dinsdag 16 mei 2017

Flab, droop & wiggle

"Zakt mijn kont erg?", vraag ik, voor de spiegel, wetende dat het er erg goed uitziet.
"Dat zie je niet in die loopbroek. Die trekt alles omhoog." zegt ze. Zij die negentien en geheel strak is. "Je bent vijftig. Je kan niet verwachten dat je nog zo strak bent als op je twintigste!"

Ze heeft gelijk: ik verwacht het niet, want ik doe ook niks te om strak(ker) te worden. Maar toch leef ik graag in de illusie dat - mocht ik me toeleggen op wat meer sport - het nog goed kan komen. Zoals vroeger. Toen ik nog spieren had.

Maar juist dat is het probleem: het komt niet meer goed.

zaterdag 13 mei 2017

Pretend it isn't so

Weekend en ik ben vóór​ 9u de deur uit. Met spierpijn in mijn linkerkuit waar ik geen enkele verklaring voor heb, maar soit. Ik breng de fiets weg en ga lopen met de groep. Alles gaat vlotjes. Dat is wat ik wil dat het doet. Maar op de terugweg overvalt het me. Te veel mensen, te veel gepraat en ook te veel nadenken over het voorgaande. Ik zit nog steeds op niveau "uitgewrongen". Ook al doe ik alsof dat een te minimaliseren detail is.

woensdag 10 mei 2017

Stay afloat

Een burnout? Ik? Hoe kom je erbij? Het is gewoon cyclisch!
Voortdoen tot voorbij alle limieten (die herken ik toch niet). Mezelf pushen tot ik fysiek aan alle kanten rammel. Alle energie die ik heb enkel in werk steken, en daarbuiten uitgeput & onaangenaam zijn. Geen puf om te koken. Te moe om te lopen. Geen zin om mee uit te gaan.
Burn the candle at both ends. Will yourself to keep going. Hard mijn best doen om in gang te raken (insert Ritalin) en bezig te blijven, met nutteloze "rustdagen" waarop stilvallen niet meer lukt tot gevolg. Wekenlang ademloos en  uitgewrongen, in het gezelschap van een niet te stoppen, hard aan de leiband sleurende "black dog". Tot er uitval volgt.
Mentale uitputting: alles is op. Weg (hyper)focus. Weg werkgeheugen. Ik ben een goudvis op speed. Een depressieve goudvis: recent merkte ik dat ook mijn langetermijngeheugen aangetast raakt. Er ligt niet alleen niks in het verschiet om naar uit te kijken (want ALLES is onoverkomelijk lastig), ik herinner me ook geen leuke dingen meer. Alright!

Uitval ging vroeger steevast gepaard met paniek. Maar dat is verleden tijd. Nu is uitval een (tijdelijke) verademing. Ik ben toch tot niks in staat. Enige carelessness is op zijn plaats.
Maar nooit voor lang. Dat ik niet kan denken, so be it. Dat ik vandaag ook fysiek te moe ben om de koer en de tuin op te ruimen (want dat MOET gebeuren), is minder leuk. Dat ik te uitgeput ben voor wat dan ook (yep, voor al die andere klussen die wegens "te veel werk" bleven staan), daar ben ik helemaal niet graag bij.
En dat ik misschien niet in staat zal zijn om - zoals gepland - alleen op reis te vertrekken: it sucks.
Ook al lig ik overduidelijk overboord, vastgeklampt aan een drijvende deur te spartelen, ik maak mezelf - en mijn shrink - graag wijs dat het water warm en helderblauw is. Want zie: ik ben toch nog niet verdronken?

vrijdag 5 mei 2017

Al 6 weken

Zolang ben ik al bezig met het inpakken van winterkledij. En iedere keer dat ik verder doe staan er manden vol andere spullen te wachten. Op wassen, ophangen, drogen, plooien (en opnieuw plooien omdat ze een stuk uit de stapel trekken in plaats van hun stapel op de juiste plaats op te bergen), sorteren, wegleggen, verstellen en zo meer.

Ik heb er de energie niet meer voor. Ik ben de moed kwijt. Het raakt niet opgeruimd. Nooit.

Juist dat heb ik nodig. Ruimte zonder rommel. Een open blikveld. Niks wat ik nog aan de kant moet doen.

Is dat te veel gevraagd?

Ja zeker?