En hoe is het met u?

Ik werk. Veel en heel erg gefocust. Op het werk en thuis. Tijdens een werkuren en erna. Het stopt eigenlijk nooit. Neen: het moet vooruitgaan en het moet goed zijn. Mijn lat ligt altijd hoger.

Tot het moet, dat stoppen.

Want ik heb last. Van wakker blijven met een overactief brein. Van oververmoeidheid. Van chronische hyperventilatie. Van angstaanvallen en al die dingen waar niemand graag naar luistert, omdat het ondertussen oninteressant en een te vaak gehoord verhaal is.

Soms lanceer ik een poging om evenwichtiger te leven, en dan probeer ik weer om regelmatig te doen wat "helpt". Buiten komen, bewegen, sporten, ademhalingsoefeningen doen en mediteren.

Dan doe ik ook mijn best om meer interesse voor mijn huishouden en huisgenoten aan de dag te leggen en ga ik sociale dinges doen (die me per definitie nog meer uitwringen)

Maar meestal verdeel ik dus mijn tijd over werken en uitgeteld zijn. Niet meer en niet minder. 

Vandaag - op mijn vrije dag - ben ik uitgeteld lijstjes aan het maken. Van noodzakelijke klussen waar ik nooit zonder hulp aan toe kom.

De helft van mijn generatiegenoten zat (of zit) thuis met een burnout. En hoe is het met u?

Overwhelm

Voornemens voor het nieuwe jaar? Daar doe ik niet aan. Bah neen. Ik kies voor actie!
Dus schreef ik me gelijk in voor

• een jaar vol Mindfulness bij Breathworks (zo blijf ik op zaterdag tenminste niet in bed liggen)
• 3 super boeiende online cursussen bij FutureLearn (want wat is dat nu, 2-3 uur werk per week/per cursus?) 
• INTRODUCTION TO CYBER SECURITY - THE OPEN UNIVERSITY (8 weken)
• LEARNING ONLINE: LEARNING AND COLLABORATING - UNIVERSITY OF LEEDS (2 weken)
• GET STARTED WITH ONLINE LEARNING - THE OPEN UNIVERSITY (2 weken)
• en het online event "ADHD Women's Palooza", een hele week vol video sessies over ADHD bij vrouwen (want hey, ik kan gerust 's avonds de opnames bekijken en achteraf al fietsend/wandelend de audio herbeluisteren)

Het effect? Euhm, dat ik in overdrive ga. Heel hard ga werken ook. Elke vraag probeer te beantwoorden. Me alles persoonlijk aantrek. Iedereen van extensief advies voorzie. Elk probleem wil oplossen en liefst ook alle komende obstakels probeer in te calculeren.

Dat ik daarbij chronisch kortademig was en mijn bloeddruk de foute kant opging. Tja. Dat was niet verwonderlijk. Die ongemakken gingen ook over naarmate ik meer focus kreeg. Want - zonder verstikken - werd ik zo immens helder dat ik bergen kon verzetten. Van websites heel goed opkuisen tot uren aan een stuk brol opruimen, ik deed het in de voorbije weken. En ik schreef ook. Alleen mijn (kranten) lezen vlotte niet als anders. Maar soit, dat is ook niet productief. En output zal er zijn dezer dagen.

Goh ja. Ik zit nog in de hyper. Maar het wordt lastig. 's Ochtends word ik wakker met duidelijke herinneringen aan allerhande heftige dromen. De onrust is niet meer te dempen. Ik begin humeurig te worden. Van stil te zitten - op het werk. En stil te zitten thuis. Films kijken in plaats van naar buiten te gaan is dom, maar compleet logisch. Wanneer ik mijn dagelijkse meditatie oefening doe, kan ik alleen vaststellen dat de maalstroom niet te stoppen is. Ik begin ambetant te worden. Minder vriendelijk, om het eufemistisch te stellen. Hoewel dat ook iets heeft, zo eens mijn mond opentrekken op een vergadering. 

Maar het zal niet blijven duren en ik kijk niet uit naar wat komt. Waar is de voorbije maand heen? Hoe hard ga ik crashen? En: is er eigenlijk wel iemand die dit ziet gebeuren?

"Het wordt tijd dat het Krokusvakantie is", hoor ik thuis. Wat me toch doet vermoeden dat ze iets doorhebben.

Jaja, ik had het beter bij wat simpele voornemens gehouden, zoals treffelijk eten en genoeg slapen, en opnieuw een sportroutine opbouwen. (Waar is de tijd dat ik 3 keer in de week een spinning les deed? Of wekelijks meer dan 30 km liep? Nu moet ik mezelf al forceren om genoeg van die door de kine voorgetoonde oefeningen te doen.)

"Op mijn gezond letten" ware een schoon en simpel doel geweest.

But I don't roll that way

Aw heck. In 2016 heb ik al IMMENS veel geleerd.

On my wishlist: everything in the Brussels Nike Store

Ik was er me maar halvelings van bewust, dat er in Brussel een Nike Store is, in de Nieuwstraat. Misschien omdat ik een eind geleden tot in Londen toe op zoek ging naar een kwalitatieve en mooie loopoutfit die NIET zwart of (fuchsia)roze was en toen ongelooflijk gefrustreerd opgaf. In die tijd bleek dat alle grote sportmerken - inclusief Nike - maar een fractie van hun collecties in Europa verdeelden en dat de "fancier" items die je op hun site of webwinkel in de USA kon zien, niet buiten de USA konden worden geleverd. Of je moest op eBay gaan zoeken, en bereid zijn woekerprijzen te betalen.

Ondertussen slaagde ik erin om in Atlantic City een paar interessante Nike outlet koopjes te doen. En is loopkledij ook hier van saai naar helemaal kleurrijk geëvolueerd. Problem solved. Naast een board vol pins heb ik ook een kast vol sport outfits en geen reden tot klagen.

Tot ik vandaag dus de Nike Store binnenwandelde en onmiddellijk in de zevende hemel was. Wat een keuze! Wat een kleuren!  Turkoois en teal en fluo geel en oranje en OMG die Nike Free TR 5 Flyknits! I want them all!


 
Maar toen keek ik eens goed naar de prijskaartjes en slikte ik.
OK. Nike is duur. Maar soms is het er ECHT wel over.

Het toeval wou dat ik een half uur eerder 2 "basic" seamfree hemdjes had gekocht - in de Primark. En die kostten zowaar minder dan een tiende van hun Nike dri-fit knit tegenhangers.

Ik hoor het u al zeggen. De Primark is verwerpelijk. En de kwaliteit, dat zal ook niet hetzelfde zijn.

Maar of die goedkopere echt "brol" zijn? Dat durf ik te betwijfelen. Want ik loop al jaren in "goedkoop" seamless sportondergoed van bij Lidl. Sommige van mijn "onderlaag" spullen zijn meer dan 5 jaar oud. En die zijn dus al heel heel vaak gewassen. Maar nog altijd absoluut functioneel.

De Primark heeft turkoois en anthracietgrijs. Lidl heeft ook bessenroze. En soms zwart met groen of zwart met paars. Nike is mooier. Een beetje toch. Nike betovert. Nike maakt me hebberig. Maar Nike is immense promobudgetten. Die ik meebetaal om ook met hun swoosh te koop te kunnen lopen.

Het soms bevreemdend, maar niet verwonderlijk dat zowel de H&M, als de Lidl, als de Primark schaamteloos zwart-witte Nike designs imiteren. Want zie, mijn nieuwe pet is geen Nike. Just looks the part.

Beschutte vrouwen

De voorbije maanden valt het me zwaar dat ik zo goed als dagelijks door weersomstandigheden verplicht ben in regenjas (of skivest met een fleece onder) en platte gesloten schoenen (tot Timberland bottienen met antislipzool) de hort op moet. Want ik fiets. Met een waterbestendige Kipling handtas in de waterbestendige Ortlieb fietstas. Plus een reserve jeans, voor in't geval dat ik doorweekte broekspijpen heb. Want aan plastic regenbroeken heb ik echt serieus de pest.
Als ik met de auto buitenkom, is dat om met boodschappen te zeulen (laatste keer: twaalf liter melk en twaalf liter water plus een kar vol eten) en om zoonlief naar de rugbytraining te voeren - een plek die ik steevast in bezwete looptenue verlaat.

Het begint me dus zwaar te frustreren dat ik al maanden niks "leuks" aan kan. Terwijl ik wel een kast - veeleer een hele dressing - vol leuke kleren en nog veel leukere schoenen heb. Die ik dus niet aan kan. Met dat aanhoudend kloteweer.

Hoe langer het duurt, hoe meer ik me erger aan beschutte vrouwen.

Het soort dat nooit natgeregend wordt en nooit zweet.
Het soort dat vanuit de geclimatiseerde auto met zetelverwarming van de overdekte parking in de lift stapt,
het hele jaar door op daim hakken.

Het soort wiens winterjas niet waterbestendig is en ook al niet erg warm en ook niet helemaal toegaat aan de kraag, want zeg nu zelf: dat ziet er niet uit ...
Het soort dat altijd een goeie, dure lederen tas meezeult.

Het soort dat altijd stiletto's draagt omdat ze hoogstens van de lift naar hun bureau moeten stappen.
En nylons - al dan niet blikdicht - omdat ze nergens komen waar het minder dan 18 graden is.
Het soort dat met strikte regelmaat naar de coiffeur gaat en meer stylingproducten dan shampoo verbruikt
Het soort dat niet weet wat "mutshaar" is.

Het soort dat 's morgens altijd make-up op doet. En waterproof mascara met bikini's associeert.

Het zou me enigszins troosten mochten deze vrouwen allemaal vreselijk ongezond zijn wegens een schromelijk tekort aan beweging. Maar het perverse is dat ze na het werk in vol ornaat de fitnessclub binnen struinen, een stevige les meepikken en nadien - na een zorgvuldige douche met douchemuts en het bijwerken van de make-up - even properkes de zaak verlaten om met de vriendinnen een wijntje te degusteren. In een etablissement met aanpalende parkeergelegenheid natuurlijk.

Ook zij die wel es dertig meter over een trottoir trippelen, onder hun paraplu, hopend dat hun haar niet gaat kroezen, vinden bij mij geen genade.

Tot het weer beter wordt. En niet een beetje - het natte voorjaar van 2012 indachtig ...

Weekmenu

September is gestart en gewoontes worden in gang gezet. Ouwe, zoals paardrijden en rugby op woensdag. En ook nieuwe: elke dag thuis warm eten. Want ze willen niet meer op school warm eten, wegens "eikes beikes" en "al mijn vriendinnen zitten aan de boterhammentafel". En moeder werkt toch niet voltijds, right? Ik had het kunnen zien aankomen. Het was er al aan 't insluipen toen ze vorig jaar twee warme maaltijden inruilde voor soep mét. En ik - zoals gewoonlijk - eerst héél erg bezorgd was over de hoeveelheid gezonde kost die ze zou binnenkrijgen en toen, na een paar weken, blijkbaar compleet vergat dat er geen dagelijkse warme maaltijden meer bij waren.

Tja, ik had het kunnen zien aankomen, maar ik zag het niet. Twee vakantiemaanden waarin ik zelf nauwelijks gekookt heb - ik was de laatste weken al aan 't zagen dat het moeilijk ging. En nu plots sta ik ervoor: het feit dat ze willen meewerken aan "weekmenu's". Aan tijdig plannen en aankopen, voorbereiden en bereiden, dekken en afruimen en de afwasmachine draaiende te houden.

Er zijn wat woorden gevallen. Over mijn negatieve attitude. Over mijn cynisme. Ze hebben natuurlijk gelijk. Maar toch.

Ik kook niet graag. Absoluut niet. Op de winterse zondagmiddag na - in het stamppotten seizoen - zult ge mij niet in de keuken aantreffen. Ik eet wel heel graag. En lig al heel mijn leven overhoop met "regelmatig" en "gezond" eten. Foodcoaches en diëtisten ten spijt, als ik het alleen moet oplossen loop het gewoon fout.

Ik heb ook weinig vertrouwen in goede voornemens. Op het gebied van gewoontevorming heb ik meer dan gemiddeld problemen. In die context ben ik al lang blij als ik de afspraken die ik nu - niet altijd vlekkeloos - afrond, gewoon kan verderzetten. Alles wat erbij komt is te veel. Tout court.

Maar kom, we gaan niet moeilijk doen: ik kan dat wel hoor, elke dag 's middags een zelfbelegde boterham uit mijn zelfgevulde brooddoos eten, me aan mijn sportschema houden en 's nachts meer dan een paar uur slapen. En ik kan ook héél goed plannen. En boodschappen doen, al was het een militaire operatie!

Dus waarom maak ik me druk? Over het feit dat ik er niet in geloof, dat de beloofde medewerking er zal komen? Dat we hier vanzeleven niet tussen 5 en 6 aan de voorbereiding van het eten zullen beginnen. Dat het even onwaarschijnlijk is dat iedereen in huis zal zijn tussen 6 en 7? Dat het ideale eetmoment, half zeven dus, een glijdend gegeven wordt zodat ik, die niet op tijd naar concerten MOET, met een volle maag, heel laat of helemaal niet de deur uit zal raken, zodat loopsessies, yoga- en spinninglessen - al hetgeen verlichting brengt quoi - genadeloos geschrapt zullen worden?

Ik ben een egoïstisch wicht. Da's wel duidelijk.

Positief blijven is de boodschap! Tadaaa: ik hem hem al een nuttige link doorgestuurd. En straks zoek ik hier een schrift zie. Voor de weekmenu's.

Run like a girl

Komt dat tegen: met een paar dagen verschil gingen de ritsen van allebei mijn loopjasjes stuk. Die van het lichtblauwe regenjasje waar de mouwen van af kunnen en die van mijn dunne grijs-zwarte "reverse Kara Thrace" fleece.


Nu ja, ze hebben het ongeveer 6 jaar uitgezongen en zijn in die tijd intensief gebruikt. Wat niet slecht is voor stukken van 15 euro max. Uit den Aldi, ja.

Het komt me niet echt slecht uit, want ik had deze winter al eens naar een "funkier" regenjasje uitgekeken en was op slag verliefd toen Nike Women op Facebook het nieuwe "Ripstop Women's Running Jacket" showde. OK, 't is geen goedkoop spul, maar wel precies wat ik wou! Leuke kleuren. Niet alleen zwart - zoals de serieuze functionele sportswear - en niet alleen in typisch "vrouwelijk" roze (of erger nog: geel of wit) gelijk bij Asics Ayami. Neen: in groen en in 2 soorten blauw!

Maar raad eens wat? Het Ripstop jasje is niet te koop buiten de USA. Hier in België moeten we het (online) stellen met het "Cyclone Vapor Women’s Running Jacket" (een saaier model) of het "Women's Windrunner Jacket" (in eighties ofte "marginale Ledeberg" kleuren).

Kijk, ze mogen me bestoken met motiverende slogans en reclame, die van Nike, ik vind het best. Maar dan wil ik hun spul ook hier kunnen kopen.

Oh grow up, will you!

En toen zat ik plots midden in een discussie waarin oude, gekende ergernissen - die waar ik al lang en heel bewust in een grote boog omheen loop - oplaaiden...

Ik was verontwaardigd. Oordeelde. Merkte gelijk op ik hoe slecht ik erin slaagde om niet te oordelen. Zei "je kan andere mensen niet veranderen", maar verwachtte wel dat er naar mij geluisterd werd ...

Ja, ja, ik kan alleen inzichten verschaffen en hopen dat iemand er iets aan heeft; dat ie zich de moeite getroost om er over na te denken. En dat ik zelf mijn ergernis over het feit dat ie dat duidelijk niet van plan is, kan loslaten.

Ik heb het niet zo voor fatalisme. En al helemaal niet voor mensen die "u draagt de complete verantwoordelijkheid voor al uw daden - en bij uitbreiding dus voor héél uw leven" niet goed blijken te snappen.

Hoe vreselijk detrimenteel de invloed van je ouders en naaste familie ook was: het niet normaal dat je als 40-plusser jezelf als het product van je opvoeding blijft zien. "Het is de schuld van mijn ouders" is onnozel. Puberaal. Giftig. Een belemmering voor elke vooruitgang. 

Onwil is de makkelijkste weg. Doen alsof je niet in staat bent om ook maar iets aan jezelf te veranderen. It sucks. Maar hey: dom zijn doet geen zeer. Sommige mensen zijn bijzonder obstinaat en ik ben mijn broeders hoeder niet, heb ik geleerd

Het is wel degelijk omdat ik recent weer een goed CBT boek las, dat ik op mijn paard sprong. Omdat ik weet dat het helpt. Anders gaan denken. En anders gaan doen.

Het is de schuld van de maatschappij? My ass!

Google Babel Bing Fish Translator Thing

Voor alle duidelijkheid: ik heb in een ver verleden (ja, meer dan 20 jaar geleden) Germaanse, Nederlands - Engels gestudeerd. Dat is filologie: de studie van taal- en letterkunde. En die is nogal gortdroog en academisch. Ben dus helemaal geen vertaler. Maar soit.

En ook: "echte" vertalers hebben tegenwoordig een "Bachelor Toegepaste Taalkunde" plus een "Master Vertalen" achter de kiezen.

Plus: vertalen, dat doe je naar je moedertaal. Enkel ‘native speakers’ kunnen de nuanceverschillen in hun moedertaal aanvoelen, zegt men. Volgens mij klopt dat. Dat wil nu niet zeggen dat vertalingen van vertalers naar talen die niet hun moedertaal zijn van slechte kwaliteit zijn, maar het is alleszins niet zo bedoeld.

Als ge dan toch per se onnozel wilt doen en online "met een druk op de knop" gaat vertalen: hier volgen enige tips. Helemaal gratis en voor niks! *

• Microsoft Translator is beter dan Google Translate - ik heb het absoluut niet voor Microsoft, maar kom: ze vertalen beter. 
• Google Translate is beter dan Yahoo! Babel Fish!  - Babel Fish is redelijk shockant slecht. 't Is maar dat ge 't weet.
  
• Als ge niet in staat zijt om BEGRIJPELIJK Nederlands te schrijven, dan kunt ge niet verwachten dat uw gebroebel naar (bijvoorbeeld) begrijpelijk Engels wordt vertaald. Crap In Crap Out, folks! Veel mensen hebben het hier lastig mee. Ik zou zeggen: blijf er af, als ge het niet kunt. Dat geldt voor héél veel dingen trouwens. 

* Ik baseer mijn ervaringen voornamelijk op het verstrekken van eenvoudige technische uitleg.

't Is volbracht. Of zo.

Oef. De examens zijn gedaan. Ik mag weer buiten komen. Gedaan met aanmoedigen en controleren. Gedaan met oppassen. Explosieve tieners: tell me about it.

Next? Een plan de campagne opstellen voor de braderie, morgennamiddag. Eerst en vooral een outfit kiezen waarmee ik snel en efficiënt spullen kan passen. Hemdje, losse rok en schoenen die in één stap uit zijn. En dan zie ik wel. Waar ik wel of niet geraak.

Het zit me dwars dat ik niet kan lopen vanavond, want morgen zal het ook niet makkelijk worden. 't Is altijd iets. 't Is alsof ik al weken wachtende ben. Tot het schoolvakantie gevoel ook mij overspoelt.

'k Denk aan de professionele suggesties die ik maandag kreeg omtrent veilige en gecontroleerde kicks om verveling te vermijden. Parachutespringen? Bungeejumpen? Pffft. Daar ben ik te bang voor. Pistoolschieten? Dat lijkt me wel iets. Zeg nu zelf: een psychiater die zoiets voorstelt, da's ne specialen.

Toch weet ik het zo niet. Zeker niet als ik er zelf verder over brainstorm. Kickboksen? Te lastig, ik ben niet goed op explosieve kracht. P90X doen met een personal trainer ? Te duur (en alleen zou het mij nooit lukken). Triathlonnen? Is net effe buiten beschouwing. Gewoon op café gaan en coke snuiven gelijk iedereen dan maar? Oh sorry. Dat was wat hij niet aanraadde. Hij is gewoon blij dat ik er niet bij ben, bij zijn ADHD clienten met verslavingsproblematiek. Lief hé?

Ach, soms ben ik gewoon kwaad op mezelf omdat ik - als puntje bij paaltje komt - een ongelooflijk redelijk mens ben.

Heeft u dat ook wel eens?

All work and no play

Als ik onder meer stress sta, volgen creatieve erupties. Naast hetgeen ik moet doen, opent er zich een zee van mogelijkheden. Potentiële afleiders en uitstellers. Of gewoon: zaken die me in overdrive pushen en extra moe maken. Het lukt me deze keer om aan de verleiding tot ver afdwalen te weerstaan. Ik doe mijn werk en mijn klussen en slaap dan. Maar de lijst van onderwerpen en drafts groeit aan. Naarmate de aandacht vervliedt en begrijpen wat ik lees meer moeite kost, ga ik meer en meer kribbelen. Google notes maken. Lijstjes.

Verbanden worden duidelijker. Plannen krijgen vorm. Ik praat en begrijp méér dan voorheen wat ik zelf sta uit te leggen. Het voelt goed, niet hypomaan, maar enigszins gesmoord. Onder controle. Niks om me zorgen over te maken. Geniet ervan, zolang het duurt.

Ik mis mijn shrink, die ik al 4 maand negeerde. Iemand om mee te praten tout court. Iemand die zich geen vragen stelt bij rants als deze. Ik ben alleen, realiseer ik me. Elke toenadering - op zich al een afwijkend feit - zal een vreemde indruk nalaten. Het klopt niet, zie ik ze denken. Ze spoort niet meer. Laat ik me uit de voeten maken.

Onrust. Angst. Paranoia.

En toch wordt het straks gewoon beter. I know.

It's not you it's the e-talking

Sinds begin januari is het weer prijs me dunkt: er waait een destructieve wind over deze contreien. Zottigheid is over de mensheid neergedaald. Alles moet eraan. Iedereen ongelukkig. De ene noodsituatie achter de andere. Alcohol en drugs. Getroubleerde toestanden. Relaties aan scherven.

Neen, niet bij ons thuis. Maar wel dichtbij. En overal een beetje tegelijk. Bah.

Gedegouteerd ben ik. En boos. Get a life, mensen. Ik snap wel dat jullie niet altijd even onverdeeld gelukkig zijn. Echt wel. En dat midlife issues zwaar kunnen pieken. Maar ik dacht dat jullie slimmer waren. Dat jullie inzagen dat er een leeftijd komt waarop drugs en booze niet meer funny zijn. Dat jullie onderhand wisten dat jullie helemaal zelf de verantwoordelijkheid dragen voor jullie daden. Dat vervelend doen niks oplost. En dat andere mensen niet zitten te wachten op jullie gedoe.

Maar er is niemand die mijn "seuterige" opinie horen wil, vrees ik.

Want dit is weer zo'n golf. Net nu we de vorige - hoeveel kids hebben er sindsdien twee adressen? - min of meer verteerd hebben, begint het opnieuw.

Cathérine Ongenae schetste het treffend, dit weekend in WAX@DEMORGEN.BE: "Als stel een andere relatie zien verpulveren, kan twee effecten hebben. Of je sluit de rangen, of je deelt in het domino-effect."

En dan denk ik: ok, we sluiten de rangen. Flabbergasted bijtijds. Moe van het gedoe. Wakker met de vraag wat we aan onze kinderen zullen meegeven.

Life's a Bitch and Then You Die?

"There's a huge problem with alcohol in Ghent", zei een vriendin - met eigen café - me vorige week. Onwillekeurig dacht ik aan het "ooh ooh ooh ooh ooh" gejank dat hubby keer op keer aanheft wanneer de comeback van K's Choice in beeld komt.

It's not a habit, it's cool, I feel alive

If you don't have it you're on the other side

I'm not an addict (maybe that's a lie)

Mag ik - die heus wel drink, bijtijds een sigaret opsteek en dagelijks speed neem - uithalen naar anderen die de pijn van het zijn verdringen? Hell yes! Uithalen mag dan wel niet erg mindful zijn, maar deze tip wel: doe iets aan uw ongeluk, of leef ermee. En hou op met anderen te kloten.

Baby I'm bored

Mijn "Keep Calm and Carry On" strategie heeft in het voorbije half jaar voor relatieve rust gezorgd. Oppassen en gestadig voortdoen: het lijkt een toverformule, maar dat is het natuurlijk niet. Want gelijkmatigheid, da's niet aan mij besteed. Soms - tegen beter weten in - miste ik de moodswings. Verlangde ik naar "het gevoel te leven".

Jaja. Moet ik er Zentall & Zentall bijhalen en de optimale-stimulatietheorie uitleggen?

Ik zag het niet aankomen - echt niet - maar een licht hypomane episode brak aan. Ik ben - en blijf - wakker. Eet me onnozel. Ervaar een major bore-out. Probeer de ontremming tegen te gaan door véél te sporten. Maar het blijft plankgas met de handrem op. Genoeg om er fysiek van af te zien: nek en arm murw van de spanning.

Oh mensen: IK WIL LOOS GAAN. Dansen, drinken, een paar passanten een zéér serieus pak slaag geven ... en meer van dat fraais. Het zou helpen. Zeker weten.

Maar ik zit thuis, achter de computer. Ik denk na over alle stommiteiten die ik niet uithaal omdat het nu eenmaal niet mijn gewoonte is. Ik schrijf blogposts. En ik ben boos, omdat niemand ziet dat ik compleet aan vodden ben. Omdat ik het zo goed wegsteek. Ha.

Could use some yoga now

Het was dikke fun vanavond rond 17u30 in station Gent Dampoort, waar er geen internationaal loket is. Want er stonden vele mensen met een spaarkaart in de 2 rijen tussen alle gewone reizigers. Ge weet wel, die die een rap een ticket willen kopen. Of hun abonnement moesten verlengen. En die er gelijk niet mee ingenomen waren dat elke spaarder toch 5 à 10 minuten afhandeling vergde. Maar volgens één iemand was het in Gent St Pieters "nog erger".

Neen, achter het loket hadden ze niet het verstand om de bonnenplakkers naar één rij te dirigeren. En ik denk dat die achter mij kwaad waren toen ik 2 mensen voor liet steken. Wat ook vervelend was, was dat meer dan de helft van de plakkers voor mij onverrichter zake naar huis keerden. Omdat ze in een weekend heen en terug wilden. Of op een andere dag dat het promo tarief niet meer beschikbaar was. De loketbediende stelde niet voor om een ander tarief te overwegen. Dus werd er na 10 minuten gepalaver niks geboekt.

Toen ik aan de beurt kwam schoof ik een enveloppe met een gekribbeld set potentiële heen en terug data naar de man. En twee zoekacties later, had ik prijs. Twee tickets voor 98 euro, vier dagen weg. Vertrek om 9u30 en terug met de laatste trein. Het kon niet beter. En dat zei ik ook. De man antwoordde content: "Het is goed als ge een beetje flexibel zijt". Jaja. Da's waar, maar voor hetzelfde geld was ik net zo teleurgesteld afgedropen als de rest.

Eigenlijk was de "Met je krant en Eurostar naar Londen heen en terug voor 49 euro per persoon" actie van Het Nieuwsblad een aanfluiting. Zeg nu zelf: mensen verplicht naar het loket sturen in deze tijden. Wat een idee! Ik bedoel maar: de lezers kunnen toch niet allemaal pépé's zijn die geen promo code op een site kunnen intikken? Het was compleet te voorspellen dat er op het laatste moment een toeloop zou zijn. En 't is niet alsof dat je, eens in het station aangekomen, plots beslist om een impulsaankoop te doen (tenzij je Boudewijn De Groot heet, natuurlijk.)

Oh my. De yoga zal deugd doen morgen.

Time is what you make of it

Gisterennacht - het was al vandaag eigenlijk - kwam ik op het idee om de gelijkenis tussen Lisbeth Salander en Kara Thrace uit te spitten en toen leidde Google me hierheen: de blog van de Finse Emma Juliaana Honkala, die naast haar studies en interesses blijkbaar ook heel wat van fictional crushes met mij deelt. En toen bedacht ik me dat ik tegenwoordig wel héél weinig schrijf. Of beter: héél weinig blog. En ook maar weinig tv en al helemaal geen DVDs meer kijk: films en series-in-box zijn momenteel afgevoerd. Ok, hubby en ik hebben samen Deadwood season 1 uitgekeken en ik luisterde een tijdje naar BSG podcasts, maar nu weer niet meer. Mijn idiote intentie om LouisLouise uit te kijken houdt nog stand, maar ik heb precies 4 weken - 8 uur dus - achterstand. En ja, ok, ik heb op een paar dagen de eerst twee Stieg Larssons uit, wat best goed is, met een gezin en zo. Maar toch: ik kom tijd tekort, vind ik. Waar is de tijd dat ik tijd had voor Fark, Slashdot, Boingboing en Digg? Voor Buffy en Firefly, fanfic en Aragorn/Legolas slash? :-D

Tja. The time for the fictional became time for the social. Ik zit gewoon uren op Twitter & Facebook. Praat met de buren, met medemoeders en girl geeks. Lees vanalles en nog wat over sociale media en "community". En merk dat ik daardoor ook al eens vaker op eigen initiatief uit mijn kot kom. Het is dus niet allemaal kommer en kwel; ik heb geheel geen reden tot klagen, ware het niet dat ik een grote behoefte voel naar meer luchtigheid in mijn dagelijkse leven.

En daar komt de kat op de koord: ADHD-ers hebben de onbedwingbare neiging om "toe te te voegen zonder af te nemen", om steeds meer hooi op de vork te nemen zonder iets te laten vallen. Mijn dagen zullen altijd te kort zijn en ik zal uiteindelijk moeten afremmen, voor slaaptekort me de das omdoet. Maar nu even niet. Want zie je: het gaat "officieel" best goed met me. Met andere woorden: de shrink is gelukkig, mijn medicatie staat eindelijk op punt en ook al zit ik opnieuw zonder coaches, ik loop momenteel niet gefrustreerd over mijn onkunde om Kolberg & Nadeau in praktijk om te zetten.

Goh ja, ik zou elke dag willen sporten en weer aan yoga en meditatie doen. Want de rust is vaak zoek. De moodswings daarentegen, die zijn bedwongen. And guess what: ik mis ze. Verlang best naar een licht hypomane episode. Of een crush die me compleet obsessief-compulsief uit de bocht jaagt.

Anything for some action.

Tja, het schijnt ook dat ADHD-ers last hebben van prikkelhonger. Wist u dat?


* "Time is what you make of it" was ooit de - volgens mij absoluut verwerpelijke - slogan voor Swatch horloges. Want als er iets is waar ik niet mee omkan, is het tijd. Voor mij geld enkel "time flies".

Spaghetti, BBQ en ander gedoe

Waarom kunnen mensen nu es geen yoga avond organiseren? Of een 10km bijpraat jogging? Of een meditatie weekend?

Dan zou ik niet zo balen gelijk ik nu doe. Want sinds ik sukkel met mijn schouder, moet ik het noodgedwongen wat rustiger aan doen, of ik heb pijn. En dan begint het: geen spinning en geen bodypump wil gelijk zeggen dat ik ongeveer niks meer "verbrand". Een uurtje striding, wat lopen op de band en 20 minuten trilplaat: it's not the same thing!

Dus ben ik lastig. Want ik mis de adrenaline. En ik loop al dagen in een "gemakkelijke" jeans - omdat de rest spant. Ik nam me wel voor om weer yoga te gaan doen en zéér geregeld te lopen, maar dat krijg ik dus niet gerealiseerd.

En moest het nu nog zijn dat ik op steun en begrip kan rekenen... Maar neen. Spaghetti, BBQ en ander gedoe zal het zijn. Vreten en zuipen. Tot het schooljaar eindigt. Gezellig!!!

Time to admit defeat (Durf Dom Doen, pt.3)

Het lukte niet vandaag, om mezelf nog maar een keer bijeen te rapen en nog maar een dagje door te doen. De pijnlijk verkrampte spieren, verhoogde hartslag en continue ademloosheid van de laatste weken beginnen door te wegen. Als ik na een half uur frisse lucht buiten nog geen snars minder shaky en hyperventilerend ben, zal het in een vergaderzaal niet beter gaan, bedacht ik me.

Zeker niet als ik daar getuige mag zijn van mijn afgang. Want hoezeer ik dat ook zou willen, ik krijg de neuzen niet dezelfde kant op en de klus is niet geklaard, alvast niet wat mijn deel betreft.

I hit rock bottom. En ze weten het. Van hem, want ik heb zelfs de moed niet om zulks te zeggen. Ze hebben ondertussen laten weten dat er meer rekening zal worden gehouden met wat ik wel kan. En ik geloof ze hoor. Zie het als een mooi vooruitzicht om waardevolle zaken te doen.

Maar dat neemt niet weg dat ik nu geen overschot meer heb. Niet genoeg energie om "flink" en "sterk" te zijn en er mijn schouders onder te zetten...

Neen, ik heb niet de gewoonte om van dingen weg te lopen. Integendeel. Maar toestanden als deze gaan ten koste van veel meer dan werk alleen. Ze hollen mij uit, tot er geen greintje mens meer overschiet.

Ik weet dat ik weer op mijn poten zal vallen en er dan weer even hard tegenaan zal gaan.
Ik weet dat dit tijdelijk is.
't Is gewoon uitputting.

Get Well or Die Tryin'

April: al 3 maand van het jaar 2009 achter de rug.

Drie maand mét een plan: met behulp van coaching een aantal zaken meetbaar leefbaarder maken oftewel: "to reduce the amount of discomfort".

Wat ik ondernam was een serieuze poging om recht te kruipen uit de put waar ik eind vorig jaar in belandde. Wat ik ondervond was dat die zaken waar ik weinig of geen invloed op had - zoals de consideratie van anderen - geheel fout liepen.

Hoe hard ik ook claim dat ze met die dingen niet bij mij moeten afkomen, toch knik ik ja en toon me zelfs welwillend om ze uit te voeren - for lack of someone else. Omdat ik er absoluut niet tegen kan. Tegen het ontlopen van verantwoordelijkheden. Tegen het afremmen van wat vooruit moet gaan. Tegen het berusten in de wetenschap dat er bij ons toch niks fundamenteels verandert. Tegen mensen die zich wentelen in de meest pejoratieve betekenis van het woord ambtenaar.

Dus haal ik mezelf shit op de nek. Werk ik mezelf in nesten tot ik helemaal niet meer weet van welk hout pijlen te maken.

"Het is mijn eigen schuld" is al veel te lang mijn mantra. Ik wil er van af.

Vanmiddag was ik weer met dat persoonlijk ontwikkelingsplan bezig, waar ik netjes invulde dat ik uitkijk naar een situatie waarin ik (vul in op de lijntjes) nog een beetje plezier heb aan wat ik doe. En weet je wat: ik ga ervoor. Het moet gewoon.

It is better by far to keep things as they are (Durf Dom Doen, pt.2)

Hoe lang ben ik al van plan om iets anders te gaan doen? 

Euhm, na mijn C++ opleiding begreep ik dat programmeren - en alles wat daar enigszins op leek - absoluut niks voor mij was. 

Dat was in 1994. 

Down Utopia Parkway (Durf Dom Doen, pt.1)

Ik heb ze gemist vandaag, de afscheidstaart van 2 collega's die andere horizonten gaan verkennen. Ben een beetje jaloers op de stap die zij durven zetten. Maar kijk, ik heb het niet in me om zelfstandige te worden. Het zegt me niet veel. Zeker niet om iets "in de ICT" te doen. En het zou gewoon geen goed idee zijn...

Maar wat wel een goed idee zou zijn, daar kom ik niet uit. Ik worstel nu al weken met vragen en taken omtrent toekomstperspectieven op professioneel gebied en waar ik tegenaan loop is iets wat ik in anderen als verwerpelijk detecteer: de angst om los te laten.

Het getuigt van intelligentie en realisme om je kwaliteiten, vaardigheden en whatnot uit te spitten om tot een persoonlijk ontwikkelingsplan (een POP!) te komen. I could not agree more. Maar het werkt ook héél belemmerend. Want ik slaag erin om mezelf keer op keer in een gekend - strak - keurslijf te duwen, terwijl ik helemaal geen keurslijf wil. Of hoef, for that matter.

Ik ben niet gehandicapt. Binnenkort ben ik zelfs niet eens meer "ziek". Toch lijkt het alsof ik constant aan mijn belemmeringen ten onder ga, terwijl ik die eerlijk gezegd maar op specifieke momenten als erg lastig ervaar.

Dat die momenten geheid binnen mijn werktijd vallen, zou een duidelijke indicatie kunnen zijn. Waaruit ik zou kunnen besluiten: stop met dat werken! Nu!

Maar zulks concluderen houdt geen steek. Want in al die tijd dat ik niet werk (na aftrek van slaap toch een kleine 100 uur per week) zit ik heus niet op mijn luie reet te niksen. Neen: dan doe ik dingen. Véél dingen. Van alles en nog wat. Online en offline. Voor ons gezin. Voor anderen. Voor mezelf. Ik plan en regel, shop en drop, spreek af en rijd rond, zoek op en leg uit, loop en fiets, knutsel en schrijf dat het een lieve lust is.

Zonder noemenswaardige problemen. Ik ken mijn grenzen. Geef ze aan. Stop op tijd. Doe precies die dingen waar ik goed in ben. En als er al iets misloopt, is het geen failblog materie.

Een andere conclusie kan dus zijn: ge zijt niet goed bezig, tijdens de werkuren.

Misschien moet ge daar eens over nadenken.
Zonder direct in paniek te slaan.
Zonder misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel.

To think outside the box is to eliminate false constraints when attempting to solve a problem.

Continuous memorylessness

De komende week zou een kalme week moeten worden. It'd better. Want ik heb er de klotepest in. Ben lastig tegen de mijnen en achterdochtig in het algemeen - wat best logisch is als je zelf niks onthoudt ...

• ben mijn afspraak met de ADHD coach vergeten (wegens niet in de agenda genoteerd, great!)
• heb - op wat kribbels op een los blad na - géén idee wat we precies afgesproken hadden voor de volgende keer ...
• idem betreffende de taken voor de loopbaanbegeleiding ...
  
• ben er me pijnlijk van bewust dat ik het eerste set van coaching afspraken (op tijd stoppen met werken en dagelijks lunchen) geheel uit mijn handen liet glippen ...

Zat vanmiddag met het veranderingsmodel van Prochaska en Diclemente op schoot en ben er gewoon kribbig van geworden. Dat "stilstaan bij hoe je overkomt en de gevolgen van de eigen houding" zit me aan alle kanten dwars. Enerzijds zou ik er absoluut moeten mee stoppen mensen de indruk te geven dat ik mijn zaakjes netjes op een rij heb (duh!). Anderzijds helpt het evenmin om stoom af te laten of te janken op Facebook & Twitter want dan word ik benaderd door mensen die me zorgelijk kijkend vragen hoe het met me is.

Ouch! Paranoia sets in. They think I'm a basket case ...