The iron when it's hot

Opruimen en strijken zijn dingen waar ik het erg lastig mee heb. Het eerste iets minder dan het tweede. Maar dat heeft veel te maken met kinderen die groeien en nieuw spul nodig hebben en dat van mij pas krijgen wanneer ze wat te klein & versleten is verzamelen en inpakken. Voor wat hoort wat; dat weten ze.

Vorige week hebben we een boel spullen op DOKmarkt verkocht en de rest ging achteraf Kringloopwinkelwaarts. Alles wat niet meer paste is dus de deur uit. Good riddance.

Wat wel nog past - voor mij althans - hing grotendeels op het strijkrek. Ik zou er es werk van maken, en een paar uur strijken, tijdens mijn vakantie. Maar de Gentse feesten gingen voorbij en heel veel zomers spul had ik niet nodig toen. Dus draaide ik weer een paar weken op strijkvrij goed en foeterde ik constant dat ik "niks had om aan te doen". Eigen schuld, dikke bult. Ik weet het.

Voor mezelf kleren bijkopen, daar kwam zo goed als niks van in huis. Talloze keren dweilde ik in juli de winkels af voor mijn twee tieners die in soldenperiodes héél erg behoeftig blijken. Meestal raakte ik daarbij afdoende geïrriteerd om spoorslags naar huis te keren, eens het noodzakelijke gekocht was.

Het strontweer moedigde me ook niet aan om naar luchtige kleding uit te kijken. En daar draag ik nu de gevolgen van. Of ik geen kleren heb voor dit warme dagen? Euh, neen. Maar toen ik vandaag eindelijk aan die strijkplank stond, om het zomers goed weer draagbaar te maken, viel het me op dat ik terugdacht aan Djerba in 2007 en Turkije in 2009. Yup. Alles past nog mooi bij elkaar. En ik pas er nog in. Maar het meeste is versleten, verwassen of voddig.

Dat belooft voor het voorjaar van 2013.

Motivational issues (again)

Could it be I'm crazy enough to think I can do much more than I'm actually *really* capable of?

Oh neen, ik trap er niet meer in, in hiep-hoi motivationele shit.

"De constante drive om te iets bereiken zou wel es tegen ons kunnen werken" las ik deze week, en ik dacht: yeah right! Ook al plakt er aan deze quote op Lifehacker een artikel vast over hoe het dan wel moet om erg succesvol te worden, die ene zin is voor mij erg belangrijk.

Ik vraag me vaak af waarom mensen continu vooruit willen in het leven. Efficiënter willen zijn. Meer succes willen hebben. Is al dit verlangen naar "meer" of "anders" niet net de oorzaak van ons afzien? 

Goh ja, de maakbaarheid van het leven is al heel lang een van mijn stokpaardjes. Want ik geloof er niet meer in, in dat "willen is kunnen". Maar ik geloof in aanvaarding. En een plan.

Kan me erg vinden in dit artikel over "De valkuil van de overtuiging dat het leven maakbaar is".

Scandinavian slobber

Al dagen na elkaar kijken we hier naar de heruitzending van "The Killing" op een Nederlandse zender. De serie is fantastisch.

We lopen wel vertraging op als we samen tv willen kijken, maar zie, na 3 seizoenen Weeds zijn we aan iets nieuws begonnen dat goed vooruit gaat. En er liggen hier nog twee nieuwe DVD boxen; ene van Dexter en ene van True Blood. Allebei voor na Forbrydelsen. Binnenkort, want we zitten nu in de helft, denk ik.

Kijken moet in stilte, met de tv luid genoeg om iets te kunnen verstaan. Zo een freak ben ik dan weer. Ik hou erg van Scandinavische geluiden en hoe langer ik luister, hoe meer ik merk dat Deens toch gemakkelijker is, omdat het ietwat Duitser klinkt  - "Forbrydelsen" deed me gelijk aan "Verbrechen" denken  - en omdat het qua intonatie minder afwijkt van wat we gewend zijn.

Maar hoe schoon Deens ook mag wezen, ik heb weer zin om Zweeds te gaan leren. 't Is een zich herhalende fase in mijn leven: als ik denk dat ik tijd heb - wat natuurlijk een zinsbegoocheling is - of als september nadert - het moment waarop ik nog altijd met een hele reeks goede voornemens kom aanzetten, rijst het verlangen om een taal te gaan leren waar ik absoluut niks mee aan kan vangen.

Ik zou kunnen werken aan mijn Nederlands en Engels zodat ik - ik heb tenslotte het diploma - taallessen zou kunnen geven. Ik zou kunnen werken aan mijn Frans zodat ik er (beter) les in zou kunnen geven. Ik zou zelfs mijn Duits kunnen opfrissen, nu dochterlief ook dat vak volgt. Maar, zie,  ik heb vooral zin in Zweeds. Want dat zou een hobbyproject zijn. Tja.

There's beefcake in many flavours I guess

Kijk, ik ben heel blij dat hij voor mij uit London een tijdschrift meebracht. De "Elle UK" dan nog wel. Met voor het allereerst een man op de cover! En gelukkig ook veel zomermode, want ik heb het geheel niet voor David Beckham.

David Beckham is ne voetballist. Dat pleit niet voor hem. Toch niet in mijn wereld. Wat ze mij ook zeggen ("dat em niet zo dom is als em eruit ziet"), ik mag er niet aan denken. 
Yikes. Zo nen Johnny. Met dat debiel haar, die blinkoorbellen, collierkes en armbandjes. In mijn gedachten ruik ik al een heel storend stinkparfum voor patsers.

En wat zegt ge tegen zulke gasten?, dacht ik net ...

Wat er vervolgens in mijn hoofd opkwam, bespaar ik u, wegens grof en seksistisch. En ook wel hilarisch... 
Maar toch, niet iets wat mijn tieners thuis willen lezen.

Oh well, the wrong kind of beefcake it is.

Doe mij maar iets meer naturel, à la Jason Stackhouse.
Ik denk dat die naar versgemaaid gras riekt.

Plunge

Of ik er nog wel over raak, over die nu wel al héél lang aanslepende blogdip?
Ik weet het niet. "Iemand heeft de stille dagen afgeschaft", las ik net. En ik denk dat het zoiets is, wat ik ervaar.
Er zit niet genoeg tijd in een dag. Dat weet ik al lang. Heel vaak probeer ik er een stukske aan te breien, héél laat, 's nachts. Maar dan geraak ik - steeds sneller - opgebrand. En dat is ook niet handig.
Dus doe ik de laatste tijd wel eens wat minder. Alleen nutteloze dingen hé. Gelijk het halve internet doorlezen. Of veel tv kijken.
Ik kijk naar de "wat sneuvelt er eerst"-lijst en zie dat ik toch niet geheel fout bezig ben.

1. Ik verwaarloos ze niet, de (warme) maaltijden.
2. Slaap af en toe meer dan 6 uur.
3. Sport nog geregeld (wel véél minder dan dat ik zou willen, somehow)
4. Probeer zelfs om werk te maken van geregeld mediteren (hoewel ik meestal niet verder geraak dan lezingen over Boeddhisme beluisteren) .... 

Mijn Free Buddhist Audio verslaving is wat me deze dagen overeind houdt ...

Manage your social skill issues

 Sinds 27 mei (dat is precies 2 weken geleden) was ik te vinden op:

• 3 lentefeesten
• 1 babyborrel
• 1 spaghetti-avond 
• 1 verjaardagsetentje
• 1 verjaardagsdrink

Zou het kunnen dat dat een beetje veel was?

Not all those who wander are lost

All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost.
From the ashes a fire shall be woken,
A light from the shadows shall spring;
Renewed shall be blade that was broken,
The crownless again shall be king.

NEVER underestimate the power of Mallorn leaves.

I wanna sync.

't Is opgelost. En ze waren best vriendelijk, daar bij Nikerunning op FB. Maar ... mocht ik er niet zo aan gehecht zijn, ik had de hele Nike+ zwik al lang het venster uitgekeild. 'k Wil echter geen investeringen doen in andere registratie gear omdat dat erover is, voor mij toch.

Kathelijne Sierens

still no sync, since feb 29; the runs register on my iPod nano 4th generation (I copy them on paper now) and "workout data is sent to Nikeplus". No such thing happens though. Looked into it several times, did test too. I have NO clue.

 ·  · Yesterday at 22:07

• • 

    Nike Running Hey Kathelijne - Thanks for reaching out to us. To get you back on track, we encourage you to follow these steps:
    
    1) Dock your iPod device. When iTunes opens, go to the Nike+ iPod tab.
    2) Un-check the check box to "Automatically send workout data to nikeplus.com" and click Apply.
    3) Safely un-dock your iPod.
    4) Go for a run or short test workout. Around the room is fine.... just enough to register a distance on the iPod.
    5) Dock your iPod, select the check box to "Automatically send workout data to nikeplus.com" and click Apply at the bottom-right of the screen. iTunes will make the connection to nikeplus.com and send the workout.
    
    Note: At this point, the workout is not attached to your account.
    6) In iTunes, the button to "Visit nikeplus.com" should be displayed (you may be presented with a window to either "Visit" or "Don't Visit"). Click on Visit and your default internet browser should open and go to nikeplus.com.
    7) Your workout is visible, but it still is not attached to your nikeplus.com account. Log in to nikeplus.com and the workout will attach to your account.
    8) Close the browser window. It does not matter if you log out or not.
    9) Go back to iTunes and click on the button, "Visit nikeplus.com." Your web browser should open, but you can close it immediately.
    10) Go back to iTunes. Your email address should appear below the "Automatically send workout data to nikeplus.com" check box and the options Cancel and Apply will appear. Click Apply to save this setting.
    
    All future workouts will automatically upload to the appropriate nikeplus.com account. Let us know if you continue to experience issues.

    Yesterday at 23:03 · 
  • 

    Kathelijne Sierens Thanks. The above is exactly what I've trying several times. What happens is that I get a Request Timeout (The server timed out while waiting for the browser's request.) when I click the "Visit nikeplus.com" button. I can however log on to the site in any other browser tab. It seems as if the connection between the two is lost. Is it an account thing?

    23 hours ago · 
  • 

    Kathelijne Sierens will try again tomorrow, it is midnight here ...

    23 hours ago · 
  • 

    Nike Running Hey Kathelijne - If you change your default internet browser do you continue to experience this problem? It could be a network issue, do you have this same problem if you use a computer on a different network connection? Let us know.

    22 hours ago · 
  • 

    Kathelijne Sierens changed default browser to Firefox
    got new error msg. right after "Retrieving Account information": "iTunes could not connect to nikeplus.com .... ".
    An unknown error has occurred (1306). Make sure your network connection is active and try again.
    
    Retried with a new fake workout. Got it uploaded.
    Of course the workouts done in March, April and early May aren't there.
    But wait. There is something I can do.

    2 hours ago · 
  • 

    Kathelijne Sierens Moved the .xml files from "synched" to "latest" as described by https://discussions.apple.com/message/16092493#16092493

    2 hours ago · 
  • 

    Kathelijne Sierens It worked. But I spend at least 8 hrs looking for a solution in the past 2 months and there's still all the double entries I need to clean up in dailymile ... The good thing is, I know what is under the hood now. But this is no obvious stuff for just anyone. I wish there were cleaner procedures, cause currently I still don't know what caused it. An upgrade right after feb 29? Something with the fact that I've been using Google Chrome? Anyway, it worked and I hope it won't happen again.

    2 hours ago · 
  • 

    Nike Running Hi Kathelijne - We're stoked to hear that everything is all squared away. We will be sure to take note of this feedback as we appreciate your open and honest response. Let us know if we can assist you with anything else.

    2 hours ago · 

Bwah, ze mogen mij es een paar loopsletsen opsturen om mij welwillend te stemmen. Best wel.

The cruellest month

Veel te vroeg wakker gemaakt omdat er eieren te rapen vielen. Later toch terug gaan liggen, tegen beter weten in. Met mijn ogen dicht, maar wakker, met een hartslag van minstens 130 - ik herken het gevoel.

De lijsten blijven komen.

Van things to do, people to see, places to go. Werk dat op me wacht, ontelbare klussen in en om het huis, tandarts-, oogarts- en doktersafspraken, leeslijsten, schrijftaken, sportplannen en voorbereidingen voor uitstappen. Babyvisites en rugbymatchen en nog te koken maaltijden. Vermoedelijke verwachtingen ook: moet  ik niet eens langs bij die en die, kwestie van vriendelijk en beleefd te zijn?  Ik maak me zorgen over van alles en nog wat. Doe ik wel genoeg???

Ik ben op en versleten en alles is onoverkomelijk. Geen rust. Geen energie. Geen vingernagels. Geen lucht.

Maar zie, het is een jaarlijks wederkerend iets, neen? En het gaat over.

Alleen: ik ben dat hyperventileren kotsbeu, wegens te vermoeiend. 

Wu Wei Weekender

Stirring a commotion

Je moet het maar doen, 9 maand voor de opening, terwijl de zaak nog in compleet in de steigers staat, een zeer aantrekkelijke website voor je "Wellbeing center" draaiende hebben. Maar heel verwonderlijk is het niet, als je weet dat Jo Heirman, de bezieler, op het internet als "in een vorig leven topmarketeer" omschreven wordt.

Toen ik een goeie 7 maand geleden voor het eerst van Wu Wei hoorde - ik denk dat het op Facebook was - las ik met aandacht over hun verhalenwedstrijd die op dat moment liep. Even overwoog ik om zelf een stukje te schrijven. Het onderwerp lag me wel. Maar toen zag ik Sandy' s stuk. En 't was iets eenvoudiger om gewoon een stem uit te brengen. De prijs die eraan vasthing - een gratis weekend Wu Wei wellness - die interesseerde me wel. Dus schreef ik me in op de site (en gelijk ook voor de nieuwsbrief), hopende dat mijn steun aan Sandy haar en misschien ook mij iets zou opleveren.

Dat stemmen-voor-het-beste-verhaal zorgde ervoor dat de zaak viraal ging. En ik vond het goed. In tegenstelling tot de talloze "post een foto of videofilmpje en laat uw maten stemmen"-wedstrijden, was dit gelijk eens NIET voor tieners.

Tot mijn grote vreugde viel nog geen week later - op de dag na onze huwelijksverjaardag dan nog - deze mail in de bus:
"We hebben goed nieuws voor jou. Het toeval heeft jouw naam uit de bus gehaald als stemmer van de week in de verhalenwedstrijd ‘WuWei verhaal van het jaar’. Jij kan dus 2 dagen komen verblijven in Wu Wei. Je wint immers een arrangement dat een overnachting en ontbijt en toegang tot de spa gedurende 2 dagen omvat. En dat allemaal voor 2 personen. De mogelijke data van de overnachtingen zijn 8 of 11 februari 2012 of 7 of 10 maart 2012. Kan je ons hieruit je voorkeur bekend maken! Meer informatie volgt dan in de loop van de volgende weken"

Hoera! Gewonnen! En schoon cadeautje voor de volgende (twintigste!) huwelijksverjaardag. Yes!!!

Een gegeven paard ... 

We kozen - voor zover ik me herinner - voor 10 maart. Maar toen ik begin maart op de site zag dat de opening naar 13 maart verschoven was, vreesde ik dat het niet zou lukken. Dus mailde ik effe. Nog voor we alle "kinderopvang" geregeld hadden. Gelukkig maar. Want dit kwam als antwoord.
"De opening van Wu Wei nadert met rasse schreden. Maar 10 maart gaan we nog geen hotelvergunning hebben van de brandweer. We vinden dit heel vervelend en hebben dit ook zelf niet in de hand. Onze excuses daarvoor. Maar je kan uiteraard jouw gewonnen weekend op een ander moment opnemen. We hebben een aantal data voor wedstrijdwinnaars gereserveerd: ..."

Wel lullig, maar aan brandweer kan je niets doen, dus verlegden we naar van 24 maart, het lang weekend van Dies Natalis.

Strak plan. Dacht ik.

Maar de opvang geraakte niet vlot geregeld. Er werd gebeld en gepland. Nog gebeld en gepland. En toen bleek dochter op zondag 25 maart voor een week op schooltrip te vertrekken zodat het een - met het busdrama tussenin - een vrij helse voorbereiding werd. Opnieuw gebeld en gepland dus. En knorrig - want zoals altijd verstoken van behoorlijke nachtrust - bedacht ik me dat er ook een uur van af ging, met dat zomeruur.

Een paar dagen later las ik dat de opening naar 23 maart verschoven was. En toen, op woensdag laat, kwam dit:
"Vrijdag opent Wu Wei zijn deuren. Maar vandaag is de brandweer langsgeweest en hebben we nog geen goedkeuring voor alle kamers. Vervelend, maar we hebben dan ook niet de mogelijkheid om jou aanstaande zaterdag te verwelkomen in ons hotel. Je kan uiteraard jouw gewonnen weekend op een ander moment opnemen. Gelieve jouw voorkeur aan mij door te geven en dan zorg ik voor de reservatie. Nogmaals mijn excuses, maar in de laatste rechte lijn zitten wat onverwachte kleine bochten. Bedankt voor jouw begrip"

Lap. Ik zag het niet meer zitten. Mijn kosten-baten analyse zegde me dat het genoeg was geweest. Alle begrip voor die mensen en hun nieuwe zaak, echt waar, maar voor mij hoefde het niet meer.

Hubby mocht het afhandelen, als ie dat nog zag zitten. En hij opteerde voor 31 maart - 1 april, omdat de kinderen dan met de jeugdbeweging op weekend gingen.

En yup, vorige vrijdag stapten ze op de trein, deden wij als ouders onze rugby cantine duties en zetten we de wekker om er zaterdag op tijd uit te geraken. Voor de langverwachte wellness.

Dat er onderweg op het dashboard twee verontrustende lichtjes aanfloepten en de mannen van de garage ons aan de telefoon voorspelden dat we "vermogen zouden verliezen en dan stilvallen", bracht ons niet direct in een zen-modus. Maar we geraakten er. In één stuk. Met de wetenschap dat het terugrijden risico's inhield en er na het weekend kosten-aan-de-auto zouden volgen. Bij aankomst stonden we dus redelijk stijf van de stress ...

En nu genieten ... 

Aan het onthaal werden we verwelkomd door Jo himself. We konden onze koffer opzij zetten en hij overhandigde ons elk een blauwe armbandje en een linnenset. Vervolgens konden we ons omkleden. Naar badkledij. Nog een chance dat ik vooraf op de site(*) had gekeken en daar mensen in zwemspul zag of ik had er misschien niet bij stilgestaan om bikini en zwembroek in te pakken. In mijn wereld doe je sauna's bloot, maar soit, Wu Wei is dan ook geen sauna complex.

De omkleedruimte gaf een eerste impressie van de inrichting: een grijze betonkleur en (ruw) blank hout voeren de hoofdtoon. Heel simpel en mooi. Dat de lockers openen en sloten met de (RFID) armband tegen het knopke, dat had ik subiet door. Het viel me ook direct op dat er nergens bordjes met uitleg hingen en dat vond ik gewoon top. Alle nodige uitleg, die kregen we van Jo, tijdens de rondleiding die toen volgde. Op onze zelfgevouwen flipflops en in fantastisch ruime "Jedi master" badjassen, sletsten we hem achterna, door het hele complex. En dat is groot. En goed ingedeeld in aparte ruimtes, zodat het knus blijft.

Het zwembad is een goed punt om te acclimatiseren, meldde onze gastheer. En dat namen we van hem aan. Na de tour hingen we dus de badjassen in de verwarmde "kast" en gleden we het water in. Dat we in het zwembad op de rode knop moesten duwen om de bubbels in gang te zetten, dat had mijn wederhelft goed onthouden. Dat ik de (grote) rode knoppen aan beide kanten van het zwembad onmiddellijk als alarmknoppen beschouwde, was dan weer mijn verdienste. Nu ja, ook de dame die na ons binnenkwam drukte zonder aarzelen het alarm in. Buiten, waar de stoom boven het water hing wegens toch wel frisjes kon je dus bubbels activeren. Of een plets water op je hoofd krijgen. Warm water, want (nog zoiets!) in dit hele center was er geen enkele kraan waar er onverhoeds koud uitkwam. En geloof mij, dat werkt rustgevend, als je bewust voor kou moet kiezen.

Na het zwembad ging het richting hammam. En die is - zoals al in Noord-Afrika - van het tegelloze soort. Drie ruimtes na elkaar zijn er: de scrubkamer (met handschoentjes en schepkommetjes), dan warm en dan nog warmer. Achteraf gingen we douchen en liggen op de bedden bij de droge sauna. De gashaard brandde nog niet. Maar het was er aangenaam, en licht genoeg om te lezen. Hoewel ik na een stukje krant toch wel indoezelde. Toen we er lagen waren we blij dat er ook hier geen muziek speelde en dat er geen van die idiote gekleurde lichteffecten waren. Misschien is het ondertussen passé, maar ik heb nooit begrepen wat er rustgevend is aan lelijk licht. Chapeau voor de goede smaak dus, bij Wu Wei.

De grote droge sauna (met ijs ernaast) was de volgende halte. Hop, de zandloper om en 15 minuten hitte en rust. Daarna douchten we en zwommen we weer een beetje. Om dan naar de buitensauna te trekken. Die was eveneens de moeite, maar buiten douchen - ook al was het water niet koud - zag ik niet zitten, dus probeerden we de "belevingsdouche" uit. De benaming bracht ons aan het lachen; we zijn niet zo belevingsgezind. Maar de effecten die je bij het doorwandelen van het gangetje met verschillende douchekoppen in het plafond meemaakte, waren tof. Hier zaten er koude stukken tussen, maar dat wisten we vooraf. Persoonlijk zou ik voor altijd onder de "mist" willen blijven staan. Als een gekko in een terrarium. Yup.

Tussendoor hebben we nog effe in de rustruimte bij de open haard water gedronken en wat gelezen. En toen was het tijd voor de "rug aan rug". Met zijn twee in een duo behandelingskamer, waar je om beurt een stuk behandeling kreeg. Elk op een verwarmde tafel - that is amazing! Met tussen elk deel een soort van zware warme zadeltas (?) op je rug. Eerst scrubben. Dan smeren en dan masseren. Een uur lang. Oh ja, ik viel in slaap. En schrok snel terug wakker. Ik wou het bewust meemaken, dacht ik zo. Als het aan mij lag, mag dit elke dag.

Nadien dronk ik groene thee en bleef ik wat suffen, terwijl hij na een kop koffie de laatste halte - de sauna boven met buitenzicht - opzocht. De dompelton (in de vijver) was hem net iets te koud. Het warme Japanse bad - zo'n grote houten ton op het terras - daarentegen, vond hij super. Ik heb ze gemist, want het werd toen stilaan tijd om te eten - we hadden gereserveerd. We kleedden ons dus om en gingen voor het eerst onze kamer opzoeken.

De kamer bleek een sneeuwwit geschilderde suite onder de balken. Alweer met houten vloer en betongrijs bezette delen. Achter het bed een scheidingswand en dan een groot ligbad. Plus ook nog een inloopdouchecel met (hand- en regendouche) en een toilet. Geen kasten, wel kisten en een kledingrek. Een compacte witte muziekinstallatie, mét cradle. En geen tv. Die was er nog niet, maar dat vonden we net zo horen.

Over het avondeten wil ik kort zijn: het was heel lekker en de huiswijn beviel me ook. Wat de prijs/kwaliteit betreft kan ik geen onderbouwde uitspraken doen. Als ik "uit" eet is het meestal goedkoop, semi-Aziatisch of helemaal veganistisch. Ik geef niet om restaurantbezoeken. Heb dus geen referentiekader.

Verder heb ik ook geen last met "elders" slapen. Meestal doet me dat niks. Ik kan alleen maar zeggen dat het Wu Wei bed het meest fantastische is waar ik ooit in lag, (veel) beter zelfs dan dat in het Amstel Hotel.

Deze ochtend genoten we van het ontbijt. Een lekker buffet, met veel keuze. Klassiek van opzet, maar met goeie produkten. Meer moet dat niet zijn.

Nadien bezochten we Kortrijk - heel kort maar, een stadswandeling en een bezoekje aan het 1302 museum dat op de eerste zondag van de maand gratis open is. Voornamelijk als verkenning (Is het iets om met de kinderen te doen? Ja dus!) en om boekskes en brochures te rapen, zodat ik fietsroutes en dergelijke op papier in handen heb (en niet van een site moet gaan afdrukken).

To conclude

• Wat me echt opviel bij Wu Wei: ondanks het feit dat er andere gasten waren, waren we in elke sauna met ons tweeën. Op 't gemak. Luxe! 
• Ook al ben ik verwend met dagelijks-het-hele-jaar-door sauna in mijn fitness abonnement. Ook al ga ik naar de kine als ik weer es schouder- of nekpijn heb. Er is niks wat op kan tegen een professionele massage. 
• Wat ik erg aan het interieur apprecieer, is het ontbreken van tegels. De grijze (tadelakt?) pleister ziet er niet alleen mooi uit, hij blijft waarschijnlijk langer mooi omdat je met geen voegen af te rekenen hebt. Het moet hoe dan ook geen makkie zijn om een plek met zoveel nattigheid te onderhouden in ons Belgische klimaat.
• Dat het brandalarm twee keer afging, is onder de huidige omstandigheden begrijpelijk. Aleen jammer dat we bij de tweede keer beiden (verrassend vroeg) al diep sliepen en dus een beetje panikeerden. 
• De liefste man van de wereld liet me zonder morren op een trein naar huis stappen. Zes-en-een-halve euro voor mijn zielerust. Hij was eerder thuis dan ik.

----

(*) Niet dat ik er blootfoto's had verwacht, maar bij den Escape bijvoorbeeld, slaat Isabelle in het promofilmpje zedig een handdoek om, waardoor je snapt dat men eigenlijk normaal bloot is in de sauna en de zonnebank (duh!).

Symptomen en remedies

Het zou een rustige week worden, dacht ik. Wegens vooraf vrijaf voor Dies Natalis, een kinderloos wellnessweekend en dan dochter weg op schooltrip. Toen de mevrouw van het ADHD onderzoek belde zegde ik OK, ik heb tijd voor u. Toen ik een online OU opleiding kon volgen, aarzelde ik niet om mij in te schrijven.

En vervolgens liep er een en ander in 't honderd. De wellness werd gecancelled. Niet door ons. Hun kamers ware blijkbaar nog niet in orde voor de brandweer. Er ging nog iemand dood in zijn familie. Zoonlief die het hele weekend van hot naar her reisde was op maandag echt ziek. Mocht naar de dokter. Dus ik nam noodgedwongen de namiddag vrij. De Belgacom mailbox van groottante was voor de zoveelste keer op sterven na dood en ik kreeg hem niet vermaakt. Het telefonische interview - all for science, dat weer - bleek een hele boterham. Een massa vragen over aandachtstekort, hyperactiviteit en impulsiviteit, de klassieke symptomen dus, die ik moest beantwoorden "alsof ik geen medicatie nam". En ik besefte dat er toch wel een groot verschil zit tussen zonder en mét. In die mate dat ik nu best kan lachen met al de ellende waar ik constant tegenaan liep.

Ouder en wijzer? Misschien.

Veeleer: me zeer bewust van wat ik doe, zou kunnen doen, en niet doe. Het sporten gaat redelijk, hoewel ik de 5-6u per week van 2010 op dit moment niet haal. De mindfulness, dat lukt niet. Zeer ironisch is dat ik op een week tijd minstens drie mensen overtuig om dat hele goeie boek, The Mindful Manifesto, te lezen of gelijk een 8-weken cursus te volgen bij Breathworks. Omdat ik erin geloof. Het werkt. Zelfs W. zat deze week een hele dag in een David Dewulf voor UGent Mindfulness opleiding. Maar zelf slaag ik er niet in. Te moeilijk. Het vergt te veel aandacht en te veel discipline. Ik kan het niet alleen. Dat vooral. Nu ja, voor de rest verdien ik vast prijzen voor therapietrouw.

Ik stond vandaag ook met mijn fiets zonder remmen voor de deur van fietsenmaker, en die was gesloten. En hij ging naar de derde begrafenis-met-maaltijd op een maand tijd - eerst zijn vader, dan een tante en dan een oom. Het kruipt in de kleren.

Het was geen rustige week. Soms lijkt het alsof we al maanden van noodgeval naar noodgeval hobbelen. Maar dan bedenk ik me dat ik toch iets meedraag uit "Entering Emptiness" de bijna 8 uur durende Free Buddhist Audio reeks die ik op continue repeat staan heb.

Nothing is permanent. Nothing persists. 

There is just change.

# Wijvenweek. Nil Volentibus Arduum.

Als ik aan toekomstdromen denk, kom ik steeds uit bij een van de belangrijkste “geloofspunten” uit mijn jonge leven: “willen is kunnen”. Zo simpel leek het: je hebt alles in huis, maak het nu maar waar.

Wist ik veel dat er tientallen jaren zouden overgaan eer ik - voortdurend struikelend over “beperkingen” en “middelmatigheid” - zou snappen dat ik vooral mezelf voortdurend teleurstelde. Dat de “great expectations” voornamelijk uit mijn brein sproten en er voor de rest niemand wakker van lag.

Nu ja, op een zeker moment is het inzicht toch gekomen. Met nieuwe dromen, die een stuk realistischer waren. En vooral: waar geen al te grote haast achter zat.

Kijk, ik doe mijn job graag. Inhoudelijk, that is. Technische communicatie is mijn ding. En ergens hoop ik erop dat ik - nadat ik een Acceptable Use Policy heb gebrouwen die op applaus wordt onthaald en nadat onze website met medewerking van het hele team in een wip gemigreerd is - mij volledig op méér vormingswerk kan toeleggen.

Als smartboard genius voor de klas. Yay! Vollen bak “how-to” filmkes draaiend. Eindelijk eens mijn “23 dingen” geven aan de bibliotheek medewerkers. Webconference-gewijs. Aan volwassenen. Over IT. Over sociale media. Of misschien ook over iets anders. Als ervaringsdeskundige of zo. Want dat doe ik gewoon gedurig. Mensen helpen en op weg zetten. Ze doorverwijzen, naar job- , ADHD- en andere coaches. Ik kan het.

Het zware geschut in mijn pedagogische vorming - de lerarenopleiding - heb ik al vaak overwogen, maar eigenlijk is die voor mij niet essentieel. En ik zou me eraan overtillen. Dat ook.

Misschien ga ik voor een ervaringsbewijs. Zeer zeker voor nog kortlopende bijscholingen - zoals wat ik al volgde bij Stichting Lodewijk de Raet. De voorbije dagen volgde ik de UGent "basisassistententraining".

Het gaat de goede kant uit.

#Wijvenweek. Het bijna-placebo-effect.

Vroeger dronk ik een glas witte wijn. Of meer dan een glas. To smooth off the edges.

Als mijn hoofd op ontploffen stond. Of als ik een weer zo'n fijne dag vol hyperventilatie en angstaanvallen doormaakte.

Niet dat ik een drankprobleem had hoor. Verre van. Maar ik krijg nogal snel koppijn. En alcohol is een dikmaker. Die de nachtrust verstoort en zo. Niet gezond.

Nu drink ik nog uiterst zelden. Ik heb een overeenkomst met mijn dokter. Jaarlijks krijg ik één klein dooske Xanax in een belachelijk lage dosering. Voor héél het jaar. Ik spring er zo héél erg zuinig mee om dat ik het niet eens opdoe, op één jaar. Dat ik er al "over datum" heb moeten wegdoen.

Maar gedomme, ben ik blij dat ik WEET dat ik dat achter de hand heb.

Hoe zeer ik het ook anders zou willen, daar kan geen meditatie tegen op.

#Wijvenweek. Presteren moet je leren!

De mening die ik gisteren al wou ventileren betreft kinderen. Maar gisteren zat ik te lang voor tv. Te kijken naar  wat er gebeurd was. Met kinderen, van dezelfde leeftijd als mijn zoon. 

Nu ja, de mening.  Daar moet ge u niet te veel bij voorstellen. Qua nuances en zo. Of sterk uitgewerkte argumenten. Het is een mening hé en "opinions are likeassholes, everybody's got one and everyone thinks everyone else's stinks."

Allé hup: het gaat dus over de tendens om kinderen bewust (zwaar) onder druk te zetten om ze "klaar te maken" voor de maatschappij. Omdat het zogezegd het best is om ze "de realiteit" te leren kennen. Want het is geweten dat ze allemaal op hun prestaties afgerekend zullen worden . Ze kunnen dus maar beter voorbereid zijn!

• 't Is een goede school want ze moeten er veel werken. Elke week een paar toetsen en zo.
• Ik stuur ze liever naar een "moeilijke" school waar ze dagelijks minstens 2 uur huiswerk hebben. Daar leren ze nog iets van.
• Mijn kind moet op internaat want daar krijgen ze studiebegeleiding. Voor de lagere school kon ik daar nog zelf tijd in steken, maar voor het middelbaar is dit de beste oplossing.

... zijn een paar van die dingen die ik hoorde en waarbij ik spontaan "griezel gruwel" dacht. Waar slaat dit nu op? Is dat serieus bedoeld? 

Dat je als ouder aansprakelijk wordt gesteld voor de (schoolse) prestaties van je kinderen, daar kan je niet aan onderuit. Maar wie is er gebaat bij streven naar "prestaties"? 

Volgens mij zijn motivatie en leergierigheid belangrijker dan kennis en presteren. 

Gedurig stress ervaren is op zich niet leerzaam, denk ik zo.  

En: niks zo vies als "schoolmoe".  

Oh neen, ik ga  niet geheel betoeterd de kaart van een 'doe maar waar je zin in hebt' systeem trekken. De mijne zitten in een (Freinet) derde Latijnse en een (klassieke) zevende klas buitengewoon lager onderwijs voor kinderen met een leerachterstand. Heel verschillend. Maar op dezelfde manier benaderd thuis. Hier geen uren mee huiswerk maken en lessen opvragen. Hier ligt de nadruk op uw plan trekken in het leven. En dat gaat eigenlijk best goed.

Kinderen (zwaar) onder druk zetten leert hen - volgens mij - vooral iets over hoe het leven aanvoelt voor hun ouders. 

#Wijvenweek. Hé, het is oké (en laat mij gerust, ja)

Dat ik me niks kan (en niks WIL) voorstellen bij "tegen vriendinnen, giechelend bij een glas witte wijn", dat ligt geheel aan mij.

Hier "kleine kantjes" en "guilty pleasures" opbiechten en daarbij origineel en een beetje grappig voor de dag komen? Pfft. Het is me niet gegeven.

Zijn al de herkenbare dingen niet al es opgesomd op "Hé, het is OK" pagina’s in Glamour, Flair en consoorten? Ik denk het wel.

Nu ja, ik ben verre van perfect en ook niet zo’n gemakkelijk mens, dus er valt wel een en ander op te sommen. Maar niks dat mijn echte en virtuele naasten nog niet weten.

Once and for all: de kleine kantjes

• aan huishoudelijk werk heb ik een broertje dood 
• ik erger me steendood aan andermans wanorde 
• over bovenstaande “issues” kan ik grenzeloos zagen, kreften en in herhaling vallen
• ik ga wel es - geregeld - shoppen om te shoppen. Alleen naar Kringloopwinkels. Dat wel
• ik word héél lastig als ik niet genoeg sport of niet genoeg buiten kom
• als ik mijn hoofd niet leeg kan maken, dan geraak ik overprikkeld en defensief
• dan wil ik met rust gelaten worden  - neen, ik ben niet kwaad of zo; ik wil gewoon geen input meer. 

Guilty pleasures? You wish! Ofwel heb ik geen gène (en kan het mij niet schelen wat u "schaamtelijk" vindt). Ofwel ontbreekt de guilt (u doet het vast ook, dus waarover moet ik mij precies slecht voelen?).  So be it. 

#Wijvenweek. Een heel proper meiske.

Ik ben 45 en besef dat ik het grootste deel van de dag mijn uiterlijk nergens voor nodig heb. Naarmate ik vermoeider ben, kijk ik minder en minder in spiegels. Waardoor ik uren kan rondlopen met haar dat aan alle kanten fladdert omdat ik tussen het fietskot en ‘t kantoor wel de jas met kap uittrok, maar de gevolgen van die actie niet visueel gecontroleerd heb. ‘t Is niet alsof slonzig my middle name is. Dat nu niet.  Maar er erg mee inzitten, met uiterlijkheden, dat doe ik al lang niet meer.

Een heel proper meiske. Dat ben ik. Mijn ochtendritueel is al jaren hetzelfde. Douchen en haar wassen, deo, oogcrème en dagcrème en sinds de kinderen zich geheel zelf behelpen ook een lek bodymilk en enige minuten haar drogen. En tanden poetsen, natuurlijk.

Andere verfraaiingswerken zijn geheel optioneel en meestal vrij beperkt. Of ik er "opgekuist" uitzie, hangt af van de goesting van ‘t moment en van het lesgeven. Sta ik voor de klas - een paar keer per maand is dat - dan is het "netjes", met wat make-up.

Strikt genomen laat mijn levensstijl niet veel "show" toe. Tachtig percent van de tijd ben ik per fiets onderweg en ik douche ook geregeld twee keer per dag (‘s ochtends en na het sporten). Bijgevolg ben ik geen grote fan van schminken, retoucheren en ontschminken. De hoeveelheid make-up die ik nog in huis heb past in één tasje. En wegens houdbaarheid en hygiëne belandt het meeste daarvan voor het half op is in de vuilnisbak.

Kappers hebben geen werk aan mij. Twee, drie keer per jaar gaat er een stukske van mijn rechte carré af. Ik ben origineel een rosse en probeer dat met henna zo te houden. Doe-het-zelf, zonder chemische vuiligheid. Er kruipt tijd in. Maar ik ben best fier op het resultaat.

Uit zelfrespect heb ik me ooit (in 2005 was dat) voorgenomen om niet meer al te casual (lees: puberaal) voor de dag te komen en meestal lukt dat, tegenwoordig. Maar véél moet ge er u niet bij voorstellen.

Ok, ik heb massa’s kleren. Rekken vol, op soort en op kleur gesorteerde stukken. Broeken en rokken. Jasjes en shirts. Schoenen en tassen. Sjaals en riemen. Zo veel, dat ik tegenwoordig foto’s bijhoudt (op FB) - om overzicht te houden.

Het leuke is dat ik dus keuze te over heb. Maar er is altijd meer ongestreken dan gestreken. Te veel dat niet comfortabel zit op de fiets. En soms eet ik iets te graag en kan ik driekwart van die kleren niet aan. Of toch niet zonder worst-effect.

Elke werkdag fiets ik door weer en wind via de schoolpoort naar Nerd Central. Waar stijl- noch dress-codes gekend zijn. Of ik nu in jeans, sweater en sneakers of strikblouse, pencil skirt en stiletto sandalen verschijn: het maakt niet uit. Alles kan. En dat vind ik leuk. Juist omdat ik er van de ene dag op de andere compleet anders kan uitzien, heb ik al rare dingen meegemaakt. Als mensen die me ter gelegenheid van een vergadering vriendelijk de hand kwamen schudden om kennis te maken, terwijl ze twee weken eerder OOK met mij in vergadering zaten. Ik vermoed dat ze me een beetje zottekes vinden. Maar dat geeft mij niks hoor. Ik hou van kleurig en ik verkleed mij graag.  En gij nu ...

Do not stop trying just because perfection eludes you

Alles went. Zelfs 900 kcal op een dag.

Persoonlijk had ik er graag een passender context bij gehad; iets als een ashram met vier uur yoga, vier uur meditatie & chanting en diverse lezingen per dag. Dan haalde ik ook probleemloos mijn 'andere' doelstelling; die waar ik een 'simple tool for engraining new habits' voor inschakelde. 'Good evening Kathelijne! This is just a reminder about meditating for at least 15 minutes today!' valt er nu dagelijks in mijn mailbox - dank zij HabitForge. En ik moet zeggen dat het goed ging. De eerste zes dagen. Maar nu alweer niet meer. 'Sorry you weren't successful at your ''meditating for at least 15 minutes'' goal' werd het ondertussen.


Maar niet getreurd: vandaag is gewoon weer "Day 1". De dag waarop de postbode me - na een nacht waarin ik nauwelijks sliep omdat ik domweg mijn medicijnen vergat - uit bed belde voor een groot pakket. Van Amazon. Met een boek dat véél groter bleek dan wat ik me bij het prentje voorstelde.

En een DVD waar ik nog niet naar heb gekeken.

Nu moet ik me nog enkel door beiden worstelen en dan komt alles geheel goed. Of zo.

Tussen het het schilderen en de lenteschoonmaak door, that is. 

A snackerel and a bite

Het is pas op die momenten dat je niet “mag” eten, dat je begint te zien hoe vaak je wel aan eten denkt. En hoe vaak je dan wel eet. Dat ook. Eigenlijk is het al bijeen een wonder dat ik geen 150 kilo weeg, bedenk ik me dan. Want ik eet wat af, zo gemiddeld.

Gelukkig was er vanochtend De Morgen om me op te vrolijken. "België doet niets tegen obesitas" stond er in rood op de voorpagina. En ik dacht: dat klopt niet! Want ik ben er WEL hard mee bezig, met gezond eten, voor het hele gezin. Sterker nog: ik leer de mijnen vegetarischer eten en ga straks weer meedoen aan 40 DAGEN ZONDER VLEES.

Fluks bladerde ik door naar het artikel dat me ongetwijfeld het trieste lot van die 200.000 zwaarlijvige kinderen uit de doeken zou doen. Om te zien dat ze het bij De Morgen - net zoals hier recentelijk - van prentjes moeten hebben. 

Allo seg, wat is dat nu? Was de inspiratie op?

Visualization 2

This is what happens in my head. 

Visualization 1

This is what happens in my head.

Filmke! Workshops! Training!

ZitStil zit gelijk niet stil aan het begin van dit jaar. Ze gaan gelijk eens wat meer doen voor volwassenen met ADHD.

Bon.

In een interview op de regionale zender ATV geeft directeur Ria Van Den Heuvel van centrum ZitStil meer uitleg over de moeilijkheden die volwassenen met ADHD kunnen ervaren.

En dan zijn er  ook workshops.

En een "Vaardigheids- en cognitieve training".

We gaan dus nog wat bijleren dit jaar.

The Top 3 Ways in Which Too Much Stress Can Kill You

Men neme een zondagnamiddag waarbij "bekomen van te veel recente stress" het hoofddoel is.
Men voegt toe:

1. Een mooie inox Smeg afwasmachine die plots niet meer in gang wil. Panne dus.
2. Een man die op zijn sokken van de trap komt met een open MacBook in zijn handen, terwijl hij uitleg leest over afwasmachines. Uitglijdt. Valt. Ouch.
3. Water dat uit het plafond van de woonkamer drupt terwijl er boven wordt gedoucht. De badrand lekt. Of zoiets. Want die badkamer is steenoud en eigenlijk hebben we geen idee wat erachter steekt. 

OK, veel stress is niet gezond. 
En ik ging het in 2012 wat rustiger en mindfuller aanpakken.
Tja.