Anticipation/reward

Gisteren ging ik 10 mijl lopen, om mijn hoofd vrij te maken. Want lopen, da's het enige wat nog een beetje werkt, tegenwoordig. En terwijl ik liep, dacht ik weer na over die veilige en gecontroleerde kicks om verveling te vermijden. Want ik raakte er niet uit.

Mijn eerst bedoeling was om te omschrijven waarom ik precies een kick zoek, opdat ik er een waardige, bruikbare zou vinden. En mijn bedenkingen maakten mij niet blij.

Waarom zoek ik een kick?

• Om mij goed te voelen, tiens. Of beter: om geen (mentale) pijn te voelen. Want er zijn dingen die constant pijn doen. Mentale overprikkeling is soms slopend; gelijk schuurpapier op een open wonde.
• Tegen de verveling: dat doet geen pijn, maar da's verdomde lastig. De onrust en zo. Het gevoel dat ik tegen de muren op kan lopen. Dat mijn kop gaat ontploffen.

Maar langzaamaan kwamen er andere gedachten op. Héla, héla, het gaat om veel méér dan die kick. Het gaat over het feit dat ik zo verdomde weinig lol heb. Over dat ik zéér weinig dingen als plezierig ervaar. En dat ik daar geen schuld aan heb. Want ik wil het best wel hoor.

Wat gelukservaringen betreft, ga ik het niet over de mindfulness boeg gooien. Damn "de bron van geluk ligt in jezelf". Ik weet dat de boeddhistische aanpak waardevol is. Maar hier niet. Nu niet. Want ik herinner me duidelijk een uitleg over ADHD en beloning. Een neurologische uitleg. Waar ik niet blij mee was. En toen ik ging zoeken, kwam ik het direct tegen: "ADHD verstoort het beloningscentrum in de hersenen".

"De neurotransmitter dopamine speelt een belangrijke rol bij de regulatie van emotioneel gedrag, vooral als het gaat om motivatie en beloning. Bij mensen met ADHD is de werking van dopamine in de hierbij betrokken hersengebieden ernstig verstoord. Ze hebben er abnormaal weinig dopaminereceptoren en dopaminetransporters, stoffen die de werkingsduur van dopamine beinvloeden. Onderzoekers in de USA hebben dit aangetoond door PETscans van de hersenen van patienten en gezonde personen met elkaar de vergelijken. Dit verklaart waarom ADHDpatienten moeite hebben om bevrediging te putten uit alledaagse activiteiten, betrekkelijk ongevoelig zijn voor straffen vaker verslaafd zijn of overgewicht hebben. (Bron: Journal of the American Medical Association, sept'09)"

Nu neem ik wel de nodige medicatie. En die maken het ergste - dat wat ik vroeger constant doormaakte - heel wat draaglijker. Maar 't is nu niet alsof er een "happy pill" bij zit. Feit is dat bij mij het uitkijken naar iets leuks weinig effect heeft en het residu van een leuke ervaring nauwelijks blijft plakken. Een mens zou van minder depressief worden.

Ik maak me dus druk over die veilige en gecontroleerde kicks nu. Heb het gevoel da'k met een kluitje in het riet ben gestuurd. Zeker nadat ik het volgende las. Leest u even mee? Dat stuk onder de hoofding Onderwaardering, controleverlies en moeite met 'loslaten', ja.

Need I explain more?