Wearing badges is not enough

Wat doet een mens als iemand uit de vriendenkring in de partijpolitiek stapt? Die steunen, natuurlijk. Zeker als die vriend opkomt voor een partij waar je toch min of meer achter kan staan. Ook als is de de mate waarin je je met partijpolitiek wenst te associëren aan de lage kant, voor de vrienden wil je best een inspanning leveren. Dus kom maar op met de posters en de badges. En ja, bel maar voor de plakploeg...

Zo komt het, dat ik me liet overhalen om met het hele gezin naar de spa ledendag te trekken. Niet van ganser harte. Maar ja, het is in de zoo! En dat is leuk voor de kids! Zeker nu met de nieuwe olifant! Enfin, toen de wekker deze ochtend - veel te vroeg - afging, had ik me geheel in mijn lot geschikt. Het zou druk worden. Héél druk. En het was ook warm. Héél warm. Maar ik had me voorgenomen om te ondergaan en kan met blijdschap melden dat er geen echte obstakels opdoken. Ondanks het feit dat we met 6 volwassenen en 7 kinderen - waarvan 2 in buggy formaat - bij elkaar dienden zien te blijven.

Dat we in het heengaan het hele traject in de trein rechtstonden, beloofde. Maar bij nader inzien was dat niet omdat de trein vol was. Dat er enig geharrewar ontstond bij het halen van de "armbandjes", was een detail. Dat de 3 achtjarige boys af en toe in de krioelende massa verdwenen: no stress. We kregen wat we wilden: de baby olifant, en een lunchpakket. Met cola! En ne Mars! Tot mijn grote verbazing waren het de kids zelf die het signaal gaven dat het genoeg was geweest. Rond een uur of 2 al. Dus zaten we met ons allen om 14u47 op de trein naar Gent. En heb ik thuis nog wat geslapen en in de tuin gelezen.

En ook een hele discussie gehad over partijpolitiek. Laat ik concluderen dat ik steeds minder geloof in de vertegenwoordiging van het volk. Dat zal dan aan mijn wel eens extreem genoemde cynisme liggen, vrees ik.

Maar kom, I'm not complaining. Ik heb Kai-Mook gezien! En dochterlief nam een heleboel foto's om dit te staven.