Symptomen en remedies

Het zou een rustige week worden, dacht ik. Wegens vooraf vrijaf voor Dies Natalis, een kinderloos wellnessweekend en dan dochter weg op schooltrip. Toen de mevrouw van het ADHD onderzoek belde zegde ik OK, ik heb tijd voor u. Toen ik een online OU opleiding kon volgen, aarzelde ik niet om mij in te schrijven.

En vervolgens liep er een en ander in 't honderd. De wellness werd gecancelled. Niet door ons. Hun kamers ware blijkbaar nog niet in orde voor de brandweer. Er ging nog iemand dood in zijn familie. Zoonlief die het hele weekend van hot naar her reisde was op maandag echt ziek. Mocht naar de dokter. Dus ik nam noodgedwongen de namiddag vrij. De Belgacom mailbox van groottante was voor de zoveelste keer op sterven na dood en ik kreeg hem niet vermaakt. Het telefonische interview - all for science, dat weer - bleek een hele boterham. Een massa vragen over aandachtstekort, hyperactiviteit en impulsiviteit, de klassieke symptomen dus, die ik moest beantwoorden "alsof ik geen medicatie nam". En ik besefte dat er toch wel een groot verschil zit tussen zonder en mét. In die mate dat ik nu best kan lachen met al de ellende waar ik constant tegenaan liep.

Ouder en wijzer? Misschien.

Veeleer: me zeer bewust van wat ik doe, zou kunnen doen, en niet doe. Het sporten gaat redelijk, hoewel ik de 5-6u per week van 2010 op dit moment niet haal. De mindfulness, dat lukt niet. Zeer ironisch is dat ik op een week tijd minstens drie mensen overtuig om dat hele goeie boek, The Mindful Manifesto, te lezen of gelijk een 8-weken cursus te volgen bij Breathworks. Omdat ik erin geloof. Het werkt. Zelfs W. zat deze week een hele dag in een David Dewulf voor UGent Mindfulness opleiding. Maar zelf slaag ik er niet in. Te moeilijk. Het vergt te veel aandacht en te veel discipline. Ik kan het niet alleen. Dat vooral. Nu ja, voor de rest verdien ik vast prijzen voor therapietrouw.

Ik stond vandaag ook met mijn fiets zonder remmen voor de deur van fietsenmaker, en die was gesloten. En hij ging naar de derde begrafenis-met-maaltijd op een maand tijd - eerst zijn vader, dan een tante en dan een oom. Het kruipt in de kleren.

Het was geen rustige week. Soms lijkt het alsof we al maanden van noodgeval naar noodgeval hobbelen. Maar dan bedenk ik me dat ik toch iets meedraag uit "Entering Emptiness" de bijna 8 uur durende Free Buddhist Audio reeks die ik op continue repeat staan heb.

Nothing is permanent. Nothing persists. 

There is just change.

# Wijvenweek. Nil Volentibus Arduum.

Als ik aan toekomstdromen denk, kom ik steeds uit bij een van de belangrijkste “geloofspunten” uit mijn jonge leven: “willen is kunnen”. Zo simpel leek het: je hebt alles in huis, maak het nu maar waar.

Wist ik veel dat er tientallen jaren zouden overgaan eer ik - voortdurend struikelend over “beperkingen” en “middelmatigheid” - zou snappen dat ik vooral mezelf voortdurend teleurstelde. Dat de “great expectations” voornamelijk uit mijn brein sproten en er voor de rest niemand wakker van lag.

Nu ja, op een zeker moment is het inzicht toch gekomen. Met nieuwe dromen, die een stuk realistischer waren. En vooral: waar geen al te grote haast achter zat.

Kijk, ik doe mijn job graag. Inhoudelijk, that is. Technische communicatie is mijn ding. En ergens hoop ik erop dat ik - nadat ik een Acceptable Use Policy heb gebrouwen die op applaus wordt onthaald en nadat onze website met medewerking van het hele team in een wip gemigreerd is - mij volledig op méér vormingswerk kan toeleggen.

Als smartboard genius voor de klas. Yay! Vollen bak “how-to” filmkes draaiend. Eindelijk eens mijn “23 dingen” geven aan de bibliotheek medewerkers. Webconference-gewijs. Aan volwassenen. Over IT. Over sociale media. Of misschien ook over iets anders. Als ervaringsdeskundige of zo. Want dat doe ik gewoon gedurig. Mensen helpen en op weg zetten. Ze doorverwijzen, naar job- , ADHD- en andere coaches. Ik kan het.

Het zware geschut in mijn pedagogische vorming - de lerarenopleiding - heb ik al vaak overwogen, maar eigenlijk is die voor mij niet essentieel. En ik zou me eraan overtillen. Dat ook.

Misschien ga ik voor een ervaringsbewijs. Zeer zeker voor nog kortlopende bijscholingen - zoals wat ik al volgde bij Stichting Lodewijk de Raet. De voorbije dagen volgde ik de UGent "basisassistententraining".

Het gaat de goede kant uit.

#Wijvenweek. Het bijna-placebo-effect.

Vroeger dronk ik een glas witte wijn. Of meer dan een glas. To smooth off the edges.

Als mijn hoofd op ontploffen stond. Of als ik een weer zo'n fijne dag vol hyperventilatie en angstaanvallen doormaakte.

Niet dat ik een drankprobleem had hoor. Verre van. Maar ik krijg nogal snel koppijn. En alcohol is een dikmaker. Die de nachtrust verstoort en zo. Niet gezond.

Nu drink ik nog uiterst zelden. Ik heb een overeenkomst met mijn dokter. Jaarlijks krijg ik één klein dooske Xanax in een belachelijk lage dosering. Voor héél het jaar. Ik spring er zo héél erg zuinig mee om dat ik het niet eens opdoe, op één jaar. Dat ik er al "over datum" heb moeten wegdoen.

Maar gedomme, ben ik blij dat ik WEET dat ik dat achter de hand heb.

Hoe zeer ik het ook anders zou willen, daar kan geen meditatie tegen op.

#Wijvenweek. Presteren moet je leren!

De mening die ik gisteren al wou ventileren betreft kinderen. Maar gisteren zat ik te lang voor tv. Te kijken naar  wat er gebeurd was. Met kinderen, van dezelfde leeftijd als mijn zoon. 

Nu ja, de mening.  Daar moet ge u niet te veel bij voorstellen. Qua nuances en zo. Of sterk uitgewerkte argumenten. Het is een mening hé en "opinions are likeassholes, everybody's got one and everyone thinks everyone else's stinks."

Allé hup: het gaat dus over de tendens om kinderen bewust (zwaar) onder druk te zetten om ze "klaar te maken" voor de maatschappij. Omdat het zogezegd het best is om ze "de realiteit" te leren kennen. Want het is geweten dat ze allemaal op hun prestaties afgerekend zullen worden . Ze kunnen dus maar beter voorbereid zijn!

• 't Is een goede school want ze moeten er veel werken. Elke week een paar toetsen en zo.
• Ik stuur ze liever naar een "moeilijke" school waar ze dagelijks minstens 2 uur huiswerk hebben. Daar leren ze nog iets van.
• Mijn kind moet op internaat want daar krijgen ze studiebegeleiding. Voor de lagere school kon ik daar nog zelf tijd in steken, maar voor het middelbaar is dit de beste oplossing.

... zijn een paar van die dingen die ik hoorde en waarbij ik spontaan "griezel gruwel" dacht. Waar slaat dit nu op? Is dat serieus bedoeld? 

Dat je als ouder aansprakelijk wordt gesteld voor de (schoolse) prestaties van je kinderen, daar kan je niet aan onderuit. Maar wie is er gebaat bij streven naar "prestaties"? 

Volgens mij zijn motivatie en leergierigheid belangrijker dan kennis en presteren. 

Gedurig stress ervaren is op zich niet leerzaam, denk ik zo.  

En: niks zo vies als "schoolmoe".  

Oh neen, ik ga  niet geheel betoeterd de kaart van een 'doe maar waar je zin in hebt' systeem trekken. De mijne zitten in een (Freinet) derde Latijnse en een (klassieke) zevende klas buitengewoon lager onderwijs voor kinderen met een leerachterstand. Heel verschillend. Maar op dezelfde manier benaderd thuis. Hier geen uren mee huiswerk maken en lessen opvragen. Hier ligt de nadruk op uw plan trekken in het leven. En dat gaat eigenlijk best goed.

Kinderen (zwaar) onder druk zetten leert hen - volgens mij - vooral iets over hoe het leven aanvoelt voor hun ouders. 

#Wijvenweek. Hé, het is oké (en laat mij gerust, ja)

Dat ik me niks kan (en niks WIL) voorstellen bij "tegen vriendinnen, giechelend bij een glas witte wijn", dat ligt geheel aan mij.

Hier "kleine kantjes" en "guilty pleasures" opbiechten en daarbij origineel en een beetje grappig voor de dag komen? Pfft. Het is me niet gegeven.

Zijn al de herkenbare dingen niet al es opgesomd op "Hé, het is OK" pagina’s in Glamour, Flair en consoorten? Ik denk het wel.

Nu ja, ik ben verre van perfect en ook niet zo’n gemakkelijk mens, dus er valt wel een en ander op te sommen. Maar niks dat mijn echte en virtuele naasten nog niet weten.

Once and for all: de kleine kantjes

• aan huishoudelijk werk heb ik een broertje dood 
• ik erger me steendood aan andermans wanorde 
• over bovenstaande “issues” kan ik grenzeloos zagen, kreften en in herhaling vallen
• ik ga wel es - geregeld - shoppen om te shoppen. Alleen naar Kringloopwinkels. Dat wel
• ik word héél lastig als ik niet genoeg sport of niet genoeg buiten kom
• als ik mijn hoofd niet leeg kan maken, dan geraak ik overprikkeld en defensief
• dan wil ik met rust gelaten worden  - neen, ik ben niet kwaad of zo; ik wil gewoon geen input meer. 

Guilty pleasures? You wish! Ofwel heb ik geen gène (en kan het mij niet schelen wat u "schaamtelijk" vindt). Ofwel ontbreekt de guilt (u doet het vast ook, dus waarover moet ik mij precies slecht voelen?).  So be it. 

#Wijvenweek. Een heel proper meiske.

Ik ben 45 en besef dat ik het grootste deel van de dag mijn uiterlijk nergens voor nodig heb. Naarmate ik vermoeider ben, kijk ik minder en minder in spiegels. Waardoor ik uren kan rondlopen met haar dat aan alle kanten fladdert omdat ik tussen het fietskot en ‘t kantoor wel de jas met kap uittrok, maar de gevolgen van die actie niet visueel gecontroleerd heb. ‘t Is niet alsof slonzig my middle name is. Dat nu niet.  Maar er erg mee inzitten, met uiterlijkheden, dat doe ik al lang niet meer.

Een heel proper meiske. Dat ben ik. Mijn ochtendritueel is al jaren hetzelfde. Douchen en haar wassen, deo, oogcrème en dagcrème en sinds de kinderen zich geheel zelf behelpen ook een lek bodymilk en enige minuten haar drogen. En tanden poetsen, natuurlijk.

Andere verfraaiingswerken zijn geheel optioneel en meestal vrij beperkt. Of ik er "opgekuist" uitzie, hangt af van de goesting van ‘t moment en van het lesgeven. Sta ik voor de klas - een paar keer per maand is dat - dan is het "netjes", met wat make-up.

Strikt genomen laat mijn levensstijl niet veel "show" toe. Tachtig percent van de tijd ben ik per fiets onderweg en ik douche ook geregeld twee keer per dag (‘s ochtends en na het sporten). Bijgevolg ben ik geen grote fan van schminken, retoucheren en ontschminken. De hoeveelheid make-up die ik nog in huis heb past in één tasje. En wegens houdbaarheid en hygiëne belandt het meeste daarvan voor het half op is in de vuilnisbak.

Kappers hebben geen werk aan mij. Twee, drie keer per jaar gaat er een stukske van mijn rechte carré af. Ik ben origineel een rosse en probeer dat met henna zo te houden. Doe-het-zelf, zonder chemische vuiligheid. Er kruipt tijd in. Maar ik ben best fier op het resultaat.

Uit zelfrespect heb ik me ooit (in 2005 was dat) voorgenomen om niet meer al te casual (lees: puberaal) voor de dag te komen en meestal lukt dat, tegenwoordig. Maar véél moet ge er u niet bij voorstellen.

Ok, ik heb massa’s kleren. Rekken vol, op soort en op kleur gesorteerde stukken. Broeken en rokken. Jasjes en shirts. Schoenen en tassen. Sjaals en riemen. Zo veel, dat ik tegenwoordig foto’s bijhoudt (op FB) - om overzicht te houden.

Het leuke is dat ik dus keuze te over heb. Maar er is altijd meer ongestreken dan gestreken. Te veel dat niet comfortabel zit op de fiets. En soms eet ik iets te graag en kan ik driekwart van die kleren niet aan. Of toch niet zonder worst-effect.

Elke werkdag fiets ik door weer en wind via de schoolpoort naar Nerd Central. Waar stijl- noch dress-codes gekend zijn. Of ik nu in jeans, sweater en sneakers of strikblouse, pencil skirt en stiletto sandalen verschijn: het maakt niet uit. Alles kan. En dat vind ik leuk. Juist omdat ik er van de ene dag op de andere compleet anders kan uitzien, heb ik al rare dingen meegemaakt. Als mensen die me ter gelegenheid van een vergadering vriendelijk de hand kwamen schudden om kennis te maken, terwijl ze twee weken eerder OOK met mij in vergadering zaten. Ik vermoed dat ze me een beetje zottekes vinden. Maar dat geeft mij niks hoor. Ik hou van kleurig en ik verkleed mij graag.  En gij nu ...