Een stresskip, dat ben ik de laatste dagen. Heen en weer hollend in huis en in de gang op het werk. Mantragewijs herhalend wat ik precies ging doen: bril halen - bril halen - bril halen. Thuis luidop, op het werk binnensmonds. Het helpt. Maar het zegt ook iets over mijn werkgeheugen.
All work and no play? Bwah: ik heb niet het gevoel dat ik te véél werk. Alleen dat de grenzen weer zoek zijn. Ik werk gewoon de hele tijd, en overal een beetje, terwijl ik op kantoor tijd verlies omdat ik me laat afleiden. Neen, ik speel geen Farmville en ik kijk geen filmkes op YouTube, maar het is niet moeilijk om me op een zijspoor te krijgen. Ik duik graag iets te diep in mails en feeds en tweets en in "interessant le(e)smateriaal". En ook: ik ben te behulpzaam. Als ze me iets vragen, laat ik meestal alles vallen. De site aanpassen? Iets nalezen? Een advies? Wat uitleg? U vraagt, wij draaien. En wat af moet, blijft liggen. Tot de deadline duwt. En vrije tijd werktijd wordt.
Het leven slibt toe. Ik verplaats me van laptop naar laptop. Doe wat er moet gedaan worden en wat er gepland is en begin - wanneer ik na 20u thuiskom en een laat avondmaal bereid heb - opnieuw. Met een beetje voorbereiden. Met nieuwe vorming plannen. Met voorbeelden zoeken. De bundel googledocs waar ik altijd en overal bijkan knort van genoegen: hier wordt bijgeschreven. Aangevuld. Geredigeerd. Geen gedachte ontsnapt.
Zelfs tijdens de paardrijles - wanneer ik een dik uur doorbreng met papier en smartphone, maak ik aantekeningen. In mijn mini Moleskin "memory" geval. In mijn Chanel boekske met blogdrafts. Op de achterkant van ouwe printouts in een mapje voor het werk.
Het gaat goed. Want het gaat vooruit.
En ondertussen word ik moe. Heel erg moe. En besef ik, dat ik dit moet aanpakken. Grenzen moet stellen en zo.
Yada yada yada.
donderdag 30 september 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten