donderdag 17 december 2015

Mindless munching

Ik eet graag. Echt wel, ja. Uit het vuistje. Al wandelend. Al lezend. Alleen. Aan tafel met mensen lukt tegenwoordig minder goed. Thuis nog wel, maar ook daar ben ik onrustig.

Een constante is dat ik altijd en overal “houvast” nodig heb om te blijven (stil)zitten. Een krant. Een papierke en een stylo om wat op te schrijven. Een smartphone. Een laptop.

Geen houvast staat gelijk aan: WEGWEZEN HIER. NU!

Het is nu van de vroege jaren 90 geleden dat ik met een spijsverteringsstop kamp. Een indigestie*. Het eten gaat erin, maar het schuift niet. Hoogst oncomfortabel. 

Met een volle maag kan ik niet slapen. Het moet er dus uit. Niet leuk. Gag me with a spoon, yep. 

Dus ga ik minder eten. En alleen die dingen die me geen last bezorgen als yoghurt, bananen, cakejes met melk, gekookte groenten, havermout. En ben ik me zeer bewust van het feit dat alle feestdagen met enig getafel - ook zonder uitbundige alcoholconsumptie - waarschijnlijk ‘s nachts geknield naast de wc zullen eindigen. En daar kijk ik echt niet naar uit.

Maar wacht es: wetende dat alcohol me ALTIJD de das omdoet (alcohol drinken = braken), is er bijgevolg geheel geen reden om weinig tot niet te drinken. Ik zit met die indigestie. Ziek word ik toch. Tja.

Het wordt een warme Kerst. Ik voel het.

---------
*Aan het woord indigestie zit een verhaal vast. Als klein kind hoorde ik dat vreemde woord geregeld over mijn oom die “ziek” werd van het eten op (familie)feesten. Ik begreep aan geen kanten wat “in-di-ges-tie” was. Pas jaren later maakte ik de link naar “eten verteren”. Dat de man ook systematisch dronk tot ie niet meer wist waar ie was, had ik sneller door.

Geen opmerkingen: