Swoosh!

Maart was vol en april evenzeer; coaches vielen weg en de stress van elke dag wéér en méér deed me nog maar es stevig de das om. Het ging effe behoorlijk goed - did anyone notice? - maar da's alweer een paar maanden geleden. Goh ja, ik zou moeten anticiperen (doe ik toch? zelfs als het goed gaat ben ik behoorlijk op mijn hoede...) en vooral communiceren (neen, dat doe ik niet) om van die crash & burn toestanden te vermijden. Maar ondertussen vertoef ik alweer weken in ademloosheid, verkrampt tot en met en met een twijfelachtige bloeddruk. Te veel onrust en te weinig slaap. De conditie daalt, het gewicht stijgt. Alles trekt tegen; ik sta niet stevig op mijn benen, fiets als een bejaarde en zwijmel als ik opsta.

Waar dit heen gaat weet ik niet.
Het gaat weer over, da's zeker.

Een fysiek dieptepunt: 't is niet plezant en 't is nog nooit zo erg blijven hangen. Of ik de 10 km zal lopen? Weet niet. Zin heb ik wel. En ik ben reuzeblij met mijn moederdagcadeau, de Nike + iPod Sport Kit met zo'n sporty armband en een spul voor aan je veters erbij (hier meer uitleg over hoe het allemaal werkt). Maar voorlopig ben ik er maar wat mee aan het prutsen. In de hoop dat die osteopaat me weer snel aan de praat zal krijgen. Donderdag meer nieuws ...