Het geloof dat je met woorden dichter bij God komt, heeft iets. Het is van Foucault's Pendulum geleden dat ik er mee bezig was, maar ik herinner me goed hoe aanlokkelijk het lijkt. Ja, ik begrijp de filosoof die via - ten koste van?- zijn dochter shefa wil bereiken. Het idee overtreft de dagelijkse realiteit. En het is aangenaam om die dagelijkse realiteit niet onder ogen te moeten zien.
Niet te (moeten) zien hoe zijn vrouw de "gather these shards to make the vessel whole again" wel heel letterlijk interpreteert.
Kijk, ik vond het allemaal nogal shockant. Misschien omdat mijn liefde voor woorden (en Engelse spelling) zo groot is. Maar evenzeer omdat het de credulity - de wil om in het twijfelachtige te geloven - blootlegt
Zal ik wel lachen met die silly Mulder, met zijn "I want to believe" posterke. Tja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten