donderdag 31 januari 2013

Unpatched vulnerabilities

De eerste maand zit erop en het was geen goeie maand. Niet aangenaam. Te vaak op het ondraaglijke af. En ik heb graag een beetje levenscomfort.

De laatste keer dat ik zo'n langdurige periode van cognitieve uitval meemaakte, dateert van begin 2006 en die eindigde met een verblijf in een "prikkelarme omgeving". Ik word er dus niet vrolijk van.  

31 dagen ver in 2013 en
  • er ging geen dag voorbij waar ik me niet moest doorsleuren
  • geen dag waarop ik 's ochtends enigszins in gang geraakte
  • geen dag waarop ik heel helder kon denken
  • geen dag waarop ik niks kwijt was
  • geen dag dat ik niet hyperventileerde
  • geen dag waarop ik me niet afvroeg of ik met zo'n hartslag en zo'n bloeddruk niet beter een dokter opzocht
  • geen dag waarop ik niet vreesde iets cruciaals te vergeten of andere steken te laten vallen, thuis en - *ANGSTAANVAL* -  op het werk
Zonder werkgeheugen is alles erg lastig; het kost me zoveel energie om mezelf bijeen te rapen en te houden dat ik al doodop ben voor de dag begint.

Zonder werkgeheugen is er ook desoriëntatie en geregeld paniek. Ik snap onderhand perfect wat beginnend dementerenden doormaken, met dat verschil dat ik weet dat dit vast weer in orde komt ..

Dus deed ik voort en deed ik mijn best
  • ben zo goed als dagelijks op tijd gaan slapen, voor middernacht
  • heb taken afgestoten en afgelast en er (toch bijna) geen extra's bijgepakt
  • liet het dagelijks-vers-en-strak-gepland-koken vallen (en eet dus weer rotslecht maar soit)
  • bleef met de auto rondrijden, ook al vond ik dat eng
  • ging minder sporten omdat ik absoluut op en versleten was
  • nam toch de tijd voor een paar "fun" maar zeer vermoeiende trips richting Ikea en Antwerpen
Ik verlies de moed niet. Ben verre van depressief. Maar ik slaag er niet in om het tij te keren. Ook al ken ik alle tips, tricks en technieken. Ook al WEET ik onderhand wat er werkt en wat niet. 

Het ligt aan mijn attitude, zeggen ze mij: ik ben te negatief, altijd bezig met worst case scenario's; "bang voor controleverlies" ...
Dat zal dan wel zeker? Mij van optimisme verdenken is inderdaad héél moeilijk

  • ik trek het mij allemaal te veel aan
  • ben zo al ongerust dat ik het - als partner, moeder en werknemer - niet goed genoeg doe. 
  • voel me constant verantwoordelijk voor van alles en nog wat (en dan vooral voor dingen waar ik absoluut geen aanleg of energie voor heb)
  • ben er als de dood voor om het nog moeilijker te maken voor hen die begrip voor me opbrengen of hulp bieden
Ik wil gewoon altijd beslagen ten ijs komen. Lara Croftsgewijs bewapend en steeds paraat.

Maar dat is buiten de unpatched vulnerabilities gerekend. 

zaterdag 26 januari 2013

Get rich quick scheme

Next time I’ll let you all place a bet on how long I can burn the candle at both ends.


Uitval

Het erge hyperventileren is over. Hoewel: gisteren kwam er iemand mijn kantoor binnen om te vragen of alles goed met me was. Omdat ik zo zuchtte … (ach ja, dat weten ze thuis al: “sighing a lot is a sign of chronic hyperventilation”)

Mijn bloeddruk - die vorige week (en vast al veel langer) te hoog was - is volgens wat ik aanvoel weer ok. Ik ben niet opgejaagd meer.

Ik val uit
Geraak nog ternauwernood in gang
Heb moeite met het vinden van woorden en met zinsopbouw; een beetje afasie quoi ...
Kan niet goed meer schrijven
Als ik niet echt mijn best doe, noteer ik alles - en dat is héél veel wegens geen werkgeheugen - in grote krabbels; slordig en niet erg leesbaar. Er komen ook constant andere letters uit mijn pen dan die die ik wou schrijven. Zeer ambetant is dat. Schrijven is meer dan ooit schrappen. Gelukkig kan ik tegen mijn telefoon praten. In het Engels, maar soit. Die speech-to-text doet het goed, voor kleine notities.

Maar kom, ik doe voort.



vrijdag 25 januari 2013

That'll keep you going through the show

Misschien moet ik terug The Wall op mijn iPod zetten.
In 1980 had ik die op plaat en cassette. Ik kan er nog altijd blijven naar luisteren. 


donderdag 24 januari 2013

No sense of harmony, no sense of time.

It’s been more than a few days now that I cannot tell what day of the week (and month) it is. I’ve lost track. I gave up checking the agenda  - which is quite unusual.
It just happened.

Enter extreme forgetfulness

Where did I last lay down my glasses, keys, phone? What day is that class I teach scheduled? What did I need at the grocery store, now that I’m standing in its aisles? Did I remember to switch off the dryer? 

From compulsively organized I’ve to moved on to oblivious.

Everything slows down. There’s - really long - bouts of hyperfocus. Hours go missing. Next my mind is scattered. I'm lost in the supermarket. Remote. Under a bell jar.

I'm not worried. I'm fine. Mellow even.
The longer it lasts the less concerned I get. I can't imagine life otherwise. My senses are dulled.
When did this start? 
I've lost interest. I'm not tired any more. I'm numb. And in a way I like it.
This is not my life. I'm just observing.  Everything is covered by a thick layer of snow

And oh, I don't think anyone will make me do things soon ...


Alles is op


dinsdag 22 januari 2013

Plundra (till IKEA, igen)

En toen ging ik nog maar eens naar Ikea - de tweede keer deze maand - om na veel geschets en gereken die dingen mee te brengen die in de solden afgeprijsd waren.
Als daar zijn:
een Hemnes Bureau met aanbouwdeel (voor zoonlief),
de Hemnes Secretaire met opbouwdeel (voor dochterlief),

en ook een Karlstad Fauteuil, omdat ze graag een eigen zetel wou en ik er nu een zag die ook qua kleur goed zit (en een afneembare hoes heeft).
Nadat ik helemaal alleen alle dozen in de Kangoo gehesen had - de parking van Ikea stond ook ondergelopen met smeltwater - ben ik nog maar eens verloren gereden op die "Loop". Autorijden is niet mijn ding, en al zeker niet in het halfduister met een zo goed als geblindeerde achterruit (dozen!) op een plek waar ik zo al de creeps van krijg. Maar zie, ik ben via de E40 en E17 alsnog in een stuk thuis geraakt.

Ook deze keer heb ik me ingehouden en ben ik met héél weinig "kleine prullen" teruggekeerd. Een kussenhoes uit de koopjeshoek en een gesoldeerde nepplant, daar bleef het bij voor mij. De zetel is ondertussen uitgepakt en aangekleed. Onder de trap ligt een stapel grote pakken te wachten: eerst moet de vloerbedekking er nog komen en moet ik nog wat houtwerk schilderen, maar dan zit het er echt op, en als alle meubels er staan is de 4 kamer grote "tienerverdieping" een AFGEWERKT feit. 

Ik ben al vollen bak aan 't verder plannen en (p)inspiratie verzamelen voor de rest van het huis. Yay!

En oh, die tweede grote Vallvik ladekast die ik eerder haalde ligt ook op mij te wachten. Binnenkort staan ze symmetrisch naast de schouw in de "master bedroom". Met herspoten ladegreepjes: messing zal het worden!  

maandag 21 januari 2013

Blue Monday

A scraped empty feeling for Blue Monday
worn out, empty, rock bottom
shocked still, blown about too much
nothing to give, offer, share

vrijdag 11 januari 2013

Notorious for being bad luck.

Ik weet niet hoe dit nu weer precies opdook vandaag, want ik doe hard mijn best en heb deze week nog geen onoplosbare toestanden veroorzaakt door vermoeidheid & verstrooidheid. Maar juist ja, ik ben een 丙午の女 (hi-no-e uma) en "People born during the year of the Fire Horse are notorious for being bad luck."

zondag 6 januari 2013

Recurrence

(inspired by Tools for living your life)

I have this affliction
permanent chaos in my head & trouble focussing
unstoppable energy & eruptions of creativity
I’m easily bored & have working memory deficiencies
I have no sense of time
and a long list of anxiety disorder symptoms

I have learned that a stable environment is key
I need a home and a steady job
to be surrounded by people who love me
and understand how I (don't) function
I need plans and much much structure
I have acquired coping skills
they eat away 75% of my energy
I work part time because of this

when I’m under great pressure
overwhelmed by tiredness & sadness
when I drown in fear
when I feel mediocre
as if I’m
not doing enough
not living up to expectations
not delivering

then I cannot
be nice, understanding & giving
deal with people
open up
speak my mind

then I
procrastinate
complain
avoid people & confrontations

when I consider giving up
because it is all too much
because I cannot handle this much

I usually go on regardless
till there’s nothing left of me

I was taught not to give up

zaterdag 5 januari 2013

Opgebrande momenten en zo meer


Toen ik op 21 december het werk afrondde, wist ik dat het me effe zou kosten om weer op krachten te komen. Dat ik de volgende twee dagen op de laatste reserves zou doordraaien om thuis voor tien personen een pre-Kerstmaaltijd te koken, wist ik ook. Tot dan ging eigenlijk alles volgens plan. 

Maar toen kwam de KLAP en was ik compleet kapot. Niet meer in staat om ook maar iets zinnigs uit te steken. Als ik per dag één uur iets nuttigs (lees: huishoudelijk) deed was het al een mirakel. Ik sleepte me voort, was niet in staat om te lezen -  zelfs de krant doornemen lukte niet - en van koken, wassen, opruimen en meehelpen met kamers verven kwam er niks in huis. Het leek wel alsof de dagen in lucht opgingen. En het duurde echt 6 dagen vooraleer ik doorhad dat ik aan geen sport had gedaan.  ***AARRRGGHH*** 

Toch geloofde ik dat het snel goed zou komen. Die extreem korte dagen, dat lag aan mijn verschoven dag- en nachtritme. En aan het feit dat ik tien-elf uur sliep, in plaats van de "gewone" zes. Ik troostte mezelf met het feit dat ik er toch wat uitgeslapener uitzag, getuige de verse profielfoto op Facebook. 

Maar het is sinds 24 december geen klap beter geworden. Ik ben leeg. Gevloerd. Uitgeput. OK, ik kwam de voorbije dagen weer buiten en "deed" af en toe iets. Maar met herniapijn, spectaculaire concentratieproblemen, chronische hyperventilatie en een hartslag die constant in mijn keel zit is er weinig lol aan. 

Nu ja, been theredone that en zo. Ondertussen WEET ik dat ik mijn hoofd boven water hou. Er is ook niks mis met mijn motivatie om voort te doen. Ik vraag me enkel af hoe dit nu verder moet. Want het lukt me niet meer om de accu op te laden. Dammit.

vrijdag 4 januari 2013

Evaluation form

I need to stay aware that I tend to go "limitless" and that overdoing things is the real danger...

Below the usual cost-and-benefit analysis, to see if I maintain the balance I need. It is basically a recurring exercise, to remind me to stay mindful.

How I’m doing in general
  • Am I aware, in touch with myself? Do I “feel” anything at all or do I just “go on”?
  • A lot on my plate or too much? Adding without subtracting?
  • Losing sight of limits? Try to do the impossible? At what cost?
  • Enough sleep?
  • Physical discomfort? Pain?
  • Biting (nails, lips)? Scratching?
  • Anxiety attacks? Alienation? Compulsive much? Explosive situations? Benders?
At home - family, household
  • Planning (who-where-what): week structure set up? (= ANCHOR)
  • Chores: is it clear who does what? Do we agree? Do I manage to do my part?
  • Is it really clear to me what I need to do or do I struggle with what (I think) I am supposed to do?
  • Do I communicate my plans/priorities/frustrations? (They’re not mind readers.)
  • Enough face time with the kids/spouse or am I running the household like a military operation (only the practical, leaving out contact/emotions entirely)?
  • Do I get along with the family or am I evasive, grumpy, complaining, irritated, (verbally) aggressive?
  • Do I see other people (my family, other parents, friends …)? Because I have to help out? Socially? Do I manage? How do I feel about it? Avoiding people/confrontations?
At work
  • Is it clear what I need to do?
  • Do I manage to do the necessary/what I’m supposed to do?
  • Motivational issues?
  • As I set my priorities, do I stick to them?
  • Procrastinate much? Context switch much? Avoiding much?
  • Output ok?
  • Pleased with my results? Any complaints?
  • Do I communicate my plans/priorities/frustrations?
  • Do I get along with the colleagues? Am I avoiding people/confrontations?
Me-time
("idle time", relaxation, hobbies, sports, read, tv, …)
  • Enough things that do me good? Or overdoing it? (= adverse results)
  • Do I manage to unwind at all?
  • Feel much frustration about reduced sensitivity to reward?
  • "Safe and controlled" kicks or risky business?
  • Am I stressed in my me-time? What is the cause? Can I do anything about it?
  • What are my (short term) hopes/plans? Are they realistic?
Medicine & food
  • Do I take my meds?
  • Do I take extra meds? Which/when/why?
  • Much Red Bull?
  • Do I overeat?
  • Do I drink to smooth off the edges?

Reboot

Nu zelfs Facebook jaaroverzichten nog enkel uit foto's bestaan, is het misschien een goed idee on hier weer eens iets te schrijven. Bijna zes maand stilte: genoeg om me te doen inzien dat ik mijn aanpak moet veranderen. Want het is niet alsof niks niet meer schrijf. Helemaal niet. Maar wat hier kwam was altijd enigszins gecensureerd en in het Nederlands.

Voor Engelstalige overdenkingen en gevarieerde emo-toestanden had ik jarenlang een paar blogs die tot het "virtual me"-hobbyproject behoorden. Zaken die ik wijselijk onder "all_written_fiction" klasseerde, omdat ze - ondanks mijn actuele leeftijd - ongegeneerd puberaal waren. Ik schreef ook heelder lappen tekst die ergens in NaNoWriMo-bestanden verzeilden, terwijl ik de challenge vanzeleven geen twee dagen heb volgehouden.

Allez goed, feit is dat het schrijven van "blogdrafts" nooit stilviel. Maar ... ze waren meestal in 't Engels.

Waarom? Wel, omdat ze héél vaak iets te maken hadden met wat ik aan het lezen was. En ik lees best veel. Maar op de krant na, zo goed als niks in het Nederlands.

Plus: veel van de boeken die ik lees zijn bedoeld om iets mee te "doen". Want ze gaan over mediteren en boeddhisme en cognitieve gedragstherapie en ADHD. Er zitten doordenkers in. Of opdrachten. En dan begin ik met kribbelen. Papierkes & notaboekskes, maildrafts & googlesdocs vol gedachten die ergens ooit in een lap tekst gegoten worden. Voor mezelf. Terwijl ze in hun uitgewerkte versie - ter lering en vermaak - gerust het licht mogen zien.

Vandaar het voornemen om me niet meer taalkundig te beperken. Vanaf nu komt er hier ook Engels.
Of het ook emo en puberaal wordt? Daar ben ik nog niet uit ... *grins*