Het is van moeten

Zolang ik ervan overtuigd blijf dat ik bepaalde taken MOET uitvoeren, zal ik doordoen, "op karakter". Dat is het zowat.

“Je moet goed je best doen” is me geleerd. En ook dat ik als werknemer, moeder en vrouw insta voor structuur en overzicht en opvoeding en tal van andere zaken waar ik niet noodzakelijkerwijs aanleg voor heb. Maar het moest. Zo zat de wereld ineen. Je houdt de ballen in de lucht of je bent een sukkel.

Toen ik ze keer op keer liet vallen, begon ik weer van meet af aan. Met proberen. Voortdoen. Sukkelen. Tot het licht nog es uitging.

Tegenwoordig leer ik over "het loslaten van hardnekkige introjecties". Over uitzoeken wat goed voor me is en het herstellen van het contact met de beleving.

Het klinkt ingewikkeld, en dat is het ook. Voor mij toch.

Omdat ik uitga van plichten en veronderstellingen, heb ik meestal geen flauw idee van wat ik WIL (op "met rust gelaten worden" na). Verwarring alomtrent.

Nog moeilijker wordt het als ik mijn bevindingen ook aan anderen moet mededelen. Als in "ik ga dit skippen, want ik ben te moe" of "ik heb hier hulp bij nodig".

Het valt niet mee. Echt niet.

Overzicht van de verschillende vormen van motivatie (naar: Deçi & Ryan, 2000)

Just signed my life away

For the record: vandaag getekend, bij de notaris, de nieuwe hypotheek.

Tel tot tien

Vakantie is gezonder

Zie nu: een hele week meer dan 10 000 stappen per dag, terwijl ik voorheen - op werkdagen - vaak onder de helft strandde.

En al die nachten dat ik  in de voorbije week (veel) meer dan 8 uur sliep.

Vakantie is duidelijk gezonder.

Misschien moet ik die FitBit nog wat beter afstellen en ook mijn (fiets, yoga en zwem) activiteiten loggen. Dat motiveert.

Picture perfect

Toen we hier 14 jaar geleden voor het eerst rondkeken, waren we direct overtuigd: een goed gelegen, groot huis, met garage, binnenkoer en atelier, plus de mogelijkheid om bij Stad Gent een stuk tuin aansluitend op het buurtpark te kopen. En ik denk er nog steeds zo over. Voor geen geld van de wereld wil ik hier weg.

Maar groot en oud - bouwjaar 1895 of zo - wil ook zeggen: potentieel veel werk. Gelukkig was het huis in orde - de 2 laatste renovatiefases, rond 1960 en ergens begin de jaren 90, lieten ons toe om zonder voorafgaande renovaties te verhuizen. Alles zat erin: een keuken, een badkamer en centrale verwarming.

Na een nieuwe gevel, een nieuw dak met veluxen, een nieuwe zolder, (bijna) overal nieuwe ramen en een heringerichte tweede verdieping met 2 ruime kamers per tiener, zijn we aan de afwerking van de (ouderlijke) eerste verdieping bezig. Waar sinds kort een compleet nieuwe badkamer met apart toilet, een ruime dressing en een grote “muziekkamer” te vinden zijn. Het pleisterwerk is al goed uitgedroogd. De afwerking: daar zijn we mee bezig. Schilderen en inrichten. Beetje bij beetje. Het gaat vooruit en het ziet er steeds beter uit. Maar we blijven natuurlijk spullen van de ene kamer naar de andere verhuizen, tot het einde (met genoeg opbergruimte en zo) in zicht komt.

Het gelijkvloers, daar zijn we nog niet aan begonnen. Niet dat dat erg is. Maar het is wel de plek waar mensen langskomen. Of: niet meer langskomen. Want het is een rommeltje. De living is uitgeleefd, de keuken is onhandig en de koer heeft een afgebladderde muur en tegels die sinds de laatste werken compleet verzakt zijn, zodat de mottige oude teakhouten meubels schots en scheef staan tussen het weelderige onkruid en de resten bouwafval die ooit naar een containerpark moeten - net als driekwart van wat er “voorlopig” in het atelier gestockeerd staat.

Of ik dat erg vind? Ja en neen.

Ja, omdat ik een perfectionist ben. Al veel te lang interieurtijdschriften lees en licht manisch verfkleuren en spullen op Pinterest verzamel. Voor mij moet het er “juist” uitzien. Of het doet een beetje pijn. Snapt u dat?

Neen, omdat ik OPGEGEVEN heb. Sinds de laatste keer dat ik alle teak met een tandenborstel hyper clean kreeg, is het inzicht gekomen dat ik hoe dan ook ALTIJD verlies. Van de elementen die teak meubelen van groene smurrie voorzien, van huisgenoten die meer rommel maken dan ik kan verdragen en van mezelf: als ik mijn energie niet goed besteed, ga ik geheid onderuit. Dus moet ik kiezen. Ofwel ga ik als een gek schoonmaken en klussen en kan ik zonder schroom mensen uitnodigen. Ofwel laat ik de boel de boel en haal ik niemand binnen.

Het is dat laatste geworden. Als ik het enigszins kan vermijden, nodig ik geen mensen uit.

Niet dat u niet welkom bent, maar etentjes en feestjes - met uitzondering van familiale elk-om-beurt toestanden, dat hebben we hier niet meer. Ooit geraakt het opgekuist. En dan zien we wel weer. Maar nu niet.

Post scriptum voor wie afkomt met “dat is typisch als je een oud huis koopt, het stopt nooit”.
Gelieve eens te checken of uw nieuwbouwwoning - die gemiddeld echt veel kleiner is - na 14 jaar geheel piekfijn in orde is. Met blinkend barbecuerooster toe. I dare you.

Sloa mor ip de belle, de match es gedoan

Het startte met “last van de zwaartekracht”: dagenlang liet ik alles uit mijn handen vallen. Vervolgens raakte ik ongeveer alles kwijt: mijn sleutels, mijn bril, mijn loopgordel, mijn handschoenen … En toen - oh joy - volgde de cognitieve uitval.

Game over dus: ik zit voor een scherm en kan ik niet meer helder denken.

Hoewel ik er tot nog toe mijn hoofd goed bijhield, wilde mijn lijf in de voorbije weken niet altijd mee. Ok, ik liep veel en ver - met mijn uithoudingsvermogen is alles in orde. Maar de dagdagelijkse stress hakte op me in. Het begon half september met maagzuur en reflux en kort nadien ging ik weer chronisch hyperventileren. Wekenlang constant kortademig zijn (met soms ook hoesten), maakt een mens niet vrolijk. ‘s Nachts wakker worden van het drukkend gevoel op de borst ook al niet. Er volgden hartkloppingen (waar ik heel ongerust over was) en een te hoge bloeddruk. Ik verkrampte compleet en had weer nek- en schouderpijn met lekker veel uitstraling naar mijn linkerarm en -hand. Om het plaatje compleet te maken kwamen ook alle nerveuze tics boven water en zit ik met een itchy & scratchy opstoot om u tegen te zeggen.

Maar tot voor gisteren had ik nog hersenen. Nu zit er een bol watte.

En ik ben ambetant want niet productief. Stel u voor!

Ben ik verstandig geweest? Heb ik preventief gehandeld? Ja!

1. Ik verminderde mijn dagelijkse dosis caffeïne.
2. Ik ging wekelijks naar de kinesist/osteopaat/acupuncturist.
3. Ik nam braaf Ibuprofen en Dafalgan tegen ontstekingen en pijn.
4. Ik nam vrijaf om te recupereren tijdens het herfstverlof.
5. Ik ging 2 keer naar de huisarts met een reeks van klachten.
6. Ik nam ook eens wat Xanax, toen het echt niet meer ging. 
7. Ik neem weer een magnesiumsupplement 

Helpt dat allemaal? Ja, maar niet genoeg.

Wakker liggen en je afvragen of wat je voelt een hartaanval is of een combinatie van een geklemde linkerarm en extreme stress, is één ding. Een huisarts die je klachten helemaal niet serieus neemt, een ander. “Psychosomatisch” is geen synoniem van “verwaarloosbaar”. Ik stap niet rap naar de dokter en ben nu helemaal niet meer geneigd om dat te doen.

Een minder rampzalige herfstvakantie had geholpen, want die liep wel erg anders dan verwacht. Maar zie: ik heb bijgeleerd! Met de toenemende zorg voor oudere familieleden behoor ik nu volledig tot de “sandwich generatie”. En ik snap nu ook waar het gezegde “kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen” op slaat.

Nieuwe lessen voorbereiden en geven is stresserend. Verbouwingen zijn dat ook. Vooraf de garagepoort, dressing, rommelkamer en badkamer helemaal leegmaken en alle kleren, tassen, jassen en schoenen triëren, hopend dat je in de komende weken niks op zolder in een doos moet gaan zoeken … is not funny. Elke ochtend ben ik de kluts kwijt 's: waar zijn mijn kleren? En waar is de vloer heen?

Voortdurend opgejaagd en slechtgezind zijn is niet ok. Te weinig slapen ook niet. Volcontinu proberen om toch altijd - tegen beter weten in - voort te doen, eindigt in een toestand als deze.

Ik ben niet ziek. Wel moe. En slechtgehumeerd. En vooral braindead.

Plundra (till IKEA, igen)

En toen ging ik nog maar eens naar Ikea - de tweede keer deze maand - om na veel geschets en gereken die dingen mee te brengen die in de solden afgeprijsd waren.
Als daar zijn:
een Hemnes Bureau met aanbouwdeel (voor zoonlief),

de Hemnes Secretaire met opbouwdeel (voor dochterlief),

en ook een Karlstad Fauteuil, omdat ze graag een eigen zetel wou en ik er nu een zag die ook qua kleur goed zit (en een afneembare hoes heeft).

Nadat ik helemaal alleen alle dozen in de Kangoo gehesen had - de parking van Ikea stond ook ondergelopen met smeltwater - ben ik nog maar eens verloren gereden op die "Loop". Autorijden is niet mijn ding, en al zeker niet in het halfduister met een zo goed als geblindeerde achterruit (dozen!) op een plek waar ik zo al de creeps van krijg. Maar zie, ik ben via de E40 en E17 alsnog in een stuk thuis geraakt.

Ook deze keer heb ik me ingehouden en ben ik met héél weinig "kleine prullen" teruggekeerd. Een kussenhoes uit de koopjeshoek en een gesoldeerde nepplant, daar bleef het bij voor mij. De zetel is ondertussen uitgepakt en aangekleed. Onder de trap ligt een stapel grote pakken te wachten: eerst moet de vloerbedekking er nog komen en moet ik nog wat houtwerk schilderen, maar dan zit het er echt op, en als alle meubels er staan is de 4 kamer grote "tienerverdieping" een AFGEWERKT feit. 

Ik ben al vollen bak aan 't verder plannen en (p)inspiratie verzamelen voor de rest van het huis. Yay!

En oh, die tweede grote Vallvik ladekast die ik eerder haalde ligt ook op mij te wachten. Binnenkort staan ze symmetrisch naast de schouw in de "master bedroom". Met herspoten ladegreepjes: messing zal het worden!  

Symptomen en remedies

Het zou een rustige week worden, dacht ik. Wegens vooraf vrijaf voor Dies Natalis, een kinderloos wellnessweekend en dan dochter weg op schooltrip. Toen de mevrouw van het ADHD onderzoek belde zegde ik OK, ik heb tijd voor u. Toen ik een online OU opleiding kon volgen, aarzelde ik niet om mij in te schrijven.

En vervolgens liep er een en ander in 't honderd. De wellness werd gecancelled. Niet door ons. Hun kamers ware blijkbaar nog niet in orde voor de brandweer. Er ging nog iemand dood in zijn familie. Zoonlief die het hele weekend van hot naar her reisde was op maandag echt ziek. Mocht naar de dokter. Dus ik nam noodgedwongen de namiddag vrij. De Belgacom mailbox van groottante was voor de zoveelste keer op sterven na dood en ik kreeg hem niet vermaakt. Het telefonische interview - all for science, dat weer - bleek een hele boterham. Een massa vragen over aandachtstekort, hyperactiviteit en impulsiviteit, de klassieke symptomen dus, die ik moest beantwoorden "alsof ik geen medicatie nam". En ik besefte dat er toch wel een groot verschil zit tussen zonder en mét. In die mate dat ik nu best kan lachen met al de ellende waar ik constant tegenaan liep.

Ouder en wijzer? Misschien.

Veeleer: me zeer bewust van wat ik doe, zou kunnen doen, en niet doe. Het sporten gaat redelijk, hoewel ik de 5-6u per week van 2010 op dit moment niet haal. De mindfulness, dat lukt niet. Zeer ironisch is dat ik op een week tijd minstens drie mensen overtuig om dat hele goeie boek, The Mindful Manifesto, te lezen of gelijk een 8-weken cursus te volgen bij Breathworks. Omdat ik erin geloof. Het werkt. Zelfs W. zat deze week een hele dag in een David Dewulf voor UGent Mindfulness opleiding. Maar zelf slaag ik er niet in. Te moeilijk. Het vergt te veel aandacht en te veel discipline. Ik kan het niet alleen. Dat vooral. Nu ja, voor de rest verdien ik vast prijzen voor therapietrouw.

Ik stond vandaag ook met mijn fiets zonder remmen voor de deur van fietsenmaker, en die was gesloten. En hij ging naar de derde begrafenis-met-maaltijd op een maand tijd - eerst zijn vader, dan een tante en dan een oom. Het kruipt in de kleren.

Het was geen rustige week. Soms lijkt het alsof we al maanden van noodgeval naar noodgeval hobbelen. Maar dan bedenk ik me dat ik toch iets meedraag uit "Entering Emptiness" de bijna 8 uur durende Free Buddhist Audio reeks die ik op continue repeat staan heb.

Nothing is permanent. Nothing persists. 

There is just change.

Do not stop trying just because perfection eludes you

Alles went. Zelfs 900 kcal op een dag.

Persoonlijk had ik er graag een passender context bij gehad; iets als een ashram met vier uur yoga, vier uur meditatie & chanting en diverse lezingen per dag. Dan haalde ik ook probleemloos mijn 'andere' doelstelling; die waar ik een 'simple tool for engraining new habits' voor inschakelde. 'Good evening Kathelijne! This is just a reminder about meditating for at least 15 minutes today!' valt er nu dagelijks in mijn mailbox - dank zij HabitForge. En ik moet zeggen dat het goed ging. De eerste zes dagen. Maar nu alweer niet meer. 'Sorry you weren't successful at your ''meditating for at least 15 minutes'' goal' werd het ondertussen.


Maar niet getreurd: vandaag is gewoon weer "Day 1". De dag waarop de postbode me - na een nacht waarin ik nauwelijks sliep omdat ik domweg mijn medicijnen vergat - uit bed belde voor een groot pakket. Van Amazon. Met een boek dat véél groter bleek dan wat ik me bij het prentje voorstelde.

En een DVD waar ik nog niet naar heb gekeken.

Nu moet ik me nog enkel door beiden worstelen en dan komt alles geheel goed. Of zo.

Tussen het het schilderen en de lenteschoonmaak door, that is. 

In English

Part 1:
Zoon, over wiens hoofd er net in het Engels geconverseerd werd, boos:
 "Als ik erbij ben, dan spreek je Nederlands!!! Als ik er niet ben, whatever ..."

Part 2:
Dochter die morgen schriftelijk examen Engels heeft: "Engels is gemakkelijk..."
Ik: "Als je het ook kan schrijven!"
Dochter:  "Ik kan Engels schrijven. Ik tweet in het Engels!"

Yeah right.

Die Goede Sint

Komt dat tegen ...

Gisteren, vrijdag, keerde W. rond het middaguur van het werk naar huis. Hij had de namiddag vrij genomen om op de school van zoonlief - houdt u vast - Sint te gaan spelen. Daarom was hij - uitzonderlijk - 's morgens met de auto naar het werk gereden. 

Eens thuis zette hij de - spiksplinternieuwe - auto in onze garage, die deel uitmaakt van ons heel oud huis, dat in de voorbije maanden voorzien werd van dubbele beglazing, volledig nieuwe gasleidingen, een elektrische poort en een compleet nieuw dak met 5 veluxen. 

Hij vroeg zich af of er post was - er lag niks meer bij de brievenbus - en ging dus naar de keuken. Alwaar de poetsvrouw de post op tafel had gelegd, voor ze zelf vertrok. Nu vond hij dat hij gas rook, een klein beetje, maar toch ... De boiler in de keuken - een oud geval dat meestal uit staat - was aan. En het fornuis ... euhm: daar was een gasbekken opengedraaid... Een klein beetje maar, maar het gas liep ...

Was hij niet om 12u15 thuisgekomen, dan had het tot de avond geduurd eer de deur hier open ging en de eerste het licht aanstak. En dan was het "kaboom" geweest. Of misschien zelfs eerder, met de open vlam van die boiler ...

Het gaat naar alle waarschijnlijkheid om een menselijke fout bij het schoonmaken van het - niet meer recente - gasformuis. Maar toch. Ik mag er niet aan denken.

De goede Sint heeft ons behoed. Yup.

Goed gezin(d)

Ergens heb ik zo 't idee dat er op de blogs die ik geregeld lees een soort ongeschreven regel bestaat wat familie betreft, in de zin dat stories over familieleden of -toestanden een positieve ofwel humoristische toon dienen aan te houden.

I resent that.

"Van je familie moet je 't hebben", zegt men soms. "Wat hebben?", denk ik dan. Want ik weet het niet hoor...

Niet dat ik nu negatief wil zijn of zo, niet eens dat. Maar ik heb dat niet, zo'n warme band met de familie. Wij - familieleden in 't algemeen en "mijn thuis" waar ik ben opgegroeid - laten mekaar nogal met rust. Bellen mekaar niet al te vaak op en lopen mekaars deur niet plat. En dat is maar goed ook. Want wie zegt dat we close moeten zijn?

Misschien hebben we weinig gemeen en valt er gewoon niet veel boeiends te melden. Misschien liggen we niet wakker van wat de rest met zijn leven doet. Misschien zijn we gewoon content met hoe de dingen zijn en is het niet vandoen om tussen twee eindejaarsgebeurens door nog veel "en groupe" te doen. Misschien houdt precies dat ons gezond: het feit dat we niet vaak verjaardagsfeesten of communies moeten doormaken.

"Nothin' feels better than blood on blood"? Ik weet het niet zulle.

Jaaroverzicht?

Er kroop tijd in, om de "My Year in Status" output wat te fatsoeneren met een teksteditor. Om er daarna Wordle clouds van te maken, eerst met de default instelling (150 woorden) en toen met 80 woorden omdat dat er beter uitzag. En toen - geen mogelijkheid om bij een scherm te raken - begon ik wat te kribbelen op een papierke en in mijn notaboekje. En daar kwam het woord navelstaarderij in voor. En toen had ik er nog maar weinig goesting meer in. Een jaaroverzicht, WTF, who needs it?

• ► 2009 (151)

• ► 2008 (323)

• ► 2007 (247)

• ► 2006 (283)

• ► 2005 (191)

Hmm. Op het eind van een jaar waarin het aantal blogposts - precies door Facebook en Twitter en Plaxo en Ping.fm en Brizzly en Hootsuite en god weet wat nog - tot beschamend weinig dropte, zou het kunnen dat er onverhoeds héél wat boeiende informatie de blog niet haalde. Of juist niet?

Het "My Year in Status" overzicht toont de "What's on your mind?" updates. Niet de links - en dat waren er vermoedelijk meer - naar alles wat me bezighield. Neen, enkel en alleen het meest prozaïsche, samen te vatten als: ik bevind me hier en vind dat zo, ga subiet naar daar, pik onderweg een kind op, ga eten, sporten of tv kijken en ga vervolgens te laat naar bed.

Goh ja, in januari 2009 heb ik geregeld geschaatst. In februari stresste ik over iemand die erg op mijn zenuwen werkte en over de nieuwe ADHD coach. Ik ging ook met dochterlief naar London en de beloofde blogpost met details over deze fijne uitstap kwam er nooit. Maart was absoluut manisch: véél werk verzet, véél geregeld en gepland en véél gesignaleerd dat een deel van het werk geheel niet lukte. Wat tot een complete crash leidde, in april. Yep. Mei - een mottige maand - had ik nodig om weer op mijn poten te raken. De nekpijn was niet meer draaglijk en er kwam een osteopaat bij te pas. Toen raakte de Nintendo DS zoek. In juni had ik de Milleniumtrilogie uit. En op de laatste schooldag brak zoon zijn sleutelbeen. Juli begon als een last-minute-opvang-arrangement-hell en zette zich verder in vrij lauwe feesten. Bodrum was heet. Augustus was Astridpark en een heerlijk warme surfweek in Bredene. De Nintendo dook weer op. September was hard werken aan mijn opleidingen en me aanpassen aan de middelbare school. Ik kocht een laptop voor de jonge studente (en mag hem ook gebruiken als ik wil). In oktober zat de schoolroutine erin. Facts en "Star Trek (2009)" stonden op de agenda. November was kinda depressed; de maand eindigde bovendien met een begrafenis en een familiediner. December: overstresste kids en aftellen naar de vakantie. En toen op het gemak thuis: op familiebezoeken na ben ik helemaal nergens heen geweest.

Voila: dit was 2009.

Traditional

In de voorbije 20 jaar zagen we hoe familietradities vervagen. Ik weet nog, dat we blij waren. Dat we niet in vol ornaat moesten rondcrossen op die dagen. Dat we van al dat gedoe af waren. Dat tafelen en cadeautjes naar andere, nietszeggende momenten later op het jaar verschoven werden, omdat dat nu eenmaal beter uitkwam ...

Kerstdag: ooit was het een groot feest, bij tante Philomène. Met te veel volk op een te kleine ruimte en véél te veel eten. Ooit zaten we met z'n allen - nog zonder kleinkinderen - rond de tafel in Brugge. En nieuwjaarsdag, dat was was bij mémé, in het warme appartement.

Dingen veranderen. Mémé is al lang dood. Oma, tante Philomène en tante Simonne ook. Het oudste kleinkind is volwassen. En op die dagen, gebeurt er gewoon niks.

En nu is het elk jaar van dat. Mogen we proberen uitleggen aan onze kids dat ze echt niet naar vriendjes toe kunnen. Dat iedereen bij zijn familie is. En dat ze dat bij ons niet echt doen. Kerst vieren op Kerstavond en Kerstdag.

We zullen er thuis wel wat van maken met ons 4.

Waar is den tijd van speenvarken aan 't spit en Irish coffees achteraf?

Unfinished Business

Kinderen worden groot. Plots gaan ze naar een school met punten en wordt het menens. Twee weken geleden was het zo ver: de eerste examenreeks begon. Er werd gestudeerd. Geschematiseerd en overhoord. En de - broodnodige - wekelijkse routine sneuvelde. De boodschappen raakten niet gedaan en ik kreeg het al snel echt benauwd, wegens geen tijd voor rustpunten. Omdat we alle vier onder druk stonden, met school en werk en allerhande onverwachte extra's tussendoor. Nu ja, het is voorbij en 't is gelukt. Maar het heeft doorgewogen. Ik heb het vorige zaterdag echt van mij af gelopen - zowaar 15 km aan een stuk ...

Ondertussen staat de nieuwe Robbie Williams - een cadeau- op de iPod. En kijken we verder Battlestar. Ik durf het bijna niet luidop zeggen, maar blijkbaar vindt ie het goed! Want we kijken samen door, aan een tempo dat ik niet voor mogelijk hield. We zijn aan de helft van het derde seizoen: nog 10 te gaan, dan Razor en dan de 20 episodes van Season 4. Wow!

En ja, ik heb weer zitten bleiten bij Unfinished Business. Neen, niet voor Lee. Da's ne moeilijke mens, met veel principes en zo. Wel om "Kara Thrace loves Lee Adama". Want wat zij doet, daar kan ik geheel inkomen. Snotter.

What are families for?

Je hoort me wel eens zeggen dat ik ze achter mij heb gelaten, mijn jeugdtrauma's. Dat ik er sinds mijn dertigste niet meer bij stilsta. Maar ik blijf voorzichtig met zulke uitspraken. Want ik weet wel dat het - deels toch - komt omdat ik zelf mijn handen vol heb met kinderen. En ik realiseer me ook dat er naast oorlogen, natuurrampen en disturbances in the Force genoeg gelegenheden bestaan om oud zeer nieuw leven in te blazen.

Ik hoop alleen, dat ik er nooit aanzet toe geef. Bewust noch onbewust. Want als er iets is wat ik poog, dan is dat "in het hier en nu" leven. Zonder te piekeren over het verleden of over de toekomst.

Moeder is al jaren dood. Vader heeft een nieuwe vriendin en een behoorlijke afstand van zijn nageslacht genomen.

You were your parents' guinea pig

The first, the oldest and the best

(LWIII)

Housekeeper

't Is zondag en de schooljaar routine begint er weer in te komen. Wasgoed sorteren, van alles opruimen, stofzuigen, strijken en subiet eten koken. En dan hopelijk nog wat tijd om een stukske te lopen, voor ze terugkomen van het pretpark waar ze met W. en oma heen zijn.

En dan na het eten een beetje naaiwerk en wat lezen en House M.D. op tv. Dat zou het moeten worden. Als ik nu niet voor dit scherm blijf plakken.

Too much fiction

Sommige dagen duren echt lang. Dat overkomt me niet vaak.

De fietstocht naar het werk deze ochtend was een halve zwempartij. Alles mocht op de chauffage - ja, ik had reservespullen bij.

En dan weer thuis. Dochter is ziekjes en het is effe puzzelen om zo veel mogelijk bij haar te zijn.

Een paar uur breiend voor Louis Louise, snel in de auto naar Latem en terug, aan tafel en nadien wat rondgelummeld online. En later Mr & Mrs Smith.

Het kruipt in de kleren, dat rustig binnenblijven. Ik had dat gisteren al gedaan en nu voel ik de gevolgen.

Klaarwakker en helder. Heb zin om nog van alles te doen. Om uit te gaan. Uit te breken. Om te dansen. Zelfs om met mensen te praten.

Kijk, op dagen als deze ben ik blij dat ik inzie dat ik niet al te enthousiast moet gaan worden. Mail Goggles heb ik niet nodig, ik stop mezelf wel - as always. Maar de goesting om eens iets compleet debiels te doen is gewoon groot.

Zal ik nog maar wat zever op Facebook posten? Tja. Sublimering: ik word er nog héél goed in, watch me.

Verbouwingen in zicht?

Hoor ik het goed?

Gaan we er in 2009 werk van maken? Van het dak, de ramen en de garagepoort? Van plannen maken voor de keuken, de badkamer en het kot?

Het kan wat vreemd lijken, maar verbouwingen, da's iets waar ik naar uitzie.

Ervaringsdeskundigen: ik weet u binnenkort te vinden!