A nonstimulant drug

Rilatine met zwarte koffie, dat was het zowat: het recept om me uit bed te schoppen in de ochtend.

Ik kwam eigenlijk mijn bed niet uit zonder. En overdag hield ik mezelf gaande met cafeïne in grote hoeveelheden.

Zonder Rilatine & cafeïne liggen de zaken anders. Weinig (kunnen) slapen heeft nu een directe impact op de hele volgende dag. Raar is dat. 

Zo werd ik vandaag extreem slecht wakker en raakte ik nauwelijks in gang. Balen. En tegen 17:30 uur terug doodop en moeten gaan liggen: it ain't fun.

Keep a lid on it/Push forward

Wat indien ik alle energie die gaat naar het afremmen van een "up" (zodat ik niet met een fles whisky aan mijn mond op de bar dans of niet een paar klappen verkoop aan hen die me met hun gebrek aan inzicht en verantwoordelijkheid stevig op de zenuwen werken) en naar het het - veel vaker en langduriger voorkomende - opkrikken van een "down" (zodat ik niet wegkruip in een hol in de grond en het niet opgeef, ook al duurt alles vijf keer zo lang zonder werkgeheugen) kon besteden aan betere acties? Hoe zou dat zijn?
Vast minder lastig.

Symptomen bevechten en voortdoen gelijk dat er niks aan de hand is, heeft vooral voordelen voor de "buitenwereld".  Dat het me leegzuigt, uitwringt en ik eraan kapot ga, daar sta ik niet graag bij stil.

Nothing ever feels right. Ik heb geen leven. Ik sleur me voort of rijd aan 100 per uur met de handrem op.

Terwijl ik best nog wil dromen. Van dingen die wel lukken.

Damn

Over neuten en peuten

Diagnoses aanvaarden. Nooit mijn sterkste punt geweest.
De DSM-5 kan me gestolen worden. Ik vind vooral dat ik niet moet neuten en moet voortdoen. Ik wil het woord "depressie" niet horen omdat ik er een andere invulling aan geef. Maar dat is bullshit natuurlijk.
Peuten zeggen me dat het gaat over comorbiteit, en over chemische en genetische factoren. En dat het MIJN SCHULD NIET is.
Ik ben bijna 4 maand thuis.
Diagnoses aanvaarden. Nooit mijn sterkste punt geweest.

Alpha Stock Images - Nick Youngson

Therapy?

We zijn goe bezig.

Eindelijk, trouwens. Psychologen in Vlaanderen, die hebben vaak lange wachtlijsten. Het boek "Patronen doorbreken"dat ik vooraf las, blijkt een ideale houvast te zijn.

Comorbiditeit (2)

Goh ja, deze is zo oud als de straat, innit?

And you may ask yourself, well, how did I get here?

Ik ben geen optimist. Meestal sleur ik mij door de dag. Chronische hyperventilerend mét angstaanvallen en vaak oververmoeid. Het is vaak moeilijk om de dagdagelijkse dingen gedaan te krijgen. Ik moet mezelf pushen. Dat is het gewone plaatje.

ADHD is best vermoeiend, zeker als je voor jezelf de lat hoog legt. Ik ben niet graag drukker, chaotischer, en vergeetachtiger en bijgevolg trager en inefficiënter dan de rest. Echt niet. Ik zal er dus alles aan doen om dit te compenseren.

Er kruipt heel wat energie in het aanbrengen van structuur in mijn leven en het "documenteren" van mijn leven (allerhande systemen opzetten om dingen terug te vinden/te onthouden). Ik word er moe van.

Dé manier om zo min mogelijk focus te verliezen is "in mijn hoofd" blijven: het fysieke (tijdelijk) negeren. Beweging en maaltijden moeten eraan geloven, net zoals overleg met anderen die me toch maar afleiden: ik zit stil en doe voort.

Als ik daar afdoende regelmatig en intensief sporten tegenover stel, kan dat een hele tijd lukken. Zoniet, gaat het snel fout.

Want het lijf klaagt. Met spanningspijn (schouder & nek hernia en uitstralingsklachten) en (chronisch) hyperventileren. Het begint met "lastig" en het wordt vervolgens - door de aanhoudende angstaanvallen - "slopend".

Andere mensen klagen ook. Omdat ik "afwezig" ben. Enkel met mijn eigen dingen bezig ben. Niet luister. Ik weet het. Ik voel me heel erg schuldig. Maar ik ben veel te moe. Ik heb er geen energie meer voor. Dus kruip ik verder weg.

Dat het eindigt in isolatie en depressie: tell me about it. 

Ha.

Drugs! Drugs! Druuuuuugs!!

Toen ik 3 maanden geleden, in volle desintegratie, liet weten dat het echt wel fout liep met de medicijnen, bleek ik gelijk te hebben.

No more stimulants, na 12 jaar Rilatine. Ook geen Bupropion meer. 

Nu is het Strattera. En een hogere dosis deze maand. Hopelijk blijf ik gespaard van misselijkheid. 

Medicatie aanpassen is trial en error, dat ben ik niet vergeten. 

Hyperventilatie: schematisch

Als je hyperventileert (of andere vage spanningsklachten hebt) en daar iets wilt aan doen, dan is dit boek een aanrader: Zorgen voor jezelf - Ik word ineens zo raar - Over spanning en hyperventilatie

van Michel Roborgh. (Online te bestellen bij Bol en bij Standaard Boekhandel)

Er staan een aantal schema's in waarvan dit het overkoepelende is.

En ook een plan van aanpak, met trainingsprogramma's voor je ademhaling. De moeite!

Serendipity

"Het leven zit vol tegenslag en teleurstelling", las ik deze middag in een interview met Arnon Grunberg (DM Boeken 13/12/2017) en ik dacht onmiddellijk: er is ook zo'n quote in het Engels. Niet "life is full of adversity and disappointment", maar "life is full of trials and tribulations". Yep.

Tien uur later zit ik voor de tv, nog maar es naar "Love Actually" te kijken en zie daar ...

Read as though your life depends on it.

Paranoid android?

"Of ik naast de ADHD geen andere diagnose - van een persoonlijkheidsstoornis - heb?", vraagt ze mij. Euh neen. Voor zover ik weet is ADHD een "ontwikkelingsstoornis", maar voor de zekerheid zoek ik het nog eens op.

En neen, voor de rest ben ik niet bovengemiddeld paranoïde, schizoïde, schizotypisch, borderline, antisociaal, theatraal, narcistisch, ontwijkend, afhankelijk of dwangmatig/obsessief compulsief en heeft niemand me ooit met behulp van een van deze predicaten ingedeeld. Blijkbaar bevat de DSM ook nog een NAO (Niet Anderszins Omschreven) of "ongespecificeerde" persoonlijkheidsstoornis, en elders vind ik ook "passief-agressieve", "negativistische" en "depressieve" persoonlijkheidsstoornissen uitgelegd, maar die zijn me evenmin bekend.

Tja. Was het iets van die aard dan zou ik het onderhand wel weten, denk ik zo. En: dit was een intake-gesprek. De therapeute bedoelde er vast helemaal niks mee.

Of wacht: ben ik dan toch paranoïde?

Blindsided

"Een deel van de burn-outs ontstaat doordat mensen perfectionistisch zijn aangelegd, een hoog verantwoordelijkheidsgevoel hebben en voortdurend werken. Als ze stress hebben, overdrijven ze en gaan ze over hun grenzen zonder te luisteren naar de signalen van het lichaam. Daardoor crashen ze, voor ze in de gaten hebben dat ze die grenzen hebben overschreden."

Burnout coach Luk Dewulf in De Standaard, vandaag 28 november 2017

Ruminate not

Of ik een piekeraar ben, vroeg de dame. "Euh, neen", antwoordde ik. En ik meende het: volgens mij "pieker" ik niet. Bah neen: ik anticipeer! Of ik heb flashbacks.

Semantics, schmemantics natuurlijk. Het gaat hem gewoon om de connotatie.

Ik heb niet het gevoel dat vooruit plannen (en daarbij alle mogelijke opties bekijken) problematisch is. Maar gelijk realiseer ik me dat wat ik doe "catastrophizing" (is er eigenlijk een Nederlands woord voor?) heet. Mijn vooruitzien is niet vrolijk. Niet positief tout court. Ik probeer paraat te zijn voor het gedoe dat eraan komt. Bereid me voor op het ergste. The light at the end of the tunnel is an oncoming train.

© Anxiety Girl by Lacey London 

Flashbacks zijn evenmin blijmoedig. Terwijl angstaanvallen meestal diffuus zijn, zonder aanwijsbare reden zijn flashbacks héél specifiek. En niet uit te roeien. 

Check Check Double Check

"Je maakt jezelf wijs dat anderen je uitlachen omdat je trager bent dan de rest", las ik ergens, op een ADHD blog, denk ik.

Uitlachen? Daar heb ik nu geen schrik voor. Maar 'k ben wel extreem gevoelig voor kritiek op mijn werk. Voor kritiek op alles wat ik doe, eigenlijk.

Omdat ik héél goed weet waar mijn valkuilen liggen.

• Ik plan en organiseer me te pletter. Zet dingen in de agenda. Splits een grote taak op in deeltaken. Maak lijsten.Veel lijsten. ALLES is een klus. En raak vervolgens verlamd door de hoeveelheid werk. 
• Dingen gaan niet hard genoeg vooruit (of toch niet zo hard als ik het zou willen), want ik dwaal af . Meestal verdwaal ik héél diep in details. Ik wil iets COMPLEET snappen vooraleer ik er over schrijf/praat. Ik wil dat wat ik produceer JUIST geformuleerd is. Dat de vertaling CORRECT is. De lat ligt altijd hoog. Bijgevolg doe ik uren over wat een ander snel snel oplost. 
• Ik ben als de dood voor slordigheidsfouten, die ik hoe dan ook maak. Een half jaar opleidingen met apart te reserveren lokalen en verschillende lesgevers plannen en in het systeem stoppen is daarom een helse procedure. Check, check, double check. En dan krijg ik geheid achteraf toch een mailtje om te vragen "of ik overal het aanvangsuur correct heb ingevoerd". It kills me.
• Ik begin aan massaal veel en maak niets af. Mijn opvolging sucks."Out of sight is out of mind" mag je bij mij heel letterlijk nemen. Ik laat lange termijn klussen doodbloeden. Ondanks mijn hele arsenaal aan "to do"en checklists, verlies ik dingen uit het oog. Daarom voel ik permanent stress als er iemand op me afkomt met een vraag. "Wat ben ik nu weer vergeten?" en "Die weet nog goed dat ik die grote klus nooit afgewerkt heb." Ik word er helemaal onderkruiperig van. Want ik ben bang. En als ze niks zeggen, word ik paranoïde. Altijd fun dus. 

Home is where the hurt is

Die zit thuis, met ziekteverlof, denkt u misschien. Ze rust uit - met therapeutische ondersteuning en medicijnen - tot ze er weer bovenop komt. 

Dat is ongeveer het scenario dat ik zelf graag zag. De realiteit is anders.

Binnen de maand starten de verbouwingen. Ja, precies: de verbouwingen die me al maanden zot veel stress bezorgen. En nu wordt het concreet. Heelder kamers moeten worden leeggemaakt. Spullen kruipen niet vanzelf in dozen. Ik ben er dus mee bezig. De hele tijd. In mijn kop (vooral), maar ook fysiek. Ik klus. Ik doe voort. Again. As always.

En verder sta ik op een wachtlijst voor gepaste hulp en heb ik sinds een week nieuwe medicijnen. 

Apply yourself

Dat waar ik in doorschiet ontbreekt bij hen compleet.
Doe een inspanning. Steek een tandje bij.
Underachievers.

A picture is worth a thousand words

Maak je geen zorgen! zegt men mij. Allez seg.

Drowning by Art By Moga

You cannot pour from an empty cup

Goed zorg dragen voor jezelf staat hoog aangeschreven in het boeddhisme. Ik weet dat. Toch doe ik weinig of niks in die zin. 

Chronisch uitstelgedrag, zo kan je het noemen. Foute prioriteiten stellen, dat ook. Als puntje bij paaltje komt, is er maar één iets waar ik alle energie tegenaan gooi, en dat is het WERK. Want dat is BELANGRIJK. Eerst werken, en dan de rest. En bij die rest sta ik zelf als laatste in de rij. Met de gekende gevolgen: ik doe door tot het licht helemaal uitgaat. 

 

Ik zag het niet aankomen. Geloofde dat ik aan hetzelfde tempo kon blijven voordoen. De peute, die me - een jaar geleden - waarschuwde "dat dit niet zou blijven duren", vond ik aandoenlijk.  

Je weet niet wat je voelt. Je voelt niet dat je moe bent. Je stelt belangrijke behoeften uit.

Jaja. 

Ik hyperventileerde en verging van de angst. Maar ik deed voort. Geen focus? Giet er wat koffie op. Moe? Giet er sloten koffie op. Honger? Daar doe ik niet aan! Eten moet je inpakken (duh!) of kopen en meebrengen of je moet je werk onderbreken, opstaan en naar de resto. Ik heb helemaal geen tijd voor die crap. 

Twee dagen per week vasten en terug op gewicht komen: het werkte tot ik massa's suiker nodig had om alert te blijven. En nadien veel eten om wat rustiger te worden. 

Al die maanden dat ik zoveel mogelijk "onrust" probeerde te vermijden door systematisch weg te blijven van mensen. Heel de tijd dat iets uitsteken thuis (zoals koken & boodschappen doen) nog nauwelijks lukte ... Was er dan niemand die de bui zag hangen? Geloofde iedereen - zoals ik - dat  ik weer op mijn plooien zou komen wanneer het wat minder "druk" zou worden? Dat ik het wel zou "trekken" tot de volgende schoolvakantie? 

Project zelfzorg: ik had het er tien jaar geleden moeilijk mee en het is niet er niet veel beter op geworden. Ik heb weer een lijstje met werkpunten; waar ik voorlopig niet eens veel van bak. 

1. Als je hulp nodig hebt, vraag er dan om.
2. Beweeg
3. Rust
4. Eet gezond & gevarieerd
5. Stel je grenzen
6. Doe niet te veel
7. Zorg voor structuur
8. Wees lief voor jezelf

Questions

Gisteren en vandaag ben ik - om gezondheidsredenen - de deur uit geweest. Mensen gezien en zo. En dan komen er vragen. Meestal mijn favoriete vragen.

"Draag je wel genoeg zorg voor jezelf?"
Neen. Anders was dit hier nu niet gebeurd.

"Hoe zit het met je netwerk?"
Last time I checked the wifi was on.

People. You gotta love them.

Fight, Flight, Freeze Responses

En, hoe voelt het, vandaag? Euhm...

Frozen, denk ik.