Total Recall

Ha, de laatste dagen besef ik terug goed waarom ik thuis ben. Distractibility & restlessness. Zap. Zap. Zap. September komt in zicht en de weekplanning voor ons vieren - ervan uitgaand dat ik terug aan het werk ben - verlamt me nu al. Ik maak lijstjes en werk er per dag - als het goed gaat - één punt van af. Zoals: de kleerkast van zoonlief uitsorteren. Schoenen kopen met dochter. Boodschappen doen (maar niet genoeg voor de hele week). Opruimen, koken, strijken: onoverkomelijke klussen. Het huis is een bende. En ik loop verdwaald in mijn leven. Surf op het net, maar weet niet waarheen. Zit uren op ebay naar rommel te staren. Blader honderd keer door hetzelfde tijdschrift en duid met een stift de leuke dingen aan. Weet niet wat doen. (Kan nergens aan beginnen.) Verveel me. (Kan me geen half uur aan een stuk bezighouden) Voel me erg geïsoleerd. Life sucks this way. Alles is zo fragmentarisch.
Zap. Zap. Zap. 's Avonds ouwe films op tv, die ik - tegelijk - volg. Total Recall. The Bone Collector. Enemy of the state. Eigenlijk kijk ik alleen nog de CSI's uit. En het valt me op dat ik tegenwoordig op reruns bots. Zoals die van vandaag. En hey: ik wist nog precies hoe het afliep!