Tension and trauma: be gone!

Ik heb vannacht een app gekocht en die heet "TRE for All". Vermoedelijk is dat een slimme zet. Want ik ben echt van plan om de oefeningen die ik recent aangeleerd kreeg uit te voeren.

Op zich is dit voornemen van weinig waarde; ik ben al miljoenen keren met goede moed aan stress reducerende oefeningen begonnen: ik blijf een optimist.

Yoga, Tai Chi, Qi Gong, boeddhistische meditatie, mindfulness, ademhalings- en imaginatietechnieken, autogene training en progressieve relaxatie, toegepaste en hypnorelaxatie: noem mij een relaxatietechniek en ik heb hem geprobeerd. Met wisselend succes. Volhouden is nooit mijn ding geweest. En meestal ben ik gewoon te gespannen. Als ik hyperventilerend zonder werkgeheugen in de gracht lig, zijn al die trucs onbegonnen werk.

In het voorbije jaar waren sporadische sessies holistisch lichaamswerk mijn enige verstrooiing. Iets wat ik onderging, want actief ingrijpen lukte al lang niet meer.

Maar zie, ik heb iets nieuws geleerd. Iets wat werkt en wat ik WEL kan.
TRE staat voor Tension Releasing Exercises; dat zijn dus "TRE Trauma- en spanningsreducerende oefeningen", uitgedokterd door David Berceli. Ik heb er nog niet veel over gelezen; weet alleen dat het op de psoas spier inwerkt en dat het de parasympathicus activeert.

Geloof mij vrij: na alle uitleg die ik al over die voor mij ongrijpbare parasympaticus kreeg, lijkt het alsof ik de Graal zelve gevonden heb.

Nu ja. Ik kreeg de TRE reeks dus mee op papier, maar dat is moeilijk werken zo, dat lezen en oefenen tegelijk. Vandaar de (Engelstalige) "TRE for All" app: die bevat niet alleen de uitleg, maar ook korte filmpjes van hoe het precies moet. Just what I need!

Meer leesvoer over TRE in het Nederlands en het Engels hierzo. En er is ook een boek.

Time to admit defeat (Durf Dom Doen, pt.3)

Het lukte niet vandaag, om mezelf nog maar een keer bijeen te rapen en nog maar een dagje door te doen. De pijnlijk verkrampte spieren, verhoogde hartslag en continue ademloosheid van de laatste weken beginnen door te wegen. Als ik na een half uur frisse lucht buiten nog geen snars minder shaky en hyperventilerend ben, zal het in een vergaderzaal niet beter gaan, bedacht ik me.

Zeker niet als ik daar getuige mag zijn van mijn afgang. Want hoezeer ik dat ook zou willen, ik krijg de neuzen niet dezelfde kant op en de klus is niet geklaard, alvast niet wat mijn deel betreft.

I hit rock bottom. En ze weten het. Van hem, want ik heb zelfs de moed niet om zulks te zeggen. Ze hebben ondertussen laten weten dat er meer rekening zal worden gehouden met wat ik wel kan. En ik geloof ze hoor. Zie het als een mooi vooruitzicht om waardevolle zaken te doen.

Maar dat neemt niet weg dat ik nu geen overschot meer heb. Niet genoeg energie om "flink" en "sterk" te zijn en er mijn schouders onder te zetten...

Neen, ik heb niet de gewoonte om van dingen weg te lopen. Integendeel. Maar toestanden als deze gaan ten koste van veel meer dan werk alleen. Ze hollen mij uit, tot er geen greintje mens meer overschiet.

Ik weet dat ik weer op mijn poten zal vallen en er dan weer even hard tegenaan zal gaan.
Ik weet dat dit tijdelijk is.
't Is gewoon uitputting.

Get Well or Die Tryin'

April: al 3 maand van het jaar 2009 achter de rug.

Drie maand mét een plan: met behulp van coaching een aantal zaken meetbaar leefbaarder maken oftewel: "to reduce the amount of discomfort".

Wat ik ondernam was een serieuze poging om recht te kruipen uit de put waar ik eind vorig jaar in belandde. Wat ik ondervond was dat die zaken waar ik weinig of geen invloed op had - zoals de consideratie van anderen - geheel fout liepen.

Hoe hard ik ook claim dat ze met die dingen niet bij mij moeten afkomen, toch knik ik ja en toon me zelfs welwillend om ze uit te voeren - for lack of someone else. Omdat ik er absoluut niet tegen kan. Tegen het ontlopen van verantwoordelijkheden. Tegen het afremmen van wat vooruit moet gaan. Tegen het berusten in de wetenschap dat er bij ons toch niks fundamenteels verandert. Tegen mensen die zich wentelen in de meest pejoratieve betekenis van het woord ambtenaar.

Dus haal ik mezelf shit op de nek. Werk ik mezelf in nesten tot ik helemaal niet meer weet van welk hout pijlen te maken.

"Het is mijn eigen schuld" is al veel te lang mijn mantra. Ik wil er van af.

Vanmiddag was ik weer met dat persoonlijk ontwikkelingsplan bezig, waar ik netjes invulde dat ik uitkijk naar een situatie waarin ik (vul in op de lijntjes) nog een beetje plezier heb aan wat ik doe. En weet je wat: ik ga ervoor. Het moet gewoon.

No social butterfly (2)

Het is beestig druk maar nu ik weer volop gecoached word, steek ik echt wel een tandje bij om te werken aan de heikele punten (voor de ADHD leek: de afkorting is VALS, voor Vriendschap, Administratie, Lezen & Sport). Voor mij persoonlijk is er voornamelijk werk aan de winkel voor de eerste twee...

Want een sociaal leven IRL, euhm, daar ben ik niet echt sterk in. Over het algemeen ben ik opgelucht als ik me na alle "verplichte" interactie terug kan afsluiten van externe prikkels, als daar zijn: medemensen.

"Eenzaat" is het woord dat hubby durft te gebruiken. Buiten de werkuren zal u mij niet vaak in gezelschap aantreffen. Ofwel ben ik thuis met de mijnen, ofwel heb ik de mijnen op sleeptouw. En dat is het zowat. De schoolpoort en de kant van het rugbyveld zijn - ik geef toe - omwille van de onvermijdelijke small talk, bij tijden een beproeving. Ja, ik kom zéér geregeld uit mijn kot om te sporten, maar ik ga naar de les voor de les, spreek er met niemand af en blijf ook niet plakken voor après sport gezelligheid. Het komt erop neer dat ik buiten de mijnen, de collega's, mijn dokter en mijn coaches verdacht weinig mensen "toelaat". En dat is niet goed voor mijn "welbevinden", zegt men mij. Jaja.

Nu is het niet alsof ik met mijn DGT module "intermenselijke vaardigheden" onder de arm op pad trek, maar ik doe er tegenwoordig toch iets aan. Als deel van mijn persoonlijk "kom uit uw kot"-project betrad ik in de voorbije maanden de sociale arena van een barcamp, een 'Happy UGent Hour', een Gentblogt fuif, een Twunch, een Facebookparty en zowaar 2 BGGDs. En dat allemaal zonder noemenswaardige mensenkaters! Ik heb zowaar het gevoel dat ik mezelf aan het overtreffen ben.

Tja, geen wonder dat ik geen tijd meer heb om te bloggen. ;-)

Sometimes lost is where you need to be

Da's er een om te onthouden, terwijl ik me door nog een stapel oriënterende opdrachten worstel.

Just because you don't know your direction, it doesn't mean you don't have one.