Not all those who wander are lost

All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost.
From the ashes a fire shall be woken,
A light from the shadows shall spring;
Renewed shall be blade that was broken,
The crownless again shall be king.

NEVER underestimate the power of Mallorn leaves.

Landmarks (1)

Hoera, de nieuwe Springsteen koekendoos - da's hier het codewoord voor mooi uitgegeven CD/DVD boxen - is binnen! Daarnet zag ik al een opname van in - hou u vast - 1978. En even later hoorde ik "Prove It All Night". En nu ben ik een beetje shaky.


Het verhaal dat aan Springsteen vasthangt, startte toen en er zijn enorm veel momenten in mijn leven waar een Springsteen song aan plakt. Kwa landmark kan onderstaande tellen.  Ik kan me nog levendig herinneren hoe ik me voelde, op mijn vijftiende.


"Prove It All Night"

I've been working real hard, trying to get my hands clean,
Tonight we'll drive that dusty road from Monroe to Angeline,
To buy you a gold ring and pretty dress of blue,
Baby just one kiss will get these things for you,
A kiss to seal our fate tonight,
A kiss to prove it all night.

Prove it all night,
Girl there's nothing else that we can do,
So prove it all night, prove it all night,
And girl I'll prove it all night for you.

Everybody's got a hunger, a hunger they can't resist,
There's so much that you want, you deserve much more than this,
But if dreams came true, oh, wouldn't that be nice,
But this ain't no dream we're living through tonight,
Girl, you want it, you take it, you pay the price.

Prove it all night,
Girl there's nothing else that we can do,
So prove it all night, prove it all night,
And girl I'll prove it all night for you.
Prove it all night, prove it all night girl and call the bluff,
Prove it all night, prove it all night and girl,
I prove it all night for your love.

Baby, tie your hair back in a long white bow,
Meet me in the fields out behind the dynamo,
You hear the voices telling you not to go,
They made their choices and they'll never know,
What it means to steal, to cheat, to lie,
What it's like to live and die.

Prove it all night,
Girl there's nothing else that we can do,
So prove it all night, prove it all night,
And girl I'll prove it all night for you.
To prove it all night...

Temptation

Dingen vallen soms op op rare momenten op hun plaats. Het ZitStil magazine viel vorige week in de bus en ik probeerde dagenlang tijd te maken om te lezen. Toen die er eindelijk was, had ik het weer: de schok van herkenning. Oh jee, dit heb ik ook. Het dwangmatige uit "ADHD en perfectionisme" en de inhibitieproblemen uit "De verleiding niet kunnen weerstaan".

In dat laatste artikel vielen 2 zinnen me op:

1. "Zo hebben veel mensen met ADHD een eetprobleem: ze kunnen de verleiding van chocolade, chips en taarten niet makkelijk weerstaan." Duh, dat wist ik al lang!
   
   
2. "Ook worden ADHD'ers sneller hopeloos verliefd (heerlijk die vlinders in je buik)." En dat was de eerste keer dat ik het benoemd zag. Ouch.

God only knows - en ook wel een paar mensen ja - dat als ik val, ik héél hard kan vallen. Het is me gegeven om in een oogwenk dolverliefd en vervolgens zwaar obsessief te worden.

Vanuit de immense controle die ik mezelf als aanleerde om de ontremming binnen de perken te houden heb ik geleerd om er weinig of niks mee te doen. Of toch: niks zichtbaars.

Het is me ook gegeven om zeer rationeel in te zien wat er met me gebeurt. Om erover na te denken. En ermee te blijven zitten.

Soms vervloek ik de verregaande coping. Voel ik me een soort Dexter: ik draag het mee en kan er niks tegen aanvangen.

Nu ja, onlangs stonden er in alle kranten en de Humo artikels over het boek van Wilfried Van Craen, ooit-héél-lang-geleden mijn assertiviteitstrainer, en hij stelt me gerust.

"... eigenlijk is het een hunkering naar geruststelling en aandacht die niets met die ander op zich te maken heeft."

Ha! Dat wist ik ook al.

I want you to trust people. Try. (2)

Gisteren laat samen met hubby - die anders geen House kijkt - nog maar eens naar "Broken" (S06E01) gekeken. Op tv nu, met onderschriften. "Meest melige House ooit" las ik zondag op Facebook, terwijl ik het eerder over "een van de beste afleveringen ooit" had. Beiden kloppen.

Meer zelfs: ik snap de ergerlijkheid van de aflevering. Want: de long-term ward biedt onderdak aan een compleet onwaarschijnlijke mix van patiënten. Er valt op zijn minst één en ander aan te merken op de therapeutische relatie tussen Dr. Nolan en "Greg" House. En het verhaal is echt erg sentimenteel. De sex-ending-in-tears met Franka Potente is mega roerend [snif, snotter - oh sorry, daar ga ik weer]. Maar het is niet allemaal flauwekul, daar in Mayfield Psychiatric Hospital. Dr. Nolan is - typerend voor shrinks in Amerikaanse films - nogal "confrontational". Omdat ik zulks in realiteit nooit meemaakte, vraag ik me dan altijd af welke therapeutische strekking hij aanhangt. Vast iets wat hier niet gedoceerd wordt. Maar soit: hij zegt een paar zinvolle dingen. Van het soort dat een therapeut mag uitkramen. Niet dat ze me vrolijk maken, ze blijven confronterend. Maar ik snap het belang ervan. Voor Greg House. En iedereen anders

You recognized the pain and came to talk to me, instead of hiding from it in the Vicodin bottle. The fact that you're hurting and you came here, the fact that you're taking your meds and we're talking right now…

Als tiener hield ik me aan de NTA-regel: never trust anyone. Dat moest wel, want mijn vader las gewoon in mijn dagboek, vond ik uit. Ik heb die regel ondertussen vaak gebroken. En het mij achteraf beklaagd. Het is niet evident.

I want you to trust people. Try.

Get thee to a nunnery

Waarom zou ik geen boeddhistische non worden?, bedacht ik me ooit. Meditatie en contemplatie: het lijkt me wel wat. Want ik bewonder mensen die goed doen. En daarenboven heb ik weinig last van privacy issues. Maar toch.

Onderpastoors, nonnen en slotzusters: in haar vriendschappen overtrof mijn moeder Carmela Soprano moeiteloos. Al die vrome mensen waren door mijn jeugdherinneringen. En van kinds af aan begreep ik hoe ze in al hun goedheid elkaar ongeveer naar het leven stonden.

Ben ik daarom zo'n scepticus? Ik denk het wel.

Of het nu de Rotary, huisvrouwen of nonnen zijn, het blijven mensen die zich geheid niet kunnen houden aan de morele standaarden die ze uitdragen. Afgunst, nijd en conflicten drijven boven en de focus is geregeld zoek. En daar heb ik het moeilijk mee. Met clashende ego's. Met menselijkheid, quoi.

Je voelt het. Zelfs op een meditatie weekend. Er zijn altijd spanningen.

43 things

Een rustige verjaardag, dat was het. De "vooraf" avond op Gent Jazz was alvast de moeite: Joe Jackson was een belangrijk deel van de soundtrack van mijn jeugd en ik was aangenaam verrast over de evenwichtigheid van zijn show. En Marianne Faithful die zingt live echt even goed als op cd. Misschien is dat niet verwonderlijk, maar ik kon me niet herinneren ze al bezig gezien te hebben.

De regen nadien was niet leuk, zo zonder paraplu of regenjas. Ben zelden zo doorweekt en verkleumd thuisgekomen. Gelukkig stopte het even toen we aan Sint Jakobs een frietje staken - mét andalousesaus én een kaaskroket, olé!

En kijk, vandaag scheen de zon weer. We pikten de kids op bij opa en wandelden de feesten in. Op Bataclan was er veel - ons bekend - volk. En we gingen met z'n allen naar Pablo's omdat ik véél honger had.

Veel gefeest is er nog niet. 'k Vond het tegen de avond ook weer te frisjes. Heb nog maar nauwelijks alcohol aangeraakt. Wel al de calorieën voor de rest van de maand naar binnen geslaan, vrees ik.



Maar kijk: ik zal eens aan mijn goede voornemens werken zie.

Run for shelter and never look back

Kijk nu, de ooit gemiste drakenfilm was gisteren op tv en 'k had hem voor vanavond klaargezet. 'k Had eerlijk gezegd geen idee dat dit een postapocalyptische movie was. Maar Christian Bale én Matthew McConaughey in een film, dat beloofde op zijn minst een Reign of Beefcake, so to say. Jammer genoeg is Matthew's Mad Michael Stipe look niet echt mijn ding. En echt gruwelijk angstwekkend - genre Pitch Black - was het ook al niet.

Tja, waar is de tijd dat postapocalyptic gelijk stond aan lulkoek met een fotogenieke Kevin Costner...

For You, Paddy Fox

Sinds een paar dagen luister ik naar Springsteen op de nieuwe iPod. En bemerk ik, dat de teksten van toen er nog altijd ingebeiteld zitten, in dat slechte geheugen van mij. Al heel lang. En aan Springsteen, daar hangt een verhaal aan vast.

'k Was een jaar of 14, toen we met de jonggidsen in Sint-Joris-Weert kampeerden. 's Nachts sloop er iemand op het Kluisdomein rond die in tenten binnendrong en de slapenden aanraakte. Heel erg scary! Onze leiding was waakzaam en liep rondes, samen met de andere kamperenden op De Kluis. Zo kwam het, dat we verbroederden met een scoutsgroep uit Dublin. Jongens die wel erg lightweight kampeerden en 's morgens met water bereide porridge aten.

Een van die jongens, een leider van een jaar of 20, heette Paddy Fox. Hij speelde gitaar en zong Springsteen, waar hij een groot fan van was. Had donkere krullen, groene ogen en was niet al te groot. Zijn vrienden zeiden dat hij erg op Springsteen leek. Ik had er geen gedacht van. Maar had wel een hele zware crush op hem. Zo erg, dat ik me niks aantrok van mijn ouders, die stonden te kijken hoe hij me zoende, in de ferry terminal. (En neem het van mij aan: tongzoenen behoorde volgens hen niet tot het takenpakket van hun veertienjarige.)

Hij op weg naar huis, ik op weg naar een talenkamp. Hij nam een ferry eerder. En ook al kwam ik in de daaropvolgende jaren meerder keren in Dublin - op bezoek bij andere scouts - Paddy heb ik nooit meer weergezien.

Door hem kocht ik mijn eerste Springsteen LP. The River was nog niet eens uit. En toen die eraan kwam, kende ik Greetings From Asbury Park, Born To Run en Darkness on the Edge of Town al compleet van buiten. En snapte ik waarom zijn vrienden dat zeiden. Helemaal Bruce in zijn jonge jaren.

© Terry O’Neill