If all else fails

De PAAZ, dat is de Psychiatrische Afdeling van een Algemeen Ziekenhuis. Da's de plek waar het snel moet gaan, want je kan er niet blijven. Ze moeten dus dingen in gang zetten.

Ik wil hier niet zijn. Ik ben niet "depressief": dysthymie is geen depressie. Ik heb ook geen "burnout", want ik kan nog één ding en dat is werken. Ik weet dat ik dringend naar mijn medicatie moet laten kijken, want daarmee gaat het fout. Al veel te lang.

Op het prikbord in de gang zie ik de "4 voor 12" campagneposter. The irony.

De bekleding van de lift naar de afdeling is beschadigd. Er zitten (bloed?)vlekken op de muur van mijn kamer.  De ramen zijn op slot. In de kleerkast zit er geen kledingroede. Zolang ik geen groene kaart krijg mag ik de afdeling niet af. 

This is the sort of place they want you to contemplate hanging yourself by your shoestrings.

Jesus, I must be crazy to be in a loony bin like this.

#Wijvenweek. Het bijna-placebo-effect.

Vroeger dronk ik een glas witte wijn. Of meer dan een glas. To smooth off the edges.

Als mijn hoofd op ontploffen stond. Of als ik een weer zo'n fijne dag vol hyperventilatie en angstaanvallen doormaakte.

Niet dat ik een drankprobleem had hoor. Verre van. Maar ik krijg nogal snel koppijn. En alcohol is een dikmaker. Die de nachtrust verstoort en zo. Niet gezond.

Nu drink ik nog uiterst zelden. Ik heb een overeenkomst met mijn dokter. Jaarlijks krijg ik één klein dooske Xanax in een belachelijk lage dosering. Voor héél het jaar. Ik spring er zo héél erg zuinig mee om dat ik het niet eens opdoe, op één jaar. Dat ik er al "over datum" heb moeten wegdoen.

Maar gedomme, ben ik blij dat ik WEET dat ik dat achter de hand heb.

Hoe zeer ik het ook anders zou willen, daar kan geen meditatie tegen op.

All I wanna say is ...

Ik was er op de scouts BBQ, de schoolpicnick, het schoolfeest, het tuinfeest, tot en met de Murga fanfaretoestand toe. Bracht hem naar feestjes. Haalde hem terug op. En toch kreeg niemand het idee om me te melden dat hun zonen NIET meegingen op scoutskamp.

Na de sleutelbeenbreuk van vorig jaar had ik geen seconde vermoed dat dezelfde extreme stress me nog een keer te beurt ging vallen. Want ik ben er ECHT niet goed van. Was eerlijk gezegd in het idee dat dat de vakantie planning al maanden rond was. Dat er een paar weken rust aankwamen.

Getver, het gaat een tijdje duren eer ik dit verteerd heb.

En neen, ik hoef geen voorstellen om hem een dag hier en een dag ginder te brengen. Ik hou hem zelf wel bij. Want ik heb er de energie niet voor, voor another last-minute-opvang-arrangement-hell.

Ironisch eigenlijk dat hij al dagen aan een stuk zijn huidige Michael Jackson favoriet loopt te zingen: "All I wanna say is that they don't really care about us."