Als ik aan toekomstdromen denk, kom ik steeds uit bij een van de belangrijkste “geloofspunten” uit mijn jonge leven: “willen is kunnen”. Zo simpel leek het: je hebt alles in huis, maak het nu maar waar.
Wist ik veel dat er tientallen jaren zouden overgaan eer ik - voortdurend struikelend over “beperkingen” en “middelmatigheid” - zou snappen dat ik vooral mezelf voortdurend teleurstelde. Dat de “great expectations” voornamelijk uit mijn brein sproten en er voor de rest niemand wakker van lag.
Nu ja, op een zeker moment is het inzicht toch gekomen. Met nieuwe dromen, die een stuk realistischer waren. En vooral: waar geen al te grote haast achter zat.
Kijk, ik doe mijn job graag. Inhoudelijk, that is. Technische communicatie is mijn ding. En ergens hoop ik erop dat ik - nadat ik een Acceptable Use Policy heb gebrouwen die op applaus wordt onthaald en nadat onze website met medewerking van het hele team in een wip gemigreerd is - mij volledig op méér vormingswerk kan toeleggen.
Als smartboard genius voor de klas. Yay! Vollen bak “how-to” filmkes draaiend. Eindelijk eens mijn “23 dingen” geven aan de bibliotheek medewerkers. Webconference-gewijs. Aan volwassenen. Over IT. Over sociale media. Of misschien ook over iets anders. Als ervaringsdeskundige of zo. Want dat doe ik gewoon gedurig. Mensen helpen en op weg zetten. Ze doorverwijzen, naar job- , ADHD- en andere coaches. Ik kan het.
Het zware geschut in mijn pedagogische vorming - de lerarenopleiding - heb ik al vaak overwogen, maar eigenlijk is die voor mij niet essentieel. En ik zou me eraan overtillen. Dat ook.
Misschien ga ik voor een ervaringsbewijs. Zeer zeker voor nog kortlopende bijscholingen - zoals wat ik al volgde bij Stichting Lodewijk de Raet. De voorbije dagen volgde ik de UGent "basisassistententraining".
Het gaat de goede kant uit.
