On my wishlist: everything in the Brussels Nike Store

Ik was er me maar halvelings van bewust, dat er in Brussel een Nike Store is, in de Nieuwstraat. Misschien omdat ik een eind geleden tot in Londen toe op zoek ging naar een kwalitatieve en mooie loopoutfit die NIET zwart of (fuchsia)roze was en toen ongelooflijk gefrustreerd opgaf. In die tijd bleek dat alle grote sportmerken - inclusief Nike - maar een fractie van hun collecties in Europa verdeelden en dat de "fancier" items die je op hun site of webwinkel in de USA kon zien, niet buiten de USA konden worden geleverd. Of je moest op eBay gaan zoeken, en bereid zijn woekerprijzen te betalen.

Ondertussen slaagde ik erin om in Atlantic City een paar interessante Nike outlet koopjes te doen. En is loopkledij ook hier van saai naar helemaal kleurrijk geëvolueerd. Problem solved. Naast een board vol pins heb ik ook een kast vol sport outfits en geen reden tot klagen.

Tot ik vandaag dus de Nike Store binnenwandelde en onmiddellijk in de zevende hemel was. Wat een keuze! Wat een kleuren!  Turkoois en teal en fluo geel en oranje en OMG die Nike Free TR 5 Flyknits! I want them all!


 
Maar toen keek ik eens goed naar de prijskaartjes en slikte ik.
OK. Nike is duur. Maar soms is het er ECHT wel over.

Het toeval wou dat ik een half uur eerder 2 "basic" seamfree hemdjes had gekocht - in de Primark. En die kostten zowaar minder dan een tiende van hun Nike dri-fit knit tegenhangers.

Ik hoor het u al zeggen. De Primark is verwerpelijk. En de kwaliteit, dat zal ook niet hetzelfde zijn.

Maar of die goedkopere echt "brol" zijn? Dat durf ik te betwijfelen. Want ik loop al jaren in "goedkoop" seamless sportondergoed van bij Lidl. Sommige van mijn "onderlaag" spullen zijn meer dan 5 jaar oud. En die zijn dus al heel heel vaak gewassen. Maar nog altijd absoluut functioneel.

De Primark heeft turkoois en anthracietgrijs. Lidl heeft ook bessenroze. En soms zwart met groen of zwart met paars. Nike is mooier. Een beetje toch. Nike betovert. Nike maakt me hebberig. Maar Nike is immense promobudgetten. Die ik meebetaal om ook met hun swoosh te koop te kunnen lopen.

Het soms bevreemdend, maar niet verwonderlijk dat zowel de H&M, als de Lidl, als de Primark schaamteloos zwart-witte Nike designs imiteren. Want zie, mijn nieuwe pet is geen Nike. Just looks the part.

Beschutte vrouwen

De voorbije maanden valt het me zwaar dat ik zo goed als dagelijks door weersomstandigheden verplicht ben in regenjas (of skivest met een fleece onder) en platte gesloten schoenen (tot Timberland bottienen met antislipzool) de hort op moet. Want ik fiets. Met een waterbestendige Kipling handtas in de waterbestendige Ortlieb fietstas. Plus een reserve jeans, voor in't geval dat ik doorweekte broekspijpen heb. Want aan plastic regenbroeken heb ik echt serieus de pest.
Als ik met de auto buitenkom, is dat om met boodschappen te zeulen (laatste keer: twaalf liter melk en twaalf liter water plus een kar vol eten) en om zoonlief naar de rugbytraining te voeren - een plek die ik steevast in bezwete looptenue verlaat.

Het begint me dus zwaar te frustreren dat ik al maanden niks "leuks" aan kan. Terwijl ik wel een kast - veeleer een hele dressing - vol leuke kleren en nog veel leukere schoenen heb. Die ik dus niet aan kan. Met dat aanhoudend kloteweer.

Hoe langer het duurt, hoe meer ik me erger aan beschutte vrouwen.

Het soort dat nooit natgeregend wordt en nooit zweet.
Het soort dat vanuit de geclimatiseerde auto met zetelverwarming van de overdekte parking in de lift stapt,
het hele jaar door op daim hakken.

Het soort wiens winterjas niet waterbestendig is en ook al niet erg warm en ook niet helemaal toegaat aan de kraag, want zeg nu zelf: dat ziet er niet uit ...
Het soort dat altijd een goeie, dure lederen tas meezeult.

Het soort dat altijd stiletto's draagt omdat ze hoogstens van de lift naar hun bureau moeten stappen.
En nylons - al dan niet blikdicht - omdat ze nergens komen waar het minder dan 18 graden is.
Het soort dat met strikte regelmaat naar de coiffeur gaat en meer stylingproducten dan shampoo verbruikt
Het soort dat niet weet wat "mutshaar" is.

Het soort dat 's morgens altijd make-up op doet. En waterproof mascara met bikini's associeert.

Het zou me enigszins troosten mochten deze vrouwen allemaal vreselijk ongezond zijn wegens een schromelijk tekort aan beweging. Maar het perverse is dat ze na het werk in vol ornaat de fitnessclub binnen struinen, een stevige les meepikken en nadien - na een zorgvuldige douche met douchemuts en het bijwerken van de make-up - even properkes de zaak verlaten om met de vriendinnen een wijntje te degusteren. In een etablissement met aanpalende parkeergelegenheid natuurlijk.

Ook zij die wel es dertig meter over een trottoir trippelen, onder hun paraplu, hopend dat hun haar niet gaat kroezen, vinden bij mij geen genade.

Tot het weer beter wordt. En niet een beetje - het natte voorjaar van 2012 indachtig ...

#Wijvenweek. Een heel proper meiske.

Ik ben 45 en besef dat ik het grootste deel van de dag mijn uiterlijk nergens voor nodig heb. Naarmate ik vermoeider ben, kijk ik minder en minder in spiegels. Waardoor ik uren kan rondlopen met haar dat aan alle kanten fladdert omdat ik tussen het fietskot en ‘t kantoor wel de jas met kap uittrok, maar de gevolgen van die actie niet visueel gecontroleerd heb. ‘t Is niet alsof slonzig my middle name is. Dat nu niet.  Maar er erg mee inzitten, met uiterlijkheden, dat doe ik al lang niet meer.

Een heel proper meiske. Dat ben ik. Mijn ochtendritueel is al jaren hetzelfde. Douchen en haar wassen, deo, oogcrème en dagcrème en sinds de kinderen zich geheel zelf behelpen ook een lek bodymilk en enige minuten haar drogen. En tanden poetsen, natuurlijk.

Andere verfraaiingswerken zijn geheel optioneel en meestal vrij beperkt. Of ik er "opgekuist" uitzie, hangt af van de goesting van ‘t moment en van het lesgeven. Sta ik voor de klas - een paar keer per maand is dat - dan is het "netjes", met wat make-up.

Strikt genomen laat mijn levensstijl niet veel "show" toe. Tachtig percent van de tijd ben ik per fiets onderweg en ik douche ook geregeld twee keer per dag (‘s ochtends en na het sporten). Bijgevolg ben ik geen grote fan van schminken, retoucheren en ontschminken. De hoeveelheid make-up die ik nog in huis heb past in één tasje. En wegens houdbaarheid en hygiëne belandt het meeste daarvan voor het half op is in de vuilnisbak.

Kappers hebben geen werk aan mij. Twee, drie keer per jaar gaat er een stukske van mijn rechte carré af. Ik ben origineel een rosse en probeer dat met henna zo te houden. Doe-het-zelf, zonder chemische vuiligheid. Er kruipt tijd in. Maar ik ben best fier op het resultaat.

Uit zelfrespect heb ik me ooit (in 2005 was dat) voorgenomen om niet meer al te casual (lees: puberaal) voor de dag te komen en meestal lukt dat, tegenwoordig. Maar véél moet ge er u niet bij voorstellen.

Ok, ik heb massa’s kleren. Rekken vol, op soort en op kleur gesorteerde stukken. Broeken en rokken. Jasjes en shirts. Schoenen en tassen. Sjaals en riemen. Zo veel, dat ik tegenwoordig foto’s bijhoudt (op FB) - om overzicht te houden.

Het leuke is dat ik dus keuze te over heb. Maar er is altijd meer ongestreken dan gestreken. Te veel dat niet comfortabel zit op de fiets. En soms eet ik iets te graag en kan ik driekwart van die kleren niet aan. Of toch niet zonder worst-effect.

Elke werkdag fiets ik door weer en wind via de schoolpoort naar Nerd Central. Waar stijl- noch dress-codes gekend zijn. Of ik nu in jeans, sweater en sneakers of strikblouse, pencil skirt en stiletto sandalen verschijn: het maakt niet uit. Alles kan. En dat vind ik leuk. Juist omdat ik er van de ene dag op de andere compleet anders kan uitzien, heb ik al rare dingen meegemaakt. Als mensen die me ter gelegenheid van een vergadering vriendelijk de hand kwamen schudden om kennis te maken, terwijl ze twee weken eerder OOK met mij in vergadering zaten. Ik vermoed dat ze me een beetje zottekes vinden. Maar dat geeft mij niks hoor. Ik hou van kleurig en ik verkleed mij graag.  En gij nu ...