vrijdag 26 juni 2009

No time for reflection

Het leven dendert alweer weken voort, zonder noemenswaardige bumps in the road. Genoeg aandachtstrekkers, werk, klussen, sociale verplichtingen en DVD's om 's avonds laat te bekijken. Nog altijd te weinig sport want de schouder speelt nog op, maar er wordt aan gemanipuleerd en geprikt en eigenlijk mag ik me daardoor niet laten afremmen. Maar ik ben moe en snipverkouden en ondanks de veel te korte nachten lijk ik nooit genoeg tijd te hebben.

En ik verlang naar tijd. Om te lezen, te denken en te schrijven. Het is nodig. Echt.

Want terwijl ik nog alleen doe, passeren er in mijn ooghoeken berichten die tot afremmen dwingen. Mensen gaan dood. Omdat de stress het overneemt. Hun hart het begeeft. Ze kanker krijgen. Geen uitweg meer zien. Toch wat te veel pillen nemen.

Ik kreeg het deze week zowat toen de schouder-peut - een man die nota bene in meridianen gelooft - me vroeg of ik niet wat extra medicatie kon nemen, tegen de onrust. "Ik ben daar niet voor", meldde ik. En dat klopt helemaal. Al verkrampen al mijn spieren en voel ik me als een kalkoenrollade in een elastisch netje, drugs - ook al krijg ik ze probleemloos voorgeschreven - zijn me een brug te ver.

Sport en meditatie en coaching, daar geloof ik in. Als die - door tijdsgebrek en vermoeidheid - sneuvelen, is het niet verwonderlijk dat er veel stress is.

When there's no coaching, there's no reflection
the self gets lost and unbalanced
I do not know what I stand for
I can't seem to remember

Het enige wat ik kan doen, is de draad weer oppikken. Of dat proberen. Door hulp te vragen, bijvoorbeeld. Alprazolam is voor sissies.

zondag 21 juni 2009

Run for shelter and never look back

Kijk nu, de ooit gemiste drakenfilm was gisteren op tv en 'k had hem voor vanavond klaargezet. 'k Had eerlijk gezegd geen idee dat dit een postapocalyptische movie was. Maar Christian Bale én Matthew McConaughey in een film, dat beloofde op zijn minst een Reign of Beefcake, so to say. Jammer genoeg is Matthew's Mad Michael Stipe look niet echt mijn ding. En echt gruwelijk angstwekkend - genre Pitch Black - was het ook al niet.

Tja, waar is de tijd dat postapocalyptic gelijk stond aan lulkoek met een fotogenieke Kevin Costner...

dinsdag 9 juni 2009

"Our sense of self is incredibly fragile"

Niet dat ik iets nieuws heb geleerd - ik heb in de context van biologische oorzaken van ADHD toch al meer dan een beetje gelezen over de prefrontale cortex - maar toch. 't Was interessant, daarnet op Canvas: The Truth about Violence


Where I sit on the spectrum of violence?

Laten we stellen dat slaapgebrek mij parten speelt.

Yeah, right.

maandag 8 juni 2009

Time is what you make of it

Gisterennacht - het was al vandaag eigenlijk - kwam ik op het idee om de gelijkenis tussen Lisbeth Salander en Kara Thrace uit te spitten en toen leidde Google me hierheen: de blog van de Finse Emma Juliaana Honkala, die naast haar studies en interesses blijkbaar ook heel wat van fictional crushes met mij deelt. En toen bedacht ik me dat ik tegenwoordig wel héél weinig schrijf. Of beter: héél weinig blog. En ook maar weinig tv en al helemaal geen DVDs meer kijk: films en series-in-box zijn momenteel afgevoerd. Ok, hubby en ik hebben samen Deadwood season 1 uitgekeken en ik luisterde een tijdje naar BSG podcasts, maar nu weer niet meer. Mijn idiote intentie om LouisLouise uit te kijken houdt nog stand, maar ik heb precies 4 weken - 8 uur dus - achterstand. En ja, ok, ik heb op een paar dagen de eerst twee Stieg Larssons uit, wat best goed is, met een gezin en zo. Maar toch: ik kom tijd tekort, vind ik. Waar is de tijd dat ik tijd had voor Fark, Slashdot, Boingboing en Digg? Voor Buffy en Firefly, fanfic en Aragorn/Legolas slash? :-D

Tja. The time for the fictional became time for the social. Ik zit gewoon uren op Twitter & Facebook. Praat met de buren, met medemoeders en girl geeks. Lees vanalles en nog wat over sociale media en "community". En merk dat ik daardoor ook al eens vaker op eigen initiatief uit mijn kot kom. Het is dus niet allemaal kommer en kwel; ik heb geheel geen reden tot klagen, ware het niet dat ik een grote behoefte voel naar meer luchtigheid in mijn dagelijkse leven.

En daar komt de kat op de koord: ADHD-ers hebben de onbedwingbare neiging om "toe te te voegen zonder af te nemen", om steeds meer hooi op de vork te nemen zonder iets te laten vallen. Mijn dagen zullen altijd te kort zijn en ik zal uiteindelijk moeten afremmen, voor slaaptekort me de das omdoet. Maar nu even niet. Want zie je: het gaat "officieel" best goed met me. Met andere woorden: de shrink is gelukkig, mijn medicatie staat eindelijk op punt en ook al zit ik opnieuw zonder coaches, ik loop momenteel niet gefrustreerd over mijn onkunde om Kolberg & Nadeau in praktijk om te zetten.

Goh ja, ik zou elke dag willen sporten en weer aan yoga en meditatie doen. Want de rust is vaak zoek. De moodswings daarentegen, die zijn bedwongen. And guess what: ik mis ze. Verlang best naar een licht hypomane episode. Of een crush die me compleet obsessief-compulsief uit de bocht jaagt.

Anything for some action.

Tja, het schijnt ook dat ADHD-ers last hebben van prikkelhonger. Wist u dat?


* "Time is what you make of it" was ooit de - volgens mij absoluut verwerpelijke - slogan voor Swatch horloges. Want als er iets is waar ik niet mee omkan, is het tijd. Voor mij geld enkel "time flies".

vrijdag 5 juni 2009

Spaghetti, BBQ en ander gedoe

Waarom kunnen mensen nu es geen yoga avond organiseren? Of een 10km bijpraat jogging? Of een meditatie weekend?

Dan zou ik niet zo balen gelijk ik nu doe. Want sinds ik sukkel met mijn schouder, moet ik het noodgedwongen wat rustiger aan doen, of ik heb pijn. En dan begint het: geen spinning en geen bodypump wil gelijk zeggen dat ik ongeveer niks meer "verbrand". Een uurtje striding, wat lopen op de band en 20 minuten trilplaat: it's not the same thing!

Dus ben ik lastig. Want ik mis de adrenaline. En ik loop al dagen in een "gemakkelijke" jeans - omdat de rest spant. Ik nam me wel voor om weer yoga te gaan doen en zéér geregeld te lopen, maar dat krijg ik dus niet gerealiseerd.

En moest het nu nog zijn dat ik op steun en begrip kan rekenen... Maar neen. Spaghetti, BBQ en ander gedoe zal het zijn. Vreten en zuipen. Tot het schooljaar eindigt. Gezellig!!!

woensdag 3 juni 2009

Golddigger

De Rossi-repairs zijn achter de rug. Ik heb een hele tijd geen schoenen gekocht. Maar de laatste dagen kriebelt het weer. Nu ja, ik hou het vast uit tot de solden. Maar ik ben aan het uitkijken. Naar iets met een lage hak. Sensible shoes. Sandalen? Korte botjes? Misschien moet ik eens geen gouden schoenen kopen. Misschien.

Van links naar rechts: Puma yogasletsen, Giovanni Bellini loafers, platte gladiator sandalen van dochter - maar absolut mijn maat



Van links naar rechts: hele hoge met een stevige hak voor een avondje dansen, Clarks 'Star Struck' wedge sandals, Sergio Rossi silk bronzo slides.

maandag 1 juni 2009

Het geluk van de mensen ...

Met vertraging naar Terzake09 aan het kijken, waar ze het hebben over het hoge zelfmoordcijfer en het feit dat de Vlaming de stap naar de hulpverlening niet gemakkelijk zet. "Investeren in preventie", haalt men aan en daar kan ik inkomen.

Maar aan de andere kant zijn de meeste Vlamingen toch geneigd om te doen alsof dat iets is voor losers, psychische klachten en depressies en zo.

Wearing badges is not enough

Wat doet een mens als iemand uit de vriendenkring in de partijpolitiek stapt? Die steunen, natuurlijk. Zeker als die vriend opkomt voor een partij waar je toch min of meer achter kan staan. Ook als is de de mate waarin je je met partijpolitiek wenst te associëren aan de lage kant, voor de vrienden wil je best een inspanning leveren. Dus kom maar op met de posters en de badges. En ja, bel maar voor de plakploeg...

Zo komt het, dat ik me liet overhalen om met het hele gezin naar de spa ledendag te trekken. Niet van ganser harte. Maar ja, het is in de zoo! En dat is leuk voor de kids! Zeker nu met de nieuwe olifant! Enfin, toen de wekker deze ochtend - veel te vroeg - afging, had ik me geheel in mijn lot geschikt. Het zou druk worden. Héél druk. En het was ook warm. Héél warm. Maar ik had me voorgenomen om te ondergaan en kan met blijdschap melden dat er geen echte obstakels opdoken. Ondanks het feit dat we met 6 volwassenen en 7 kinderen - waarvan 2 in buggy formaat - bij elkaar dienden zien te blijven.

Dat we in het heengaan het hele traject in de trein rechtstonden, beloofde. Maar bij nader inzien was dat niet omdat de trein vol was. Dat er enig geharrewar ontstond bij het halen van de "armbandjes", was een detail. Dat de 3 achtjarige boys af en toe in de krioelende massa verdwenen: no stress. We kregen wat we wilden: de baby olifant, en een lunchpakket. Met cola! En ne Mars! Tot mijn grote verbazing waren het de kids zelf die het signaal gaven dat het genoeg was geweest. Rond een uur of 2 al. Dus zaten we met ons allen om 14u47 op de trein naar Gent. En heb ik thuis nog wat geslapen en in de tuin gelezen.

En ook een hele discussie gehad over partijpolitiek. Laat ik concluderen dat ik steeds minder geloof in de vertegenwoordiging van het volk. Dat zal dan aan mijn wel eens extreem genoemde cynisme liggen, vrees ik.

Maar kom, I'm not complaining. Ik heb Kai-Mook gezien! En dochterlief nam een heleboel foto's om dit te staven.