Kuisen, het is niet mijn ding. Allé, afstoffen en stofzuigen en sanitair boenen, dat lukt nog wel, maar als er water en dweilen bij komen ben ik liefst niet in den omtrek. Ok, in mijn studententijd heb ik nog in resto Overpoort gedweild (met van die stinkende rubberlaarzen aan) en als pas afgestudeerde kuiste ik - kort - kantoren en toiletten bij Citrus Coolstore, maar dat waren voor mij lessen in nederigheid.
Het is namelijk zo dat ik uit een gezin kom, waar kuisen niet echt hoog in het vaandel werd gedragen. Ondanks het feit dat mijn grootmoeder de stad Gent betrad als "bovenmeisen" van een pastoor, gaf ze geen enkele van haar talloze huishoudelijke kwaliteiten door aan mijn moeder. Laat staan dat mijn moeder me ooit iets nuttigs leerde.
Maar kom, ik heb daarnet de keuken gekuist. Met water en een dweil. En ben tot de conclusie gekomen dat mijn kuismateriaal sucks. Wel logisch dat ik nooit in die spullen geïnvesteerd heb. Maar als er binnenkort weer een kuisvrouw komt, kan ik beter borstels en trekkers voorzien die op hun steel blijven zitten. Bijvoorbeeld.
Voor de rest startte deze dag niet zo best. Na "some days are diamonds" komt niet voor niks "some days are stones". En de steen waar ik over viel was oploskoffie. Te veel schepjes van een regular brand in plaats van de natuurwinkelprut hebben het gelapt. Wist ik veel dat er in oploskoffie zoveel cafeïne kan zitten. In combinatie met mijn verhoogde dosis amfetamine (rilatine, that is), leidde het tot een paar uur nerveus "fladderen". Maar kom, met veel glazen water heb ik de opstoot bedwongen.
Ik heb mijn lesje geleerd. Aan de koffietafel op school moet ik naar het potteke kijken. Zodat ik zie WAT ik drink. En een lepel gebruiken in plaats van een bodemke in mijn kopje te schudden.
vrijdag 22 september 2006
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten