woensdag 10 mei 2017

Stay afloat

Een burnout? Ik? Hoe kom je erbij? Het is gewoon cyclisch!
Voortdoen tot voorbij alle limieten (die herken ik toch niet). Mezelf pushen tot ik fysiek aan alle kanten rammel. Alle energie die ik heb enkel in werk steken, en daarbuiten uitgeput & onaangenaam zijn. Geen puf om te koken. Te moe om te lopen. Geen zin om mee uit te gaan.
Burn the candle at both ends. Will yourself to keep going. Hard mijn best doen om in gang te raken (insert Ritalin) en bezig te blijven, met nutteloze "rustdagen" waarop stilvallen niet meer lukt tot gevolg. Wekenlang ademloos en  uitgewrongen, in het gezelschap van een niet te stoppen, hard aan de leiband sleurende "black dog". Tot er uitval volgt.
Mentale uitputting: alles is op. Weg (hyper)focus. Weg werkgeheugen. Ik ben een goudvis op speed. Een depressieve goudvis: recent merkte ik dat ook mijn langetermijngeheugen aangetast raakt. Er ligt niet alleen niks in het verschiet om naar uit te kijken (want ALLES is onoverkomelijk lastig), ik herinner me ook geen leuke dingen meer. Alright!

Uitval ging vroeger steevast gepaard met paniek. Maar dat is verleden tijd. Nu is uitval een (tijdelijke) verademing. Ik ben toch tot niks in staat. Enige carelessness is op zijn plaats.
Maar nooit voor lang. Dat ik niet kan denken, so be it. Dat ik vandaag ook fysiek te moe ben om de koer en de tuin op te ruimen (want dat MOET gebeuren), is minder leuk. Dat ik te uitgeput ben voor wat dan ook (yep, voor al die andere klussen die wegens "te veel werk" bleven staan), daar ben ik helemaal niet graag bij.
En dat ik misschien niet in staat zal zijn om - zoals gepland - alleen op reis te vertrekken: it sucks.
Ook al lig ik overduidelijk overboord, vastgeklampt aan een drijvende deur te spartelen, ik maak mezelf - en mijn shrink - graag wijs dat het water warm en helderblauw is. Want zie: ik ben toch nog niet verdronken?

Geen opmerkingen: