Brrrr. Sinds maandagochtend is het 's morgens handschoenenweer. Maar het paar - gele tuinhandschoentjes van Compo, met antislip aan de binnenkant - dat ik vorige week ergens in een tas stopte, is alweer zoek. Face it: meestal draag ik geen handschoenen. Met de fiets vertrekken is zo al ingewikkeld genoeg: ik draag geen rugzak meer, want dan kan je me na 4 km uitwringen, dus moet ik mijn tas met rekkers vastleggen (wegens geen kinderzitje meer). Ziet dat van hier dat ik daarmee knoei! Naast de tas en de handschoenen, zijn er ook mijn sleutels (die ik zo moet opbergen dat ik ze terugvind als ik dat vreselijke fietshok aan de S9 wil gebruiken) en de iPod, met alle koptelefoonkabelgeknoei vandien. Een reflecterende slapwrap voor als het donker is. En een grote oranje plastic cape voor als het giet. De fietshelm blijft thuis. Niet dat ik er het nut niet van inzie - ik heb aan het werk es een fietsster zonder helm zien opscheppen en door een voorruit gaan - maar het is te complex, al dat gedoe. Ik verlies er tijd mee. Tijd waarin ik me opjaag en alles laat vallen. Ik vecht al jaren tegen de zwaartekracht, to no avail. Ondertussen ben ik zo al 2 sloten kwijt. Neem het van mij aan: een spiraalkabel aan het frame is niks waard.
Deze ochtend heb ik mijn fietshandschoentjes aangedaan. Vingerloze sportgevallen. De kans dat ik ook die kwijtraak is reël. Maar voor elke handschoen die ik verlies, vind ik er wel één onderweg. En neen, ik gooi ze niet weg, de enkelingen. Op het einde van de winter zie je me dan met 2 verschillende handschoenen rijden. En het grappige is: die die ik gevonden heb, raak ik eigenlijk nooit kwijt. Zouden handschoenen maar één keer verloren gaan???
woensdag 18 oktober 2006
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten