Ooit zal je weer kunnen zingen, maar 't zal altijd een toontje lager zijn.

Zes maart is een beladen dag. Nu, 4 jaar na datum, kan ik me niet herinneren wat me de moed gaf om "iets" te doen, maar ik heb het toch maar gedaan.

En ik weet nu, dat ik met een beperking leef. Dat ik er wel of niet mee rekening kan houden, maar dat het enkel draaglijk blijft als ik goed oplet.

Ik weet nu, dat ik niet aan de kar - die ik ooit wel een stuk vooruit hielp - mag trekken: ze is te zwaar. Ik weet nu, dat leven met een beperkte actieradius kan: ik kom ternauwernood mijn kot uit en voel me gewoon beter. Ik weet nu, dat ik me niet mag ergeren, want ik heb de kracht niet om een serieus verschil te maken. In mijn gedachten blijft middelmatigheid inacceptabel. Maar cognitieve uitval en gedurige angstaanvallen ook, eigenlijk.