ADHD. Een kinderziekte!
Nu ja, ik ben al blij dat ik langzaamaan aan een diagnose raak. Want het is niet gemakkelijk om na 39 jaar alles op een hoop te vegen en er een naam op te plakken.
Het is hier goed in Sint Kamiel. Een prikkelarme omgeving, noemen ze dat. En my god, daar was ik aan toe.
Vanaf hier kan het enkel beter gaan.
dinsdag 28 maart 2006
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
ADHD begod. Ik durfde niet zo goed te vragen wat er aan de hand was--heel mijn jeugd niet ver van Sint-Kamiel gewoond, in mijn hoofd staat dat gelijk met "Niet Goed"--maar 't is gelukkig iets waar een naam op geplakt kan worden en waar iets aan kan gedaan worden.
Pfff. Opluchting, zeker?
You bet. Wel verfrissend om te horen dat ik het 39 jaar volgehouden heb door mijn inteligentie (!!) en mijn uitgebreid arsenaal aan zelf ontwikkelde coping technieken. Nu ja, het geeft ook een antwoord op mijn gevoel van continu onderpresteren: toen ik hier 4 weken geleden binnenkwam, was ik nog enkel in staat om de hersenstorm in bedwang te houden. Aan de buitenkant zag ik er normaal uit. Maar de intellectuele output lag stil. Alles opgebruikt aan het onderdrukken van de chaos.
Nu: nog heel veel rusten, therapie (kwestie van een correct inzicht te krijgen en niet hetgeen wat ik al geconstrueerd had) en medicatie: straks waarschijnlijk rilatine, dat is speed man!
Naar begeleiding toe is het hier zeer goed. Shrink and all: fijne mensen en geen gezeik.
Merci voor je reactie, ik heb getwijfeld over "publiek gaan" en ben er nu wel content mee.
En hoe gaat het nu...met de Ritalin? Ik ben zeer met je begaan. Hoezo kinderziekte?..not at all..de meesten die vroeger 'niet deugden' en altijd vochten waren de onderkende adhd gevallen. Mijn sportpartner van bijna 50 zet nog altijd zijn voeten klem omdat hij er anders oneindig mee tikt.
En stoer dat je er publiek mee gaat!
Een reactie posten