The Adrenaline Response Cycle

 I listened to a podcast and thought I should share this: the Adrenaline Response Cycle by Cameron Gott 

Quote-Unquote (11)

"It means that your meds are increasing your ability to focus, but they cannot change which things you focus on--which is pretty much what all ADHD medication does. All of us still need robust structures and external accountability in order for us to be able to focus on the "right" things--and a strong connection to a particular interest of ours in order to motivate us to stay on the right track. ADHD coaching and/or Accountability. Partners could help with this."

Fase 3

De essentie van een mood tracker/sleep log/medication chart/activity log is dat je die invult.

De essentie van een signaleringsplan is dat je het - met hulp van "partner, vrienden, kennissen, buren, groepsleden, hulpverleners" - opstelt voor je in de fase 3 verzeild raakt.

#FAIL

Quote-Unquote (10)

Are your ADHD symptoms exacerbated in social situations?
It’s like, me at home: “I swear I’m not even that hyperactive, it’s all internalised”
Me interacting socially: “let me interrupt you constantly and speak absolute shit to you at 100 miles an hour at triple the volume a regular human could produce”

Quote-Unquote (9)

"Many children use their high intelligence and determination to mask ADHD symptoms. This compensation occurs at great emotional cost. Many high-functioning individuals with ADHD harbor feelings of poor self-worth. They often see themselves as failures and feel that they are constantly letting others down..."

Lynn Phillips

Wilskracht

Voor iedereen die zachtjes impliceert dat het nu wel genoeg is geweest met dat thuiszitten en niks doen. Dat ik mezelf nu wel al mag bijeenrapen. Een beetje wilskracht mag vertonen.

Alsof ik daar een tekort aan heb.

Wilskracht is wat me in gang houdt, wanneer ik door mijn "ADHD gedoe" al heel erg moe ben. Wanneer de uitputting - mentaal en fysiek - nabij is. Wilskracht doet me voortdoen, voorbij dat punt.
Wilskracht is mezelf opleggen dat er geen limieten zijn. Dat ik altijd mijn best moet doen en moet doorduwen.

Ik ben er veel te lang in getrapt, in dat “willen is kunnen”. Tot ik niks meer kon.

Wat ik nu ook wil, maakt weinig verschil. Wat ik nu al kan, is beperkt. En wees gerust: ik ben er niet blij mee.

Quote-Unquote (8)

"Reason why it’s more common for ADD people to experience more anxiety than their non ADHD counterparts is because when someone is chronically forgetting obligations,daydreaming, speaking or acting impulsively, and being late can constantly cause anxiety. because of living in this world of anticipating these core underlying symptoms it can make one feel keyed up all the time just knowing that these signs will affect them.
Also constant worrying that Many ADD people do because of constantly seeking a potential problem that may or may not happen but is anticipated because of past experiences. This will most definitely cause Anxiety."

Quote-Unquote (6)

"Today I feel helpless cause I feel I am not good enough
I want to blame all my shortcomings to the dysfunction of my brain
I wonder what and who I would have been if my brain was wired better.
I question my ability as a mom and if I can be strong enough to see her grow up
I am scared that one day I will lose it on my baby cause I can’t be patient enough
I am so tired of keep trying a new hobby and to only not ever finishing a project to the end
I am tired of being tired all the time
I am tired of my constant struggle with myself in the pursuit of finding calmness
I have lost confidence in what I can achieve
I am so tired of being so forgetful
I am so tired of spending so much money books, how to plans, therapy, meds and not ever seeing it all through
I am tired ..."

A nonstimulant drug (3)

Dat met die Strattera, dat lukte gelijk niet. Ik was content toen ik van 80 mg naar 60 mg mocht terugkeren (want heelder dagen kotsmisselijk zijn is niet plezant) maar voor de rest ging het eigenlijk helemaal niet goed. Ik bleef (of werd, want het ging bergaf) compleet retedepressief. Echt echt slecht.

Niet dat ik al die tijd niks uitstak, want ik hield me meer dan goed bezig. Maar de black dog was er wel VOLCONTINU.

Goed dat de shrink dan toch na een paar maand opmerkte dat het met mijn stemming niet beter ging. En dat ze toch weer eens aan de medicatie zou sleutelen.

Van eind juli tot 15 augustus mocht ik dus "afkicken" van de Strattera, alvorens ik andere medicatie kreeg en dat waren twee zeer interessante weken. Oh joy! Enerzijds zat ik permanent met een bol watte in mijn kop, kon ik niks onthouden en niet al te veel risicoloos ondernemen. Anderzijds lichtte de zwaar depressieve sluier ontstellend snel.

Ondertussen neem ik weer Rilatine - dezelfde soort en dosis die ik jarenlang nam - en voel ik me heel helder en min of meer "normaal". Wat ook wel es mocht.

Maar we zijn er nog niet. Want "normaal" zit heel dicht bij opgejaagd. En angstig. En geïrriteerd. Het heeft geen dag geduurd voor ik op andermans zenuwen ging werken. En momenteel neem ik dus geen antidepressiva of stemmingsregulerende stuff.

Bupropion bovenop de Rilatine is blijkbaar een risico. En SSRI's, daar moet ik ook mee oppassen, want ik heb het zowat gehad met de resulterende hypomane toestanden.

Ik wacht dus af. Tot de volgende consultatie.

Quote-Unquote (4)

"I did very well in school but I remember having a tough time focusing on reading. I would have to reread the same paragraph several times before I got it. I just couldn’t focus. There were other signs too like having a really hard time starting a new project or following through etc. I guess everyone hits a point where their coping mechanisms don’t keep up with the demands of their lives. For my son it was 8th grade. For me, it was probably about 35 ..."

How do I feel

I can’t get my brain to shut off at times, no matter how tired I am.

Quote-Unquote (2)

"High IQ and adhd is, in my opinion, a cocktail from hell. So much expected from you and you are unable to deliver."

Quote-Unquote (1)

"I miss meaning behind language all the time. I need people to tell me exactly what they are saying and not infer anything."

Fail much?

Ook een goeie morgen, dacht ik zo, toen ik vanochtend Facebook zag.

"Grenzen stellen, niet over me heen laten lopen, mijn gedachten niet de bovenhand laten nemen, energie doseren, luisteren naar mijn lichaam."

"Dit traject is gelukt door het geduld van mijn man, kinderen en collega's."

Van die dingen zou ik eigenlijk ook moeten verkondigen. Maar bij mij lukt dat niet. Chances are dat ik wel uitgerust, maar voor altijd even slecht toegerust weer naar het werk mag togen. 

Het maakt me niet vrolijker. Ik slaag er niet in omdat ik een zulthoofd ben en omdat "de nodige steun ontbreekt" (maar hoe die eruit moet zien is me niet duidelijk). Aw heck. 

A nonstimulant drug

Rilatine met zwarte koffie, dat was het zowat: het recept om me uit bed te schoppen in de ochtend.

Ik kwam eigenlijk mijn bed niet uit zonder. En overdag hield ik mezelf gaande met cafeïne in grote hoeveelheden.

Zonder Rilatine & cafeïne liggen de zaken anders. Weinig (kunnen) slapen heeft nu een directe impact op de hele volgende dag. Raar is dat. 

Zo werd ik vandaag extreem slecht wakker en raakte ik nauwelijks in gang. Balen. En tegen 17:30 uur terug doodop en moeten gaan liggen: it ain't fun.

Comorbiditeit (2)

Goh ja, deze is zo oud als de straat, innit?

And you may ask yourself, well, how did I get here?

Ik ben geen optimist. Meestal sleur ik mij door de dag. Chronische hyperventilerend mét angstaanvallen en vaak oververmoeid. Het is vaak moeilijk om de dagdagelijkse dingen gedaan te krijgen. Ik moet mezelf pushen. Dat is het gewone plaatje.

ADHD is best vermoeiend, zeker als je voor jezelf de lat hoog legt. Ik ben niet graag drukker, chaotischer, en vergeetachtiger en bijgevolg trager en inefficiënter dan de rest. Echt niet. Ik zal er dus alles aan doen om dit te compenseren.

Er kruipt heel wat energie in het aanbrengen van structuur in mijn leven en het "documenteren" van mijn leven (allerhande systemen opzetten om dingen terug te vinden/te onthouden). Ik word er moe van.

Dé manier om zo min mogelijk focus te verliezen is "in mijn hoofd" blijven: het fysieke (tijdelijk) negeren. Beweging en maaltijden moeten eraan geloven, net zoals overleg met anderen die me toch maar afleiden: ik zit stil en doe voort.

Als ik daar afdoende regelmatig en intensief sporten tegenover stel, kan dat een hele tijd lukken. Zoniet, gaat het snel fout.

Want het lijf klaagt. Met spanningspijn (schouder & nek hernia en uitstralingsklachten) en (chronisch) hyperventileren. Het begint met "lastig" en het wordt vervolgens - door de aanhoudende angstaanvallen - "slopend".

Andere mensen klagen ook. Omdat ik "afwezig" ben. Enkel met mijn eigen dingen bezig ben. Niet luister. Ik weet het. Ik voel me heel erg schuldig. Maar ik ben veel te moe. Ik heb er geen energie meer voor. Dus kruip ik verder weg.

Dat het eindigt in isolatie en depressie: tell me about it. 

Ha.

Ruminate not

Of ik een piekeraar ben, vroeg de dame. "Euh, neen", antwoordde ik. En ik meende het: volgens mij "pieker" ik niet. Bah neen: ik anticipeer! Of ik heb flashbacks.

Semantics, schmemantics natuurlijk. Het gaat hem gewoon om de connotatie.

Ik heb niet het gevoel dat vooruit plannen (en daarbij alle mogelijke opties bekijken) problematisch is. Maar gelijk realiseer ik me dat wat ik doe "catastrophizing" (is er eigenlijk een Nederlands woord voor?) heet. Mijn vooruitzien is niet vrolijk. Niet positief tout court. Ik probeer paraat te zijn voor het gedoe dat eraan komt. Bereid me voor op het ergste. The light at the end of the tunnel is an oncoming train.

© Anxiety Girl by Lacey London 

Flashbacks zijn evenmin blijmoedig. Terwijl angstaanvallen meestal diffuus zijn, zonder aanwijsbare reden zijn flashbacks héél specifiek. En niet uit te roeien. 

Check Check Double Check

"Je maakt jezelf wijs dat anderen je uitlachen omdat je trager bent dan de rest", las ik ergens, op een ADHD blog, denk ik.

Uitlachen? Daar heb ik nu geen schrik voor. Maar 'k ben wel extreem gevoelig voor kritiek op mijn werk. Voor kritiek op alles wat ik doe, eigenlijk.

Omdat ik héél goed weet waar mijn valkuilen liggen.

• Ik plan en organiseer me te pletter. Zet dingen in de agenda. Splits een grote taak op in deeltaken. Maak lijsten.Veel lijsten. ALLES is een klus. En raak vervolgens verlamd door de hoeveelheid werk. 
• Dingen gaan niet hard genoeg vooruit (of toch niet zo hard als ik het zou willen), want ik dwaal af . Meestal verdwaal ik héél diep in details. Ik wil iets COMPLEET snappen vooraleer ik er over schrijf/praat. Ik wil dat wat ik produceer JUIST geformuleerd is. Dat de vertaling CORRECT is. De lat ligt altijd hoog. Bijgevolg doe ik uren over wat een ander snel snel oplost. 
• Ik ben als de dood voor slordigheidsfouten, die ik hoe dan ook maak. Een half jaar opleidingen met apart te reserveren lokalen en verschillende lesgevers plannen en in het systeem stoppen is daarom een helse procedure. Check, check, double check. En dan krijg ik geheid achteraf toch een mailtje om te vragen "of ik overal het aanvangsuur correct heb ingevoerd". It kills me.
• Ik begin aan massaal veel en maak niets af. Mijn opvolging sucks."Out of sight is out of mind" mag je bij mij heel letterlijk nemen. Ik laat lange termijn klussen doodbloeden. Ondanks mijn hele arsenaal aan "to do"en checklists, verlies ik dingen uit het oog. Daarom voel ik permanent stress als er iemand op me afkomt met een vraag. "Wat ben ik nu weer vergeten?" en "Die weet nog goed dat ik die grote klus nooit afgewerkt heb." Ik word er helemaal onderkruiperig van. Want ik ben bang. En als ze niks zeggen, word ik paranoïde. Altijd fun dus. 

You cannot pour from an empty cup

Goed zorg dragen voor jezelf staat hoog aangeschreven in het boeddhisme. Ik weet dat. Toch doe ik weinig of niks in die zin. 

Chronisch uitstelgedrag, zo kan je het noemen. Foute prioriteiten stellen, dat ook. Als puntje bij paaltje komt, is er maar één iets waar ik alle energie tegenaan gooi, en dat is het WERK. Want dat is BELANGRIJK. Eerst werken, en dan de rest. En bij die rest sta ik zelf als laatste in de rij. Met de gekende gevolgen: ik doe door tot het licht helemaal uitgaat. 

 

Ik zag het niet aankomen. Geloofde dat ik aan hetzelfde tempo kon blijven voordoen. De peute, die me - een jaar geleden - waarschuwde "dat dit niet zou blijven duren", vond ik aandoenlijk.  

Je weet niet wat je voelt. Je voelt niet dat je moe bent. Je stelt belangrijke behoeften uit.

Jaja. 

Ik hyperventileerde en verging van de angst. Maar ik deed voort. Geen focus? Giet er wat koffie op. Moe? Giet er sloten koffie op. Honger? Daar doe ik niet aan! Eten moet je inpakken (duh!) of kopen en meebrengen of je moet je werk onderbreken, opstaan en naar de resto. Ik heb helemaal geen tijd voor die crap. 

Twee dagen per week vasten en terug op gewicht komen: het werkte tot ik massa's suiker nodig had om alert te blijven. En nadien veel eten om wat rustiger te worden. 

Al die maanden dat ik zoveel mogelijk "onrust" probeerde te vermijden door systematisch weg te blijven van mensen. Heel de tijd dat iets uitsteken thuis (zoals koken & boodschappen doen) nog nauwelijks lukte ... Was er dan niemand die de bui zag hangen? Geloofde iedereen - zoals ik - dat  ik weer op mijn plooien zou komen wanneer het wat minder "druk" zou worden? Dat ik het wel zou "trekken" tot de volgende schoolvakantie? 

Project zelfzorg: ik had het er tien jaar geleden moeilijk mee en het is niet er niet veel beter op geworden. Ik heb weer een lijstje met werkpunten; waar ik voorlopig niet eens veel van bak. 

1. Als je hulp nodig hebt, vraag er dan om.
2. Beweeg
3. Rust
4. Eet gezond & gevarieerd
5. Stel je grenzen
6. Doe niet te veel
7. Zorg voor structuur
8. Wees lief voor jezelf