A snackerel and a bite

Het is pas op die momenten dat je niet “mag” eten, dat je begint te zien hoe vaak je wel aan eten denkt. En hoe vaak je dan wel eet. Dat ook. Eigenlijk is het al bijeen een wonder dat ik geen 150 kilo weeg, bedenk ik me dan. Want ik eet wat af, zo gemiddeld.

Gelukkig was er vanochtend De Morgen om me op te vrolijken. "België doet niets tegen obesitas" stond er in rood op de voorpagina. En ik dacht: dat klopt niet! Want ik ben er WEL hard mee bezig, met gezond eten, voor het hele gezin. Sterker nog: ik leer de mijnen vegetarischer eten en ga straks weer meedoen aan 40 DAGEN ZONDER VLEES.

Fluks bladerde ik door naar het artikel dat me ongetwijfeld het trieste lot van die 200.000 zwaarlijvige kinderen uit de doeken zou doen. Om te zien dat ze het bij De Morgen - net zoals hier recentelijk - van prentjes moeten hebben. 

Allo seg, wat is dat nu? Was de inspiratie op?