Course of action

September: het terug naar school gevoel heeft me altijd héél erg aangesproken. De vrolijke nieuwigheid. A clean slate.
September: hét moment om cursussen te starten, plannen in gang te zetten. Alleen: heb ik op dit moment nog plannen die verder dan twee weken reiken? Niet echt. OK, de mindfulness loopt tot eind oktober. Maar voor de rest is alles extreem korte termijn geworden. Het dagdagelijkse vlot terug. Gaat zelfs goed. Maar er moet echt niet veel bijkomen om me in no time uitgeput te krijgen. Toch moet ik iets doen. Problemen benoemen. Heb ik problemen???? Doelen opstellen. Huh? Plannen. Hier ben ik echt goed in! Uitvoeren. OK! En opvolgen. Panic attack.

ADHD voor Dummies blijkt een goede leidraad te bieden. Ik ben er nog niet doorheen, maar begin eindelijk te zien dat een gestructureerde aanpak mogelijk is en dat ik mezelf niks te verwijten heb. Tenslotte heb ik het tot mijn 40ste - met vallen en opstaan - gered zonder diagnose en zonder aangepaste medicatie. Blijkbaar ben ik erg laat op de "muur" gebotst. Maar wel erg hard. Nu ik over de symptomen lees komen er weer massa's flashbacks van al die momenten waarop ik het op één of andere manier bestierf - over de jaren heen zijn de pijn en schuldgevoelens allerminst weggesleten. The horror! The horror! Ook al komt die minder vaak langs dan vroeger, toch slaat ie nog geregeld hard toe.