Terugval

Ergens rond mijn vertrek naar Engeland heb ik het geweer van schouder veranderd. Ik ben gestopt met therapeutisch analyseren, ontleden, nadenken. En heb me op klussenlijsten gegooid. Op het werk (daar waren ze al lang in zwang) en thuis. Klussen oplijsten en afchecken heeft één voordeel. Je krijgt het idee dat dingen vooruit gaan. Soms frustrerend traag. Maar ze gaan vooruit. Zolang je bezig blijft er is geen ruimte voor onrust. Het is pas als je stopt, dat die toeslaat.  Dus probeer je om niet te stoppen. Vermijd je onderbrekingen. Die je zelf veroorzaakt of die anderen voor jou organiseren - die laatste zijn de ergste. Bezig blijven maakt je focussed. En kregelig. Alles wat op de wachtlijst kan  gaat erop. Er is liefst enkel de lijst.
Wat erbij komt is vervelend. Onderbrekingen. Mensen die stuff van je willen. Die verwachten dat je dingen doet. Dat je van je starre lijst afwijkt. Dat je hier en nu beslist in plaats van te wachten tot je er tijd en zin voor hebt.
Dus ga je mensen vermijden. De lijst brengt rust. Controle over de uitvoering der dingen.
En tussenin bedwing je de onrust met roze pilletjes en blikjes pils. Niet veel, maar wel vaak.
Het is een terugval. Dat had ik net gedetecteerd, voor ik de lijstmanie startte. Het is onrust en onwil en ongenoegen. En het is alweer een hele tijd bezig. (Wanneer kreeg ik dat voorschrift voor Roos?)
Onrust. Bijten en kauwen. Verstikken.
Vluchten. Eenzaam. Alleen. Angstig.

I tried. I 've had it by now. There's no way this is ever going to get any better. Cause I don't understand how people see the good things. How they have fun. It's all trouble.