geen sinecure geweest zijn om ze te draaien. Maar dan zie ik hun gezicht en denk ik: néééén. Mocht ik Lucy Lawless zijn, ik lag vast op de grond van het lachen.

Het is gephotoshopte flauwekul in videogame style, met van die Bold and Beautiful close-ups. Intrigerende flauwekul. Dat wel.



"There's no denying that stylized decapitations are entertaining, especially when accompanied by a generous helping of soft porn."

PC fail (again)

Damn.

Hoe lang duurt het eer ik een Microsoft Windows PC om zeep krijg? Gemiddeld anderhalf jaar? En mocht ik nu nog iets speciaals doen ... Massa's prullen installeren. Een schijf volpompen met downloads. Vieze virussen inviteren.

Helaas: ik werk voor het grootste deel online en wat er op mijn schijf geparkeerd staat is voornamelijk html en tekst. Een paar Powerpoint presentaties die ik zelf maakte, wat pdfs voor "bevroren" spul en een pak screendumps. Vandaag was ik te vinden op onze helpdesksite, onze athena, onze minerva, en onze portaalsite, een paar Nederlandse universiteiten, wikipedia en een aantal officiële Microsoft sites omdat ik aan pagina's met software beschrijvingen bezig ben.

iGoogle stond open. En ja, ik had ingelogd op ping.fm en brizzly en hootsuite, om ze gelijk toe te gooien toen de boel plots trager ging.

Wat is in godsnaam de aanleiding van het vertragen en vervolgens compleet vastlopen? Net nu ik na anderhalve maand voorbereiden, les volgen en les geven en van hot naar her koersen me neerzet om verder te schrijven.

Windows rot. Zo heet het, denk ik.

Damn.

dinsdag 11 mei 2010

Puffy

Eigenlijk wordt het elk jaar erger, die traanogen vol "vaseline-effect" plus loopneus en nies toestanden. Zal ik toch eens die pillekes zoeken die ik niet wou nemen "omdat het wel meeviel"?

En opgeblazen dat ik ben: gelijk het Michelin vrouwtje. Met een kraakbeenontsteking er bovenop. Yup, een opstoot van Tietze - dat was lang geleden.


Blijkbaar is heel mijn afweer kaduuk. En dit weer doet me geen goed.

BGGD28: Hacking Public Space voor moederdag

Zondag - voor het eerst sinds oktober vorig jaar - naar een BGGD bijeenkomst. Omdat het in Gent was. En op een rustig moment ook. Onderwerp van de dag was Electrified 02 - Hacking Public Space, de samenwerking tussen S.M.A.K. en Vooruit.

In het SMAK werden we door de Electrified 02 - tentoonstelling gegidst door de curatoren Thibaut Verhoeven (S.M.A.K.) en Eva De Groote (Vooruit) en dat was de moeite. Er was niet genoeg tijd om alles rustig in detail te bekijken, maar wetende dat het museum elke zondagochtend gratis toegankelijk is voor Gentenaars, vond ik dat niet echt storend. Integendeel. Het was een aanzet om nog eens te gaan kijken.

Het viel me op dat ik onbewust toch al veel over Hacking Public Space had opgepikt. De e-mail updates van de Vooruit website zitten daar vast voor iets tussen.

Dat we zéér lekkere taart geserveerd kregen, was meer dan ok. En de OrganOOn Performance door Roberta Gigante in de Gentse haven was verbazingwekkend.

Mijn gsm pics hier! Professionelere stuff, van mensen met grote camera's en zo, vind je op de BGGD site.

Dank u Clo, Karen, Jeroen en alle anderen die hieraan meewerkten!

donderdag 6 mei 2010

Temptation

Dingen vallen soms op op rare momenten op hun plaats. Het ZitStil magazine viel vorige week in de bus en ik probeerde dagenlang tijd te maken om te lezen. Toen die er eindelijk was, had ik het weer: de schok van herkenning. Oh jee, dit heb ik ook. Het dwangmatige uit "ADHD en perfectionisme" en de inhibitieproblemen uit "De verleiding niet kunnen weerstaan".

In dat laatste artikel vielen 2 zinnen me op:
  1. "Zo hebben veel mensen met ADHD een eetprobleem: ze kunnen de verleiding van chocolade, chips en taarten niet makkelijk weerstaan." Duh, dat wist ik al lang!

  2. "Ook worden ADHD'ers sneller hopeloos verliefd (heerlijk die vlinders in je buik)." En dat was de eerste keer dat ik het benoemd zag. Ouch.
God only knows - en ook wel een paar mensen ja - dat als ik val, ik héél hard kan vallen. Het is me gegeven om in een oogwenk dolverliefd en vervolgens zwaar obsessief te worden.

Vanuit de immense controle die ik mezelf als aanleerde om de ontremming binnen de perken te houden heb ik geleerd om er weinig of niks mee te doen. Of toch: niks zichtbaars.

Het is me ook gegeven om zeer rationeel in te zien wat er met me gebeurt. Om erover na te denken. En ermee te blijven zitten.

Soms vervloek ik de verregaande coping. Voel ik me een soort Dexter: ik draag het mee en kan er niks tegen aanvangen.

Nu ja, onlangs stonden er in alle kranten en de Humo artikels over het boek van Wilfried Van Craen, ooit-héél-lang-geleden mijn assertiviteitstrainer, en hij stelt me gerust.

"... eigenlijk is het een hunkering naar geruststelling en aandacht die niets met die ander op zich te maken heeft."

Ha! Dat wist ik ook al.

All work and no play

Als ik onder meer stress sta, volgen creatieve erupties. Naast hetgeen ik moet doen, opent er zich een zee van mogelijkheden. Potentiële afleiders en uitstellers. Of gewoon: zaken die me in overdrive pushen en extra moe maken. Het lukt me deze keer om aan de verleiding tot ver afdwalen te weerstaan. Ik doe mijn werk en mijn klussen en slaap dan. Maar de lijst van onderwerpen en drafts groeit aan. Naarmate de aandacht vervliedt en begrijpen wat ik lees meer moeite kost, ga ik meer en meer kribbelen. Google notes maken. Lijstjes.

Verbanden worden duidelijker. Plannen krijgen vorm. Ik praat en begrijp méér dan voorheen wat ik zelf sta uit te leggen. Het voelt goed, niet hypomaan, maar enigszins gesmoord. Onder controle. Niks om me zorgen over te maken. Geniet ervan, zolang het duurt.

Ik mis mijn shrink, die ik al 4 maand negeerde. Iemand om mee te praten tout court. Iemand die zich geen vragen stelt bij rants als deze. Ik ben alleen, realiseer ik me. Elke toenadering - op zich al een afwijkend feit - zal een vreemde indruk nalaten. Het klopt niet, zie ik ze denken. Ze spoort niet meer. Laat ik me uit de voeten maken.

Onrust. Angst. Paranoia.

En toch wordt het straks gewoon beter. I know.

Brain!

Vandaag bij De Morgen: een bijlage met als titel "Brain".

Met zowaar 5 bladzijden treffelijke info over ADHD.

Met advies als: "Voor een goede relatie met een ADHD'er is het cruciaal dat je begrijpt welke tekorten hij moet compenseren."

Lezen die handel! De bijlage staat ook gratis en voor niks online (pdf).

Weerman

Zoon heeft tegenwoordig - net als zijn zus indertijd - 's morgens interesse in de krant: om het weerbericht te zien. Beetje verwonderlijk vond ik, want 't is niet alsof dat ie zijn kleding aan het weer aanpast. We mogen al van geluk spreken als ie vanzelf een jas aantrekt wanneer hij buiten loopt. Of een trui als het niet hard vriest. Maar kijk, vanochtend zie ik hem de speelkoer opwandelen en het eerste vriendinnetje dat hem benadert vraagt: "hoe is het weer?". En hij: "bewolkt, met ook een zonnetje". Aha. Dat is het dus: hij klust bij als weerman.

maandag 3 mei 2010

Guerilla Work

Zie, ik volg weer een opleiding, mijn tweede in het "Maximaliseren van leerprocessen" traject, met als onderwerp "Vragend werken met groepen".

Waarom begin ik eraan? De introductieronde is nog maar begonnen of ik flater, word afgebekt en ben de rest van de ochtend het huilen nabij. Dit is niks voor mij. Het enige soort van groepen waarin ik me overeind hou zijn bendes geeks wiens autisme spectrum quotient het mijne benadert.

Maar ik WIL het. Het is NODIG. We moeten vooruit. Weg uit de impasse. Ik moet iets doen. En het moet CONSTRUCTIEF zijn.

In mijn multinational jaren leerde ik dat een "subversive" team niet de oplossing is. Aan de universiteit leerde ik over consensus en veto-recht. Over onbeslistheid en flexibele deadlines. Over de natte vinger en het kluitje in het riet. En dat er tussen top-down en bottom-up geen "meet me halfway" ligt.

Het is soms guerilla werk. En heel soms levert het iets op. Geen faam & fortuin, enkel de wetenschap dat je - ondanks alles - met doorzetten en gemotiveerd gezelschap een kei verlegd kreeg in de rivier.

Uitleg schrijven, uitleg geven: het is mijn lang leven. Ik help graag, altijd al. En da's wat ik in de voorbije 20 jaar voornamelijk heb gedaan. Bezig geweest met gebruiksvriendelijkheid en toegankelijkheid en zo meer. Technische info gecommuniceerd op papier, voor een klas of one on one.