donderdag 30 september 2010

On Getting Things Done

Een stresskip, dat ben ik de laatste dagen. Heen en weer hollend in huis en in de gang op het werk. Mantragewijs herhalend wat ik precies ging doen: bril halen - bril halen - bril halen. Thuis luidop, op het werk binnensmonds. Het helpt. Maar het zegt ook iets over mijn werkgeheugen.

All work and no play? Bwah: ik heb niet het gevoel dat ik te véél werk. Alleen dat de grenzen weer zoek zijn. Ik werk gewoon de hele tijd, en overal een beetje, terwijl ik op kantoor tijd verlies omdat ik me laat afleiden.  Neen, ik speel geen Farmville en ik kijk geen filmkes op YouTube, maar het is niet moeilijk om me op een zijspoor te krijgen. Ik duik graag iets te diep in mails en feeds en tweets en in "interessant le(e)smateriaal". En ook: ik ben te behulpzaam. Als ze me iets vragen, laat ik meestal alles vallen. De site aanpassen? Iets nalezen? Een advies? Wat uitleg? U vraagt, wij draaien. En wat af moet, blijft liggen. Tot de deadline duwt. En vrije tijd werktijd wordt.

Het leven slibt toe. Ik verplaats me van laptop naar laptop. Doe wat er moet gedaan worden en wat er gepland is en begin - wanneer ik na 20u thuiskom en een laat avondmaal bereid heb - opnieuw. Met een beetje voorbereiden. Met nieuwe vorming plannen. Met voorbeelden zoeken. De bundel googledocs waar ik altijd en overal bijkan knort van genoegen: hier wordt bijgeschreven. Aangevuld. Geredigeerd. Geen gedachte ontsnapt.

Zelfs tijdens de paardrijles - wanneer ik een dik uur doorbreng met papier en smartphone, maak ik aantekeningen. In mijn mini Moleskin "memory" geval. In mijn Chanel boekske met blogdrafts. Op de achterkant van ouwe printouts in een mapje voor het werk.

Het gaat goed. Want het gaat vooruit.

En ondertussen word ik moe. Heel erg moe. En besef ik, dat ik dit moet aanpakken. Grenzen moet stellen en zo.

Yada yada yada.

dinsdag 28 september 2010

Past the Bree border

Hoewel - door het fietsen - de grens is opgeschoven, aan de ene kant richting Destelbergen, Heusden, Lochristi, Oostakker, Melle, Wetteren, Laarne en Kalken en aan de andere kant richting Sint-Denijs-Westrem, Afsnee, Latem, Drongen, Mariakerke, Vinderhoute, Lovendegem, De Pinte, Eke, Nazareth en Zwijnaarde, toch verlaat ik mijn perimeter rondom Gent eerder zelden. Sommigen valt het nooit op. Ze zien me geregeld met de auto rijden en stellen zich geen vragen. Anderen kunnen er gelijk niet inkomen, dat ik geen reden zie om "zomaar" eens naar Brussel of Antwerpen te sjezen. Het is misschien vreemd, maar ik heb gemerkt dat zulke uitstappen een bron van véél stress zijn.
SAM: This is it.
FRODO: This is what?
SAM: If I take one more step, it'll be the farthest away from home I've ever been.


zondag 26 september 2010

Half Marathon: check! Next?

Toen ik hier in januari een loopplanning publiceerde, was dat ook om mezelf vast te pinnen. Zoiets als: je kan het niet maken om iets te verkondigen en het dan niet te doen. Want, ja, zo steek ik in mekaar: Geen Loze Beloftes!

Het lag dus voor de hand dat er dit jaar een halve marathon gelopen zou worden. En ik was behoorlijk blij dat ik er niet voor naar Brussel moest sjezen, want ik verlaat mijn 25 km perimeter rondom Gent eerder zelden.

Vandaag was dus de dag en omdat het allemaal nogal vroeg in de ochtend begon, stond ik iets na enen gewoon gedoucht en wel tegen de zondagnamiddag aan te kijken. No more sunday afternoon runs. 't Zat erop.

Hoe het was? Wel: verbazend goed. Volgens de chip liep ik op 2:01:01 binnen, als 589 ste van de 877 halve marathonlopers en als 33 ste van de 75 "vrouwen tussen 40 en 49 jaar".  Ik liep ook deze keer harder dan gewoonlijk: gemiddeld 10,46 km per uur, dat is gemiddeld 5'45" per km.

Volgens wat ik aanvoel, loop ik "op automatische piloot" aan 10 per uur (da's 6 minuten per km); en dat zie ik ook op NikePlus. Met koude start en uitbollen erbij doe ik meestal 6'15" à 6'30" (da's dus zeseneneenhalve minuut) over 1 km. Ondanks de paar pogingen tot versnellen begin september, was ik er niet erg zeker van, dat ik de vooropgestelde 2 uur zou halen. Tenslotte deed ik er die keer in augustus, toen ik de iets meer dan hele afstand liep (21,45 km), wel 2:16:32 over. Daar een vol kwartier van afpietsen, leek me vrij optimistisch. Maar zie, blijkbaar is dat toch gelukt. Met enige nuance: enerzijds vermoed ik dat ik de NikePlus eens mag hercalibreren; dat ik misschien toch iets harder loop dan wat er geregistreerd wordt. Anderzijds heb ik vandaag hetzelfde meegemaakt als op die ene stadsloop een paar jaar geleden: ik ben veel te ver naar achter gestart en ben dus van de eerste tot de laatste km aan het vooruitdrummen geweest. Wat niet simpel was. Vlak aan het begin hoorde ik een paar marathonmannen aan elkaar uitleggen hoe ze het zouden aanpakken: 10 km aan 10 per uur, 10 km aan 11 per uur , 10 aan 12 en de laatste 10 vollen bak. De groep liep nog in een dichte drom en toen al dacht ik, dit gaat hier niet vooruit. Eens voorbij de Watersportbaan, toen de paadjes smaller werden, was het bijtijds hemeltergend. Want die mensen die lopen ROND plassen. Duh! Als mijn schoenen (sokken, voeten) toch al nat zijn, dan loop ik meestal gewoon rechtdoor. Maar ja, dat spat. En dus werd het keer op keer vertragen, rond plassen en pardon-pardon-pardon zeggen om een gaatje te vinden, om niet tegen de rug van mijn voorliggers te knallen. Maar kom, ik heb zoveel mogelijk op mijn eigen tempo gelopen en het heeft tot het laatste stuk - op het bospad voorbij de Blaarmeersenvijver richting camping - geduurd eer ik voorbijgelopen werd, door mensen die hun eindspurt inzetten. En de laatste km - dat stukske van waar het pad langs de Zuiderlaan komt, voorbij de parking en de bushalte - toen ging het plots niet meer zo goed. Ik heb aan de hoek nog een fleske "suikerdrank" gepakt en die bedeelster keek raar: op geen  200m van het eind had ik dat niet nodig, zal ze wel gedacht hebben. Maar ik was verdomde blij dat ik, toen ik bijna blind - de sporthal leek heel duister - over de eindmeet ging, gelijk mijn fleske kon opendraaien en leegdrinken, voor ik voorbij de chipverwijderaars, medailledelers en overhandigers van goodybags aan de drankpost kon kiezen tussen water of iets isotoons. Het heeft toch een kwartiertje geduurd eer ik weer helemaal bijgesuikerd was.


Voor de rest: ik ben content. Ook van de organisatie, goed wetende dat het allemaal vrijwilligers waren en dat kinderen aan drankposten niet altijd efficiënt werken. Zoon heeft mijn witte Kyocera T-shirt gekregen en is blij. De inhoud van de goody bag met een degelijk tijdschrift (Zatopek), het boek van Marathonman, een grote bus haarlak en haarmousse, nog een (katoenen) T-shirt en twee kortingbonnen was fraaier dan verwacht. Merci dus. Fijn gedaan.


Of  ik - zoals ik een veertiental dagen geleden overmoedig dacht - volgend jaar gewoon de marathon loop, is niet gezegd. Toen had ik het gevoel dat  ik kon blijven lopen, maar in die laatste week ging het mis. Een keer 8 km met de nieuwe zolen en ik had pijn in mijn kuit die niet overging. Pijn die ik als "een magnesiumtekort" inschatte, maar dat was het niet. En zo heb ik de voorbije week uit ellende dagelijks 3 (voorgeschreven) Ibuprofen binnengekapt vanuit een "baat het niet dan schaadt het niet" attitude. De pijn verminderde, zolang ik mijn pillekes pakte. Wat wil zeggen, dat ik toch eens naar de dokter mag, om te zien wat die kuit doet.

Maar zie: ik ben content.

vrijdag 17 september 2010

When you find you are riding on the back of a tiger, hold tightly to its ears

Vandaag ging het beter. Ik had het niet verwacht en ben er blij om, want ik begon me zorgen te maken. Dat ik het niet meer onder controle had. Dat het een echte hypomane episode werd. Een waarbij ik de teugels aan 't verliezen was.

Wat de aanleiding was, weet ik niet goed. Feit is dat de ontremming enige tijd geleden toesloeg en dat die - lekker lang - bleef duren. Ik was zo hard bezig en voelde me zo goed, dat ik me realiseerde dat slapen eigenlijk nog enkel lukte door de medicatie. Maar hey, ik bleef overeind. Door alle creatieve erupties heen. Heb geschreven dat het geen naam heeft, dag en nacht, online en in notaboekskes. Heb kilo's modetijdschriften geanalyseerd, met een fluomarker in de hand. Ging op zaterdagochtend naar de introsessie van de lerarenopleiding. Cruiste door craftster & etsy voor knutselprutsel inspiratie. Haalde alle breiwerk boven. Keek op YouTube naar clips en humoristische filmkes. Luisterde naar veel - upbeat - muziek. Zong zelf toen ik op de fiets geen iPod meehad. Ging probleemloos urenlang lopen en keihard fietsen. Slaagde erin om niet te snoepen. Keek - ter ontspanning - uren naar tv met de laptop op schoot. Danste voor de spiegel. Wou niks liever dan E's spectaculair girl zijn. Stelde me kandidaat om te poseren voor een fotoshoot. Overwoog om burlesque workshops te gaan doen. Vond dat ik wel heel weinig boeiende mails kreeg en dat er niks "bewoog" op Facebook. Babbelde, babbelde, babbelde. Blies mensen van hun sokken. Was overmoedig. Kon alles tegelijk doen. En had maar weinig last van de weerbots. Op een paar lelijk kwaaie uitvallen na - die ik zelf niet kon plaatsen - viel het best mee. Ik was niet rauw geïrriteerd. En de occasionele Kevin-Costner-snotter-momenten, nam ik erbij. Het kon. Want ik ben Kara Thrace in 't diepst van mijn gedachten.

Is het omdat ik gisteren, op een moment dat ik me realiseerde dat ik ook figuurlijk de trappers aan 't kwijtspelen was, van mijn fiets ben gestuikt? Als apotheose kon het tellen.

Zeggen dat het over is, zo, koudweg, zou overdrijven zijn. Maar ik adem weer. Ben niet meer zo hopeloos. Enkel droevig. Immens triest.

Maar ook dat gaat over. I know.

dinsdag 14 september 2010

Slutty spinning voor beginners

Eerst vastklikken, die spd's.

En dan: " uit het zadel! - gewicht op de pedalen! - schouders laag en ontspannen! - trek je buik in! - we doen intervallen - we gaan anaëroooooob!

Iedereen vliegt erin. Druppels zweet kletsen tegen vloer. Yup, het eerste uurtje - de "Spinning Boost" les - was de moeite. Twee liter water heb ik erdoor gejaagd. En de muziek was leuk. Lesbo disco gecombineerd met jeugdherinneringen: een fijne combinatie.

Het tweede uurtje, "Spinning Basic" heet dat, was evenzeer nuttig. Zoals de naam zegt, is het voor beginners. Voor lagere schoolkinderen of zo, denk ik, als ik me op de lesgeefster concentreer. Want ze is lief en bemoedigend en ze babbelt veel. Op een of andere manier doet ze me met weemoed terugdenken aan Filip die ons met zijn lopende commentaar elke les het gevoel gaf dat we in een kermisatttractie zaten. Maar soit, de oefeningen die ze geeft zijn ok.

Er is wel een ding dat ik niet kan rijmen, en da's de muziek erbij. Vandaag was het "opzwepend met kreunen".
Moet kunnen. Het helpt als we een virtuele berg oprijden. Maar toch. Ik was zo verbaasd dat ik achteraf vroeg welke song het was, die beklimming.  En yep, voor de "Not Myself Tonight " video van Christina Aguilera moet ge op YouTube uw leeftijd opgeven. En de versie die hieronder ik probeer in te sluiten zal wel niet blijven staan, vermoed ik

zondag 12 september 2010

Grassy knoll

Terug van weggeweest, of zo lijkt het. Terwijl ik al bijeen precies één midweek met het hele gezin van huis weg ben geweest. Maar zie, de voorbije weken leverden geregeld een drukte van jewelste. Vijf "Astrid spoelt door" zondagen, de surfdagen aan zee en de eerste schooldagen. Genoeg op zich. En daar bovenop ook véél werk. 't Was bij tijden hectisch. Maar ik heb het overleefd.

Uit zelfbehoud ben ik de drukte zeer letterlijk ontlopen. Kilometers lang: in de branding, langs de Schelde, de Watersportbaan en de Blaarmeersen. Kilometers die me hielpen om weg te blijven van de cava, de Vedetten en de sigaretten. Kilometers om na te denken, over al die dingen die nadenken vereisen. Kilometers om te glimlachen met Eels. Kilometers om dansjes op Lady Gaga te verzinnen.

De aanloop naar 26 september werd ook ernstig. Al ben ik niet eens ingeschreven, het loopschema werd ineens belangrijk. Een dikke week - of langer - liep ik dik tegen mijn zin. Met lood in de benen en een onbestemd, onaangenaam onopgewarmd gevoel in de knieën.

Elke stap voelen is niet leuk. Niet omdat het pijn deed, maar de angst voor pijn die zou kunnen komen, speelde me parten. Oh god, laat het mij niet overkomen, al wat de "serieuze" lopers, met hun 75 km plus in de week, onvermijdelijk te beurt valt: kwetsuren. Want ik ben RECREATIEF bezig. Voor zo ver iemand dat nog begrijpt. Ik loop voor de lol. Omdat ik er rustig van word en zo. Helderder. Content.

En zie, na het gesukkel en de - immense - stress van de voorbije week, besloot ik om het over een andere boeg te gooien. Vandaag liep ik rondjes. Net als in het prille begin, in 2004 bij de Racing. Rondjes op grasvelden en aangelegde grasheuvels. Op de recent aangelegde speeltuinen van de Arbed- en de Malmar site.

Zomaar, zonder stress. Zonder moeten. Zachtjes. En het was leuk. Fijn zo. Ik denk dat de runner's high terug is. Oef.