Of mag ik fierheid tentoonspreiden, als ik terugblik op het levensbeheersingslijstje van toen?
Levensbeheersing is het verminderen van emotionele kwetsbaarheid. Hoe beter je lichamelijke verzorging, hoe minder emotioneel kwetsbaar je bent.
1) Het is belangrijk dat je lichamelijke kwalen behandelt.
2) Zorg voor een evenwichtig eetpatroon.
3) Vermijd stemmingsveranderende middelen zoals alcohol en drugs.
4) Zorg voor een evenwichtig slaappatroon.
5) Doe aan beweging.
6) Bouw beheersing op (als je alleen dingen doet die je al makkelijk kunt, vergroot dat je beheersing niet)
Aw heck, misschien ben ik wel (veel) minder kwetsbaar, maar happy is niet het woord wat in me opkomt. En dat maakt me zuur. Jaloers op hen die brokken maken, ook al krijgen ze die niet meer gelijmd. Dan vel ik een hard oordeel over andermans excessen. Wil ik niks anders dan zelf uit de band springen. Hevig. Hard. Wetende dat het gedomme niks uitmaakt. Dat ik altijd op die "comorbiditeiten ten gevolge van een bèta-endorfine tekort" zal blijven botsen. Been there, done that.
Troost ik mezelf weer met de wetenschap dat ik wel slimmer ben dan Billy Chenowith en alle andere bipolairen/schizofrenen/psychoten die om de haverklap hun medicatie stopzetten omdat ze het gevoel willen hebben dat ze leven?
Of wil ik gewoon het gevoel hebben dat ik leef?
2 opmerkingen:
O, wat herken ik dit. Die vragen, die twijfel en soms ook effectief die woede. Mensen benijden me mijn enthousiasme, spirit, talenten en kwaliteiten ... maar er zijn zoveel momenten in mijn leven dat ik graag normaaaaaaaaaaaaal wil zijn. Wat dat dan ook weer moge betekenen ...
Dat benijden is klote, weet ik, en heel dubbel ook. "Normaal" zijn zegt me niet veel. Iedereen heeft wel iets en in het licht van alle dingen heb ik niet te klagen. Vroeger zweeg ik en zag ik veel harder af. Was ik minder boos, maar veel depressiever, want ik zocht oorzaken in mijn verleden en mijn "karakter". Nu ben ik bozer en klaag ik. Krijg ik - enerzijds - bevestiging vanuit een wetenschappelijke hoek: het is waar, bewezen, dat heel veel dingen je dubbel zoveel moeite kosten, met jouw ADHD hersenen. Anderzijds word ik nu best vaak als een "plantrekker" / hypochonder / psychiatrisch geval behandeld. Toch blijf ik het doen, er de aandacht op vestigen dat "doe maar gewoon" al behoorlijk zwaar weegt. Ergens hoop ik er nog op, op een oplossing, iets wat het dagdagelijkse draaglijker maakt. Ik geloof echt dat er wel iets moet zijn dat "het" beter maakt. En dat ik er ooit wel zal op botsen.
Een reactie posten