Voor de herfstvakantie was het retedruk op het werk. En toch was ik immens verveeld. Been there, done that ... Voor de zoveelste keer hetzelfde - of net niet natuurlijk, want onze IT staat niet stil en ik pas de lessen die ik geef natuurlijk inhoudelijk aan.
Ik had er weinig zin in, in dat lesgeven. Veel beter word ik er niet meer in en ik steek er momenteel niet veel meer van op. Bovendien kost het me - nog steeds - heel wat moeite om de voorbereiding in mijn werkgeheugen te stampen.
ZUCHT
Mijn aandacht zwierf uit naar tal van nevenprojecten. Met alle gevolgen vandien. Terwijl ik overdag keihard nieuwigheden verkende, massa's bijleerde en helpdeskpagina's zat bij te breien, schoot het meer dringende werk - de lesvoorbereiding - voor geen meter op. Nachtwerk, dat werd het uiteindelijk. Véél nachtwerk. Tot twee uur 's nachts voorbeelden zitten aanmaken omdat ik er te lang mee wachtte, that is sooo me.
Het goeie was, dat ik behoorlijk focus had - weken aan een stuk. Het minder goeie, dat ik die focus met de beste wil van de wereld niet op de "dringende" zaken gericht kreeg.
Tegelijk met de verveling kwamen ergernis en lichtgeraaktheid. Ergernis over "domme mensen die niks begrijpen" en lichtgeraakheid over hoe ik "als een domme kalle" benaderd werd. Ik weet het, dat zijn signalen voor mij om gas terug te nemen. Maar ja ...
ZUCHT
Ondertussen werd er ook "flex werken" ingevoerd. En kwam er plots een vrouw aan het bureau naast mij zitten. Met 8 vrouwen op 80 werknemers, was dat nooit eerder gebeurd. Ik vond het behoorlijk verontrustend.
Want voor mij hoeft het niet, sociaal gedoe met vrouwen op kantoor. En eigenlijk ook niet met andere mensen. Ik word moe van vergaderen - er zijn gelijk nooit actiepunten. Ik doe niet aan politiek of gekonkel. En ook niet aan beleidsnota's. Allemaal tijdsverlies.
Laat mij maar analyseren. Doordenken. Linken. Creëren.
Laat me duiken in de diepste laag. Me vastbijten tot ik het helemaal begrijp - ook al is dat niet echt nodig.
Laat me vooral met rust.
Want ik werk voort. Verzamel de stukken van de puzzel om die samen te leggen, in de hoop ze aaneensluitend te maken. Door consistentie. Terminologische afspraken. Structuur.
Omdat ik een idealist ben. Geloof dat het allemaal beter kan.
Want voor mij hoeft het niet, sociaal gedoe met vrouwen op kantoor. En eigenlijk ook niet met andere mensen. Ik word moe van vergaderen - er zijn gelijk nooit actiepunten. Ik doe niet aan politiek of gekonkel. En ook niet aan beleidsnota's. Allemaal tijdsverlies.
Laat mij maar analyseren. Doordenken. Linken. Creëren.
Laat me duiken in de diepste laag. Me vastbijten tot ik het helemaal begrijp - ook al is dat niet echt nodig.
Laat me vooral met rust.
Want ik werk voort. Verzamel de stukken van de puzzel om die samen te leggen, in de hoop ze aaneensluitend te maken. Door consistentie. Terminologische afspraken. Structuur.
Omdat ik een idealist ben. Geloof dat het allemaal beter kan.
Omdat ik heel constructief wil zijn - maar niet ingeperkt.
Omdat ik geloof in bottom-up.
Ik verleg keien in de rivier en zie dat het beter wordt. Jaar na jaar.
Maar ik maak me geen illusies over mijn aandeel.
Ik verleg keien in de rivier en zie dat het beter wordt. Jaar na jaar.
Maar ik maak me geen illusies over mijn aandeel.
Het is niet omdat je snel(ler) iets snapt, dat je er meer kan mee aanvangen.
Het is niet omdat je veel details kent, dat je overzicht hebt.
At the end of the day, I’m usually just a girl who drops more balls than I catch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten