maandag 23 november 2009

No more monk mode!



Enter the I Power Rangers.

"The YouTube series focuses on living through three core principles: open-mindedness, active thinking and taking action."

Yeah right!

zondag 22 november 2009

I want you to trust people. Try.

Voila, House MD Seizoen 5 zit erop. En effe dacht ik dat ze bij 2BE episode 23 op het eind hadden afgeknipt. Dat ze de fameuze "Huddy" scene gecensureerd hadden. Maar dat was omdat ik niet doorhad dat de scene in kwestie in de laatste aflevering zat, en dat het eind van 23 maar een voorsmaakje was. Nu moet ik toegeven dat ik de voorbije "hallucinatie" afleveringen niet zo ongelooflijk vond. Niet dat ze slechter zijn dan de rest. Maar Seizoen 6 - nu ook digitaal in preview te bekijken - dat blaast me compleet van mijn sokken. Broken is echt een van de beste afleveringen ooit. En wat erop volgt is ook sterk. House wordt anders. More lovable. Kwetsbaarder. En ja, mijn hart smelt.

In fanfic termen: het wordt angsty. Niet dat ik nu plots into puberale Huddy collagefilmkes ben, neen neen. Ik google gewoon graag eens wat anderen over House MD melden, en blijkbaar zijn er véél mensen met véél tijd en een héél actieve fantasie. En ook al kijkt Lisa Edelstein in 't echt altijd alsof ze Hugh met graagte wil opeten, Huli stuff -RPS het, yup - dat vind ik distasteful. Get a life mensen :-)


Voor de rest: het was een rustdag vandaag. 't Was ook nodig om effe te bekomen. Met een wandeling langs de Schelde - op iPod een lezing van Arthakusalin over ethiek. En met thuis wat nieuwe series om te verkennen: eerst de allereerste True Blood - sex, violence & vampires, with a southern accent - en later het begin van Star Gate Universe - wat gelijk niet mijn ding is.

Gag me with a spoon

  1. The Good: ik heb ontdekt dat een mala van pas komt in de kerk. Heb neven en nichten gezien die ik sinds ons huwelijksfeest in '92 niet meer had gezien. Ben gastvrij ontvangen bij een jongere neef (een die ondertussen nog geen veertiger is) thuis en heb een goed gesprek gehad met zijn vrouw. Ook: over het algemeen ben ik de dag behoorlijk goed doorgekomen.
  2. The Bad: het tweede familiegebeuren van de dag was minder stressvrij.
  3. The Ugly: te veel stress en mijn eten blijft staan. Een indigestie noemt men dat. Seriously: gag me with a spoon.

vrijdag 20 november 2009

No retreat, baby

Ik zag het wel zitten, nee, ik keek ernaar uit, naar de jaarlijkse "Vlaamse" retraite van Metta Vihara. Vorig jaar was het fijn, daar in Bever. En het duurt nog wel even eer het eigen, permanente retraitecentrum in Hengstdijk - ook niet zo veraf - opent. Ik zou het wel verkocht krijgen, dacht ik. Twee nachtjes van huis, voor de decembersprint wordt ingezet. Want mediteren in het nieuwe Gentse centrum - en dat is zéér dicht bij de deur - is me nog geen één keer gelukt. Er staat altijd wel wat anders prioritair op de planning. Een weekendje vastleggen daarentegen, dat moest lukken.

Maar voor ik het onderwerp aanbrak, kwam er een uitnodiging. Voor een dinertje. Met de familie. Olé.

Oh ja, hij stelde me voor om deze kelk te laten passeren en alsnog te gaan mediteren. Maar ik stuur hem niet alleen de vuurlinie in. No way. "Stand by your man" is mijn devies in deze. Zeker als de aanloop naar het gebeuren op een reënactment van The War of the Roses begint te gelijken.

Dus luister ik sinds een paar dagen - ter compensatie - op de iPod naar lezingen van de lokale VWBO-ers. Want die staan er nu ook bij, op free buddhist audio. Wat ze vertellen is boeiend. De moeite om een tweede keer door te lopen. En soms lichtjes hilarisch, zoals wanneer Tarini gelijkmoedigheid uitlegt met Odo uit Deep Space Nine als voorbeeld.

Over de diepere inhoud van hun "talks" ga ik het hier & nu niet hebben. Die clasht te hard met de toon van deze blogpost.

Of we morgen afstevenen op een Serenity Valley? Geen idee. Ik hou mijn hart vast. Er schieten al maar 2 schoonzussen meer over.

Once we made a promise we swore we'd always remember
No retreat, baby, no surrender

maandag 16 november 2009

What are families for?

Je hoort me wel eens zeggen dat ik ze achter mij heb gelaten, mijn jeugdtrauma's. Dat ik er sinds mijn dertigste niet meer bij stilsta. Maar ik blijf voorzichtig met zulke uitspraken. Want ik weet wel dat het - deels toch - komt omdat ik zelf mijn handen vol heb met kinderen. En ik realiseer me ook dat er naast oorlogen, natuurrampen en disturbances in the Force genoeg gelegenheden bestaan om oud zeer nieuw leven in te blazen.

Ik hoop alleen, dat ik er nooit aanzet toe geef. Bewust noch onbewust. Want als er iets is wat ik poog, dan is dat "in het hier en nu" leven. Zonder te piekeren over het verleden of over de toekomst.

Moeder is al jaren dood. Vader heeft een nieuwe vriendin en een behoorlijke afstand van zijn nageslacht genomen.

You were your parents' guinea pig
The first, the oldest and the best

zaterdag 14 november 2009

Content

Redenen om niet te bloggen. Heeft u die ook?
Een tijdje geleden nam ik me voor om wat minder te zagen en klagen hier. Om wat meer "relevante" content te leveren. Ge weet wel, blogposts die "ergens" over gaan.

En juist dat voornemen, zorgde ervoor dat ik minder blog. Want ik liep vast. Begon me van alles af te vragen. Als: waar zal ik het in godsnaam over hebben? En: is er wel iets waar ik iets "relevants" over kan vertellen?

Want:
  • ik lees niet genoeg (op jaarbasis zo goed als geen fictie en helemaal geen Nederlandstalige romans, NOOIT.)
  • ik doe niks cultureels, genre toneelstuk of tentoonstelling of serieuze film, want ik heb daar geen goesting in, tiens.
  • ik hou niet van koken (en gaan eten zegt me ook niet veel)
  • ik ben wel beroepsmatig met ICT bezig, maar niet met fancy nieuwe technologieën of zo.
"Ahum: mijn blog is een ego blog. Meestal heb ik het over uiterst belangrijke zaken als: schoenen, tv programma's, muziek, boeken en gazetten, uitstapjes en (schone) venten. En ook over het immense plezier om als volwassene met ADHD door het leven te sukkelen. Ik ben ook moeder van 2 maar mom-blogs zijn - voor alle duidelijkheid - niet aan mij besteed." schreef ik enige maanden geleden. Voor ik me bedacht dat het hier toch eens "interessanter" mocht worden. Voor ik lichtjes panikeerde over mijn gemis aan "content".

Of dat nu wil zeggen dat ik momenteel geen inspiratie heb, dat durf ik niet te beweren. 't Is veeleer dat ik geen tijd maak om te bloggen. En ik heb tijd, echt wel. Ook al run ik een huishouden met kids - inclusief was en plas, eten kopen en serveren, brengen en halen en zo meer. Want mijn huisgenoten zijn allen 9+ ("bijna tiener", blijft zoon herhalen) en die wassen en kleden zich al helemaal alleen. Ze kunnen een petfles openvijzen, hun eigen boterhammen smeren en blijven al graag eens een uurtje alleen thuis (om ongestoord TV te kijken, wat dacht ge).

Maar ik vul de tijd met andere dingen.
  • Met spinning, striding, lopen en bodypump of yoga of Pilates. Ik bewaak mijn 3-4 uur sport in de week. Da's nodig. Voor mij eigen goed. En als het lukt, doe ik er graag nog een uurtje bovenop. Want sporten helpt.

  • Met tv kijken. Man man man, ge kunt niet geloven hoeveel uren ik voor de lichtbak kan zitten. Na 21 u, dat wel. Als ze in bed zitten. Als hij thuis is, dan bekijken we samen heelder boxen series op DVD. Is hij er niet, dan bekijk ik wat ik eerder - op de digicorder- opgenomen heb. Zomaar zappen? Zelden. Ik zal wel even zoeken naar iets wat me interesseert, maar als er niets is, zet ik een DVD op. Of move ik naar het andere scherm. Om een keer te kijken naar wat er nu weer op stick werd toegeleverd.

  • Of om wat rond te cruisen op 't internet. Om te lezen dus, want ik behoor niet tot de YouTube generatie. Als ik op een nieuwssite een newscast krijg in plaats van tekst, dan sla ik die zo goed als altijd over. Ik lees best veel, van tech stuff over social media stuff over fashion blogs, film, boek en tv recensies en nerdy zottigheden allerhande. Niet alleen online. De krant, de Humo, Glamour, Nest en stapels vrij te verkrijgen drukwerk: ik verslind ze.
Maar 't is natuurlijk niet alsof ik dagelijks iets nieuws uitprobeer. En daar een opinie over heb.

En ik heb wel 2 kids - de beste van de wereld trouwens - maar nog steeds geen enkele neiging om veel info over hun bestaan vrij te geven. Facebook heeft op dat vlak al genoeg veranderd, vind ik.

Terwijl de de boel hier wat stil stond, heb ik wel serieus nagedacht. Op veel nieuwe onderwerpen ben ik niet gekomen. Maar da's niet erg. Ik weet nu dat mijn blokkage op drogredenen stoelde. En ik ben aan 't schrijven getogen.

maandag 9 november 2009

Whine and dine

Op afspraak met mensen "gezellig" rond een tafel gaan zitten, of het nu op café is of in een restaurant of bij iemand thuis: it stresses me out of my mind. En het gevolg ken ik: een onweerstaanbare drang om veel te roken en nog veel meer te drinken. To smooth off the edges. And then some more.

Nu ja, problematisch is anders. Want ik vermijd ze gewoon, zulke situaties.

Socializen, het is mijn ding niet. En meestal lig ik er niet van wakker. Maar de voorbije dagen kreeg ik een aantal subtiele signalen doorgespeeld. En daarom wil ik het er eens over hebben. Over uitgaan, uit eten en komen eten.

Het eerste signaal ging over kleding: of ik geen nette jas kon gebruiken, voor wanneer ik eens "weg moest"? En daar wringt het een beetje bij mij. Ik heb massa's "nette" kleding. Zelfs heel wat "party outfits". Maar ik ga gewoon nergens heen. En ik heb al een wollen jas, voor begrafenissen en zo.

Voor de rest van mijn uitjes komt een nette jas niet van pas. Want waar ga ik heen als ik "uit" ga? Naar buurtfeesten, parken en festivals. Openluchtgebeurens, quoi. Plekken waar ik bij voorkeur een jeans aantrek omdat er op de grond of in het gras gezeten wordt. Plekken waar ik effe weg kan wandelen, zonder dat zulks erg opvalt. Heel soms - twee keer per jaar max - ga ik met hubby mee naar een concert. En er staat jaarlijks toch wel één fuif - die van Gentblogt - in de agenda. Om toch eens vaker "uit mijn kot" te komen, doe ik sinds begin dit jaar ook Girl Geek activiteiten aan. Ik hoop maar dat ze me daar proper gekleed vinden.

Uit eten? Euhm: schoolbarbecues, spaghetti-avonden van scouts en rugbyclubs en friet met vol-au-vent gebeurens voor het goede doel, tellen die? (I draw the line at kaas & wijn!) Elke instantie van "uit eten" om gezelligheidsredenen wordt grondig afgewogen. Want ik vind dat niet "gezellig". En ik heb graag het laatste woord over mijn vrijetijdsbesteding. Verder is "uit eten" een utilitair gebeuren: uit eten is elders eten omdat er thuis niet gekookt wordt. Dat kan ook eens met collega's, maar niet vooraf gepland of afgesproken.

Komen eten? Op de spontane, zomerse initiatieven om met de buren samen te koken (think BBQ, pasta of mosselen) en de occasionele logeetjes na, wordt er hier voor het kerngezin gecaterd. No more, no less. Ik zou niet weten wat ik ermee aanmoet, allez, wie ik in godsnaam zou uitnodigen om mij compleet gecrispeerd of enigszins doorzopen mee te maken? Plus: ik heb van thuis helemaal geen "etentjes" cultuur meegekregen. Bij ons kwam er - op Kerst en Nieuw na - niemand eten, terwijl ik bij mijn vriendin Carine geregeld een mooi gedekte tafel zag, wanneer ik de zaterdag na de scouts bij haar thuis passeerde.

Het enige wat ik wel graag doe, is ons (bijna) jaarlijks tuinfeestje rond Hemelvaart. En dat doe ik geheel alleen.

Maar het is niet omdat ik het zo goed als nooit doe, dat ik het niet kan, mensen ontvangen. U weze gewaarschuwd. Als het effe moet, steek ik héél schoon Vlaanderen de loef af.