dinsdag 28 juni 2016

De eerste weken














OK, het werkt. Zelfs al eet ik op de dagen tussenin als voorheen - te veel dus - mijn gewicht gaat omlaag.

Inzicht

Met ouder worden apprecieer ik ze meer, momenten van inzicht.

Wanneer de rammelende legoblokjes in mijn kop elkaar vinden en er met een klik iets *nieuws* ontstaat. Iets wat me blij maakt.

Spijts mijn solitaire neigingen, weet ik ondertussen dat inzichten er eerder komen door - yikes - praten dan door lezen.

Goed dus dat er af en toe nog mensen zijn waar ik een gesprek mee kan hebben.

Goed dat er Mindfulness lessen zijn. En Boeddhisten. En therapeuten. Yep.

zaterdag 25 juni 2016

Fat

Met een werkgeheugen als het mijne is het noodzakelijk om zaken neer te schrijven. Ik hou dan ook veel bij. Al lang. En als ik iets bijhou, gebeurt dat meestal op een georganiseerde/gestructureerde manier. Zo heb ik sinds 2007 geregeld mijn gewicht ingegeven op valtaf.nl en dat resulteert in deze grafiek.



In 2007, in de nasleep van een zware burnout-met-opname kwam de 75 kilo in zicht. Ik sportte wel heel geregeld in die tijd, maar kon ook elk beetje troost gebruiken. En dat is eten absoluut.

Eten maakt mij rustig. Het is altijd mijn "drug of choice" geweest. Voornamelijk omdat ik een schijtlaars/controlefreak ben en "verstandig" omga met roken, drinken, medicijnen & minder legale stuff. Er zijn ook genoeg statistieken over ADHD en verslaving die me schrik aanjagen.

Nu ja, indertijd was ik dus vrij actief maar moddervet. Toen ik begin 2008 besloot om het roer om te gooien, deed ik dat gelijk grondig, met een combinatie van een streng (poederkes & ketose) dieet en veel lopen. En voor ik het wist zat ik aan de magische grens van 60 kilo. 

De volgende vijfenenhalf jaar schommelde mijn gewicht. Bijtijds poogde ik om terug naar 62 kilo te zakken (dan kan ik in AL mijn kleren), wat niet vaak lukte, maar zwaar ontsporen deed ik ook niet. Tegen het einde van 2013 had ik voor een volle marathon getraind en in het voorjaar van 2014 liep ik de stadsloop en een paar andere evenementen. 

En toen - in de zomer van 2014 - viel ik stil. Mijn linker voet deed pijn en dat bleef maar duren. Het bleek "plantaire fasciitis” te zijn. Ik voelde me ook niet echt goed, wat achteraf een complete giller bleek. Door mijn absolute onwetendheid over de (peri)menopauze, had ik alle ongemakken die ik ervoer aan mijn extensieve loopschema toegeschreven. Tot iemand me een boek uitleende en ik plots doorhad dat het wel es hormonaal kon zijn. Ik had geen flauw idee. 

Bijna een jaar later, in juni 2015, toen de linkervoet net genoeg hersteld was na een aantal kine sessies, knalde ik van mijn fiets. In loopoutfit. The irony. De zomer, dat was 8 weken rolstoel en dan krukken en een driewieler.  Achter mijn enkelgewricht zit nu een groot litteken: daar hebben ze van huid tot bot, spieren en ligamenten - gewoon alle lagen - aan elkaar vastgenaaid. Samen met het stuk titanium dat er blijft zitten, vormt dat toch een belemmering. Revalideren doe ik nog steeds. Zelfs vandaag had ik een icepack nodig.

Soit, sinds augustus 2014 zijn de kilo's er gestadig bijgekomen, zodat ik recent - 1 jaar na de valpartij - een whopping 73 kilo op de weegschaal aflas. Tijd om er iets aan te doen, nam ik me voor. Tijd om de draad op te pakken en weer actiever, sportiever en dunner te worden.

Dat ik *echt* in geen enkel kledingstuk meer raakte (thuis werd dit op ongeloof onthaald) en genoodzaakt was om opnieuw "dikke kleren" te kopen, was doorslaggevend. Acht jaar eerder had ik de grote maten rucksigtlos naar de kringloop gebracht. Want ik zou niet meer dik worden. Ik zou altijd spul uit de Zara aan kunnen. Pfft.

Een beetje visualisatie helpt. Want ik snap het nog altijd niet helemaal. Ik grijp nog steeds een 38 uit het rek om dan te moeten concluderen dat ik er mijn kont niet ingewurmd krijg. Ik kijk naar broeken in maat 42 en vraag me af of die van mij zijn. Dat kan gelijk niet. In mijn kop klopt het niet. Op onderstaand prentje wel.

Zo dik als die linkse ben ik nu - op net geen 70 kilo. Zo normaal als die rechtse ben ik als ik 60 kilo weeg. Op 60 kilo is mijn BMI nog 22.9 - verre van graatmager dus.


Enter de 5:2 methode. Als ik 2 keer per week 500 kcal eet in plaats van onbeperkt alles waar ik zin in heb - wat vermoedelijk rond de 2300 kcal per dag was - dan zou het als volgt kunnen gaan.

Stel dat ik op weekbasis 2940 kcal (dus 420 kcal per dag) minder binnen krijg, dan ben ik na een jaar 7 kilo lichter. 
Met de vijs erop (550 kcal per dag, dus 3850 kcal minder per week) zou dat me binnen het jaar zeer dicht bij de 60 kilo brengen.

Een jaar is lang. Vasten is niet echt mijn ding. Ik haat honger. Word er reuze kribbig van. Maar toch ga ik het proberen.