Wilskracht

Voor iedereen die zachtjes impliceert dat het nu wel genoeg is geweest met dat thuiszitten en niks doen. Dat ik mezelf nu wel al mag bijeenrapen. Een beetje wilskracht mag vertonen.

Alsof ik daar een tekort aan heb.

Wilskracht is wat me in gang houdt, wanneer ik door mijn "ADHD gedoe" al heel erg moe ben. Wanneer de uitputting - mentaal en fysiek - nabij is. Wilskracht doet me voortdoen, voorbij dat punt.
Wilskracht is mezelf opleggen dat er geen limieten zijn. Dat ik altijd mijn best moet doen en moet doorduwen.

Ik ben er veel te lang in getrapt, in dat “willen is kunnen”. Tot ik niks meer kon.

Wat ik nu ook wil, maakt weinig verschil. Wat ik nu al kan, is beperkt. En wees gerust: ik ben er niet blij mee.

The tyranny of birch plywood

Het is GENOEG geweest.

Ik ga het niet zoeken op Pinterest. Ik klik op Instagram niet op #interiordesign. Ik koop geen woontijdschriften meer. Ik loop met een grote boog om hipster etalages heen. Meubelen met uitgepuurde vormen kunnen me gestolen worden.

Awoert de De Standaard Wonen: ik heb het gehad met de wekelijkse dosis berken multiplex. Al die budget renovaties zien er krak hetzelfde uit.

Right-ho

Impact

Phew, het is vandaag een week geleden en de storm lijkt te zijn gaan liggen. Geen discussies meer thuis. Geen telefoontjes van andere ouders. Maar ik hou mijn hart vast. Voor straks, op de Blaarmeersen. En voor zaterdag, want dan is er een match, ver van huis. En zal de heer des huizes het kind vergezellen.

Zijn er meer details nodig? Neen.

Ik wou het hier gewoon hebben over de impact van het gedrag van één persoon. Over het verwoestend effect van een goed gerichte boodschap, die tot doel had mensen bij te sturen. Zij het op een compleet verkeerde manier. Dagen nadien heb ik me verwonderd. Over de boosheid en onrust die ik voelde. Over de ontreddering bij vele gezinnen die vorige woensdag een rotavond meemaakten, en er vrijdag nog niet helemaal klaar mee waren.

Lastige mensen, ik ken er niet zo veel. Mensen die volharden in de boosheid evenmin. Maar kijk, er zijn er. The dark side of the Force kan soms concreet worden.

De impact van negativiteit is niet te schatten.

Tegelijk kwam ik vorige week iemand tegen die me een uur lang van positieve praatjes over zijn succesvolle leven, leuke kinderen en fijne hobbies voorzag. Geen valse noot. Ik voelde me zowaar gegeneerd omdat ik van minder optimisme blijk gaf. En me - nogmaals en hard - realiseerde dat mijn visie op het leven aan de cynische kant is. Maar achteraf werd ik boos. Omdat ik doorhad dat het een taktiek is, positief zijn met je klanten. Het is geen metta of zo, gewoon een stijl van bedrijfscommunicatie. Misschien leer je het ergens wel, als je zelfstandige wordt. Tja.

Weekmenu

September is gestart en gewoontes worden in gang gezet. Ouwe, zoals paardrijden en rugby op woensdag. En ook nieuwe: elke dag thuis warm eten. Want ze willen niet meer op school warm eten, wegens "eikes beikes" en "al mijn vriendinnen zitten aan de boterhammentafel". En moeder werkt toch niet voltijds, right? Ik had het kunnen zien aankomen. Het was er al aan 't insluipen toen ze vorig jaar twee warme maaltijden inruilde voor soep mét. En ik - zoals gewoonlijk - eerst héél erg bezorgd was over de hoeveelheid gezonde kost die ze zou binnenkrijgen en toen, na een paar weken, blijkbaar compleet vergat dat er geen dagelijkse warme maaltijden meer bij waren.

Tja, ik had het kunnen zien aankomen, maar ik zag het niet. Twee vakantiemaanden waarin ik zelf nauwelijks gekookt heb - ik was de laatste weken al aan 't zagen dat het moeilijk ging. En nu plots sta ik ervoor: het feit dat ze willen meewerken aan "weekmenu's". Aan tijdig plannen en aankopen, voorbereiden en bereiden, dekken en afruimen en de afwasmachine draaiende te houden.

Er zijn wat woorden gevallen. Over mijn negatieve attitude. Over mijn cynisme. Ze hebben natuurlijk gelijk. Maar toch.

Ik kook niet graag. Absoluut niet. Op de winterse zondagmiddag na - in het stamppotten seizoen - zult ge mij niet in de keuken aantreffen. Ik eet wel heel graag. En lig al heel mijn leven overhoop met "regelmatig" en "gezond" eten. Foodcoaches en diëtisten ten spijt, als ik het alleen moet oplossen loop het gewoon fout.

Ik heb ook weinig vertrouwen in goede voornemens. Op het gebied van gewoontevorming heb ik meer dan gemiddeld problemen. In die context ben ik al lang blij als ik de afspraken die ik nu - niet altijd vlekkeloos - afrond, gewoon kan verderzetten. Alles wat erbij komt is te veel. Tout court.

Maar kom, we gaan niet moeilijk doen: ik kan dat wel hoor, elke dag 's middags een zelfbelegde boterham uit mijn zelfgevulde brooddoos eten, me aan mijn sportschema houden en 's nachts meer dan een paar uur slapen. En ik kan ook héél goed plannen. En boodschappen doen, al was het een militaire operatie!

Dus waarom maak ik me druk? Over het feit dat ik er niet in geloof, dat de beloofde medewerking er zal komen? Dat we hier vanzeleven niet tussen 5 en 6 aan de voorbereiding van het eten zullen beginnen. Dat het even onwaarschijnlijk is dat iedereen in huis zal zijn tussen 6 en 7? Dat het ideale eetmoment, half zeven dus, een glijdend gegeven wordt zodat ik, die niet op tijd naar concerten MOET, met een volle maag, heel laat of helemaal niet de deur uit zal raken, zodat loopsessies, yoga- en spinninglessen - al hetgeen verlichting brengt quoi - genadeloos geschrapt zullen worden?

Ik ben een egoïstisch wicht. Da's wel duidelijk.

Positief blijven is de boodschap! Tadaaa: ik hem hem al een nuttige link doorgestuurd. En straks zoek ik hier een schrift zie. Voor de weekmenu's.

Google Babel Bing Fish Translator Thing

Voor alle duidelijkheid: ik heb in een ver verleden (ja, meer dan 20 jaar geleden) Germaanse, Nederlands - Engels gestudeerd. Dat is filologie: de studie van taal- en letterkunde. En die is nogal gortdroog en academisch. Ben dus helemaal geen vertaler. Maar soit.

En ook: "echte" vertalers hebben tegenwoordig een "Bachelor Toegepaste Taalkunde" plus een "Master Vertalen" achter de kiezen.

Plus: vertalen, dat doe je naar je moedertaal. Enkel ‘native speakers’ kunnen de nuanceverschillen in hun moedertaal aanvoelen, zegt men. Volgens mij klopt dat. Dat wil nu niet zeggen dat vertalingen van vertalers naar talen die niet hun moedertaal zijn van slechte kwaliteit zijn, maar het is alleszins niet zo bedoeld.

Als ge dan toch per se onnozel wilt doen en online "met een druk op de knop" gaat vertalen: hier volgen enige tips. Helemaal gratis en voor niks! *

• Microsoft Translator is beter dan Google Translate - ik heb het absoluut niet voor Microsoft, maar kom: ze vertalen beter. 
• Google Translate is beter dan Yahoo! Babel Fish!  - Babel Fish is redelijk shockant slecht. 't Is maar dat ge 't weet.
  
• Als ge niet in staat zijt om BEGRIJPELIJK Nederlands te schrijven, dan kunt ge niet verwachten dat uw gebroebel naar (bijvoorbeeld) begrijpelijk Engels wordt vertaald. Crap In Crap Out, folks! Veel mensen hebben het hier lastig mee. Ik zou zeggen: blijf er af, als ge het niet kunt. Dat geldt voor héél veel dingen trouwens. 

* Ik baseer mijn ervaringen voornamelijk op het verstrekken van eenvoudige technische uitleg.

De laatste loodjes

Hier aan de UGent hebben we de Gentse Feesten vrij. Wat wil zeggen dat de week vooraf er een is van afwerken, nazien en inventariseren. Wat heb ik nog rap rap af te werken? Wat is er allemaal er hangende? En: wat moet ik zeker op het to do lijstje voor na de vakantie zetten?

Terwijl ik bezig ben, ben ik ook aan het evalueren. Wat is er goed gelukt? Wat kon er beter? Waar ging het echt goed vooruit en waar bleef ik steken?

Over het algemeen ben ik content. Dat er een paar grote zaken voor 70% afgewerkt blijven- en dus niet gepubliceerd of verspreid raakten, is typisch voor mij. Maar ik laat ze niet schieten, dat weet ik. Het gaat vooruit. Niet altijd even rap, maar toch. Ik ben ook meer dan 66% van een fulltime aan de slag. Over het algemeen zie ik de zaken in perspectief: ik weet wat ik wil en waar ik heen wil. Over het algemeen vind ik genoeg erkenning en steun. Ben ik blij met wat ik doe en de omgeving waarin ik dat doe.

Hoewel dat geen evidentie is.

De spanning op kantoor is soms te snijden. En ook al maak ik mezelf graag wijs dat er oplossingen moeten zijn voor wat er misloopt - als eens beginnen met communiceren, duidelijke afspraken maken en taakomschrijvingen vastleggen - toch ben ik hierin veeleer theoretisch. Het zit me te hoog. Ik heb al lang geen frisse kijk meer. Laat staan dat ik er nog in geloof dat "zaken zichzelf zullen oplossen". Duh.

't Is tijd dat het vakantie is. Echt waar.

PC fail (again)

Damn.

Hoe lang duurt het eer ik een Microsoft Windows PC om zeep krijg? Gemiddeld anderhalf jaar? En mocht ik nu nog iets speciaals doen ... Massa's prullen installeren. Een schijf volpompen met downloads. Vieze virussen inviteren.

Helaas: ik werk voor het grootste deel online en wat er op mijn schijf geparkeerd staat is voornamelijk html en tekst. Een paar Powerpoint presentaties die ik zelf maakte, wat pdfs voor "bevroren" spul en een pak screendumps. Vandaag was ik te vinden op onze helpdesksite, onze athena, onze minerva, en onze portaalsite, een paar Nederlandse universiteiten, wikipedia en een aantal officiële Microsoft sites omdat ik aan pagina's met software beschrijvingen bezig ben.

iGoogle stond open. En ja, ik had ingelogd op ping.fm en brizzly en hootsuite, om ze gelijk toe te gooien toen de boel plots trager ging.

Wat is in godsnaam de aanleiding van het vertragen en vervolgens compleet vastlopen? Net nu ik na anderhalve maand voorbereiden, les volgen en les geven en van hot naar her koersen me neerzet om verder te schrijven.

Windows rot. Zo heet het, denk ik.

Damn.

No moaning on my world (*)

Het is paasvakantie, en in tegenstelling tot andere jaren hebben we geen "echte" vakantiedagen met het gezin gepland. Het Gent Easter tournament sloegen we over, wegens op en versleten. Op pasen waren we thuis en paasmaandag was goed voor mini-golf. De eerste week was er een sportkamp voor elk en deze week - de tweede dus - is er dagopvang en tijd voor logeerpartijtjes.

Op de "planning" zag het er doenbaar uit, zelfs met de vrij ingewikkelde breng- en haal-regeling, de orthodontist, de fietstrainingen, scoutsBBQ en de brunch in het kasteel voor de verjaardag van opa ... Maar dat was buiten de "extraatjes" gerekend.

Als daar zijn:
- een kapotte afwasmachine: 2 namiddagen geblokkeerd voor een bezoek van de reparateur: de eerste kwam pas om 19u langs en kon het probleem niet oplossen, de tweede had uren werk, met een een fikse factuur achteraf. In totaal zaten we meer dan een maand zonder. Bummer.
- een kapotte wasmachine: 2 middagen geblokkeerd voor een bezoek van de reparateur, die vreselijk lastig deed over de garantie/verzekeringspapieren. Want die waren niet onmiddellijk te vinden, met heel veel over en weer getelefoneer en bezoekjes aan de winkel tot gevolg. Bovendien vond hij het nodig om mij de les te spellen. Want het blijkt dat ik op 3 jaar tijd zo'n 1000-tal wassen heb gedraaid en dat is véél meer dan het gemiddelde van 100 per jaar en ik smijt er ongetwijfeld te veel poeder in (huh?) en de garantie loopt niet enkel in aantal jaren (zoals op de machine met een grote klever vermeld stond) maar ook in aantal wasbeurten. Hij is NU bezig, ik hou mijn hart vast voor de factuur en hoop dat we er met de franchise van af raken. Want de reparatiekosten zullen hoog liggen, meldde hij. Voor 500 euro kan je ook een nieuwe machine kopen... Getver. Dan koopt een mens een dure Miele. Goed dat hubby al een paar keer met volle manden naar de wasserette reed, of ik was al helemaal gek. Ik mis de wasmachine. Pas nu merk ik goed dat ik dagelijks kleren was.
- een kapotte afstandsbediening: onze ouwe Sony tv speelt nog en ik zaagde nooit over een flatscreen, maar nu kijken we tv zoals in de jaren 70: om het toestel aan en uit te zetten en om het geluid te regelen - de Telenet Digicorder kan je niet luider zetten dan de startinstelling van de tv - moet ik rechtstaan en dat is hatelijk. Het enige voordeel is dat de tv tenminste niet gewoon op slaapstand blijft staan.

Verder slibde de (werk)agenda van april en mei al behoorlijk toe. Nieuwe lessen voorbereiden en geven en ondertussen voortwerken aan een heleboel zaken die voor de site al (te) lang in draft staan, het kan allemaal, maar dan liefst zonder de negatieve vibes waar we in ons kantoor mee af te rekenen hebben. Ik kan er niet zo goed tegen, en dat merk ik dan aan mijn nek. Ouch.

En dan is er het "thuiswerk": de map vol leesvoer, de ongelezen mails en de dozen papier om uit te sorteren. De kapotte lichtschakelaars, de gevallen tegels en de te vervangen lampen. En het gevoel dat het tijd is om eens grondig te kuisen. Als in "lenteschoonmaak". In huis - ik ga ten onder aan kattenhaar - en buitenshuis: de garage, het kot, de koer en de tuin smeken om een opruimbeurt en het komt er niet van. Zelfs opruimen voor de poetsvrouw lukt ternauwernood.

Yep, ik loop continu met een hartslag van 130, als een opgejaagd beest. Elke keer dat ik de routine breek, moet ik het bekopen. Me bezighouden met ergernissen - Facebook staat er al vol van - is ook niet positief. Maar zie, hier kan ik ze kwijt, en dat lucht op.

(*) Hyperdrive Season 1, Episode 3 "Weekend Off", in which Vine bought himself a planet on Ebay.

UPDATE: (16u30) de Miele man heeft gedaan, het was een herstelling van 960 euro, werkuren inbegrepen. Op de laatste stek heeft Miele de kosten op zich genomen. Niks te betalen dus en ook geen garantiepapieren en gedoe meer. WOW!

My head is jammed. I need a wide open space and fresh air.

Maak me serieus zorgen over de looptrainingen voor deze week: de gebruikelijke lange loop op zondag (gisteren) is niet gebeurd, want ik had het weekend echt nodig om - mentaal - te recupereren. En mijn schouder - ouch - zat compleet vast, zoals altijd een gevolg van te veel stress ...

Deze week heb ik maar 4 dagen, daarna zit ik vast. Op mijn Nike+ schema staat dit : 4.82 + 11.26 + 11.26 + 16.09 = 43.43 km in totaal. Een dag recup tussen de trainingen laten zit er al niet in, dus wordt het afwisselen met spinning of andere cardio.

Morgen zit al propvol. Woensdag is - gelukkig - een andere rugbymom van corvee. Op de Blaarmeersen, tijdens de BMX les, heb ik nipt tijd voor een km of 10, als ik zoon tenminste niet de hele tijd aan zijn lot wil overlaten.

Dus moet het wel dit worden: vandaag een kort loopje (de 4.82 km), dinsdag 11.26 km of 2 u spinning, woensdag 16.09 km en donderdag 11.26 km of 2 u spinning.

Vanochtend legde ik de wollen broek van mijn "nette" broekpak aan de kant en ik heb ondervonden dat dat stom was. Op de fiets was het steenkoud. Veel te koud naar mijn goesting. Bleh. Maar anderzijds: binnenblijven helpt ook niet. Ik vreet mezelf op.

En mocht u zich afvragen waarom Nike+ zo'n rare afstanden oplegt, wel, dat is omdat ik voor de "10 miles" train. Al die afstanden zijn dus "ronde" getallen in miles. Terwijl mijn meeteenheid voor het gemak ingesteld blijft op km. Vandaar dus.

Ergernis

De stand voor vandaag: min 5 (lange) vingernagels, plus een reeks van frustratie updates op facebook. Plus pijn. Veel pijn, in mijn schouder.

Ja ik erger me.

Te veel.

Aan mezelf.

Op dagen waarop ik voor elke gedachte - als was het een blaadje - een presse-papier nodig heb, om wegdwarrelen tegen te gaan. Op dagen waarop de radio in mijn hoofd niet stopt met spelen. Op dagen waarop ik alle zeilen bijzet, om door te doen terwijl er in mijn kop geen doorkomen aan is. Ik wil afwerken. Opleveren. Conclusies, volledige resultaten en gepubliceerde pagina's produceren. Ik ploeter maar aan.

Aan anderen.

Omdat ze me storen. Me achterdochtig maken. En boos. Ik hoef die negativiteit niet. Ik wil dat het vooruit gaat. Op een constructieve manier. Toch laat ik me beïnvloeden. Door de opmerkingen achter mijn rug - ik vraag er niet naar, maar weet dat ze luidop uitgesproken worden. Door half verdekte oordelen over mijn bijdragen. Impliciete verwijten, mondeling of via mail.

En keer op keer trap ik in de val. Tegen beter weten in de helft van een probleem oplossen en de rest van de schabouwelijke html laten staan - omdat er bij zichtbare ingrepen commentaar volgt - helpt ook niet. Want ik kan het toch niet laten om toch iets aan te passen, als het pertinent fout is. En juist die ene

---

die ik weghaal, wordt geheid de volgende bone of contention. Ergernis maakt het niet beter. Me in zinloze bochten wringen is een sport die me enkel letsels oplevert.

Ik erger me aan het feit dat ik me erger.

Ik hou mezelf voor: hier hoort metta. Wat meer inlevingsvermogen. Want ik ben niet de enige die weinig lol heeft. Maar 't is niet makkelijk. Ik sla liever dan ik zalf.

I thought I wasn’t but I’m really hurting

Getver. De goeie voornemens en ambitieuze plannen zouden er moeten afspatten. Maar wacht eens: die zijn er niet.

Het is te koud en het is oppassen geblazen of je gaat onderuit. Dus wil dochter plots niet meer met de fiets naar school. Bedenk maar wat. Zoon ziet dat schoolgaan al helemaal niet meer zitten. Stemming in mineur, stressen aan de poort omdat de turnzak - die hij zorgvuldig inpakte - niet mee is. Op de terugweg naar huis scheurt het debiel dunne Delhaize zakje en mag ik tijdschrijft en brood met mijn vervriezende blote handen aan het stuur klemmen. En later, terug aan die schoolpoort, hoor ik dat zijn hartslagmeter/horloge op de eerste dag dat hij die droeg "verdwenen" is. Allemaal omdat hij na twee weken ontspannen & vrolijk thuis niet meer door had dat hij op school niks uit zijn handen mag leggen. Aaargh.

Ik ben ontploft. Heb er genoeg van. Kan er niet meer tegen. Twee schooldagen, zo lang duurt het om mijn kind boos, ongelukkig en lastig te maken. Hij huilde zondagavond. Ik hield mijn hart vast. Bedacht ik me dat ik met even veel angst op de volgende schooldag wachtte. Neen, ik kan hem niet van school afhalen en hem zelf lesgeven, dat wéét ik wel. Het zou voor niemand goed zijn. Het kan alleen niet verder zo.

Het enige wat er op de planning staat is het huis grondig opkuisen en voorbereiden en voortdoen...

Het enige waar ik aan denk is dat ik me toch keer op keer feestelijk laat verneuken omdat ik mijn mond niet opentrek. En als anderen dat dan wel doen, hulp inroepen, dan kan ik daar zoooo kwaad om zijn. Want hey: ik stel het zonder!

Ik laat u met rust. Laat mij dan ook met rust. Doe uw werk. Maak het mij niet nodeloos lastig. OK?

I can’t behave

No it’s not the heathen in me

It’s just that I’ve been bleeding lately

Internally

Don’t turn to me

And I’ll bide my tongue, the torrid weapon

I could learn a useful lesson

What’s so great about the great depression?

Was it a blast for you?

Blasphemy

Flagadas! Nu!

Het is een beetje mijn favoriet zaag-onderwerp, ik weet het. Maar blijkbaar ben ik niet de enige die er een mening over heeft. Op Facebook blijven de commentaren komen.

Foei Bart Steenhaut

Al sinds mijn kindertijd kom ik 's ochtends het huis niet uit zonder een blik op de krant. En 's avonds lees ik wat verder. Overdag pik ik zeer geregeld stukjes mee uit andere kranten. Ik bekijk de online versies. En soms koop ik een tweede krant. Ik leg ook bijlages opzij om ze later door te nemen.

Om de luxe van een krant op bed te hebben, hernieuwen we jaarlijks ons abonnement. Wij betalen voor de krant. Dat kost geld.

Ik dacht ook dat ik mag veronderstellen dat de mensen die in de krant schrijven hun feiten checken. Ook wanneer het over het "lichtere genre" of "de populaire cultuur" gaat. 't Is niet voor niks dat we niet De Gentenaar of Het Laatste Nieuws lezen.

Dit weekend was het weer erg prijs: in de Bis Weekend, op pagina 36 en 37. Beide artikels geleverd door de heer Bart Steenhaut, die zich blijkbaar zulks kan permitteren.


Bob Dylan speelde NIET op Woodstock. Het is dus compleet belachelijk om dit met een foto te suggereren.



Het album dat Mink De Ville in 1980 opnam, heet Le Chat Bleu. NIET Le Chat Noir.

Mea culpa (Netlog sucks)

Getverdegetver: heb dus - geheel ongewenst- meerdere keren mijn hele adresboek gespamd.

Hoezo? Wel, ik ging voor een keer - want dat gebeurt niet vaak - naar mijn Netlog account kijken en wou ondertussen eens checken wie er uit mijn omgeving "nieuw" op zat. Omdat het niet geheel duidelijk was wat de gevolgen van het (proberen deselecteren en dan pas) aanklikken waren, en er ook geen boodschap in het genre "u heeft 500 spam mails verstuurd" kwam, begon ik wat voor- en achteruit te manoeuvreren. Tot de boel vastliep en Firefox op z'n gat ging.

En toen zag ik dat een storm van mails naar al mijn gmail contacten was vertrokken.

Stoopid me. Dat was dus niet de bedoeling.

Het geluk van de mensen ...

Met vertraging naar Terzake09 aan het kijken, waar ze het hebben over het hoge zelfmoordcijfer en het feit dat de Vlaming de stap naar de hulpverlening niet gemakkelijk zet. "Investeren in preventie", haalt men aan en daar kan ik inkomen.

Maar aan de andere kant zijn de meeste Vlamingen toch geneigd om te doen alsof dat iets is voor losers, psychische klachten en depressies en zo.

Soms is groen niet wat je denkt dat het is

Het moet me van het hart: ik ben geschokeerd. Omdat ik blijgezind afging op ik wat dagelijks met mijn eigen ogen zie. En dat mijn perceptie - volgens hen - niet strookt met de realiteit. 

Twaalf jaar donkerblauw met wit, plus nonnen: ik kan u eerlijk meegeven dat de naweeën van dat trauma nog steeds niet geweken zijn. Het was dus met enige aarzeling dat ik gisteren met dochter Goene Zaalwaarts trok, om eens te horen wat ze daar verkondigen over het middelbaar. Want ik had gehoord dat het daar goed is. En eerlijk gezegd: volgens wat ik hoorde en zag is het daar héél goed. Op één ding na: hoewel de nonnen ondertussen uitgestorven zijn, is de hypocrisie dat niet. 

Tijdens de intro bladerde ik al in het schoolreglementboekje en botste ik op strenge kledingregels. Maar die op het podium beantwoordden er alvast niet aan, dus zo'n vaart zou het wel niet lopen, dacht ik. Tot de ever so cute leraar Latijn ons op de rondleiding meenam naar de uniform shop, alwaar hij stipuleerde dat je ongeveer alle kleding - in wit en flesgroen, met schoollogo - daar diende aan te schaffen. 

Huh? Dagelijks zie ik hordes groentjes richting Dampoort flaneren en daar komt maar weinig flesgroen bij kijken. Op de lagere school is men streng, dat is duidelijk. Maar naarmate de leeftijd stijgt, neemt de camouflage toe: ze dragen stuk voor stuk khaki groene spullen. En dat vinden dochter en haar vriendinnen tof. En dat deed mij overstag gaan: als zij niet over haar nek gaat van het uniform, dan is het voor mijn part een mogelijke school.  

Dochter zelf was wel tevreden. En mondig. Ze stelde vragen over hoe het zat met die godsdienst ("Wordt er hier gebeden voor het eten?") en ging in discussie over het uniform ("Mijn vriendinnen in de muziekschool dragen allemaal andere spullen, blijkbaar mag het dus...") . Het werd me gelijk ook duidelijk dat de brave leraar niet gewend was aan kritische 11-jarigen. 

Maar kom, we hebben nog een paar scholen te doen. Wordt vervolgd ...

 

't Loopt niet los

Tweede poging in het "ik ga weer lopen" plan. Vrijdag had ik nog met een aantal lopers gekletst en ook toen werd het me duidelijk: half februari is een late start als je het voorjaar volgens de loopkalender ziet.

Coté Rozebroeken dus, voor een dikke 45 minuten. De iPod plat (zucht), slip met een onaangenaam bir effect en weinig vorm. Het duurde erg lang - zeker 15' - eer mijn benen voldoende los gelopen waren om de gebruikelijke kadans aan te nemen.

En net als vorige week ergerde ik me wild aan de brokken steen (grof grind?) op de paden. Alle 'Track' en 'Map My Runs' ten spijt, ga ik ik nog steeds zonder plan lopen en dan is het fijn als de gekende routes beloopbaar zijn.

Wiens idee de keien waren, weet ik niet, maar het asbestpuin indertijd liep absoluut zachter. "Prettige" wildernis, my ass!

Where's them other mice gone?

Keuzes

Iedere volwassene (en zeker die met kinderen) wordt ermee geconfronteerd: keuzes die gemaakt moeten worden voor welzijn en toekomst. Bij ons begon het met een adoptiebureau en volgden - in willekeurige volgorde - een crèche, een methodeschool, een revalidatiecentrum, een bijzondere school, en wat dokters, therapeuten en coaches.

Geen paniek: met ons en de kids is alles OK. Maar het zijn gewoon van die dingen die je tegenkomt. En dat kiezen, dat neemt tijd in beslag. Soms veel tijd. Want je wilt het beste. Je gaat dus kijken en luisteren, je wikt en weegt en beslist dan. Soms vind je niet precies wat je zoekt. Bots je op wachttijden of wachtlijsten. Komt er een hele hoop wrevel bij te pas.

En soms loop het helemaal mis. Omdat je geen keuzes meer kunt maken. Omdat er om één of andere reden geen onmiddellijke oplossing kan komen, ook al is die heel erg nodig. Wij hebben er - gelukkig - geen ervaring mee, maar we weten dat zulks gebeurt.

Wat ik vandaag bij Lien las, is schrijnend. Het lijkt moeilijk te geloven, maar sommige mensen worden nog altijd uit de boot geduwd.