Getting by

'Cause they're waiting for you at Bellevue

with their oxygen masks
But I could give it all to you now
if only you could ask

's Ochtends, op weg naar het werk passeer ik de garage op de foto. En dan denk ik steevast aan Springsteen's Greetings from Asbury Park, N.J., een plaat die ik ooit helemaal van buiten kon zingen. De Springsteen waar ik aan denk is er een van weemoed en gemiste kansen, die van Darkness on the Edge of Town en Nebraska. Die van Girl, you want it, you take it, you pay the price.

Nu ja, ik denk niet dat ik me al ooit - over persoonlijk zaken - op optimisme heb laten betrappen. Niet dat ik zo nodig negatief wil zijn. Belange niet. Wel omdat mijn ervaringen die kant op wijzen.

Want ik was er weer mee weg, met de "time is what you make of it" fallacy. Had de schoolvakantie meticuleus gepland. Had een vluchtheuvel aangelegd in de vorm van (bijna) 4 dagen helemaal alleen thuis. Die ingevuld als "contactarme" dagen. Met veel sport, wat shoppen, wat lezen, tv kijken en zo weinig mogelijk menselijk contact. Om wat te bekomen van de overprikkeling. Omdat ik al te lang te diep ga zonder recup.

En door een struikelend kind - a simple twist of fate - komt er dus niets van dat alles in huis.

Het is nu makkelijk om te zeggen dat ik overreageer. Dat ik wel een beetje zen mag zijn. Dat er uiteindelijk niks ernstigs is gebeurd. Dat ik wel een heel grote egoïst moet zijn om daar lastig over te doen. Maar kijk: hoe je het draait of keert, de hoeveelheid "bounce" die ik heb, de energie die ik kan besteden aan "gewoon voortdoen zonder opbranden" is beperkt. En daar durf ik dan wel eens hyperprotectief over zijn. Omdat ik het instorten graag beperk. OK?

Ik weet niet hoe ik het ga doen, de komende weken, verder kruipen met een lege batterij die nu zelfs meer moet verbruiken. Ben als de dood voor de last-minute-opvang-arrangement-hell. Zie het allemaal niet meer zitten.

Omdat ik het graag van bij een ander lees, nog dit:
Met ADHD verandert tijd in een zwart gat. ADHD’ers hebben constant het gevoel dat alles op hetzelfde moment gebeurt. Dit zorgt voor een gevoel van innerlijke beroering en zelfs paniek. De ADHD’er verliest hierdoor vaak perspectief en de mogelijkheid prioriteiten te stellen. Daarom is hij/zij altijd bezig, met als hoofddoel het proberen te voorkomen dat zijn/haar wereld instort. (meer ...)