Hetzelfde geldt voor inlevingsvermogen, vaak opgesomd als een "positief" kenmerk van ADHDers. Ergens indertijd, god weet wanneer maar ik was nog heel jong, heb ik geleerd om ook dat los te laten. Wegens al te beangstigend. En met volwassen worden, werd mijn gepercipieerd gemis aan empathie het terugkerend onderwerp van talloze - therapeutische - gesprekken.
Prikkels buitensluiten is één ding, empathie toelaten (of zelf activeren) een compleet ander. Feit is, dat ik er als de dood voor ben, voor al dat inleven in andermans gevoelens. Omdat ik - zoals met veel dingen - geen grenzen voel. Niet snap wat te weinig, te veel of "precies genoeg" is.
Of ik nu echt een ruthless bitch ben? Hard in mijn oordeel? Klaar om de eerste steen te werpen? Soms wel, vrees ik.
Anderzijds kan ik ze zo oplijsten, al die keren in de voorbije vijfentwintig jaar dat ik wegens "niet goed weg kunnen met dat inlevingsvermogen" dommigheden heb gedaan. Omdat ik verga van de schuldgevoelens en geen idee heb van het "gewicht" van zulke zaken. En het ergste is dat ik me meestal zo schaam dat ik door mijn getalm om dingen goed te maken, de relatie laat verpieteren.
Oh ja, je kan alles leren. Ook op een beschaafde manier omgaan met mensen. I know... Ik heb een week gefocust doorgewerkt. En één afspraak vergeten. En het bijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten