dinsdag 24 december 2013

Week 3 - Slip Sliding Away

Ik wist het vooraf: toegeven aan uitputting is gevaarlijk. 't Is pas wanneer je stopt en stilstaat dat je beseft dat de bodem van de put niet eens in zicht is.

De vakantie is aangebroken en de tieners zijn nu voltijds thuis. Dag en nacht zijn op slag zoek. De tijd verglijdt en ik verlies houvast. Ik eet niet meer, ik graas.  Ik krijg mezelf niet in gang om het “noodzakelijke” - als boodschappen en huishoudelijke klussen - te doen. En ik verdraag niks. Met alle gevolgen vandien. Frustratie en conflicten a gogo.

"Laat me met rust", zeg ik, maar ik ben zelf onuitstaanbaar omdat alles me te veel is.

Wat was het nu weer dat ik nodig had? Structuur en regelmaat: een normaal dagritme, geregeld en gezond eten, genoeg slapen, daglicht, buitenlucht en beweging.

Tja.

Week 2 - Zombie

Niet helder kunnen denken heeft zijn charmes. Maar niet wanneer je je “kwesties op te nemen met de aannemer” drie keer moet laten uitleggen.

Onrust steekt de kop op. Ik moet iets gaan doen! Tot ik eraan probeer. De krant lezen is een klus op zich. Ik wil wel, maar het gaat moeilijk.

En dan val ik eindelijk stil: de angstaanvallen zijn weg en ik word ‘s morgens wakker met een heldere herinnering aan dromen; het resultaat van die Sedinal pilletjes, vermoed ik.

Alles gaat in ultra slow motion. De wereld draait en ik kijk toe en daar heb ik vreemd genoeg vrede mee. Ik raak nauwelijks het huis uit. Slaag er niet in om te sporten. De batterij is leeg.

Wat ik niet hoef is extra stress - en die komt er natuurlijk wel, ongevraagd en in grote hoeveelheid.

De week eindigt met een langgepland kerstconcert. Vredig.

Week 1 - Ain't no use crying over spilt milk

Wat gaan ze zeggen? Zie ze weer werkeloos thuis zitten, murw in der kop.

Het meest van al geneer ik me voor de bouwvakkers die me in huis zien rondsluipen. Ik heb het gevoel dat ik hen uitleg verschuldigd ben.

Schuld en boete, dat is mijn visie. Hoezeer ik ook weet dat niet helpt, mezelf te culpabiliseren.

Gelukkig hebben we geen plannen voor de Kerst.
Gelukkig moet ik geen cadeautjes inslaan.
Gelukkig moet ik niks speciaals koken. Want het zou niet lukken.
Gelukig ben ik niet depressief. Of angstiger dan anders.

Ik werk met enige moeite de laatste week van mijn trainingsschema af en denk daarbij herhaaldelijk aan Carrie Mathison’s “Look, I'm running six miles a day, I'm sleeping eight hours. It's working.” Carrie gelooft wat ze zegt is, terwijl iedereen vindt dat het bullshit is. Ook voor mij helpt lopen enorm. Maar ‘t is niet genoeg. Zelfs met medicatie kan het fout gaan.

Niks zo gevaarlijk als overmoed: een heel jaar zonder mindfulness, zonder yoga. Ik heb voortgedaan. Dat vooral. Niet (genoeg) stilgestaan. En dat wreekt zich.

Structuur en regelmaat: een normaal dagritme, geregeld en gezond eten, genoeg slapen, daglicht, buitenlucht en beweging. Dat heb ik nodig. Zelfzorg, noemt men dat.

woensdag 11 december 2013

Taper Week

Na twee jaar van gesukkel en gepruts, van deelnames plannen en dan toch niet te lopen - omdat ik me niet fit genoeg of niet afdoende voorbereid voelde - besloot ik deze zomer om er ECHT voor te gaan. Voor een HELE marathon.
  1. Bij myasics.nl maakte ik een trainingsschema op, met als doel om er op 15 december 4 uur 33 minuten en 37 seconden over te doen. Geen al te zot plan, want ik koos voor de minimum belasting. Over een periode van twintig weken zou ik 88 loopsessies met een totaal van 772 km afwerken. Yay!
  2. Vervolgens schakelde ik Nike+ in voor de registratie. Ik ergerde me al vaak aan de pannes van de iPod synchronisatie en de buggy Nike+ website, maar besloot dat het voor mij toch precies doet wat ik nodig heb: info geven terwijl ik loop, en tijden en afstanden opslaan. Meer moet dat niet zijn.
  3. Voor de verwerking en ter documentatie, had ik al een eind geleden voor Dailymile gekozen, en daar hield ik zorgvuldig alle info bij. Kwestie van gemotiveerd te blijven.
En het ging goed. OK, ik heb al die tijd weinig gespind, en van de krachttraining die wel op de planning stond, kwam er weinig in huis. Maar ik heb grenzen verlegd. Geleerd om harder en véél langer te lopen. En mens, ben ik daar content over. Want lopen helpt. Meer dan gelijk wat.

Een dikke 18 weken lang heb ik mijn marathon schema religieus gevolgd. Tot het voorbije weekend.
Het wordt een halve, zondag.

dinsdag 10 december 2013

Dat meisje krijgt wel veel hulp hé

https://soundcloud.com/ntr-radioprijs-2013/08-adhd-ce-line-mulder

Seems like that raptor is still after me

De volgende schoolvakantie heb ik niet gehaald, da’s duidelijk.* Of ik me misrekend heb? Ik weet het zo niet.

Vakanties als reddingsboeien, dat is waarschijnlijk niet zo ongewoon bij werkende moeders. Maar het feit dat ik tijdens vakanties dubbel afzie omdat de structuur van de werkweek ontbreekt, dat maakt het extra lastig.

Als mijn focus op het werk erdoor zit, verlang ik naar rust. Om dan thuis heel snel te ondervinden dat ik eigenlijk liever op het werk wil zijn. Want daar laat men mij veel meer met rust. In de zin van: ik werk er meestal gestadig door, op mijn eentje.

Maar soit, als ik op-en-versleten ben, heb ik rust nodig. En daarmee bedoel ik: tijd om NIKS te doen. Tijd voor zelfzorg, die “bron van veerkracht” en zo meer. Veel meer dan slapen, mediteren en sporten zou dan niet mogen.

Dus: GEEN “persoonlijke inhaalactiviteiten” als kranten en boeken lezen, rondsurfen en tv opnames bekijken en veel schrijven. GEEN dagdagelijkse klussen als opruimen, wassen, koken, boodschappen doen enzovoorts. En al zeker GEEN extra klussen “want ge zijt toch thuis” of “ge zijt toch niet ziek hé”.

Daarom ga ik nooit met veel goesting in “ziekteverlof”. Omdat het niet werkt. Daarom ben ik niet zo’n fan van schoolvakanties. Omdat ze me f*cking depressief maken.

Symptomen, symptomen, symptomen. Op op den duur valt er niks meer te zeggen. Jammeren op facebook is makkelijk. Er is geen tijd voor reflectie, geen tijd te bloggen. Alles is gezegd. We weten het nu. Het wordt niet beter.

“Het is geen goed jaar geweest”, concludeert men voor mij. Maar zie, zelfs dat herinner ik me zo niet. Volgens mij ging het zelfs héél goed, met het werk. En met mijn loopplannen.

De hele serie voorstellen tot extra medicatie heb ik één voor één afgewimpeld. Op een plantenpreparaat na. Ik wil geen extra pillen. Voor de dooie dood niet.

Pas de volgende ochtend snapte ik wat hij - de specialist - me duidelijk maakte. Dat ik te ver heen ben om nog wat te tinkeren met ademhalingsoefeningen en cognitieve gedragstherapie. Dat nuttige tips over structuur en grenzen bewaken op dit moment geen aarde aan de dijk zullen brengen. Dat hij wel gelooft dat ik wil. Maar ook ziet dat ik niet meer kan.

Iets wat ik zelf steeds weer betwijfel. Ik geef niet op. Tot ik neerval. En zelfs dat vergeet ik héél vlug.

Wat brengt de toekomst? Welke zijn de vooruitzichten? Op dit moment heb ik niet genoeg geheugenruimte om langer dan een halve dag vooruit te zien. Het is bijna Kerst, realiseer ik me. En er is nog geen boom. En ja, ik ga lopen zondag. Het kan me niet schelen wat men daarvan denkt.

* Vorig jaar crashte ik inderdaad pas in de vakantie.

donderdag 28 november 2013

Sloa mor ip de belle, de match es gedoan

Het startte met “last van de zwaartekracht”: dagenlang liet ik alles uit mijn handen vallen. Vervolgens raakte ik ongeveer alles kwijt: mijn sleutels, mijn bril, mijn loopgordel, mijn handschoenen … En toen - oh joy - volgde de cognitieve uitval.

Game over dus: ik zit voor een scherm en kan ik niet meer helder denken.

Hoewel ik er tot nog toe mijn hoofd goed bijhield, wilde mijn lijf in de voorbije weken niet altijd mee. Ok, ik liep veel en ver - met mijn uithoudingsvermogen is alles in orde. Maar de dagdagelijkse stress hakte op me in. Het begon half september met maagzuur en reflux en kort nadien ging ik weer chronisch hyperventileren. Wekenlang constant kortademig zijn (met soms ook hoesten), maakt een mens niet vrolijk. ‘s Nachts wakker worden van het drukkend gevoel op de borst ook al niet. Er volgden hartkloppingen (waar ik heel ongerust over was) en een te hoge bloeddruk. Ik verkrampte compleet en had weer nek- en schouderpijn met lekker veel uitstraling naar mijn linkerarm en -hand. Om het plaatje compleet te maken kwamen ook alle nerveuze tics boven water en zit ik met een itchy & scratchy opstoot om u tegen te zeggen.

Maar tot voor gisteren had ik nog hersenen. Nu zit er een bol watte.

En ik ben ambetant want niet productief. Stel u voor!


Ben ik verstandig geweest? Heb ik preventief gehandeld? Ja!
  1. Ik verminderde mijn dagelijkse dosis caffeïne.
  2. Ik ging wekelijks naar de kinesist/osteopaat/acupuncturist.
  3. Ik nam braaf Ibuprofen en Dafalgan tegen ontstekingen en pijn.
  4. Ik nam vrijaf om te recupereren tijdens het herfstverlof.
  5. Ik ging 2 keer naar de huisarts met een reeks van klachten.
  6. Ik nam ook eens wat Xanax, toen het echt niet meer ging. 
  7. Ik neem weer een magnesiumsupplement 
Helpt dat allemaal? Ja, maar niet genoeg.

Wakker liggen en je afvragen of wat je voelt een hartaanval is of een combinatie van een geklemde linkerarm en extreme stress, is één ding. Een huisarts die je klachten helemaal niet serieus neemt, een ander. “Psychosomatisch” is geen synoniem van “verwaarloosbaar”. Ik stap niet rap naar de dokter en ben nu helemaal niet meer geneigd om dat te doen.

Een minder rampzalige herfstvakantie had geholpen, want die liep wel erg anders dan verwacht. Maar zie: ik heb bijgeleerd! Met de toenemende zorg voor oudere familieleden behoor ik nu volledig tot de “sandwich generatie”. En ik snap nu ook waar het gezegde “kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen” op slaat.

Nieuwe lessen voorbereiden en geven is stresserend. Verbouwingen zijn dat ook. Vooraf de garagepoort, dressing, rommelkamer en badkamer helemaal leegmaken en alle kleren, tassen, jassen en schoenen triëren, hopend dat je in de komende weken niks op zolder in een doos moet gaan zoeken … is not funny. Elke ochtend ben ik de kluts kwijt 's: waar zijn mijn kleren? En waar is de vloer heen?

Voortdurend opgejaagd en slechtgezind zijn is niet ok. Te weinig slapen ook niet. Volcontinu proberen om toch altijd - tegen beter weten in - voort te doen, eindigt in een toestand als deze.

Ik ben niet ziek. Wel moe. En slechtgehumeerd. En vooral braindead.

dinsdag 11 juni 2013

"a women left, just there, she was obviously disgusted".

Sorry Hugh,
I had too much fluids right before the concert.

Well, at least he noticed me. BIG GRIN

dinsdag 16 april 2013

Within a 10-minute window of the average finish time for the marathon

De paasvakantie is alweer voorbij en alles loopt terug als voorheen. Die ene week thuis - de eerste was het - heeft me blijkbaar deugd gedaan. Niet dat ik er fier op ben dat ons dag-en-nachtritme onmiddellijk op zijn kop stond, maar we hebben desondanks heel veel werk verzet in huis. Op een korte termijn veel klussen klaren, zaken uitpluizen, knopen doorhakken en hulpbehoevenden bezoeken: het is mijn ding niet. Maar we hadden een deadline in gedachten en we hebben hem gehaald. En zie, W en ik hebben ook een hele serie (The Bridge) uitgekeken en zijn zelfs - terwijl onze tieners op Chiro-weekend waren - in 't stad geweest voor een late lunch en wat Veldstraat shopping. Ook al was de tweede week van de schoolvakantie voor mij een vrij volle werkweek, ik heb het idee dat het momenteel beter met me gaat. Want ik heb al een hele tijd FOCUS. 

En niets is zo fijn als hyperfocus. Niks.

Ik duik erin. Ik lees, schrijf en vertaal. Begrijp alles beter en zie samenhang, verbanden tussen dingen, die ik bovendien ook onthou. Overzicht heb ik niet - dat zal me planningsgewijs weer duur komen te staan - maar soit, het is fijn zo.

Wat ook fijn was, is dat ik zondag iets deed wat ik jaren geleden héél vaak deed (en sindsdien echt wel mis): een lange zondagnamiddagloop, langs de Schelde. Omdat ik zonder forceren aan net geen 25 km (in totaal) raakte en in de uren nadien niet strijk in de zetel lag maar gewoon doordeed, begon ik toch even met het idee van een marathon te spelen. Moet kunnen, dacht ik: 20 km op 2 uur, 40 km op 4u en een beetje. Vandaar dat ik de volgende avond - gisteren dus - enthousiast in Runner's World zat te lezen. Om dan nog effe de laptop open te klappen voor een blik op Facebook. Luttele minuten nadat het eerste filmpje van de explosie aan de finish in Boston online verscheen. Dat filmpje in slow-motion waarin die oude meneer omver geblazen wordt. Waar je de klok bij de finish ziet, startende bij 04:09:41. 

De rest was een beetje déjà vu: 2 jaar geleden zat ik een nacht naar beelden van Pukkelpop te kijken. Waar W toen was. Brrr. 

No such thing deze keer, ik ken geheel niemand die de Boston Marathon meeliep. Maar ik bleef kijken. Tegen beter weten in. 

En ik weet, dat het beeld van die gast die weggevoerd wordt in een rolstoel - beide onderbenen kwijt - de komende dagen niet zal wijken. Alles plakt aaneen en loopt in elkaar over. En ik weet dat dit surreëel gevoel weer zal verdwijnen.

Zoals vele mensen vraag ik me af WAAROM. Wie doet dat nu, zoiets?
Op een loopwedstrijd.
Allez.

zondag 17 maart 2013

Beschutte vrouwen

De voorbije maanden valt het me zwaar dat ik zo goed als dagelijks door weersomstandigheden verplicht ben in regenjas (of skivest met een fleece onder) en platte gesloten schoenen (tot Timberland bottienen met antislipzool) de hort op moet. Want ik fiets. Met een waterbestendige Kipling handtas in de waterbestendige Ortlieb fietstas. Plus een reserve jeans, voor in't geval dat ik doorweekte broekspijpen heb. Want aan plastic regenbroeken heb ik echt serieus de pest.
Als ik met de auto buitenkom, is dat om met boodschappen te zeulen (laatste keer: twaalf liter melk en twaalf liter water plus een kar vol eten) en om zoonlief naar de rugbytraining te voeren - een plek die ik steevast in bezwete looptenue verlaat.

Het begint me dus zwaar te frustreren dat ik al maanden niks "leuks" aan kan. Terwijl ik wel een kast - veeleer een hele dressing - vol leuke kleren en nog veel leukere schoenen heb. Die ik dus niet aan kan. Met dat aanhoudend kloteweer.

Hoe langer het duurt, hoe meer ik me erger aan beschutte vrouwen.

Het soort dat nooit natgeregend wordt en nooit zweet.
Het soort dat vanuit de geclimatiseerde auto met zetelverwarming van de overdekte parking in de lift stapt,
het hele jaar door op daim hakken.

Het soort wiens winterjas niet waterbestendig is en ook al niet erg warm en ook niet helemaal toegaat aan de kraag, want zeg nu zelf: dat ziet er niet uit ...
Het soort dat altijd een goeie, dure lederen tas meezeult.

Het soort dat altijd stiletto's draagt omdat ze hoogstens van de lift naar hun bureau moeten stappen.
En nylons - al dan niet blikdicht - omdat ze nergens komen waar het minder dan 18 graden is.
Het soort dat met strikte regelmaat naar de coiffeur gaat en meer stylingproducten dan shampoo verbruikt
Het soort dat niet weet wat "mutshaar" is.

Het soort dat 's morgens altijd make-up op doet. En waterproof mascara met bikini's associeert.

Het zou me enigszins troosten mochten deze vrouwen allemaal vreselijk ongezond zijn wegens een schromelijk tekort aan beweging. Maar het perverse is dat ze na het werk in vol ornaat de fitnessclub binnen struinen, een stevige les meepikken en nadien - na een zorgvuldige douche met douchemuts en het bijwerken van de make-up - even properkes de zaak verlaten om met de vriendinnen een wijntje te degusteren. In een etablissement met aanpalende parkeergelegenheid natuurlijk.

Ook zij die wel es dertig meter over een trottoir trippelen, onder hun paraplu, hopend dat hun haar niet gaat kroezen, vinden bij mij geen genade.

Tot het weer beter wordt. En niet een beetje - het natte voorjaar van 2012 indachtig ...

maandag 11 maart 2013

You’re Yang!

Is your personality more Yin, more Yang or are you totally balanced? Find out with Your Personal Tao Test and you could win a Tao gift set worth € 118 or one of 50 other Tao prizes!

En dan doet ne mens - uit hebberigheid - eens mee aan zo'n quizke op Facebook ...

"Today you show more Yang in your personality. Yang personalities are confident, rational and ambitious. They take decisions with their heads instead of their hearts. They have a passion for action and are always on the move because Yang oriented people get nervous when life lacks activity. To harmonise Yin and Yang try to relax a little more every now and then. Take your time and unwind in the warmth of your tub in complete silence. This will support your lack of Yin and restore balance. Try again tomorrow to see if your Yin & Yang balance has shifted. The more days you run the test the greater your chances of winning!"

En dan:
"64% of Rituals fans are Yin!
18% of Rituals fans are Yang!
16% of Rituals fans are perfectly balanced!"

Dat ik bij een minderheid hoor, dat wist ik eigenlijk al ...

'k Vraag me wel af met welke antwoorden ja aan die "perfectly balanced" geraakt. Heel moeilijk zal het wel niet zijn. Ben alleen te lui om het uit te zoeken. (Da's dan mijn Yin kant, denk ik ...)


All you need is ...












Ik zeg het u: 't is hun schuld!

woensdag 27 februari 2013

Please Connect to Power

Het beste feature aan de nieuwe iPod Nano is de fantastische batterijduur. Ik kan 's morgens in het fietskot - ofwel blauw van de kou of kleddernat - het ding uitzetten en in mijn sjakosj duwen en daar blijft het dan in relatieve stilte twee volle dagen lang verder spelen. Tot ik het er weer uithaal om een loopke te registreren. 't Is pas dan, op het moment dat ik op het touch screen de NikePlus knop beroer, dat het zijn laatste adem uitblaast. Eerst is er die vrolijke appel (huh? reboot?) en dan mijn favoriete melding: "Please Connect to Power". Altijd het wachten waard. Yup.

donderdag 7 februari 2013

Slow Motion Potion

Torpor is often used to help animals survive during periods of colder temperatures, as it allows the organism to save the amount of energy that would normally be used to maintain a high body temperature. (Wikipedia, Torpor
Tell me about it. Het gebeurt niet veel dat ik nauwelijks de moed vind om te fietsen, maar dit weer - koud & nat - en mijn aanhoudende staat van ontbinding maken het héél moeilijk om 's ochtends in gang te raken. Ik rol met spierpijn uit bed, zweet peentjes op mijn kaduuke fiets en heb het moeilijk om warm te blijven als ik buitenkom.

Tot het avond is natuurlijk. Want zoals altijd kom er dan pas door. En kan ik lopen of gelijk wat doen. Na vijf uur in de namiddag. De rest van de dag is zo lastig dat ik me afvraag of ik grieperig ben of zo ...

En er zijn ook van die dagen dat ik helemaal niet boven water kom. Met een stofwisseling vertraagd tot een zeer laag niveau, neiging tot onderkoeling en vetreserves galore lijkt het alsof ik tegen de winterslaap vecht.


vrijdag 1 februari 2013

(S)he's an action hero



The doctor says it's really just 
An educated guess 
I suggest you get some rest 
Try to cut back on the stress 
Cause I don't like what I see

donderdag 31 januari 2013

Unpatched vulnerabilities

De eerste maand zit erop en het was geen goeie maand. Niet aangenaam. Te vaak op het ondraaglijke af. En ik heb graag een beetje levenscomfort.

De laatste keer dat ik zo'n langdurige periode van cognitieve uitval meemaakte, dateert van begin 2006 en die eindigde met een verblijf in een "prikkelarme omgeving". Ik word er dus niet vrolijk van.  

31 dagen ver in 2013 en
  • er ging geen dag voorbij waar ik me niet moest doorsleuren
  • geen dag waarop ik 's ochtends enigszins in gang geraakte
  • geen dag waarop ik heel helder kon denken
  • geen dag waarop ik niks kwijt was
  • geen dag dat ik niet hyperventileerde
  • geen dag waarop ik me niet afvroeg of ik met zo'n hartslag en zo'n bloeddruk niet beter een dokter opzocht
  • geen dag waarop ik niet vreesde iets cruciaals te vergeten of andere steken te laten vallen, thuis en - *ANGSTAANVAL* -  op het werk
Zonder werkgeheugen is alles erg lastig; het kost me zoveel energie om mezelf bijeen te rapen en te houden dat ik al doodop ben voor de dag begint.

Zonder werkgeheugen is er ook desoriëntatie en geregeld paniek. Ik snap onderhand perfect wat beginnend dementerenden doormaken, met dat verschil dat ik weet dat dit vast weer in orde komt ..

Dus deed ik voort en deed ik mijn best
  • ben zo goed als dagelijks op tijd gaan slapen, voor middernacht
  • heb taken afgestoten en afgelast en er (toch bijna) geen extra's bijgepakt
  • liet het dagelijks-vers-en-strak-gepland-koken vallen (en eet dus weer rotslecht maar soit)
  • bleef met de auto rondrijden, ook al vond ik dat eng
  • ging minder sporten omdat ik absoluut op en versleten was
  • nam toch de tijd voor een paar "fun" maar zeer vermoeiende trips richting Ikea en Antwerpen
Ik verlies de moed niet. Ben verre van depressief. Maar ik slaag er niet in om het tij te keren. Ook al ken ik alle tips, tricks en technieken. Ook al WEET ik onderhand wat er werkt en wat niet. 

Het ligt aan mijn attitude, zeggen ze mij: ik ben te negatief, altijd bezig met worst case scenario's; "bang voor controleverlies" ...
Dat zal dan wel zeker? Mij van optimisme verdenken is inderdaad héél moeilijk

  • ik trek het mij allemaal te veel aan
  • ben zo al ongerust dat ik het - als partner, moeder en werknemer - niet goed genoeg doe. 
  • voel me constant verantwoordelijk voor van alles en nog wat (en dan vooral voor dingen waar ik absoluut geen aanleg of energie voor heb)
  • ben er als de dood voor om het nog moeilijker te maken voor hen die begrip voor me opbrengen of hulp bieden
Ik wil gewoon altijd beslagen ten ijs komen. Lara Croftsgewijs bewapend en steeds paraat.

Maar dat is buiten de unpatched vulnerabilities gerekend. 

zaterdag 26 januari 2013

Get rich quick scheme

Next time I’ll let you all place a bet on how long I can burn the candle at both ends.


Uitval

Het erge hyperventileren is over. Hoewel: gisteren kwam er iemand mijn kantoor binnen om te vragen of alles goed met me was. Omdat ik zo zuchtte … (ach ja, dat weten ze thuis al: “sighing a lot is a sign of chronic hyperventilation”)

Mijn bloeddruk - die vorige week (en vast al veel langer) te hoog was - is volgens wat ik aanvoel weer ok. Ik ben niet opgejaagd meer.

Ik val uit
Geraak nog ternauwernood in gang
Heb moeite met het vinden van woorden en met zinsopbouw; een beetje afasie quoi ...
Kan niet goed meer schrijven
Als ik niet echt mijn best doe, noteer ik alles - en dat is héél veel wegens geen werkgeheugen - in grote krabbels; slordig en niet erg leesbaar. Er komen ook constant andere letters uit mijn pen dan die die ik wou schrijven. Zeer ambetant is dat. Schrijven is meer dan ooit schrappen. Gelukkig kan ik tegen mijn telefoon praten. In het Engels, maar soit. Die speech-to-text doet het goed, voor kleine notities.

Maar kom, ik doe voort.



vrijdag 25 januari 2013

That'll keep you going through the show

Misschien moet ik terug The Wall op mijn iPod zetten.
In 1980 had ik die op plaat en cassette. Ik kan er nog altijd blijven naar luisteren. 


donderdag 24 januari 2013

No sense of harmony, no sense of time.

It’s been more than a few days now that I cannot tell what day of the week (and month) it is. I’ve lost track. I gave up checking the agenda  - which is quite unusual.
It just happened.

Enter extreme forgetfulness

Where did I last lay down my glasses, keys, phone? What day is that class I teach scheduled? What did I need at the grocery store, now that I’m standing in its aisles? Did I remember to switch off the dryer? 

From compulsively organized I’ve to moved on to oblivious.

Everything slows down. There’s - really long - bouts of hyperfocus. Hours go missing. Next my mind is scattered. I'm lost in the supermarket. Remote. Under a bell jar.

I'm not worried. I'm fine. Mellow even.
The longer it lasts the less concerned I get. I can't imagine life otherwise. My senses are dulled.
When did this start? 
I've lost interest. I'm not tired any more. I'm numb. And in a way I like it.
This is not my life. I'm just observing.  Everything is covered by a thick layer of snow

And oh, I don't think anyone will make me do things soon ...


Alles is op


dinsdag 22 januari 2013

Plundra (till IKEA, igen)

En toen ging ik nog maar eens naar Ikea - de tweede keer deze maand - om na veel geschets en gereken die dingen mee te brengen die in de solden afgeprijsd waren.
Als daar zijn:
een Hemnes Bureau met aanbouwdeel (voor zoonlief),
de Hemnes Secretaire met opbouwdeel (voor dochterlief),

en ook een Karlstad Fauteuil, omdat ze graag een eigen zetel wou en ik er nu een zag die ook qua kleur goed zit (en een afneembare hoes heeft).
Nadat ik helemaal alleen alle dozen in de Kangoo gehesen had - de parking van Ikea stond ook ondergelopen met smeltwater - ben ik nog maar eens verloren gereden op die "Loop". Autorijden is niet mijn ding, en al zeker niet in het halfduister met een zo goed als geblindeerde achterruit (dozen!) op een plek waar ik zo al de creeps van krijg. Maar zie, ik ben via de E40 en E17 alsnog in een stuk thuis geraakt.

Ook deze keer heb ik me ingehouden en ben ik met héél weinig "kleine prullen" teruggekeerd. Een kussenhoes uit de koopjeshoek en een gesoldeerde nepplant, daar bleef het bij voor mij. De zetel is ondertussen uitgepakt en aangekleed. Onder de trap ligt een stapel grote pakken te wachten: eerst moet de vloerbedekking er nog komen en moet ik nog wat houtwerk schilderen, maar dan zit het er echt op, en als alle meubels er staan is de 4 kamer grote "tienerverdieping" een AFGEWERKT feit. 

Ik ben al vollen bak aan 't verder plannen en (p)inspiratie verzamelen voor de rest van het huis. Yay!

En oh, die tweede grote Vallvik ladekast die ik eerder haalde ligt ook op mij te wachten. Binnenkort staan ze symmetrisch naast de schouw in de "master bedroom". Met herspoten ladegreepjes: messing zal het worden!  

maandag 21 januari 2013

Blue Monday

A scraped empty feeling for Blue Monday
worn out, empty, rock bottom
shocked still, blown about too much
nothing to give, offer, share

vrijdag 11 januari 2013

Notorious for being bad luck.

Ik weet niet hoe dit nu weer precies opdook vandaag, want ik doe hard mijn best en heb deze week nog geen onoplosbare toestanden veroorzaakt door vermoeidheid & verstrooidheid. Maar juist ja, ik ben een 丙午の女 (hi-no-e uma) en "People born during the year of the Fire Horse are notorious for being bad luck."

zondag 6 januari 2013

Recurrence

(inspired by Tools for living your life)

I have this affliction
permanent chaos in my head & trouble focussing
unstoppable energy & eruptions of creativity
I’m easily bored & have working memory deficiencies
I have no sense of time
and a long list of anxiety disorder symptoms

I have learned that a stable environment is key
I need a home and a steady job
to be surrounded by people who love me
and understand how I (don't) function
I need plans and much much structure
I have acquired coping skills
they eat away 75% of my energy
I work part time because of this

when I’m under great pressure
overwhelmed by tiredness & sadness
when I drown in fear
when I feel mediocre
as if I’m
not doing enough
not living up to expectations
not delivering

then I cannot
be nice, understanding & giving
deal with people
open up
speak my mind

then I
procrastinate
complain
avoid people & confrontations

when I consider giving up
because it is all too much
because I cannot handle this much

I usually go on regardless
till there’s nothing left of me

I was taught not to give up

zaterdag 5 januari 2013

Opgebrande momenten en zo meer


Toen ik op 21 december het werk afrondde, wist ik dat het me effe zou kosten om weer op krachten te komen. Dat ik de volgende twee dagen op de laatste reserves zou doordraaien om thuis voor tien personen een pre-Kerstmaaltijd te koken, wist ik ook. Tot dan ging eigenlijk alles volgens plan. 

Maar toen kwam de KLAP en was ik compleet kapot. Niet meer in staat om ook maar iets zinnigs uit te steken. Als ik per dag één uur iets nuttigs (lees: huishoudelijk) deed was het al een mirakel. Ik sleepte me voort, was niet in staat om te lezen -  zelfs de krant doornemen lukte niet - en van koken, wassen, opruimen en meehelpen met kamers verven kwam er niks in huis. Het leek wel alsof de dagen in lucht opgingen. En het duurde echt 6 dagen vooraleer ik doorhad dat ik aan geen sport had gedaan.  ***AARRRGGHH*** 

Toch geloofde ik dat het snel goed zou komen. Die extreem korte dagen, dat lag aan mijn verschoven dag- en nachtritme. En aan het feit dat ik tien-elf uur sliep, in plaats van de "gewone" zes. Ik troostte mezelf met het feit dat ik er toch wat uitgeslapener uitzag, getuige de verse profielfoto op Facebook. 

Maar het is sinds 24 december geen klap beter geworden. Ik ben leeg. Gevloerd. Uitgeput. OK, ik kwam de voorbije dagen weer buiten en "deed" af en toe iets. Maar met herniapijn, spectaculaire concentratieproblemen, chronische hyperventilatie en een hartslag die constant in mijn keel zit is er weinig lol aan. 

Nu ja, been theredone that en zo. Ondertussen WEET ik dat ik mijn hoofd boven water hou. Er is ook niks mis met mijn motivatie om voort te doen. Ik vraag me enkel af hoe dit nu verder moet. Want het lukt me niet meer om de accu op te laden. Dammit.

vrijdag 4 januari 2013

Evaluation form

I need to stay aware that I tend to go "limitless" and that overdoing things is the real danger...

Below the usual cost-and-benefit analysis, to see if I maintain the balance I need. It is basically a recurring exercise, to remind me to stay mindful.

How I’m doing in general
  • Am I aware, in touch with myself? Do I “feel” anything at all or do I just “go on”?
  • A lot on my plate or too much? Adding without subtracting?
  • Losing sight of limits? Try to do the impossible? At what cost?
  • Enough sleep?
  • Physical discomfort? Pain?
  • Biting (nails, lips)? Scratching?
  • Anxiety attacks? Alienation? Compulsive much? Explosive situations? Benders?
At home - family, household
  • Planning (who-where-what): week structure set up? (= ANCHOR)
  • Chores: is it clear who does what? Do we agree? Do I manage to do my part?
  • Is it really clear to me what I need to do or do I struggle with what (I think) I am supposed to do?
  • Do I communicate my plans/priorities/frustrations? (They’re not mind readers.)
  • Enough face time with the kids/spouse or am I running the household like a military operation (only the practical, leaving out contact/emotions entirely)?
  • Do I get along with the family or am I evasive, grumpy, complaining, irritated, (verbally) aggressive?
  • Do I see other people (my family, other parents, friends …)? Because I have to help out? Socially? Do I manage? How do I feel about it? Avoiding people/confrontations?
At work
  • Is it clear what I need to do?
  • Do I manage to do the necessary/what I’m supposed to do?
  • Motivational issues?
  • As I set my priorities, do I stick to them?
  • Procrastinate much? Context switch much? Avoiding much?
  • Output ok?
  • Pleased with my results? Any complaints?
  • Do I communicate my plans/priorities/frustrations?
  • Do I get along with the colleagues? Am I avoiding people/confrontations?
Me-time
("idle time", relaxation, hobbies, sports, read, tv, …)
  • Enough things that do me good? Or overdoing it? (= adverse results)
  • Do I manage to unwind at all?
  • Feel much frustration about reduced sensitivity to reward?
  • "Safe and controlled" kicks or risky business?
  • Am I stressed in my me-time? What is the cause? Can I do anything about it?
  • What are my (short term) hopes/plans? Are they realistic?
Medicine & food
  • Do I take my meds?
  • Do I take extra meds? Which/when/why?
  • Much Red Bull?
  • Do I overeat?
  • Do I drink to smooth off the edges?

Reboot

Nu zelfs Facebook jaaroverzichten nog enkel uit foto's bestaan, is het misschien een goed idee on hier weer eens iets te schrijven. Bijna zes maand stilte: genoeg om me te doen inzien dat ik mijn aanpak moet veranderen. Want het is niet alsof niks niet meer schrijf. Helemaal niet. Maar wat hier kwam was altijd enigszins gecensureerd en in het Nederlands.

Voor Engelstalige overdenkingen en gevarieerde emo-toestanden had ik jarenlang een paar blogs die tot het "virtual me"-hobbyproject behoorden. Zaken die ik wijselijk onder "all_written_fiction" klasseerde, omdat ze - ondanks mijn actuele leeftijd - ongegeneerd puberaal waren. Ik schreef ook heelder lappen tekst die ergens in NaNoWriMo-bestanden verzeilden, terwijl ik de challenge vanzeleven geen twee dagen heb volgehouden.

Allez goed, feit is dat het schrijven van "blogdrafts" nooit stilviel. Maar ... ze waren meestal in 't Engels.

Waarom? Wel, omdat ze héél vaak iets te maken hadden met wat ik aan het lezen was. En ik lees best veel. Maar op de krant na, zo goed als niks in het Nederlands.

Plus: veel van de boeken die ik lees zijn bedoeld om iets mee te "doen". Want ze gaan over mediteren en boeddhisme en cognitieve gedragstherapie en ADHD. Er zitten doordenkers in. Of opdrachten. En dan begin ik met kribbelen. Papierkes & notaboekskes, maildrafts & googlesdocs vol gedachten die ergens ooit in een lap tekst gegoten worden. Voor mezelf. Terwijl ze in hun uitgewerkte versie - ter lering en vermaak - gerust het licht mogen zien.

Vandaar het voornemen om me niet meer taalkundig te beperken. Vanaf nu komt er hier ook Engels.
Of het ook emo en puberaal wordt? Daar ben ik nog niet uit ... *grins*