Rugby is geen sport voor watjes

Al meer dan 8 jaar breng ik hem. Vroeger enkel op woensdag, nu twee keer in de week. Het is een diep ingesleten gewoonte geworden. Vooral omdat ik - in de tijd dat er nog geen clubhuis stond en er ‘s winters niet anders op zat dan aan de kant van het veld te koukleumen - besloot om van de gelegenheid gebruik te maken om wat te lopen. Hoezeer we ons soms kapot moet haasten om tegen zes uur op de Blaarmeersen te zijn, op woensdag en vrijdag is er tijd voor sport, voor zoonlief en voor mezelf.

Toegegeven, ik heb er geen omkijken meer naar, als hij uit de auto stapt. Soms raak ik zelfs niet tot aan het clubhuis. En soms probeert hij mij af te schudden. “Ik ga wel met de fiets”, zegt ie dan, “dat is rapper.” Wat klopt, maar ik wil mee, want ik wil lopen en vind het snel te koud om in bezwete loopkledij terug te fietsen.

Vroeger vond je me meer bij het veld. Kende ik meer ouders. Was ik meer “betrokken”. Maar na een periode vol discussies en strubbelingen tussen ouders, trainers en clubbestuur, draaide ik een bladzijde om. In plaats van me nog langer - en bij wijlen ERG - druk te maken, besloot ik om los te laten. Nu doe ik mijn bar shifts. En probeer ik om - met het gezin - de jaarlijkse feesten mee te pikken. We houden het gezellig zo.

Hij heeft mij niet meer nodig. Maar toch ben ik ongerust. Want ik zie dat de U15’s veel ruwer spelen. Ik lees mails over “concussion management” en zie op Facebook dat zijn leeftijdsgenoten geregeld blessures oplopen. Ik was in de voorbije maanden een paar keer getuige van een “naar het ziekenhuis”- incident. En ben me er pijnlijk van bewust dat er niet eens altijd iemand aanwezig is die EHBO kent. (Zelfs dat ze de EHBO koffer of het ijs niet snel weten te vinden, als dat nodig is.)

Hij heeft mij niet meer nodig. En wij - zijn ouders - hebben ook een leven. Met jobs. En verbouwingen en zo. Waardoor we hem niet naar elk verafgelegen toernooi vergezellen. Want dan ben je echt wel een hele dag weg. OK, de vervoersregeling is geoptimaliseerd sinds de club met dat dashboard werkt. Toch wil ik niet doen alsof ik het normaal vind dat mijn kind bij een andere ouder in de auto moet stappen. Is er echt geen geld voor een bus(je)?

Kortom: vandaag vraag ik me weer af of het wel slim is om hem te laten gaan. Want wij rijden niet. We weten niet wie er wel rijdt maar vertrouwen erop dat die mensen geen halve dag pinten zwikken langs het veld. En we hebben er geen idee van of er iemand - in geval van nood - medische bijstand kan verlenen.

En kom niet af met “dan had hij maar moeten voetballen”. ‘t Is overal wel wat.

#Wijvenweek. Presteren moet je leren!

De mening die ik gisteren al wou ventileren betreft kinderen. Maar gisteren zat ik te lang voor tv. Te kijken naar  wat er gebeurd was. Met kinderen, van dezelfde leeftijd als mijn zoon. 

Nu ja, de mening.  Daar moet ge u niet te veel bij voorstellen. Qua nuances en zo. Of sterk uitgewerkte argumenten. Het is een mening hé en "opinions are likeassholes, everybody's got one and everyone thinks everyone else's stinks."

Allé hup: het gaat dus over de tendens om kinderen bewust (zwaar) onder druk te zetten om ze "klaar te maken" voor de maatschappij. Omdat het zogezegd het best is om ze "de realiteit" te leren kennen. Want het is geweten dat ze allemaal op hun prestaties afgerekend zullen worden . Ze kunnen dus maar beter voorbereid zijn!

• 't Is een goede school want ze moeten er veel werken. Elke week een paar toetsen en zo.
• Ik stuur ze liever naar een "moeilijke" school waar ze dagelijks minstens 2 uur huiswerk hebben. Daar leren ze nog iets van.
• Mijn kind moet op internaat want daar krijgen ze studiebegeleiding. Voor de lagere school kon ik daar nog zelf tijd in steken, maar voor het middelbaar is dit de beste oplossing.

... zijn een paar van die dingen die ik hoorde en waarbij ik spontaan "griezel gruwel" dacht. Waar slaat dit nu op? Is dat serieus bedoeld? 

Dat je als ouder aansprakelijk wordt gesteld voor de (schoolse) prestaties van je kinderen, daar kan je niet aan onderuit. Maar wie is er gebaat bij streven naar "prestaties"? 

Volgens mij zijn motivatie en leergierigheid belangrijker dan kennis en presteren. 

Gedurig stress ervaren is op zich niet leerzaam, denk ik zo.  

En: niks zo vies als "schoolmoe".  

Oh neen, ik ga  niet geheel betoeterd de kaart van een 'doe maar waar je zin in hebt' systeem trekken. De mijne zitten in een (Freinet) derde Latijnse en een (klassieke) zevende klas buitengewoon lager onderwijs voor kinderen met een leerachterstand. Heel verschillend. Maar op dezelfde manier benaderd thuis. Hier geen uren mee huiswerk maken en lessen opvragen. Hier ligt de nadruk op uw plan trekken in het leven. En dat gaat eigenlijk best goed.

Kinderen (zwaar) onder druk zetten leert hen - volgens mij - vooral iets over hoe het leven aanvoelt voor hun ouders. 

In English

Part 1:
Zoon, over wiens hoofd er net in het Engels geconverseerd werd, boos:
 "Als ik erbij ben, dan spreek je Nederlands!!! Als ik er niet ben, whatever ..."

Part 2:
Dochter die morgen schriftelijk examen Engels heeft: "Engels is gemakkelijk..."
Ik: "Als je het ook kan schrijven!"
Dochter:  "Ik kan Engels schrijven. Ik tweet in het Engels!"

Yeah right.

't Is maar hoe je 't bekijkt natuurlijk

Zoonlief, lachend, tegen geïrriteerde moeder:
Neen we zijn niet een beetje "edgy"; we zijn een beetje "Regi".  Waar zijn die handjes?!

Weerman

Zoon heeft tegenwoordig - net als zijn zus indertijd - 's morgens interesse in de krant: om het weerbericht te zien. Beetje verwonderlijk vond ik, want 't is niet alsof dat ie zijn kleding aan het weer aanpast. We mogen al van geluk spreken als ie vanzelf een jas aantrekt wanneer hij buiten loopt. Of een trui als het niet hard vriest. Maar kijk, vanochtend zie ik hem de speelkoer opwandelen en het eerste vriendinnetje dat hem benadert vraagt: "hoe is het weer?". En hij: "bewolkt, met ook een zonnetje". Aha. Dat is het dus: hij klust bij als weerman.

I thought I wasn’t but I’m really hurting

Getver. De goeie voornemens en ambitieuze plannen zouden er moeten afspatten. Maar wacht eens: die zijn er niet.

Het is te koud en het is oppassen geblazen of je gaat onderuit. Dus wil dochter plots niet meer met de fiets naar school. Bedenk maar wat. Zoon ziet dat schoolgaan al helemaal niet meer zitten. Stemming in mineur, stressen aan de poort omdat de turnzak - die hij zorgvuldig inpakte - niet mee is. Op de terugweg naar huis scheurt het debiel dunne Delhaize zakje en mag ik tijdschrijft en brood met mijn vervriezende blote handen aan het stuur klemmen. En later, terug aan die schoolpoort, hoor ik dat zijn hartslagmeter/horloge op de eerste dag dat hij die droeg "verdwenen" is. Allemaal omdat hij na twee weken ontspannen & vrolijk thuis niet meer door had dat hij op school niks uit zijn handen mag leggen. Aaargh.

Ik ben ontploft. Heb er genoeg van. Kan er niet meer tegen. Twee schooldagen, zo lang duurt het om mijn kind boos, ongelukkig en lastig te maken. Hij huilde zondagavond. Ik hield mijn hart vast. Bedacht ik me dat ik met even veel angst op de volgende schooldag wachtte. Neen, ik kan hem niet van school afhalen en hem zelf lesgeven, dat wéét ik wel. Het zou voor niemand goed zijn. Het kan alleen niet verder zo.

Het enige wat er op de planning staat is het huis grondig opkuisen en voorbereiden en voortdoen...

Het enige waar ik aan denk is dat ik me toch keer op keer feestelijk laat verneuken omdat ik mijn mond niet opentrek. En als anderen dat dan wel doen, hulp inroepen, dan kan ik daar zoooo kwaad om zijn. Want hey: ik stel het zonder!

Ik laat u met rust. Laat mij dan ook met rust. Doe uw werk. Maak het mij niet nodeloos lastig. OK?

I can’t behave

No it’s not the heathen in me

It’s just that I’ve been bleeding lately

Internally

Don’t turn to me

And I’ll bide my tongue, the torrid weapon

I could learn a useful lesson

What’s so great about the great depression?

Was it a blast for you?

Blasphemy

Unfinished Business

Kinderen worden groot. Plots gaan ze naar een school met punten en wordt het menens. Twee weken geleden was het zo ver: de eerste examenreeks begon. Er werd gestudeerd. Geschematiseerd en overhoord. En de - broodnodige - wekelijkse routine sneuvelde. De boodschappen raakten niet gedaan en ik kreeg het al snel echt benauwd, wegens geen tijd voor rustpunten. Omdat we alle vier onder druk stonden, met school en werk en allerhande onverwachte extra's tussendoor. Nu ja, het is voorbij en 't is gelukt. Maar het heeft doorgewogen. Ik heb het vorige zaterdag echt van mij af gelopen - zowaar 15 km aan een stuk ...

Ondertussen staat de nieuwe Robbie Williams - een cadeau- op de iPod. En kijken we verder Battlestar. Ik durf het bijna niet luidop zeggen, maar blijkbaar vindt ie het goed! Want we kijken samen door, aan een tempo dat ik niet voor mogelijk hield. We zijn aan de helft van het derde seizoen: nog 10 te gaan, dan Razor en dan de 20 episodes van Season 4. Wow!

En ja, ik heb weer zitten bleiten bij Unfinished Business. Neen, niet voor Lee. Da's ne moeilijke mens, met veel principes en zo. Wel om "Kara Thrace loves Lee Adama". Want wat zij doet, daar kan ik geheel inkomen. Snotter.

300 words

Engels leren: het is anders geworden. Héél lang voor ik aan Germaanse filologie dacht, zong ik al Engelse songteksten. Maar toen ik omtrent 1980 mijn eerste Engelse les kreeg was dat "beginnen van nul". Woordjes. Zinnen. Dwaze tekstjes. Traagjes.

Tegenwoordig hebben ze na 1 maand Engels al twee echte verhalen gelezen. Kunnen ze de vragen achterin de Penguin en andere readers moeiteloos oplossen. Ze zelfs zonder noemenswaardige spellingvragen op papier zetten. Het verbaast me een beetje. Ik wist het natuurlijk wel, maar toch. Een elfjarige zonder één dag les is dus - dank zij de tv - op zijn minst 300 woorden rijk. In de praktijk zijn dat er meer, weet ik. Ik weet ook dat er zijn, van dochters leeftijd, die Twilight in het Engels lezen. En neen, die zijn thuis niet tweetalig. "Het komt gewoon vanzelf" claimt ze. "Ik kijk naar iCarly en eigenlijk let ik niet zo hard meer op de ondertitels". Yeah right.

Lost & Found

Drie maand geleden was het kot hier te klein: zoons rode Nintendo DS was plots spoorloos. Van de aardkluit verdwenen. Foetsie.

En zie, vorig weekend heb ik hem teruggevonden - ik had er die dag zelfs nog aan gedacht, echt. Oh ja, ze hadden OVERAL gezocht, maar blijkbaar niet onder de kussens van die ene zetel ...

Nu ben ik eens gaan terugbladeren op Facebook, om te zien wat we doorgemaakt hebben. En dit kwam eruit.

27 mei

Zoek: rode Nintendo DS in rode Nintendo DS case. Kind weet van niks. All hell has broken loose (en dat is absoluut een understatement) dit is zoiets waar ik ABSOLUUT van aan stukken ga - en ze weten het - IK DOE ***HARD*** GENOEG MIJN BEST OM STRUCTUUR EN OVERZICHT TE HOUDEN en dan hebben ze me weer liggen - zot word ik ervan

is geheel niet goed van het Nintendo gedoe en moet de zoekactie nog in gang blazen

ik HAAT slordige mensen die hun spullen overal laten rondslingeren - The Flamethrower Method

heeft met zij die geen tv mogen kijken de hele garage uitgemest ... en vond terug: de lederen handschoen (die dus niet bij het uitstappen op de grond was gevallen) en dochters bedelarmband (in de jas van papa)
enorm gelukkig om de weergevonden armband, maar anderzijds ook bevestiging omtrent het statement "ik heb grondig gezocht". Volgens mij is een jas doorzoeken geen rocket science: één keer schudden en we hadden door dat er iets in de voering stak

28 mei

nog steeds geen Nintendo DS trouwens - heeft iemand een grote zak Xanax aub?
eerst huiswerk, dan Nintendo zoeken, damn

it's a mindfrak: in gedachten zie ik mezelf die Nintendo in een kast stoppen ...

En wat hebben we hieruit geleerd? Euhm.

1. Wat ik al wist: de uitspraak "ik heb grondig gezocht" krijgt een geheel andere invulling afhankelijk van de persoon die ze uitspreekt
   
2. Dat mijn geheugen heel erg trukskes met mij speelt. Ik heb van in het begin een herinnering van hoe ik het ding wegstopte en me erbij bedacht dat het op een plaats was die ik zou vergeten.
3. Ik hou het niet voor mogelijk omwille van punt 1. Maar als ik ze niet in den Escape ben kwijtgeraakt, dan bestaat er nog een kans dat mijn zilveren LOTR ring met ketting en mijn gouden Guess horlogeke op een goeie dag in dit huis hier opduiken.
   
   
   
   
4. en ... ik vind microbloggen is absoluut nuttig, ter reconstructie. Door terug te bladeren heb ik een paar train of thoughts die ik had laten schieten opgepikt. Handig zo!
   

Heat Wave

Met het hele gezin naar een "all in" clubhotel aan de Turkse kust trekken is iets, wat in onze omgeving een beetje vreemd wordt bekeken. En ja, ik ben me al weken aan het uitsloven met uitleg in het genre: de kinderen wilden het zo graag en er zijn 5 zwembaden plus de zee en ik vind het wel leuk om niks meer te doen dan lezen en zwemmen en gewoon aan te schuiven voor het buffet ...

Al die argumenten kloppen perfect, maar het is natuurlijk ook zo dat je in zulke clubhotels blootgesteld wordt aan een massa mensen en een doorlopend animatieprogramma, twee potentiële bronnen van (zware) geluidshinder - om nog van de visuele kant te zwijgen. Ik kon me dus wel inleven in hubby's angst om in "de hel" terecht te komen.

Toen we 2 jaar geleden samen een week in een adults only Club Med resort doorbrachten, was ons dat erg goed bevallen. Maar toen was het laagseizoen en niet al te heet. En waren er geen kids te bespeuren.

Terwijl we er nu zelf 2 meehadden (die liefst de hele dag kibbelen) en we met een heuse hittegolf geconfronteerd werden. Als het zwembadwater bij de dagelijkse controle 28 à 30°C warm was, kan je vermoeden dat de omgevingstemperatuur ook niet mis was. Ik heb op het hele domein geen thermometer gezien, wat wel fijn was, want wat niet weet, niet deert. Maar we voelden het wel: het was ERG heet. Van 's morgens tot 's avonds. Maar kom, waren we er niet om te zwemmen en te lezen?

En dat is precies wat ik gedaan heb :

• eten (wat te veel, want de buffetten waren lekker),
• drinken (hoewel alle alcohol inclusief was heb ik er op een paar gin tonics na nauwelijks gehad, het was gewoon te heet),
• zwemmen (beetje in zee, beetje in de zwembaden)
• 'poolgym' ofte flauwe aquarobics (toch een paar keer meegedaan)
  
• lezen: 2 boeken uit : "Charlie n'est pas rentrée" mijn eerste Nicci French, in het Frans nog wel, vlak voor ons vertrek meegekregen van mijn zus en Dune, mijn verjaardagscadeau van batlock666.
  

De kids hebben het grootste deel van de tijd in het water doorgebracht. Ze kregen wat opblaasspullen cadeau en gleden en zwommen en speelden zo goed als de hele tijd. Kajakken en waterfietsen waren inbegrepen en ze moesten er zelden voor aanschuiven: de meeste spullen, op de tafeltennis na, werden nauwelijks benut wegens de hitte. Tegen het einde toe deden ze ook een paar keer mee met kids club activiteiten (die heel moeilijk op gang kwamen want overdag was het - yup - veel te heet) en 's avonds bleven ze na de "minidisco" meestal kijken naar de "show" terwijl wij op een terras verderlazen.

Hubby ging - tot mijn grote verbazing - boogschieten en petanken en tafeltennissen. En hij was - tot zijn grote verbazing - wel content dat het er ondanks de massa volk toch rustig was. Hij meldde op Facebook "zıt ın Hotel California aan de Turkse kust en ziet een gat ın de markt: een all in club, maar dan met Bataclan anımatıe....." en dat kan ik alleen maar toejuichen.

We waren er wel meer dan een beetje de vreemde eend in de bijt - neen, we gingen niet de stad in om namaakspul te kopen of "The White House" te frequenteren, neen we schepten iets anders op dan spaghetti en friet, neen we spraken geen Westvlaams (wat een beetje de voertaal bleek te zijn naast Russisch, Turks, Engels, Frans en Nederlands), keken niet naar Belgische voetbalmatchen en kochten Het Laatste Nieuws niet. En we waren ook behoorlijk dunner dan de gemiddelde "all in" toerist, wat erg bevorderlijk was voor het rondlopen in bikini.



Het was een leuke week, op de heen-en-terug dagen na. Charters nemen is niet mijn ding. Zeker niet met kids erbij, want die een hele dag stil bezighouden is niet evident. Al dat wachten tussendoor vinden ze niet leuk, terwijl ik gewoon een boek neem...

Wherever I lay my head

't Zit erop, het schoolkamperen. Dochter is ingeschreven, we kunnen gerust zijn.

De hele toestand - op het sanitair na - leek wel een festivalcamping. We hadden pizza's, slaatjes, BBQ, wijn, fris, verse koffie en koeken van de bakker. En het was ook een beetje een reünie, met ouwe studiegenoten, buurtbewoners en kennissen die we vanaf volgend schooljaar misschien iets vaker zullen zien of horen.

Neen, mij ga je niet horen klagen over het "vreselijke" feit dat je bijna 22u voor een schoolpoort moet aanschuiven. Dat laat ik liever aan anderen over. Want dat kamperen op zich, dat doe ik best graag. Ik maal niet om comfort - slaap om zeggens net zo lief op het trottoir.

Wat voor mij wel benauwend was, was de hoop volk op een kluit en de stress die deze hoop - door een niet aflatende stroom van ongenoegens en innuendo - wist op te bouwen.

Maar kijk, ik hield het hoofd redelijk koel door goed deel van de tijd te lezen, dronk geen sloten, sliep behoorlijk vast en was om 5u50 vanochtend niet eens mottig toen ik voor de deur plaatsvatte. Buiten de zonnebrand op mijn armen, heb ik dus niks te klagen.


Waar ik niet op gerekend had, was dat er na de inschrijving en het rugbytornooi - zonder tussenstop thuis - nog eens een dik aantal uren op de diergeneeskunde zouden worden doorgebracht. Want ik had op een douche gerekend en mocht dus 6 uur langer wachten. En dat vond ik niet leuk. Maar kom: de 979 pagina's Tommyknockers zijn uit. Ha!

Where is my pink Prada tote?

Oh noes! Had niet goed door maar waar ze de voorbije dagen voor bedtijd naar aan 't kijken waren tot ik er vandaag effe bij ging zitten. High School Musical 2 Rehearsal Cam, bij de extra's op de dvd. Ouch.

Gnoti seauton: verwacht dat ik de voor de rest van de vakantie van die fijne oorwurmen zal zingen...

Fetch me my Jimmy Choo flip flops,
Where is my pink Prada tote?
I need my Tiffany hair band,
And then I can go for a float.

Soms is groen niet wat je denkt dat het is

Het moet me van het hart: ik ben geschokeerd. Omdat ik blijgezind afging op ik wat dagelijks met mijn eigen ogen zie. En dat mijn perceptie - volgens hen - niet strookt met de realiteit. 

Twaalf jaar donkerblauw met wit, plus nonnen: ik kan u eerlijk meegeven dat de naweeën van dat trauma nog steeds niet geweken zijn. Het was dus met enige aarzeling dat ik gisteren met dochter Goene Zaalwaarts trok, om eens te horen wat ze daar verkondigen over het middelbaar. Want ik had gehoord dat het daar goed is. En eerlijk gezegd: volgens wat ik hoorde en zag is het daar héél goed. Op één ding na: hoewel de nonnen ondertussen uitgestorven zijn, is de hypocrisie dat niet. 

Tijdens de intro bladerde ik al in het schoolreglementboekje en botste ik op strenge kledingregels. Maar die op het podium beantwoordden er alvast niet aan, dus zo'n vaart zou het wel niet lopen, dacht ik. Tot de ever so cute leraar Latijn ons op de rondleiding meenam naar de uniform shop, alwaar hij stipuleerde dat je ongeveer alle kleding - in wit en flesgroen, met schoollogo - daar diende aan te schaffen. 

Huh? Dagelijks zie ik hordes groentjes richting Dampoort flaneren en daar komt maar weinig flesgroen bij kijken. Op de lagere school is men streng, dat is duidelijk. Maar naarmate de leeftijd stijgt, neemt de camouflage toe: ze dragen stuk voor stuk khaki groene spullen. En dat vinden dochter en haar vriendinnen tof. En dat deed mij overstag gaan: als zij niet over haar nek gaat van het uniform, dan is het voor mijn part een mogelijke school.  

Dochter zelf was wel tevreden. En mondig. Ze stelde vragen over hoe het zat met die godsdienst ("Wordt er hier gebeden voor het eten?") en ging in discussie over het uniform ("Mijn vriendinnen in de muziekschool dragen allemaal andere spullen, blijkbaar mag het dus...") . Het werd me gelijk ook duidelijk dat de brave leraar niet gewend was aan kritische 11-jarigen. 

Maar kom, we hebben nog een paar scholen te doen. Wordt vervolgd ...

 

The West Wing

Dochter is één en al excitement over de inauguratie. Bekeek het volledige pre-inaugurele concert van zondagavond en blijft maar vragen stellen. Het feit dat Obama's dochters Malia Ann en Sasha ongeveer even oud zijn als zij en haar broer spreekt enorm tot de verbeelding. Hoe het daar zou zijn, in dat Witte Huis, is het onderwerp van menig gesprek.

Ook deze middag aan tafel. We bladerden door de krant en bekeken de daar in afgedrukte plattegrond van het Witte Huis.

En toen bedacht ik me dat ik het hele eerste seizoen van The West Wing staan heb. En hebben we samen een aflevering bekeken, om eens een gedacht te hebben van hoe dat daar nu is.

We tellen af naar de eedaflegging, straks op tv.