Het lukte niet vandaag, om mezelf nog maar een keer bijeen te rapen en nog maar een dagje door te doen. De pijnlijk verkrampte spieren, verhoogde hartslag en continue ademloosheid van de laatste weken beginnen door te wegen. Als ik na een half uur frisse lucht buiten nog geen snars minder shaky en hyperventilerend ben, zal het in een vergaderzaal niet beter gaan, bedacht ik me.
Zeker niet als ik daar getuige mag zijn van mijn afgang. Want hoezeer ik dat ook zou willen, ik krijg de neuzen niet dezelfde kant op en de klus is niet geklaard, alvast niet wat mijn deel betreft.
I hit rock bottom. En ze weten het. Van hem, want ik heb zelfs de moed niet om zulks te zeggen. Ze hebben ondertussen laten weten dat er meer rekening zal worden gehouden met wat ik wel kan. En ik geloof ze hoor. Zie het als een mooi vooruitzicht om waardevolle zaken te doen.
Maar dat neemt niet weg dat ik nu geen overschot meer heb. Niet genoeg energie om "flink" en "sterk" te zijn en er mijn schouders onder te zetten...
Neen, ik heb niet de gewoonte om van dingen weg te lopen. Integendeel. Maar toestanden als deze gaan ten koste van veel meer dan werk alleen. Ze hollen mij uit, tot er geen greintje mens meer overschiet.
Ik weet dat ik weer op mijn poten zal vallen en er dan weer even hard tegenaan zal gaan.
Ik weet dat dit tijdelijk is.
't Is gewoon uitputting.
dinsdag 7 april 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten