Whine and dine

Op afspraak met mensen "gezellig" rond een tafel gaan zitten, of het nu op café is of in een restaurant of bij iemand thuis: it stresses me out of my mind. En het gevolg ken ik: een onweerstaanbare drang om veel te roken en nog veel meer te drinken. To smooth off the edges. And then some more.

Nu ja, problematisch is anders. Want ik vermijd ze gewoon, zulke situaties.

Socializen, het is mijn ding niet. En meestal lig ik er niet van wakker. Maar de voorbije dagen kreeg ik een aantal subtiele signalen doorgespeeld. En daarom wil ik het er eens over hebben. Over uitgaan, uit eten en komen eten.

Het eerste signaal ging over kleding: of ik geen nette jas kon gebruiken, voor wanneer ik eens "weg moest"? En daar wringt het een beetje bij mij. Ik heb massa's "nette" kleding. Zelfs heel wat "party outfits". Maar ik ga gewoon nergens heen. En ik heb al een wollen jas, voor begrafenissen en zo.

Voor de rest van mijn uitjes komt een nette jas niet van pas. Want waar ga ik heen als ik "uit" ga? Naar buurtfeesten, parken en festivals. Openluchtgebeurens, quoi. Plekken waar ik bij voorkeur een jeans aantrek omdat er op de grond of in het gras gezeten wordt. Plekken waar ik effe weg kan wandelen, zonder dat zulks erg opvalt. Heel soms - twee keer per jaar max - ga ik met hubby mee naar een concert. En er staat jaarlijks toch wel één fuif - die van Gentblogt - in de agenda. Om toch eens vaker "uit mijn kot" te komen, doe ik sinds begin dit jaar ook Girl Geek activiteiten aan. Ik hoop maar dat ze me daar proper gekleed vinden.

Uit eten? Euhm: schoolbarbecues, spaghetti-avonden van scouts en rugbyclubs en friet met vol-au-vent gebeurens voor het goede doel, tellen die? (I draw the line at kaas & wijn!) Elke instantie van "uit eten" om gezelligheidsredenen wordt grondig afgewogen. Want ik vind dat niet "gezellig". En ik heb graag het laatste woord over mijn vrijetijdsbesteding. Verder is "uit eten" een utilitair gebeuren: uit eten is elders eten omdat er thuis niet gekookt wordt. Dat kan ook eens met collega's, maar niet vooraf gepland of afgesproken.

Komen eten? Op de spontane, zomerse initiatieven om met de buren samen te koken (think BBQ, pasta of mosselen) en de occasionele logeetjes na, wordt er hier voor het kerngezin gecaterd. No more, no less. Ik zou niet weten wat ik ermee aanmoet, allez, wie ik in godsnaam zou uitnodigen om mij compleet gecrispeerd of enigszins doorzopen mee te maken? Plus: ik heb van thuis helemaal geen "etentjes" cultuur meegekregen. Bij ons kwam er - op Kerst en Nieuw na - niemand eten, terwijl ik bij mijn vriendin Carine geregeld een mooi gedekte tafel zag, wanneer ik de zaterdag na de scouts bij haar thuis passeerde.

Het enige wat ik wel graag doe, is ons (bijna) jaarlijks tuinfeestje rond Hemelvaart. En dat doe ik geheel alleen.

Maar het is niet omdat ik het zo goed als nooit doe, dat ik het niet kan, mensen ontvangen. U weze gewaarschuwd. Als het effe moet, steek ik héél schoon Vlaanderen de loef af.