maandag 4 april 2011

Oh grow up, will you!

En toen zat ik plots midden in een discussie waarin oude, gekende ergernissen - die waar ik al lang en heel bewust in een grote boog omheen loop - oplaaiden...

Ik was verontwaardigd. Oordeelde. Merkte gelijk op ik hoe slecht ik erin slaagde om niet te oordelen. Zei "je kan andere mensen niet veranderen", maar verwachtte wel dat er naar mij geluisterd werd ...

Ja, ja, ik kan alleen inzichten verschaffen en hopen dat iemand er iets aan heeft; dat ie zich de moeite getroost om er over na te denken. En dat ik zelf mijn ergernis over het feit dat ie dat duidelijk niet van plan is, kan loslaten.

Ik heb het niet zo voor fatalisme. En al helemaal niet voor mensen die "u draagt de complete verantwoordelijkheid voor al uw daden - en bij uitbreiding dus voor héél uw leven" niet goed blijken te snappen.

Hoe vreselijk detrimenteel de invloed van je ouders en naaste familie ook was: het niet normaal dat je als 40-plusser jezelf als het product van je opvoeding blijft zien. "Het is de schuld van mijn ouders" is onnozel. Puberaal. Giftig. Een belemmering voor elke vooruitgang. 

Onwil is de makkelijkste weg. Doen alsof je niet in staat bent om ook maar iets aan jezelf te veranderen. It sucks. Maar hey: dom zijn doet geen zeer. Sommige mensen zijn bijzonder obstinaat en ik ben mijn broeders hoeder niet, heb ik geleerd

Het is wel degelijk omdat ik recent weer een goed CBT boek las, dat ik op mijn paard sprong. Omdat ik weet dat het helpt. Anders gaan denken. En anders gaan doen.

Het is de schuld van de maatschappij? My ass!